De overlevingstocht van Carter, Scarlett, Nicholas en Seth.

Seth keek argwanend, maar ook een beetje opgelucht toe hoe de twee jongens langzaam tussen de bomen verdwenen. Het viel hem tegelijkertijd op dat het nog veel donkerder was dan eerst. Hij keek even naar het kuiken, dat hem geïnteresseerd aanstaarde.
"Wat nou!" snauwde hij boos naar het onschuldige ding, dat totaal niet uit het veld geslagen op hem af waggelde.
"quaaaaaack. quaaaaack." Het keek afwachtend omhoog, en Seth snoof geïrriteerd terwijl hij het beest van de grond griste en stevig tegen zich aandrukte.
"Stom beest," mompelde hij boos, terwijl hij even zacht over zijn bolletje aaide.
Het kuiken keek hem vrolijk aan en begon luid te kwaken.

Carter kwam terug op de open plek. Hij keek naar Seth die het kuiken aan het vertroetelen was. 'Pas maar op hoor, anders wordt Yuu straks nog jaloers,' merkte Carter ligt geïrriteerd op. Waarom hij geïrriteerd was wist hij niet precies. Misschien was het wel omdat hij zich precies kon indenken waarom Yuu Seth boven hem had verkozen.
Seth was ook gewoon ongelofelijk schattig en onschuldig. Als Yuu er niet was geweest dan...
NEE. Seth was een monster. Hij moest en zou ten onder gaan.
Carter's ogen knepen zich samen tot spleetjes. Hij dacht na over een plan, maar wist zo 1-2-3 niets te bedenken.

Geen antwoord. Waar waren ze heen gegaan? Zo ver konden ze toch niet weggegaan zijn?
Zoekend keek Scarlett om zich heen, terwijl ze had besloten rechtdoor te blijven lopen. Zo zou ze ooit toch wel ergens uit moeten komen? "Seth?" probeerde ze nog een keer. "Carter?" "Iemand?"
Leefden ze eigenlijk nog wel? Seth had oorverdovend gegild, wat als..
Nee. Dat kon niet. Dan had ze wel meer gehoord. Toch? Dit kamp was nu al het vreselijkste kamp ooit.

Ineens hoorde Seth een bekende stem, en schrok hij overeind. Toen hij Carter's gezicht zag, steeg er een blos op naar zijn wangen en verstevigde hij de greep om het kuiken, dat luid begon te protesteren.
"Yuu wordt helemaal niet jaloers," beet hij Carter boos toe. "Yuu en ik hebben een hele volwassen relatie. We zijn niet jaloers."
Hij slikte en begon die laatste zin erg te betwijfelen, maar verborg dat haastig voor de eiffeltoren voor zijn neus.
Toen hoorde hij plots, ergens in de verte, een geschreeuw. Hij leefde enthausiast op en meteen combineerde hij dit geluid met Yuu.
Het riep zijn naam, dus was het Yuu.
Het kuiken piepte beteuterd toen Seth het bijna fijnkneep.
"YUU!" schreeuwde hij enthausiast. Maar na een paar seconden gleed het besef bij hem binnen dat Yuu kilometers van hem verwijderd was, en zijn uitdrukking verslapte.
Sipjes keek hij naar het kuiken.

Carter grijnsde. Hij stapte naar Seth toe en streek met zijn vingers over het gele bolletje dons in Seth's armen.
'Dus Yuu wordt niet jaloers?' vroeg hij. 'Dat zullen we nog wel eens zien,' fluisterde hij er duivels achteraan. Hij streek met zijn vingers over Seth's onderarm en liep daarna langs hem heen weer richting de bomen. 'Een eindje verderop hangen een aantal lianen maar ik heb hulp nodig om ze los te krijgen. Wil je me helpen?' vroeg hij. Zijn gezicht was verborgen in de schaduwen van de bomen, waardoor Seth niet kon zien dat hij vreselijk gemeen stond te grijnzen.

