Het bos

Ja, Magic Highschool heeft een eigen bos op het terrein. Het is dan geen immens bos, maar klein is het zeker niet. Sommige delen trekken Ayaoanen heel erg aan, omdat ze erg dicht begroeid en daarom duister zijn. Er zijn een aantal open plekken in het bos, geschikt om te oefenen of duelleren of gewoon te relaxen.

Toegang: Vrij, maar wees niet ineens met z'n 10en precies op dezelfde plek in het bos.
Min. aantal regels: Minstens 1,5 regel in je typvak. ( iets minder is niet heel erg, maar niet 1 klein zinnetje. Meer is altijd goed. )

((BY ROMANAAAAAA ))

Toushirou slofte met zijn handen in zijn zakken door het bos. Het was onder de nul graden, dat wist hij zeker. De blaadjes hadden een ijzig randje als omlijning, en ook de bomen waren bedenkt met een glinsterend laagje. Toch liep hij gewoon in een t-shirt. Hij liet een spoor van voetstappen achter op de bevroren grond, en ging met zijn rug tegen een boom aan staan toen hij een stukje gelopen had. Hij staarde naar de kale boomtoppen boven zijn hoofd.

((Oke even een beeld van hoe het er nu uit ziet : D
http://forum.belgiumdigital.com/members/easygirl-albums-secret-life-of-trees-picture4002-ice-forest.jpg ))

Zoals als altijd en dus ook nu had Scarlett gewoon een kort broekje met een topje aan. De kou deed haar meer dan goed en maakte haar een stuk vrolijker dan op andere dagen. De wind die zo hard waaide dat haar haren vaak haar zicht deden verdwijnen negeerde ze; het waaide dezelfde seconde vaak nog weg. Vlak voor Toushirou kwam ze tot stilstand. "Boe," zei ze droog, waarna een grijns op haar gezicht ontstond.

Toushirou's hoofd zakte wat, tot zijn blik op Scarlett gericht was. Hij glimlachte zwakjes. 'Hey' zei hij kort, waarna hij één van zijn handen uit zijn broekzak liet glijden en hem even in zijn nek krabde.

Scarletts blik bleef een hele poos op Toushirou gericht, tot ze haar ogen even afwendde naar een geluid dat verderop klonk. Te ver om verder interessant te zijn. "Something wrong?" vroeg ze toen. Als zij zo vrolijk werd van kou, waarom hij dan niet? Het zou toch hetzelfde moeten werken?

Toushirou schudde langzaam zijn hoofd. 'Ik ben gewoon moe, denk ik' zei hij met hetzelfde glimlachje. Zijn hand gleed terug naar zijn broekzak en verdween weer. 'Don't worry'

"Het is iiiiiiiiijskoud," antwoordde Scarlett met de nadruk op ijs. "Je hoort juist energie te krijgen. So are you sure there isn't something you want to tell me?" vroeg ze toen zonder haar blik van zijn ogen af te wenden. Dat kon toch niet?

Toushirou haalde zijn schouders op, en staarde naar de grond voor Scarlett's voeten. 'Mijn moeder. Ik kreeg vanmorgen telefoon dat ze me zo mist enzo. Ik voel me nogal schuldig' biechtte hij uiteindelijk maar op. 'Daarom ben ik even hierheen gegaan'

Scarlett, die een heel ander antwoord verwacht had was een poos stil, voor ze weer "tot leven" kwam. Meteen sloeg ze haar armen om zijn nek heen "Don't feel guilty," bracht ze toen op fluistertoon uit. "Het is bijna vakantie, dan kun je er sowieso weer heen. Maar moeders overdrijven altijd qua dat soort dingen. Vroeg of laat moet ze je toch loslaten."

Toushirou glimlachte kort, en omhelsde haar. 'Ik bel haar nooit. Ze weet helemaal niet hoe ik het op school doe, of wat dan ook. Ik ben echt een zak omdat ik daar helemaal niet aan gedacht heb' zei hij tegen de lucht achter haar, omdat hij haar gezicht niet kon zien.

"You can start doing that now," bracht Scarlett uit. "Het is niet te laat om ermee te beginnen. Maar je hoeft haar natuurlijk ook niet 24/7 op de hoogte te houden van je leven hier." Haar ouders wilden ook graag weten hoe het hier ging, maar ze deden gelukkig niet opdringerig.

