De Gangen

Het was nacht, maar aangezien Emily toch niet kon slapen tot een uur of 3 was ze maar de gangen op gegaan. Misschien dat daar nog iets te beleven viel.
Een zaklamp had ze niet nodig; ze had door middel van haar krachten haar lichaam verlicht, en hoewel dat maar een zwak lichtje was voor nu kon ze toch genoeg zien.
Of in ieder geval.. bijna genoeg. Nog geen halve minuut later lag ze op de grond en kwam ze met moeite weer overeind. Great. Voor de volgende keer meer oefenen, zodat het lichter was. Of natuurlijk gewoon beter opletten en een zaklamp meenemen.

Toushirou liep droogjes over de gangen. Hij had absoluut geen zin in slapen, het leek alsof hij aan een cafeïne infuus zat vandaag. Zijn aandacht werd getrokken door een licht in de verte, in de vorm van een.. persoon? Hij bleef op en afstandje met een schuin hoofd in die richting kijken.

Ook al lichtte Emily's lichaam wat op door haar krachten, het was nog steeds lastig om te zien.
Voorzichtig liep ze vooruit, haar handen een beetje voor zich uit gestoken, voor het geval dat.
Helaas was dat laatste niet zo'n geweldig goed plan geweest. Opeens kwam haar hand aan tegen een.. neus? Gelijk deed ze een paar stappen naar achteren, waardoor ze begon te wankelen maar net niet viel. Onhandige..
"Hallo?" bracht ze op een vragende toon uit.

Toushirou kon een oplichtende hand die op hem af kwam niet meer ontwijken en voelde dat zijn neus gegrepen werd, maar het ding, dat een meisje bleek te zijn, was al snel weer weg. 'Eh - hallo,' zei hij droog. Er speelde een grijns om zijn mond omdat ze zo'n blunder had begaan.

Fronsend keek Emily richting het gestalte, dat aan de stem te horen een jongen was.
"Hoi,' bracht ze toen nog een keer uit, zonder zich echt af te vragen waarom de jongen zo laat nog door de gangen struinde. "Tegen wie praat ik?" vroeg ze zichzelf toen hardop af, nieuwsgierig als ze was.
Het was vreemd dat ze praatte tegen iemand die ze niet kon zien, wie weet was hij wel een of andere weirdo.

Toushirou slaakte een klein lachje. 'Toushirou,' zei hij droog. Hij liet wat ijs op bepaalde plekken op de muren ontstaan die het licht dat het meisje gaf weerkaatsten zodat hij iets beter kon zien, en haar gezicht kon onderscheiden. 'En jij?'

Emily's blik volgde het ijs dat duidelijk op de muren verscheen en bleef er een hele poos gefascineerd naar kijken. Na twee minuten kwam ze er pas achter dat ze haar hoofd er weer eens niet bij had en schudde ze zichzelf wakker.
Koud. Snel trok ze de mouwen van haar trui over haar handen heen, zodat die warm bleven.
Toushirou dus? Allemaal van die aparte namen hier. "Emily," bracht ze toen uit. "Alhoewel Emma waarschijnlijk makkelijker is," voegde ze er nog aan toe.

Toushirou haalde slechts zijn schouders op. 'Zoveel maakt het niet uit. Ik denk dat mijn naam meer moeite kost om te onthouden,' zei hij grijnzend. 'Maar goed.. wat doe je op de gangen op zo'n raar tijdstip?' vroeg hij daarna.

Toushirou, Toushirou, Toushirou.. "Toushouri toch?" Nee. Dat was het niet. Waarom zei ze iets anders als wat ze dacht? Kluns. "Toushirou bedoel ik," verbeterde ze zichzelf toen snel.
"Ik eh, kon niet slapen,' beantwoordde ze zijn vraag. "In fact, I hardly ever sleep to be honest." Ze sliep misschien 3 uurtjes per nacht, omdat ze het a tijdverspilling vond en b ze viel toch niet in slaap. Nee, ze hield haar dagen wel gewoon vol met koffie. "En jij dan?"

Toushirou lachte even om haar verspreking en haalde toen zijn schouders op. 'Hetzelfde. Ik heb adrenaline over of zo,' mompelde hij een beetje onverstaanbaar.

Vrolijk kwam Miyoko de gangen ingelopen. Meteen zag ze Toushirou staan. Snel rende zo op hem af, en gaf hem een knuffel 'Toush! Lang niet gezien gek!'

Adrenaline? Waarom was het eerste waarbij ze daaraan dacht koffie? Zou er eigenlijk nog ergens koffie te vinden zijn zo laat?
"Weet jij eh, waar de eetzaal ligt?" vroeg ze toen. Ze wist het wel ongeveer, maar in het donker was het onmogelijk hem te vinden. Als hij al open is. "Niet voor te eten, maar iets te.. drinken," verduidelijkte ze daarna snel. Niet dat hij straks voor en onhandig en voor een vreetzak aanzag.
Haar blik gleed naar een verschijning wiens stem haar opvallend bekend voorkwam. Het meisje dat vanmorgen nog aan het roken was. Waarom was het dat ze iedereen waar Emily in gesprek raakte moest lastigvallen? Irritant kind.