Seth keek met opengesperde ogen naar zijn onderarm.
Oh god.
Was dit Carter's nieuwe tactiek?
Nee. Nee hij kon toch niet weten dat dit.. dat dit.. Hij hief doodsbang zijn hoofd op en keek verward naar Carter in de schaduwen.
Het kuikentje werd meedogenloos fijngeplet.
Nee. Carter was vast en zeker gewoon.. eh.. aan het experimenteren. Ja, dat was het. En als hij nou deed alsof hij het hélemaal niet erg vond, dan zou Carter er wel gauw mee ophouden.
Haastig herstelde hij zichzelf, en liet hij het kuiken per ongeluk uit zijn armen vallen, zodat het verfromfraaid piepte en boos door de bladeren wegwaggelde.
Seth was ondertussen bezig te proberen een wenkbrauw op te halen, maar hij faalde en vouwde beteuterd zijn armen over elkaar.
"Natúurlijk wil ik je helpen, Carter," zei hij zo duidelijk en nonchalant mogelijk, "want ik vind het helemaal niet erg om je te helpen, of om bij je in de buurt te zijn, want ik ben echt zóo ontzettend NIET bang voor je."
Hij stapte triomfantelijk langs Carter heen, en een gevoel van triomf welde in hem op.
Zo.
Nu was het wel duidelijk.

Carter's ogen fonkelden, ook al was het al bijna helemaal donker. Seth liep recht in zijn val. Hij liep naar hem toe en legde zijn hand op Seth's schouder. 'Deze kant op,' zei hij, en hij begeleidde hem naar een stuk dichtbegroeid bos. Hij kneep even in Seth's schouder en liet zijn hand toen afdwalen naar zijn rug, om hem daar lichtjes verder te duwen.
Hmm, deze wraakactie beviel hem wel. Seth was en bleef schattig en onschuldig.
Hier kon hij nog een hoop lol mee beleven, en misschien kon hij ook wel een paar behoeftes tevreden stellen.
Twee vliegen in één klap.

Een buitenstaander had kunnen zweren dat iemand poep onder zijn neus smeerde, want Seth's uitdrukking varieerde van gruwend tot totaal gruwend toen Carter zijn hand liet afdwalen naar de plek waar slechts YUU hem mocht aanraken.
Maar nee.
Hij moest sterk blijven.
Hij was immers ook sterk, dus hij zag niet in waarom hij dit niet triomfantelijk kon laten slagen. Boos keek hij naar de vuist die hij naast zijn lichaam balde en veegde hij de gruwende uitdrukking van zijn gezicht.
"Waar gaan we heen?" vroeg Seth zo nonchalant mogelijk, terwijl hij zijn blik even over de donkere bomen liet dwalen.
Hij vond het stiekem toch wel een beetje eng worden, maar dat liet zijn Indiana Jones niet toe, en al snel keek hij weer naar zijn voeten.

Carter kwam tot stilstand bij een kleine groep bomen die erg dicht op elkaar stonden. Hij keek grijnzend naar Seth.
'We gaan helemaal nergens heen,' zei hij droogjes. Zijn hand sloot zich om Seth's polsen en met een behendige draai had hij Seth tegen een boom geduwde. Hij leunde met zijn ene hand langs Seth's gezicht tegen de boom en met zijn andere hand hield hij Seth's pols stevig vast.
'We gaan testen hoe ver die wij-zijn-niet-jaloers-relatie tussen jou en Yuu gaat,' fluisterde hij. Hij keek Seth met een gevaarlijke twinkeling aan.

Seth keek doodsbang naar de enorme jongen voor zijn neus. Oh god, nee, nee! Dit kon hij niet. Hij was niet sterk. Hij was een slap.. een slap.. een slap konijn.
Ja hij was een slap konijn en-
Hij hapte naar adem en keek paniekerig naar Carter's hand om zijn pols.
Zijn hoofd begon allemaal enge verhaallijnen te schetsen, die allemaal uitliepen op hij en Carter die..
"..STOP," schreeuwde hij plots in totale paniek, waardoor zijn stem halverwege het woord ook nog eens oversloeg. Hijgend van de concentratie gleed zijn blik weer naar Carter.
"Hou op!" piepte hij boos, en hij rukte kwaad zijn hand uit zijn greep. "Ik vind dit helemaal niet eng," ging hij nog maar eens verduidelijkend door, "dus ik ben absoluut geen uitdaging en ik weet toevallig.." Hij keek hem even doordringend aan. "Dat jouw soort dan verbazingwekkend snel afhaakt.
Dus. Ik zou maar snel afhaken alsikjouwas."
Hij dook haastig onder Carter's greep door, en wist op het moment niet meer wat hij een enger idee vond.
Een leeuw die uit de doodstille bomen naast hem zou verschijnen, of Carter die..
Hij huiverde en voelde zijn gezicht wit wegtrekken.
Het antwoord was overduidelijk.

