Het bos

Ze voelde zich angstiger worden en haar adem werd steeds onregelmatiger. Niet ver van haar sloeg de bliksem in op een boom die haast onmiddelijk vuur vatte.
Alecia voelde niks meer. Ze kon nog amper op haar benen staan. Zwak legde ze haar hand op de dichtsbijzijnde boom om tegen te leunen. Maar
geen spier in haar lichaam deed nog wat er van haar werd gevraagt. Langzaam zakte ze naar benden. Haar benen, armen en kleren waren besmuurt met
modder. De regen bleef maar vallen. Zachtjes liet ze woorden uit haar mond glippen die samen een lied vormden.

Mimiko keek even met een klein glimlachje naar Kyosu. 'Ja prima', zei ze met een levenloze onderstem. Mimiko leek er niet helemaal bij te zijn met haar gedachtes aangezien alles wat er met Terra was gebeurd. Ze keek naar de jas van Kyosu die hij aan bood. Het was erg aantrekkelijk maar ze wilde ook niet dat Kyosu het koud het. 'En jij dan?', vroeg ze op zijn aanbod.

'Hnn nee, doe jij hem maar aan, ik vind de kou eigenlijk wel fijn zo,' mompelde hij. Toen zag hij de blik in Mimiko's ogen, en ze gedroeg zich ietwat afwezig. 'Wat is er?' vroeg hij en keek haar met een schuin hoofd aan.

Mimiko knikte. 'Dankje', zei ze schor en ze loeg de jas om haar heen die haar iets meer warmte gaf. Terra bleef maar door haar hoofd spoken en ze kon het aan niemand vertellen. Ze werd uit haar gedachte gerukt door Kyosu. Ze keek hem verbaast aan. 'Nee er is niets?', zei ze terwijl ze hem met grote ogen aan keek.

Iris kwam het bos inlopen, ze moest nu gewoon even alleen zijn. En omdat het bos heel groot was, zou ze bijna niemand kunnen tegen komen. Ze kwam uiteindelijk een bankje tegen en ging erop zitten. Ze keek even vlug om zich heen en haalde toen haar reep chocolade er weer uit, brak een reepje er van af en douwde het in haar mond. Ze stopte de reep gauw weer weg, niet iedereen hoefde te weten dat ze een chocolade freak was.

Alecia voelde de regendruppels op haar neer vallen. De tranen van de hemel...

'Mimi, lieg niet. Ik merk het heus wel als er iets aan de hand is,' zei hij en keek haar even aan. De regen viel nog steeds, maar Kyosu vond het eigenlijk wel fijn. 'Je kan me alles vertellen, dat weet je toch?' zei Kyosu en veegde wat haar voor zijn ogen weg.

Mimiko trok de jas van Kyosu nog wat meer om haar heen en keek hem pijnsend aan. Ze wilde hem niet weer lastig vallen met een van haar problemen die ze zelf weer eens had veroorzaakt met haar stomme kop. Ze wierp haar blik weer naar de grond en schudde haar hoofd van nee. 'Er is niets', zei ze schor.

'Vertel nou maar gewoon,' drong Kyosu aan, zonder Mimiko aan te kijken. Hij snapte niet waarom mensen er altijd zo moeilijk over deden om hem iets te vertellen. Misschien waren ze bang dat hij niet te vertrouwen was, of dat het hem niets zou interesseren. Kyosu schudde even zijn hoofd. Hij vertelde zelf eigenlijk ook nooit wat aan iemand, terwijl zijn hoofd vol zat met problemen. Hij wilde er gewoon niemand mee storen, al zou hij nog zo graag willen uithuilen bij iemand.

Mimiko keek zuchtend naar Kyosu. 'Ik wil je niet steeds tot last zijn met me eigen stomme problemen', zei ze killer dan ze bedoelde. Het was vervelend. Hij was er áltijd voor haar maar zei nooit voor hem. Ookal kwam Kyosu ook nooit mer problemen, ze voeg er ook nooit naar.

'Je bent me echt niet tot last hoor, dan zou ik er toch niet naar vragen?' zei hij met een lief glimlachje en ging even met zijn hand door haar haren heen. 'Vrienden zijn er om te helpen hoor,' zei hij met een glundering in zijn ogen.

Mimiko lachte even toen Kyosu zijn hand door haar haar haalden. Snel kamde ze het weer recht met haar hand en keek Kyosu wer aan. 'Heb jij nou nooit problemen?', vroeg ze om van onder werp te wisselen.

