Speeltuin.

Kyosu volgde Shayla met open mond. Ze had het precies goed, ondanks dat ze hem nog nooit gezien had. 'Je hebt, helemaal gelijk,' zei hij met een stem vol ongeloof. Hij keek haar wat wazig aan. 'Ik heb inderdaad echt een witte kop, met wit haar,' zei hij en plukt even aan zijn haar. Hij keek even naar de wolken. 'Volgens mij gaat het zo onweren,' zei hij, en al gauw flitste er wat door de lucht, en niet lang daarna volgde de donder.

'Je kan niet meer geloven dat dat je weet. Dat is wat ik weet. Dromen zijn niet altijd onzin.' Lachte ze en plofte neer in het gras onder de boom. 'Ne Kyosu-kun, hoe zie jij mij?' Vroeg ze opeens.

'hnn, als ik met mijn ogen kijk zie ik een lang meisje, met pikzwarte haren, die lijken te dansen terwijl er geen wind is,' zei kyosu en grijnsde even. 'Maar als ik met mijn hart kijk, zie ik een meisje dat wat van de wereld weet, en liefhebbend en aardig is, zonder mensen aan te hoeven kijken,' zei hij en plukte wat aan de boom waar ze bij stonden. 'Is dat wat je wilde horen?' vroeg hij, met een glimlach op zijn gezicht.

Shayla lachte en schudde haar hoofd. 'Half...' Ze leunde met haar rug tegen de boom aan en boog haar gezicht wat omhoog, om het geruis van de bladeren beter te kunnen horen. 'Je kijkt alleen naar de goede kant. Maar zelfs diep van binnen, bij de mooiste appel, zit een rotte plek. Om te beginnen, heb ik eigenlijk wit haar. Maar ik laat het verven, omdat ik met wit haar nogal opval. Maar dat kan je verder niet weten, dat is gewoon om je een beetje te plagen.' Zei ze grijzend. 'Maar, zoals ik al zei, iedereen heeft een schaduw kant, ik dus ook. Je mag nooit vergeten daarnaar te kijken. Ik lijk nooit kwaad te worden. MAAR, dat is absolut niet waar. De woede krop ik op, tot het een keer naar buiten moet. Samen met die woede, komt dan ook mijn tweede persoonlijkheid naar buiten. Die persoonlijkheid is vals, agressief, gemeen en sluw. Alles behalve goed. Kijken met je hart is moeilijk, dus is het knap voor een eerste keer.' Moedigde ze Kyosu aan. 'Maar zie dat als een tip.' Voegde ze er nog aan toe.

'Oh.' Ben bleef even stil en voelde zich stom omdat hij zo laconiek had gedaan. Nu kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan. 'Sorry,' zei hij toen. 'Ik had niet zo moeten doen. Wat erg.'

Cosette liep de speeltuin in. Ze liet zich op een van de schommels neerploffen en zette zich een beetje af. Terwijl ze heen en weer schommelde staarde ze naar de wolken in de lucht.

Mimiko zette haar voeten in de zandbak waar de speeltuin gevestig stond en zag een paar schoenen op de schommel zitten. Toen ze op keek zag ze Cosette zitten. Snel liep ze naar haar toe en bergoete haar. 'Hee', zei ze met een lach.

Cosette hield de schommel stil toen ze een stem hoorde. Ze keek op. 'Hi,' zei ze met een kleine glimlach.

Ze ging naast Cosette op de andere schommel zitten en keek even naar haar. 'Is je charmante broer al weer weg?', vroeg ze met een pruil lipje.

'Nee,' zuchtte Cosette. 'Ik heb hem bij de sportvelden afgeleverd, daar is ie wel even bezig.' Ze zette zich weer af en keek naar de lucht.

Mimiko knikte en lachte daarna. 'Kan je het een beetje met hem vinden?', vroeg ze aangezien ze het gevoel had dat het niet helemaal klikte op een of andere manier, ze kon natuurlijk ook helemaal fout zitten maar ze dacht het gewoon

'Ja hoor,' zei Cosette. 'Ondanks dat hij erg veranderd is..'

Lily glimlachte naar hem. 'Het is goed...'Zei ze vriendelijk. Ze keek even naar haar voeten maar keek al snel weer op. Haar ogen gleden langs de speeltuin, en ze zag Cosette zitten, met een meisje dat ze niet kende. Een stukje daarna zaten Shayla en een jongen die ze niet kende.

Mimiko keek haar verbaast aan en draaide zich even naar haar toe. 'Veranderd?', vroeg ze terwijl ze zich weer terug draaide en een hoopje zand met haar voeten ophoog schopte. Ze kon niet weten in welk opzicht aangezien Mimiko hem niet beter kende dan dat ze hem de laatste keer zag.

Cosette knikte. 'Hij is veel... socialer.' Ze hield de schommel weer stil en zuchtte. 'Normaal praat hij met alleen met mensen die hij langer dan een week kent..'

'Ze hebben het over Cosettes broer. Weet jij wie hij is?' vroeg Ben, om het maar over iets anders te hebben.

Lily dacht daar even over na. 'Nee,'zei ze langzaam.'We hebben het er nooit over gehad, maar volgens mij, vocht hij mee in de oorlog.'Voegde ze er iets zachter aan toe. Ze keek even naar Cosette, maar wende haar blik snel weer af.

Ben trok een pijnlijk gezicht. 'Er zijn vast veel mensen die last hebben gehad van de oorlog. Hoe kon Cecillio dat doen? Het is gewoon wreed. Typisch zo'n machtsspelletje,' zei hij.

Taiga kwam langzaam aan gelopen en ging in het huisje waar de glijbaan ook aan vast zat zitten en trok haar benen in en sloeg haar armen om haar benen en legde haar hoofd in haar schoot.

Lily knikte. 'Het was echt gemeen...' Zei ze. Ze dacht terug aan de regen die op de ramen beukte. De enorme knal toen ze de derde macht ontdekte. Het gevecht. 'Gelukkig is het nu over.' Zei ze met een tevreden zucht.

'Gelukkig wel. Gelukkig, nu kunnen wij weer vredig schommelen in de speeltuin van MHS,' zei Ben ietwat laconiek.

Mimiko had gedacht dat ze ites slechts over hem ging zeggen. Maar Socialer was toch goed. Ze wierp haar een verbaaste blik toe. 'En dat is slecht of goed?', vroeg ze terwijl ze zich weer richtte op het zand.

Taiga liet haar engelen vleugels verschijnen een helder licht kwam nu uit het huisje. Taiga keek naar haar vleugel. "heb ik natuurlijk weer al die verandtwoordelijkheid.."

Lily lachte. 'Wat zouden we zonder de speeltuin moeten?' Zei ze vrolijk en wipte wat heen en weer. Ze keek even naar de felblauwe lucht boven hen, waar een paar wolkjes eenzaam rondzweefde.

'Niets dus,' zei Ben. 'Gelukkig stond hij op de plattegrond, anders had ik hem nooit kunnen vinden, en dan? Dan zou ik dus mijn MHS periode door moeten brengen zonder speeltuin. Het had me nooit gelukt.'