Toushirou glimlachte en drukte Scarlett voorzichtig nog wat dichter tegen zich aan. 'Sorry for making you worry' fluisterde hij, met een glimlachje, al kon ze dat niet zien. Wat zou hij toch zonder haar moeten?

Bij gebrek aan een fatsoenlijk antwoord besloot Scarlett haar mond maar te houden. Het maakte haar niet uit als hij haar ongerust maakte voor even, zolang hij maar altijd vertelde wat er aan de hand was. Op hetzelfde moment liet ze Toushirou los. "Now stop worrying about your mother and start enjoying the weather," zei ze een stuk vrolijker. Als het nu elke dag zulk weer zou zijn..

Toushirou knikte en glimlachte. Hij keek naar de bomen om zich heen en ademde diep in, om zich vol te laten stromen met de koude, snijdende lucht, die een geweldig effect op hem hadden. Er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht en hij draaide een rondje. 'The weather is great' zei hij, waarna hij iets dichterbij Scarlett ging staan. 'I'm feeling great', hij legde zijn handen langs haar gezicht 'and I think I love you' fluisterde hij, waarna hij haar zoende.

Scarlett schrok lichtelijk van Toushirous actie en ging er automatisch in mee. Niet dat ze er anders niet in was meegegaan - maar dit keer was het uit automatisme. Heel even stopte ze toch, zodat ze kon zeggen wat ze nog had willen zeggen. ".. And I'm sure I love you, too," bracht ze toen op fluistertoon uit, waarna ze weer verder ging en haar armen weer om hem heen legde.

Toushirou glimlachte breed van binnen en voelde iets warms borrelen, maar vond het geen storende warmte, zoals hij dat van vuur vond. Hij sloeg zijn armen om Scarlett heen en genoot van de stilte om zich heen, en van de kou.

Het voelde vreemd aan: de kou die van de buitenkant tegen haar armen en benen aankwam en de warmte die vanbinnen opkwam, maar fijn voelde het zeker. Scarlett ging een beetje op haar tenen staan zodat ze beter bij Toushirou kwam en met haar linkerhand ging ze wat door zijn haar heen.

Toushirou liet Scarlett los en keek haar blij aan. Hij had eigenlijk geen idee wat hij moest zeggen, dus bleef hij even staan in stilte en knuffelde hij haar daarna plat. :D

Scarlett schrok zich dood toen Toushirou haar opeens knuffelde en kreeg de kans niet om adem te halen toen hij haar opeens half plat drukte. "Killing.. me.. again," bracht ze met moeite weer uit, ondanks dat ze het eigenlijk heel grappig vond.

Toushirou grijnsde en liet haar los. 'As always' zei hij droogjes. Hij aaide even over haar hoofd en keek toen naar de grond. 'Ik heb zin om een in een enorme laag sneeuw te gaan liggen' merkte hij spontaan op.

"Wat houdt je tegen?" grinnikte Scarlett, die wat sneeuw op de grond begon te schieten en daarna een bol recht tegen Toushirou aan. "Oops," bracht ze toen schijnheilig uit, alsof het per ongeluk was gebeurd.

Toushirou grijnsde. Hij vuurde een sneeuwkanon op de grond af, maar die had hij de laatste tijd zo veel geoefend dat er een dikke laag ontstond. Hij draaide zich er met zijn rug naartoe en liet zich plat vallen. Hij glimlachte tevreden.

Toushirous gemaakte laag sneeuw was zo dik en breed dat er ruimte was voor wel meer dan een persoon en met een lichte plof liet Scarlett zich half lachend langs hem in de sneeuw vallen. "Beter nog," grijnsde ze toen.

Toushirou maakte een sneeuwengeltje. 'Mijn super skills' schepte hij droog op. Hij ging staan en klopte wat sneeuw van zich af. 'Mijn sneeuwengeltje is dik' zei hij verontwaardigd.

"Je bent zelf dik," lachte Scarlett, waarna ze rechtop ging zitten om zijn sneeuwengeltje te bekijken. "Grapje," voegde ze er daarna nog maar aan toe, voor het geval zijn sarcasmeskills net zo slecht waren als zijn sneeuwengelskills. "Mijn sneeuwengel is eh.. geen sneeuwengels," bracht ze toen uit. Niet dat ze er een poging toe gedaan had; er was alleen een afdruk van haar lichaam zichtbaar in de sneeuw.