Het bos

"Nee..." de grijns verscheen weer op zijn gezicht "Ik neem ze gewoon...en die steen ga ik niet voor mezelf gebruiken..." de gedachten zweefden rond in zijn hoofd, ieder nog valser als de ander.

Mimiko keek hem niet begrijpend aan. De grijns die weer op zijn gezicht verscheen maakte haar bang. Elke grijs op verkeerde momenten van Terra maakte haar bang. Toch bleef ze kalm zitten. 'Voor wat ga je hem dan gebruiken?', vroeg ze monotoon.

Terra kwam speels overeind "...Das geheim.." met een speelse glimlach op zijn gezicht liep hij verder het bos in, hij hoefde ook niet altijd alles te vertellen.


((Kmoet gaan Bye))

Mimiko stond met een ruk op en begon hem met grotte passen in te halen. Toen ze eenmaal voor hem liep draaide ze zich om en begon achter uit te lopen. Met een kleine grijns keek ze hem aan. 'Vertel', zei ze nieuwschierig.


((Okai byee byee))

"Nope..." hij versnelde zijn pas en begon tussen de bomen door te rennen, de lichtjes die om hem heen cirkelde verlichten zijn pad.

Terra liep weer voor haar en Mimiko hupte zo snel als kont achter hem aan. 'Kom op zeg nou', zei ze terwijl ze zachtjes hijgde van het snelle lopen. Mimiko kon het niet hebben als iemand iets voor haar verborgen hield. Ze was altijd nieuwsgierig en moest altijd alles weten

Terra sprong soepel van een steen af en landen met zijn schoenen in de modder, het boeiden hem niks dat hij vies werd, voordat hij terug moest naar huis van zijn vader voor een dag wou hij nog even vrij zijn even rennen en lol hebben want wat hem te wachten stond zinde hem niks...die straf? wat zou hij bedoelen?

Mimiko sprong achter hem aan en trok even een vies gezicht toen de modder over haar broek spatten. Snel liep ze verder. Wat hij ook van plan was ze wilde het weten. Ze probeerde nog iets harder te lopen om naast hem te komen en ze hijgde zachtjes.

Terra rende verder tot hij diep in het bos stopte, het licht scheen tegen zijn gezicht aan en hij spreiden zijn armen.
De cliff onderaan zijn voeten liet de warme lucht uit het dal naar boven waaien en de aangename wind streek langs zijn gezicht.
Op dit soort momenten voelde hij zich werkelijk vrij.

Mimiko rende hem zo snel als ze kon achter na maar met haar korte beentjes hield ze hem nooit vrij. Ze stopte toen ze Terra een paar meter voor haar zag stoppen. Ze zag hoe hij voor een klif stond. Haar adem stokte in haar keel toen hij zijn armen spreidde. Wilde hij gaan springen? Een rilling liep over haar rug en het voelde alsof ze was vast genaaid aan de grond.

Terra draaide zich om naar Mimiko met een beetje vreemde glimlach, een soort verdriet...of misschien meelevendheid.
Zijn gedachten waren al thuis waar hij de gevolgen van zijn daden zou moeten ondergaan en misschien wel nooit meer terug zou komen.

Mimiko's ogen werden groot toen hij haar de glimlach gaf. Het kippen vel stond inmiddels over haar gehele lichaam. 'W.. wat is er?', vroeg ze trillend. Ze zetten een klein stapje naar achter maar ze sprak zich zelf streng toe. Het is Terra maar, je bent niet bang voor hem. Mimiko zuchtte en bleef staan.

Terra zetten en stap weg van de cliff "Niks...ik moet m`n spullen gaan pakken ik ga voor een dag of misschien een halve naar m`n huis mijn vader heeft iets voor me" hij glimlachte maar ergens was het niet oprecht.

Mimiko keek hem fronsend aan. 'En dat is wel of niet goed?', vroeg ze twijfelend. Ze keek hem vragend aan aangezien de glimlach niet erg overtuigend was.

