De Gangen

Niveau 3. Alweer. Waarom ook niet? Kon ze dan niet gewoon een keer iemand uit niveau 1 tegenkomen? "Hoe doen jullie dat allemaal zo snel?" zuchtte ze. "Ik ben nog niemand tegengekomen uit niveau 2, laat staan niveau 1." Well, ze had 4 mensen leren kennen, waarvan 2 in niveau 3 en 2 waarvan ze het niet wist, die waarschijnlijk ook wel in 3 zouden zitten.
Oh. En dan had je de overblije puber nog. Misschien dat die wel nog in niveau 1 zat. Het was haar enige hoop.

Toushirou grijnsde. 'Ik zit hier al een stuk langer dan jij, dat lukt jou vast ook wel. Oké, ik moet toegeven dat ik wel het verst in mijn jaar ben.. misschien kom je gewoon de verkeerde mensen tegen,' antwoordde hij bedenkelijk. Hij gleed even heen en weer met zijn stuk ijs.

Emily knikte bedenkelijk. "Dat zou een hoop verklaren ja," antwoordde ze toen. Ze zag haarzelf nog niet zo gauw niveau 3 bereiken, zeker niet in maar een jaar tijd. Ze mocht blij zijn als ze dan niveau 2 behaald had.
"Het verste in jouw jaar zeg je? Dan kan ik je maar beter te vriend houden, mhh?" vroeg ze met een lichte - goedbedoelde - spot in haar stem.

Toushirou grijnsde. Hij schudde kort zijn hoofd. 'Nah... ik denk niet dat je erg bang hoeft te zijn voor de "grote boze Toushirou",' zei hij droogjes. Hij deed immers geen vlieg kwaad als hij niet echt boos op je was.

"Mooi zo, dan kan ik in ieder geval rustig slapen," grijnsde Emily, wiens ogen nog steeds op het kopje koffie waarvan ze af en toe een paar slokken nam gericht waren.
"Maar goed. Het bevalt je wel op deze school?" Tot nu toe was het leuk hier, maar na een jaar? Wie weet wilde ze dan wel weer terug naar huis toe.

Toushirou knikte meteen. 'Ja.. ik had het niet beter kunnen hebben.. bijna niet, in ieder geval,' zei hij met een glimlachje. Zijn blokje ijs gleed van tafel, maar hij besteedde er helemaal geen aandacht aan. 'Ik ken trouwens best veel mensen van niveau twee,' vertelde hij nog bemoedigend.

"Ohja? Toch wel?" vroeg Emily gelijk. "En voel je je dan niet te goed om met hen om te gaan?" grapte ze er gelijk achteraan. Er vanuit gaan dat Toushirou wel doorhad dat het een grapje was plakte ze dat er maar achteraan en praatte ze gelijk verder. "Oh, en jij leer wel de goede mensen kennen zeker?" grijnsde ze. Niveau 2 was al minder erg dan 3 in ieder geval.

Toushirou lachte om Emily's opmerkingen. 'Ik heb ruim de tijd gehad om de juiste mensen te leren kennen,' grapte hij met een knipoog. Vervolgens stond hij op. 'Ik denk dat ik zo maar weer eens naar bed ga - wil ik morgen nog energie hebben,' zei hij met een gaap.

"Aaah, nu al?" vroeg Emily met een quasi-zielig gezicht. Zat ze hier nog de hele tijd alleen. Tenminste.. Haar blik gleed naar twee schakende pubers, vermoedelijk een jaar of 16. Behalve die twee dan. Maar of ze daar nou veel aan had? Dan kon ze nog beter alleen zitten waarschijnlijk.

Toushirou knikte. 'Jap, nu al,' zei hij grijnzend. Hij klopte even op Emily's hoofd. 'Ik spreek je later nog wel - neem ik aan. Tenzij je ineens wordt ontvoerd door aliens, of iets dergelijks. Je weet maar nooit hier,' ging hij verder, waarna hij zwaaide, en de deur uit liep naar zijn warme bedje.

Meteen toen Emily de school ingegaan was, was ze de eerste paar trappen opgerend, om zich vervolgens op de trap richting de vijfde verdieping te laten zakken. Het had haar bijna niet eens moeite gekost om te rennen in het donker dit keer, iets waar haar lichtgevende lichaam aan meegeholpen had. Toen ze echt op de trap zat liet ze het weer doven en liet ze haar hoofd tegen de reling hangen. Rust.

((Je vegrat de "new" stommerd :c ))

Toushirou liep de trappen een beetje slaperig op. Hij was ontzettend moe, maar tegelijk raasde er onwijs veel energie door hem heen; moe van de lange reis, maar vol energie omdat hij terug was op deze geweldige plek. Hij zag ineens iemand zitten die hij vlak voor de vakantie had leren kennen zitten: Emily. Hij bleef vlak voor haar, zo'n twee treden lager, staan. Zijn gezicht stond een beetje vragend, al wist hij niet of ze het kon onderscheiden in het donker.

Emily keek verbaasd op toen er opeens iemand tot stilstand kwam in het donker, maar die witte haren kon ze zelfs in het donker nog onderscheiden. "Toushou..- Toushirou toch?" vroeg ze met een klein glimlachje. "Hoe was je vakantie?" Ze kon zich nog vaag herinneren dat hij gezegd had de volgende dag op vakantie te gaan, zo'n week geleden. Veel langer had hun gesprek ook niet geduurd.

