Speeltuin.

Ben knikte. 'Het moet vast heel eng zijn geweest,' zei hij.

Miyoko knikte en dacht na over van alles en nog wat. 'Dus.. Ken je al veel mensen hier? Of nog niet echt?' Toen zijzelf hier nieuw was, kende ze alleen Lune en Yumiko. Lune was leuk, Yumiko was een hell.

'Uh... ik ken er al vrij veel. Kyosu is mijn roommate, en Lune een of andere vriend van hem. Ze zijn nu samen naar Ayao. Verder ken ik Shayla en Yumiko. En Fay en Matthew. Oh en Iris. En Lily ken ik ook. Maar kenne is gewoon een beetje een groot woord. Ik heb ze allemaal ooit gesproken.' zei Ben.

Miyoko knipperde met haar ogen. 'Lune.. Ayao?' Haar mond viel open, en draaide haar hoofd de andere kant op. De lul. En dat verteld hij zijn beste vriendin niet eens? Ik moet snel een hartig woordje met hem spreken. Ze balde haar vuist, en draaide zich weer om. Met een gemaakte glimlach op haar gezicht keek ze Ben aan. 'Lily is een goede vriendin van me! Iris is mijn kamergenote. En yumiko is een kut wijf...'

Lily liep langzaam naar de speeltuin. Er zaten al een paar mensen, maar ze kon nog geen gezichten herkennen. En pas toen ze nog een paar passen dichterbij was, herkende ze Miyoko! 'Miyoko!'Riep ze van veraf, en ze rende naar haar toe. Ze dacht aan Mila en haar gezicht betrok even.

Kyosu had naar de woorden van Shayla geluisterd, en had niet gemerkt dat er nog meer mensen in de speeltuin waren komen zitten. 'Hij heeft wat..?' vroeg Kyosu aarzelend. Hij wist maar al te goed hoe kut familieproblemen waren, daarom luisterde hij ook aandachtig naar wat Shayla te zeggen had.

Shayla zuchtte even diep en raapte terwijl ze dat deed alle moed bij elkaar. 'Mijn broer heeft geprobeerd mijn vader te vermoorden. Zonder reden. Ik weet dat ze nooit echt een goede band hadden, maar ik had nooit gedacht dat Kyo echt zover zou durven gaan. En vooral had ik het niet gehoopt.' Ze stopte even en slikte. Het was best moeilijk om over problemen te praten, omdat ze nooit gewent was om te praten. Meestal luisterde ze meer. Daar was ze dan ook een stuk beter in.

Kyosu knikte en ging Shayla's situatie even na. 'Dat is, echt lastig,' zei hij uiteindelijk, nog steeds zoekend naar een oplossing voor haar. 'Misschien moet je toch contact zoeken met hem, en in ieder geval met elkaar praten. En dan uitvissen waarom hij het deed, en hem misschien van gedachten veranderen,' het klonk allemaal heel simpel, maar dat was het natuurlijk helemaal niet. 'Maar dat is wel heel moeilijk,,' zei hij daarna nog, en keek Shayla vol medeleiden aan.

'Hoi meisje uit de bibliotheek,' zei Ben met een grijns.

Lily glimlache. 'Heey,'Zei ze.'Hoe gaat het?' Ze ging op 1 of ander wipding tegenover hen zitten en keek van de 1 naar de ander.

'Goed hoor. Ik ben vandaag eens niet verdwaald,' zei Ben trots. 'En met jou?'

Lily lachte. 'Knap hoor!' Zei ze. Ze hield haar hoofd even schuin. 'Ja, het gaat beter dan laatst...' Haar gezicht betrok even, maar ze hield het alsnel weer in de plooi.

'Mooi. Ga je ooit nog vertellen wat er toen was, of moet ik gaan zitten branden van verlangen om het te weten?' Ben zei het meer als grap dan als serieus. Als Lily niets vertelde, was dat helemaal aan haar.

Shayla knikte en lachte zwakjes. 'Dankje voor het luisteren en voor de tips.' Zei ze schor en schraapte even haar keel, om te proberen of ze de brok in haar keel weg kon krijgen. Makkelijke woorden waren dit, maar moeilijke daden. Maargoed, het was het proberen waard toch?

Lily slikte even. 'Het was mijn zusje...'Zei ze zacht, maar helder, na een korte stilte. 'Ze was toen net overleden...' Ze keek naar haar voeten en probeerde weer te glimlachen.