Toushirou werd ineens overvallen door Miyoko en klopte even op haar rug. 'Hé.. ja.. wat heb jij opvallend veel energie voor dit tijdstip van de dag - nacht - ochtend,' zei hij een beetje verward. Hij knikte naar Emily. 'Ik kan je er wel even afzetten?' stelde hij toen voor.

"Als je dat zou willen doen.." begon Emily haar zin, waarna haar blik weer afdwaalde naar het meisjesgestalte langs Toushirou. ".. heel graag," vervolgde ze hem toen na een tijd.
Wat was er toch met dat meisje dat ze telkens kwam storen op tijden dat ze helemaal niet wakker hoorde te zijn? Was ze wel normaal? Was ze überhaupt wel menselijk?

Toushirou knikte. 'Eh, heb je een lichtje? Anders moeten we even iets verzinnen om elkaar niet kwijt te raken in het donker,' zei hij terwijl hij rondkeek. 'O, Miyoko, dan spreek ik je later nog wel hè,' zei hij met een bemoedigend glimlachje.

Emily schudde gelijk haar hoofd, tot ze zich realiseerde dat dat waarschijnlijk niet eens zichtbaar was. Pas toen herinnerde ze de lichtbollen die ze een beetje uitgeprobeerd had thuis en al snel ontstond er een lichtbol in haar handen.
"Het is maar heel klein, maar het moet voldoende zijn voor een poosje," mompelde ze toen, terwijl ze alvast bego te lopen in wat waarschijnlijk toch wel de verkeerde kant zou zijn.

Toushirou liep achter Emily aan, en pakte vrijwel meteen haar schouder omdat ze fout liep. Hij trok een beetje aan haar shirt. 'Eh, deze kant op,' lachte hij droogjes. Hij wees in de tegenovergestelde richting als waar ze heen liep, al was dat niet duidelijk te zien.

Verward keek Emily op toen Toushirou meldde dat ze de andere kant op moesten. Weg slimme indruk. "Oh eh, juist ja," bract ze toen uit. "Wist ik wel."
Meteen liep ze achter hem aan richting de eetzaal. Dit keer wachtte ze wel tot hij zei welke kant ze uit moesten. Dat scheelde waarschijnlijk een hele hoop gedoe.

Toushirou liep nog een aadrig stukje met Emily op zijn hielen en kwam in de hal tot stilstand. Hij wilde eerst naar de deur wijzen, maar besefte weer dat dat natuurlijk zinloos was. Hij liep er daarom naar naartoe en zwaaide de deur open; in de eetzaal brandde wel licht, wat hem zijn ogen liet toeknijpen om niet verblind te worden. Het was er leeg, op twee leerlingen na. Maar wie ging er dan ook nu eten?

Dankbaar huppelde - bij wijze van spreken - Emily achter Toushirou aan richting de eetzaal. Koffie, koffie, koffie. Gelijk toen Toushirou de deur opendeed wilde ze naar binnenlopen, maar het licht hield haar tegen en in een reflex had ze haar handen zo'n beetje voor haar ogen zitten.
Langzaam haalde ze haar handen weg en alhoewel het licht nog steeds een beetje in haar ogen prikte liep ze snel naar de plek voor de koffie heen. Koffie!
Snel schudde ze wat koffie in een kopje en wenkte ze Toushirou ook. Nu ze hier toch waren konden ze net zo goed even hier blijven zitten.

Toushirou haalde zijn schouders op. Eigenlijk had hij nu zin om te gaan slapen, maar hij kon net zo goed even beschaafd doen. Hij nam plaats aan tafel en hoopte dat Emily zijn voorbeeld zou volgen; hij hoefde toch geen eten of drinken te halen.

Met de koffie stevig vast tussen beide handen liep Emily richting Toushirou. Het was ontzettend koud in de eetzaal vond ze, maar de warmte die de koffie afgaf deed dat voor een groot deel verdoezelen.
"Hoef je niks te drinken?" vroeg ze toen verbaasd, toen ze opmerkte dat hij niks had gepakt. "Water, thee.. koffie?"

Toushirou schudde zijn hoofd. 'Nee,' antwoordde hij terwijl hij een stuk ijs maakte en daar zijn handen op legde. 'Ik heb het warm,' voegde hij er grijnzend aan toe. Toen vroeg hij zich ienens wel af wie Emily precies was. 'Hoe lang zit je hier eigenlijk al op school? En welk niveau ben je?' vroeg hij.

"Warm?" herhaalde Emily met een verbaasd gezicht. Hoe kon je het nou warm hebben hier? Pas nadat ze het gevraagd had herinnerde ze zich zijn specialiteit. Oh. Zo dus.
"Sinds gisteren," beantwoordde ze Toushirous vraag, waarna ze haar ogen naar het kopje in haar handen liet glijden. "Niveau 1." Iedereen hier zat al in niveau 2 of 3 die ze leerde kennen. Het voelde echt ontzettend stom dat ze pas in 1 zat. Zo hulpeloos ook.
"En jij?"

Toushirou trok zijn wenkbrauwen op. 'Wauw.. wat kort. Ik sinds... wat zal het zijn, bijna een schooljaar?' antwoordde hij. 'Oja - niveau drie, trouwens,' voegde hij er nog snel aan toe. Het was een raar idee dat de vakantie al bijna was ((Ja dit is ervoor neem ik aan XD)).