Toushirou glimlachte. 'Goed.. Geweldig, eigenlijk. En hoe is het met jou?' antwoordde hij. Die laatste zin kwam er ietwat zorgelijk uit. Hij ging tegenover haar zitten op de trede en trok zijn knieën op om niet al te veel ruimte in te nemen, al moest hij moeite doen om niet ineens naar beneden te rollen. Na even had hij zijn balans gevonden.

"Oh, I'm great," bracht Emily uit, die totaal geen moeite had met acteren. Maar wilde ze dat eigenlijk wel op dit moment? "Het is een lang verhaal," zuchtte ze toen. "Niks bijzonders."
Waarschijnlijk maakte ze het zelf ook erger dan het was. Maar dan alsnog; Nicholas had het recht niet zulke dingen te doen of te zeggen. Zeker niet op zo'n manier. Zeker niet als hij haar maar amper kende.

Toushirou keek haar met een schuin hoofd aan. Hij kende haar nauwelijks maar toch voelde het niet zo. 'Maar - wat is er dan? Ik heb de tijd, ik heb ook tijd om midden in de nacht door de gangen te sluipen,' zei hij met een zwak glimlachje.

Een zwakke glimlach ontstond op Emily's gezicht, waarna ze een keer kort knikte, ten teken dat ze het wel zeggen zou. Meteen begon ze met het vertellen over dat ze hem maar amper kende en wat hij gedaan had, hoe hij vervolgens gereageerd had en hoe zij daarop kwaad weggelopen was. "Het is niet echt.. heel ernstig. Maar.. ja." Ze kon niet eens uitleggen wat ze wilde uitleggen; waarom ze er zo kwaad over was. Misschien was het ook wel onzin.

Toushirou knikte bij elke zin even op een soort therapeutische manier en toen ze was uitgesproken fronste hij. 'Wat raar.. Ik snap Nicholas af en toe niet helemaal. Maar ho eens - wát voor vakantie heeft hij gehad?' begon hij zijn verhaal.

Emily schrok op toen Toushirou opeens vroeg naar wat voor vakantie Nicholas gehad heeft en hield gelijk haar hand tegen zijn mond aan zodat hij niet verder praten kon. "Shh!!" beval ze hem. Het was niet haar bedoeling geweest dat er ook bij te vertellen; dat was iets wat ze niet eens mócht vertellen. Het was er gewoon uitgekomen met de rest van het verhaal.
"Een kutvakantie," zei ze toen heel serieus. "Ja, gewoon een.. hele stomme vakantie," herhaalde ze toen iets afweziger. Misschien was het beter als ze niet meer erover praatte.

Toushirou praatte nog een moment gedempt door toen hij ineens een hand voor zijn mond had en keek Emily daarna verbaasd aan. Hij had nooit van Nicholas verwacht dat hij in zoiets betrokken zou worden. Hij snapte hem überhaupt niet, want hij leek iedere dag wel weer een ander meisje te scoren, in zijn herinnering. Hij klopte Emily even op haar hoofd. 'Ik zal niks zeggen,' zei hij met een bemoedigende glimlach, al wist hij nu al bijna zeker dat hij dit niet binnen zou kunnen houden. De vraag was alleen nog, aan wie hij het eerst zou vertellen: Scarlett, of Yumiko?

Emily's ogen hadden ondertussen zo'n beetje de grootte van een tennisbal aangenomen toen ze zich besefte wat ze verteld had en sprakeloos bleef ze Toushirou een paar minuten aanstaren.
"Nee.. niet doorvertellen.." herhaalde ze toen afwezig, zonder met haar ogen te knipperen of haar blik van Toushirou los te laten. Als hij net zo goed was in zijn mond houden als Emily wist binnenkort de hele school het. En al was ze nu nog zo kwaad op hem, dat gunde ze hem ook niet.
"Niet doorvertellen!" bracht ze toen nog een keer wat harder uit.

Toushirou knikte heel moeizaam. Dit werd heel moeilijk, maar hij moest proberen om niks te zeggen. Hij liet zijn hoofd achterover leunen, tegen de trapleuning aan. Er ontsnapte een zucht uit zijn mond. 'Hoe was jouw vakantie eigenlijk?' vroeg hij uiteindelijk.

Langzaam trok Emily haar hand helemaal trok, zonder ook maar oogcontact te verliezen, en knikte toen langzaam. Zolang Toushirou zijn mond zou houden was er niks aan de hand.
"Wel oké.." beantwoordde ze zijn vraag toen. "Niets speciaals." Het enige dat ze gedaan had was een beetje de school verkennen; bijna iedereen was nog op vakantie in de tijd dat zij hier aangekomen was.

Toushirou knikte weer en stond toen op. 'Misschien moet ik maar eens gaan slapen,' zei hij met een kleine grijns. Hij klopte haar nogmaals op haar hoofd. 'Jij misschien ook - dan kom ik je nog eens tegen in het daglicht,' voegde hij er droogjes aan toe, waarna hij zich omdraaide en de trap af liep, naar beneden.

Emily volgde Toushirou bewegingen voor zover dat mogelijk was en stond pas op toen hij verdwenen was.
Met haar gedachten totaal ergens anders liep ze richting haar kamer, al was ze nog lang niet van plan om te gaan slapen. Ze was toch niet moe.