Het bos

'Ah, ik weet al waar dat is.' Als het kamernummer met een 4 begon, was het op de 4e verdieping. 4999 was de laatste kamer, dus het moest ongeveer op ¾ van de gang zijn. 'Loop maar mee.' zei ze terwijl ze naar de trap liep, om naar de vierde verdieping te gaan.

Logan lette goed op welke weg ze namen. Misschien kon hij het de volgende keer dan wel zelf vinden. Want er zou niet altijd een Yumiko in de buurt zijn om hem te helpen.

'4838, 39, 40, 41, 42, 43.. 44. Hier is het.' zei ze terwijl ze wees naar het bordje met 4844 erop. 'Ik zie je nog wel.' zei ze met een glimlachje erbij, waarna ze zich omdraaide.

"Ja..." Logan stond voor zijn deur. Ga naar binnen, idioot. Maar in plaats daarvan bleef hij staan en wachtte tot Yumiko verdwenen was. Oke fine, ga dan nu naar binnen. De deur zwaaide open en Logan voelde zich opeens ontzettend leeg. Het leek alsof zijn batterijen gewoon compleet verbruikt waren en hij zo ter plekken zou in slaap vallen. Maar gelukkig had hij nu een bed.

Angstig rende Terra tussen de bomen door, in haar handen hield ze de groenige speer en af en toe keek ze achterom.
Ze had al de hele middag het gevoel gehad alsof ze werd achtervolgt maar hield zich rustig maar nu ze alleen in het bos was wist ze het zeker, ze durfde niet te stoppen met rennen en schoof onderuit, een wortel van een boom zat pijnlijk over haar voet en nu zat ze vast.

Ze probeerde de wortel van haar voet weg te halen maar hoorde achter zich gekraak, meteen hield ze zich dood stil en draaide ze haar hoofd naar het geluid toe.
Wie of wat zou haar hier komen halen? en waarom!?

Shayla zat op een omgevallen boomstronk, waar mos op groeide, waardoor het zacht was om op te zitten. In haar hand had ze een lege envelop en een brief, met een raar schrift met bobbeltjes erop gedrukt. Braile was het. Voor de 3e keer streek Shayla met haar vingers over het schrift, omdat ze het nogsteeds niet kon geloven wat er stond.

Terra voelde hoe een hand haar bij haar keel greep en ze kon geen geluid meer maken, haar enkel draaide pijnlijk onder de wortel vandaan en ze voelde gewoon hoe de spieren hun best deden niet te scheuren.
Haar enkel kraakte maar brak niet en ze was los van de wortel maar hing in de lucht, haar keel dichtgeknepen door een hand die vanuit het duister kwam.

Terra keek in twee fel ijsblauwe ogen en hield haar adem in "Ik ga jouw plaats inemen....en niemand zal het merken..." wie was deze gast? en wat bedoelde hij met plaats inemen?

'Misery Loves Company...' Lune zong zacht het liedje, steeds opnieuw die regel want hij wist het verder niet meer. Hij genoot van de boslucht, en het getjilp van vogeltjes in de bomen. Waarom was hij nooit eerder naar het bos gegaan vroeg hij zich af..

Terra keek naar de hand, die was alsof van een geest maar hoe hield hij haar dan van de grond.
Het voelde koud en pijnlijk.
Hij liet haar los en als een lappe pop viel ze op de grond, ze slaakte een kreet van pijn en trok haar been op om haar enkel vast te pakken.


(Come and see ;D)

Terra voelde twee handen die haar bij haar schouders grepen en daarna een scherpe vreselijke pijn, ze wou gillen maar er klonk geen enkel geluid.
Het was alsof haar ziel van haar lichaam werd gescheiden en al snel was ze weg.
Haar lichaam was compleet veranderd en Terra kwam overeind met een zachte grijns op ZIJN gezicht.

Lune-Chan was geschrokken van de kreet, en kwam nu dichter naar het geluid toe. 'Ehm..' hij keek om zich heen, 'Hallo?' zijn stem geluid weerkaaste door het woud..

Terra draaide zich met een grijns naar Lune "Hay..." hij zei voor de rest niks maar het licht dat door dit lichaam stroomde verlichte hem waardoor zijn ogen nog meer uitstaken.

Lune-Chan keek onnozel naar de jongen met de vel blauwe ogen, 'uh..Hoi?' op zulke momenten voelde hij zich steeds blonder voelen. 'Ken ik jou..?'

Terra liep voorzichtig naar hem toe "Misschien..." hij bleef hem aankijken met diezelfde blik en stopte op een meter afstand.

Lune bekeek de jongen van top tot teen, 'je doet me wel aan iemand denken..' hij zetten een stapje naar achter, die gast kwam opeens wel heel dichtbij.. Hij wist het niet, maar hij deed hem aan dat meisje, Terra denken. Ookal leek deze gast totaal niet op haar..

Terra keek hem rustig aan, het was een leuk ventje....misschien kon hij er wel lol mee hebben hij vroeg zich alleen af waarom niemand hem herkende...hij had gedacht dat je de totale identiteit van iemand overnam met die truc.....maar het was meer alsof hij haar herrineringen en lichaam had gekregen "Toch wel?" hij grijnsde en zetten nog een stap dichterbij.

Het begon op dansen te lijken;Lune zette nog een stap achteruit, 'Terra, Terra Luce..' mompelde Lune zacht. Het drong tot hem door, het was opeens allemaal duidelijk.. 'Jij bent Terra Luce,' het kwam er killer uit dan Lune had bedoelt. Hij voelde zich niet zo sterk meer..

Terra zetten met een grijns op zijn gezicht nog een stap richting Lune en merkte dat er een dikke boom achter Lune stond, de reactie die hij kreeg van Lune was geweldig hij voelde zich eindelijk niet zo zwak meer maar weer zoals hij echt is.
"Yep...en jij....Lune..." de naam kwam zomaar boven drijven alleen de gedachten erbij wuifde hij weg.

'Ja..' zei Lune schor, hij staarde Terra ongeloof waardig aan, 'jij was de gene die.. Jij was die..' hij kwam niet verder, dan; Jij was die.. Hij sloot zijn ogen en probeerde al zijn herinderringen van Terra boven te halen. Maar iets leek het te blokkeren, alsof het uit zijn geheugen was gewist..

Terra zetten nog een stap dichterbij en zetten zijn arm tegen de dikke boom, Lune kon nu nergens meer heen en hij bleef hem nog altijd even sluw aankijken, hij had behoefte aan lol en zou het hoe dan ook krijgen.


((>w< Kyosu im srry ;D))

((D: Word ik zomaar verkracht.. ))

Lune beed op zijn lip, hij kon nu van alles gaan doen. Wat zinloos was, hij moest toegeven dat hij al te lang droog stond.. Maar om nu verkracht te worden door de eerste te beste knakker zonder een eerlijk gevecht.. Zijn hand schoot naar voren richting Terra's hoofd..

Terra greep Lune's hand en grijnsde "I dare you to move..." hij zetten zijn been tussen die van Lune en drukte veder zacht zijn lippen tegen Lune's nek, zachtjes proefde hij met zijn tong hij had al veel te lang niks geproefd en om dit nu het eerste te voelen, proeven, ruiken en zien was niet erg.

Yumiko kwam het bos ingelopen, en zag al snel een onbekende jongen die Lune aanviel, op een ietwat pervy manier dan, aangezien hij hem zo'n beetje aanrandde. Ze schoot een energiestraal op de onbekende af en keek hem fel aan. 'Wie ben je, en wat doe je?'