Terra keek haar met een verslagen glimlach aan "Mijn vader wil altijd het beste voor me..." hij wist wel beter...zijn vader was een sadistisch werk geobsedeerde man die niks meer om zijn eigen zoon gaf dan om een zak vuilnis.

Mimiko keek hem nog steeds ongelovig aan en liep met kleine stappen naar hem toe. 'En nu de waarheid', zei ze kalm. Het was geen reden waarom Terra naar zijn vader moest.

Terra legde zijn beiden handen op Mimiko's schouders en keek haar recht in de ogen aan "..Er zijn dingen die ik je niet kan vertellen..."

Mimiko keek van de handen op haar schouder weer naar Terra en zuchtte. 'Goed dan', zei ze met een geïrriteerde ondertoon. Ze keek hem nog even vragend aan maar wist dat hij het haar niet zou vertellen.

Terra keek naar de zon die de tijd voor hem aangaf en zuchten "Nja...dan ga ik maar" hij glimlachte en liet Mimiko los, dit was hoogst waarschijnlijk de laatste vriendschappelijke aanraking die hij in lange tijd zou krijgen.
Hij liep met enorme tegenzin weg.


((>=] en als je nog niet hebt gelezen wat er met hem is gebeurd raad ik je aan in dat Masao topic in zijn huis te checken X3))

Mimiko slikte er zat gewoon iets niet goed. Ze liet zich op de grond vallen en een vlaag van bezorgdheid om Terra ging door haar lichaam. Ze moest te weten zien te komen wat er bij hem thuis gebeurt was. Toen Terra eenmaal uit het oog was sprong ze op en liep zo snel als ze kon in zijn voetstappen. Ze zou hem volgen en zien wat er gaande was.

Kyosu liep wat verloren door het bos heen. Hij was nu al een halfuur aan het lopen, en hij was compleet verdaalwd. Wat hem eigenlijk niet veel deed, aangezien hij toch even alleen wilde zijn. Op zijn rug droeg hij zijn gitaartas, maar hij had nog geen zin gehad om erop te spelen. Hij stapte tussen nog wat bosjes door, en kwam uit bij een kleine open plek. Hij keek omhoog, en regen viel met bakken tussen de takken door. Met een zucht ging hij op een omgevallen boom zitten, die midden in de open plek lag. Hij haalde zijn gitaartas van zijn rug en zette die tegen de stronk aan. Met een tevreden blik in zijn ogen keek hij om zich heen, ondanks dat het regende.

-andere kant van het bos-

Kledernat door de regen liep ze met haar doorweekte schoenen door de modder. Af en toe hoorde ze gedonder en achter zich zag ze lichtflitsen door de bliksem. Als Yumiko er niet was geweest zat ze nu nog warm en droog in die grot. Ze had geleert dat ze zo weinig mogelijk iemand tot last moest zijn. Thuis ging dat zelfs tot zover dat ze gewoon doodstil moest zitten als een pop. Zwijgen en kijken. Zodra ze niet gehoorzaamde en met de andere kinderen ging gaan spelen kreeg ze daar al rap genoeg spijt van...

Mimiko liep drijf nat het bos in en rilde. Haar haren waren totaal door weekt en ze haad haar gezicht op de grond gericht. Ze zag een bekend paar schoenen en toen ze op keek zag ze Kyosu. 'Hi', zei ze afwezig.

Alecia bleef stil staan in de regen. Vreselijke beelden van haar verleden spookten door haar gedachten heen. Al kon je dat niet zien op haar gezicht want daar was geen greintje emotie te bespuren. Ze ademde onregelmatig en staarde met een doffe blik voor zich uit.

'Mimiko!' riep Kyosu vrolijk. Hij kon er niks aan doen, maar van triest weer werd hij soms gewoon vrolijk. Hij keek Mimiko glunderend aan. 'Hoe gaat het?' vroeg hij. Hij zag dat ze helemaal doorweekt was, en ze zag eruit alsof ze stond te bevriezen. 'Wil je mijn jas, want..'