Kamer 2334 (Alan/Terra) (18+)

Terra keek hem nog altijd even gebroken aan en zetten toen zijn tas neer, zachtjes liep hij naar hem toe en met de meeste voorzichtigheid in zijn lichaam wikkelde hij zijn armen rond hem heen "Sorry..." fluisterde hij zachtjes.
Alan verdiende dit niet....zo hoorde het niet.

Alan voelde Terra's armen om zich heen slaan. Verbaasd keek hij op. Hij keek Terra met betraande ogen aan beet op zijn lip.

Terra legde zijn hoofd op Alan zijn schouder "Het spijt me...maar ik kan niet blijven..." met de grootst mogelijke moeite kwam hij overeind en klikte hij het zwaard nog even aan zijn riem "Zie me alsjeblieft als een goede vriend die op vakantie gaat"

Alan staarde naar de grond. Hij stamelde wat onverstaanbaars en keek toen weer naar Terra. 'Kan ik niet.. mee?'

Terra keek naar Alan en forceerde een glimlach, hoe graag hij Alan ook mee wou hij zou waarschijnlijk een reis moeten maken door de wereld der doden of hij zou jaren bezig zijn met het uitzoeken van achtergelaten sporen "...Ik ben misschien wel tijden weg..."

Alan sprong overeind en keek Terra vastberaden aan. 'Maakt me niet uit!'

Terra keek met een nogal geschrokken uitdrukking achterom "..M-maar...het heeft niks met jouw te maken...waarom zou je me willen helpen...dat slaat nergens op"
Een normaal persoon had allang afscheid genomen.

'I-Ik kan gewoon niet zonder je..' stamelde Alan.

Een soort schokgolf van warmte en pijn schoot dwars door Terra zijn maag naar zijn hoofd, iemand niet zonder hem kunnen...
hij voelden zijn vingers tintelen en keek Alan een beetje verbaasd aan, misschien..misschien had hij zijn moeder niet nodig...er was iemand waarvan hij misschien wel meer was gaan houden.
Zijn tas viel met een plof op de grond en binnen enkele seconden waren zijn armen rond Alan gewikkeld en had hij zijn gezicht op Alan's schouder gelegd, hij hoefde niks te zeggen het was nu niet nodig.

Alan staarde een beetje érg dom voor zich uit. 'Weetje dat ik jou echt niet snap?'

Terra zuchte diep "Dat neem ik je niet kwalijk...ik snap mezelf ook niet..."
Zachtjes kneep hij Alan wat dichter tegen zich aan, hij wist niet meer zeker of hij Alan nog los kon laten.

Alan grijnsde. 'Maar.. kan ik mee?'

Terra nam een beetje afstand van Alan en keek hem nogal vragend aan "...Je maakt het me wel heel moeilijk om nee te zeggen..." hij glimlachte, ze zouden op het begin toch niet ver moeten.

'Zeg dan gewoon jaaaaa.' Alan trok een pruillip en zette grote puppyogen op.

Terra beet op z`n onderlip en keek Alan met een frons aan "...Ok.." Hij kon toch ook gewoon onmogelijk nog nee zeggen.

'Yattaaaaaa~!' zei Alan blij. 'Waarheen eigenlijk?'

Terra keek naar het raam en toen naar Alan "Als eerste naar het bos...er is daar een soort geesten meer heb ik gehoord...ergens onder de rotsen...en ik moet daar als eerst kijken" hij wreef met één hand heel Alan's haar door de war en grijnsde een beetje droogjes

'Okaaay.' Alan glimlachte. 'Wanneer gaan weee?' Hoe kon ie zo blij zijn? Het was fucking gevaarlijk?

"Morgen ochtend vroeg....heel vroeg...4 uur zeg maar" hij had zijn wekker al gezet en zijn spullen lagen al klaar "Maar we kunnen het ook overmorgen doen...dan heb je tijd om in te pakken"

'Nah, morgen is goed..' Alan knikte. Hij had toch niet veel nodig.

Terra glimlachte "Gelukkig dan past het allenmaal perfect in het schema"

Alan knikte. Hij staarde even naar het plafond.

Terra kroop een beetje droog zijn bed in nadat hij zijn pyjama aan had getrokken en keek Alan een beetje droog aan "Is het plafond interesant??"

Verbaasd wendde Alan zijn gezicht van het plafond af. 'He, wat? Oh.. Ja, best wel..' Hij liet zich op zijn bed neerploffen, maar sprong vrijwel meteen weer overeind.
'... Spullen inpakken,' zei hij droog.

Terra gooiden de deken aan de kant en rolde overeind "Ok wat heb je nodig...voor een weekje.." een frons stond op zijn gezicht en zijn fel blauwe ogen stonden op Alan gericht...nauw eigenlijk op zijn achterste.