'Ooh maar ik vind het nog steeds een uitdaging hoor,' zei Carter, die weer op Seth af liep, hem weer bij zijn arm greep en hem in een pirouette draaide om zo van achteren zijn armen om hem heen te kunnen slaan.
'Ik vraag me af hoe kwaad Yuu wordt als hij erachter komt dat je niet meer... zuiver van hem bent,' gromde hij in Seth's oor. Hij hield met zijn ene arm Seth's schouders vast en met zijn andere arm streek hij onder Seth's shirt over zijn buik.
'Misschien zet hij je wel aan de kant. Yuu houdt er absoluut niet van als zijn schatten zijn bevuild. Dan vindt hij ze niet mooi meer...' fluisterde Carter. Hij blies in Seth's oor.
Diep van binnen gilde een stemmetje dat hij dit beter niet kon doen omdat een kwade Yuu echt niet zo amuserend was als hij op het moment dacht. Hij had het immers zelf al eerder ervaren.
Maar het was ECHT veel te lang geleden dat hij de duivelse Carter uit had gehangen. Zichzelf in de hand houden was dus zo goed als onmogelijk.

Seth's ogen popten bijna naar buiten terwijl hij doodsbang aan de grond genageld bleef staan.
"Yuu houdt er ook niet van als.. als.." Hij zocht krampachtig naar een gevatte opmerking, maar werd letterlijk uit het veld geblazen door Carter die in zijn oor blies.
Woede nam zijn hoofd over, en het lukte hem ineens veel makkelijker om te bewegen.
Boos keek hij de jongen aan.
"Hé, wat begrijp jij niet aan stop?" zei hij, het nu echt niet leuk meer vindend. "Ik wil je niet hebben, ik heb Yuu al," beet hij hem bot toe.
Seth was over het algemeen niet zo bot, en al helemaal niet tegen intimiderende mensen zoals Carter, maar op de een of andere manier begon hij genoeg van het ego van die kerel te krijgen.
Hij mocht dan tweehonderd meter lang zijn, dan hoefde hij nog niet iedereen als kleine speelgoedpopjes te behandelen.

Carter lachte schamper. Hij keek Seth met een geamuseerde blik aan. 'Denk je nou echt dat me dat ook maar iets kan schelen?' vroeg hij spottend. Hij versterkte zijn greep en beet in Seth's oor. Man oh man wat was dit toch een perfecte wraakactie.
'Je bent niets meer dan een speeltje om me mee te vermaken,' fluisterde hij in Seth's oor. Hij drukte een kus in zijn nek en streek met zijn hand van Seth's buik naar zijn borst, waardoor zijn overhemd omhoog kroop.
Een welbekend verhittend verlangen borrelde in hem op.

"GA VERDOMME VAN ME AF VIESPEUK," schreeuwde Seth luid, waardoor er een paar vogels opvlogen en zijn stem tegen de bergen galmde.
Hij duwde de gore lange idioot van zich af en keek hem nog even met een woedende blik aan.
"Ik heb er een hekel aan als iemand denkt dat hij zomaar iemand kan krijgen," beet hij hem geïrriteerd toe. "En laten we verdomme nou eens die verdomde slaapplek vinden," ging hij nog een tantje geïrriteerder verder.
"Verdomme."

'Vinden? Denk je dat we gewoon een slaapplek zullen vinden? Die zullen we toch echt zelf moeten maken,' zei Carter. Hij was helemaal in zijn nopjes door Seth's kwade reacties. Hij keek tevreden naar Seth's nek, waar een klein rood plekje was ontstaan.
Muwhahaha.

"JA EEN GROT OFZO," schreeuwde Seth, die het moeilijk vond om zijn frustraties er niet uit te schreeuwen.
Hijgend keek hij in Carter's richting.
Verdomme.
Die vieze gore viespeuk slokte al zijn energie op.

'Goed plan, dan kunnen we meteen lekker wegkruipen in de vachten van al die warme beren die daar hun slaapplaats hebben,' merkte Carter droogjes op. Hij stak zijn handen in zijn zakken en stapte over wat takken heen terwijl hij achter Seth aan liep.
'Ik vraag me af of jij ook maar een minuut zou kunnen overleven als ik nu weg liep,' zei hij met een grijns.
In de verte, zeker een paar kilometer verder, hoorde Carter plots het gebrul van een bergleeuw.
Alhoewel dit hem stiekem de stuipen op het lijf jaagde, was hij toch blij dat zijn opmerking zo mooi ondersteund werd.

Seth's gezicht trok wit weg en hij draaide zich bang om naar Carter. Toen hij zijn gezicht zag wist hij echter weer waarom hij Carter enger vond dan die verrekte bergleeuwen.
"Ik zou het hier prima alleen kunnen overleven," beet hij Carter geërgerd toe.
Nou, dat was niet waar. Niet dat hij dat zelf doorhad, maar daar gaat het even niet om.