Kyosu knikte. 'Geen probleem, dat doe je voor vrienden,' zei hij, en legde even een hand op Shayla's schouder. 'Het komt vanzelf wel goed, jullie zijn immers familie,' zei hij en haalde zijn hand toen weer terug, en sloeg zijn armen om zijn benen aangezien het best koud was.

Shayla haar ogen werden een beetje groot van verbazing. "Vrienden..." Dat was een woord dat ze nauwelijks hoorde. En het werd vooral bijna niet tegen haar gezegd. 'Dankje Kyosu, echt waar, je bent een goede... Vriend...' Zei ze glimlachend en liet het zand ronddraaien door de wind. Het draaide rondjes, wat er best grappig uit zag.

Kyosu glimlachte even naar haar, en keek toen naar de lucht. 'Volgens mij gaat het zo regenen,' zei hij, en wees naar boven. Kyosu haalde zijn hand ditkeer niet terug, ookal kon ze het niet zien, ze kon het vast wel voelen. Met die gedachten kwam hij op een nieuw gespreksonderwerp. 'Shayla.. mag ik je wat vragen?' vroeg hij aarzelend, zonder haar aan te kijken.

Shayla knikte langzaam, terwijl ze verder speelde met het zand. Ze was vrij geconsenteerd op, dus had ze zelf niet door dat het weer zou kunnen veranderen. 'Tuurlijk mag je wat vragen.' Zei ze half vrolijk-half nadenkend.

'Ik weet niet of je hier wel over wilt praten, maar is blind zijn niet enorm.. lastig?' Kyosu kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Natuurlijk was het lastig, en natuurlijk wilde ze dat ze kon zien net als iedereen. 'Ik bedoel, hoe houd je het vol..?' vroeg hij daarna nog aarzelend en keek haar aan.

Shayla liet de wind waarmee ze speelde oplossen in de lucht en mee waaien met de andere wind, die zijn eigen weg ging zonder haar hulp nodig te hebben. Ze liet zich achterover hangen en leunde op haar handen. Opeens begon ze te lachen. 'Nou, eigenlijk... Nee, het is niet echt lastig. Natuurlijk mis je wel dingen, zoals het zien van de sterren en de maan, je kan bloemen niet bekijken. Ik weet niet eens zeker hoe mensen eruit zien. Maar... Je mist iets, maar je krijgt er ook iets voor terug. Als ik niet blind was, voelde ik nooit de wind zo als nu. Als ik niet blind was, voelde mensen hun aanwezigheid van van een afstand, nog voordat ze in het zicht zijn. Als ik niet blind was, keek ik met mijn ogen in plaats van met mijn hart. Als ik niet blind was... Was ik geen Shayla.'

Kyosu knikte langzaam. 'Ja dat is waar. Het is gewoon dat ik me niet kan inbeelden hoe het zou zijn..' zei hij zacht, en ging op dezelfde manier zitten als Shayla. 'Ik heb wel een boel van je geleerd,' zei hij en keek even met een glimlachje opzij naar Shayla. 'Zo kalm als jij was in het Labyrint, dat vergeet ik nooit meer,' zei hij zacht en veegde nog wat plukken haar uit zijn gezicht.

Shayla lachte even en schudde haar hoofd. 'Ghe, nee die dingen heb je niet van mij geleerd. Die dingen heb je van jezelf geleerd. Ik kan deze dingen wel vertellen, maar dan betekenen ze niks voor een ander. Je geeft ze zelf een betekenis als je ze hoort en zo leer je er zelf van. Dat is het ware geheim van met je hart kijken.' Ze stelde zich recht en klopte het zand van haar broek. 'Je had gelijk, het gaat regenen.' Zei ze precies op het moment dat er een regendruppel op haar neus viel.

Kyosu knikte. 'hnn, eigenlijk houd ik wel van de regen,' zei hij terwijl hij opstond. Hij keek even naar Shayla, er was nog 1 ding dat hij zich afvroeg, 'Weetje, je weet eigenlijk helemaal niet hoe de mensen met wie je praat eruitzien,' zei hij acht en voelde even aan zijn wang. 'Als je met mij praat, wat voor jongen zie je dan voor je?' vroeg hij nieuwsgierig, kijkend naar de regen die met steeds meer tegelijk uit de lucht vielen.

'Ik zie mensen die ik ken vaak in mijn dromen. Ik weet natuurlijk niet zeker of ze er echt zo uit zien, maar ik ga er maar vanuit. Ik zie jou altijd als iemand die wat wit is. Witter dan de andere. Wit-zilver haar en donkere ogen. Maar, kleur is eigenlijk niks meer dan een illusie.' Ze liep naar een boom toe en ging daaronder schuilen.