Kyosu zweeg en keek even naar de grond. Vroeg iiemand nou naar zijn problemen? dat had nog nooit iemand gedaan. Even later keek hij weer op naar Mimiko. 'Jawel, maar als jij me verteld wat er aan de hand is, vertel ik jou wat er met mij aan de hand is,' zei hij aarzelend, om even het onderwerp weer op haar te zetten.

Mimiko keek hem even geïrriteerd aan. 'Eerst jij', zei vastbesloten. Ze wilde zijn problemen wel eens weten inplaats van andersom.

Kyosu beet op zijn lip en speelde zenuwachtig met zijn armbandje. 'Ja maar,' zei hij, maar eigenlijk had hij geen excuus. 'Oké..' zei hij en ging wat rechter op zitten. 'Het klinkt misschien dom, maar, ik heb het gevoel alsof..' zei keek even angstig naar mimiko die hem verwachtingsvol aan zat te staren. 'Alsof mijn zusje me achtervolgd. en ze is dood, dus ik word er helemaal para van. ik slaap niet meer s'nachts, ik eet nog amper, en en..' ratelde hij. Hij was echt heel slecht in het uiten van zijn gevoelens.

Mimiko keek hem verbaast aan. 'Waarom zou je zusje je volgen?', zie wist eigenlijk niets van zijn familie. Ze wist niet eens dat hij uberhaupt een zusje had. Toch raar hoeveel hij van haar wist en zij zo weinig van hem.

'Daar probeer ik nou juist achter te komen, maar ik denk dat ze me ergens voor wil waarschuwen,' zei Kyosu en keek naar de grond. 'Ik snap er echt niks meer van,' zuchtte hij en trapte tegen een steentje die op de grond lag. 'Maarja.. vertel nou maar wat er met jou aan de hand is?' vroeg hij aarzelend. Hij vond het echt drie keer niks om het over zijn zusje te hebben, dit was altijd al een gevoellig onderwerp voor hem.

Mimiko keek hem begrijpend aan. Nu was het aan haar om te vertellen wat er was. 'Ik denk dat Lune wéér boos op me is', zei ze schor. Hij deed de laatste tijd raar, soms zo raar dat het leek dat hij jaloers was.

Kyosu trok even een wenkbrauw op naar Mimiko. 'alweer? Wat is er nu weer gebeurd?' zei hij droog. Het leek wel of Lune de laaste tijd altijd ruzie had, op zijn minst met 1 persoon. Kyosu keek even naar de pijnzende blik in Mimiko's ogen. 'What happened?'

Mimiko haalde haar schouders op. 'Hij vind me een slet', zei ze terwijl ze op haar lip beet. Opzich was ze dat ook wel een beetje maar toch ook niet. Wat maakte het uit dat ze met die Fabian mee naar zijn kamer ging. Er was niets gebeurt. Dat zou ze ook nooit doen aangezien te veel van Cosette hield.

'Dat had hij toch al eens gezegt?' Kyosu krabte even op zijn hoofd. hij hield het soms gewoon niet meer bij. 'Wat heb je gedaan dan, dat ie je alweer zo noemt?' zei Kyosu met een verbaasd gezicht. Ze had Cosette, dan zou nooit iets met iemand anders doen.

Mimiko beet op haar lip. 'Ik ging mee met Fabian..', als ze het zo vertelde en terug dacht leek het opeens veel erger te zijn dan dat ze eerst dacht. Maar er gebeurde niets. Hij wilde alleen vermaak..

Kyosu was nu al helemaal verward. 'Wie is Fabian?' vroeg hij droog. Hij liet de rest van de vraag even een beetje aan zich voorbij gaan. 'En..' begon hij en keek mimiko een beetje wazig aan. 'Wat heb je met hem gedaan..?'

'Fabian is nieuw ofzo', zei ze terwijl ze rood werd. Het voelde alsof ze bet de eerste en beste jongen mee ging. Ze keek Kyosu beschamend aan. 'Hij wilde vermaak', zei ze terwijl ze nog roder werd. Ze bedacht wat er gebeurt zou zijn als Yumiko niet langs was geweest. Ze wilde er niet eens aan denken.

Kyosu was even stil, en keek Mimiko vol ongeloof aan. 'Vermaak?' herhaalde hij met een ietwat hardere stem. 'Je bent toch met Cosette? Wat heb je in godesnaam uitgespookt?' vroeg hij, met een teleurgestelde stem. Hij schudde zijn hoofd naar haar.