Bieb (gesprek tussen seth en carter)

Gewoon zoals de bieb ook normaal is, alleen is dit zegmaar een gesprek tussen seth en carter dat ik even vanwege het feit dat het niet zoveel met de bieb te maken heeft in een ander topic heb gedaan.
--

Met een plof zakte Seth op een oude bank in de hoek van de bieb, en begon hij afwezig zijn boeken om zich heen uit te stallen.
Zuchtend hing hij zijn pen in zijn mond en staarde hij naar het vel onder zijn neus.
Concentreren was echter niet aan Seth besteed, al sinds hij was opgestaan was concentratie op de dagelijkse bezigheden een ingewikkeld proces.
Want er waren een paar fantastische herinneringen die zijn wangen felrood kleurden als hij eraan dacht, en aangezien hij er al de hele dag aan dacht, slofte hij al de hele dag met een soort chronisch koortverschijnsel op zijn hoofd de school rond.
Maar hij kon het niet helpen.
Het beeld van Yuu in doktersjas..-
Onregelmatig ademhalend beet hij op de pen in zijn mond, die vervaarlijk kraakte.
Concentratie, Seth, concentratie!

Carter wandelde de bibliotheek binnen. Hij had een stel bruine haren naar binnen zien gaan en had besloten dat hij wel wat meer wilde weten over Yuu's nieuwe liefde. Zodra hij de bibliotheek binnenkwam zag hij het jonge dier op een oude bank zitten. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. Een paar onderzoeksvragen vormden zich in zijn hoofd, en hij kon niet wachten het experiment uit te voeren.
Hoe hoog was Seth's weerstand tegen intimiderende activiteiten?
Hoeveel waarde hechtte Seth aan Yuu?
Hoe had hij het zo voor elkaar gekregen om Yuu als een blok voor hem te laten vallen?
Tot aan Seth was alleen hem dat gelukt. Althans, hij had volgens verschillende bronnen gehoord dat Yuu's relatie met Toushirou niet zo bijzonder was geweest, dus die liet hij maar buiten beschouwing. Hij vroeg zich af wat voor skills Seth had dat er voor zorgde dat Yuu zo in de ban van hem was. Er moest toch iets zijn...
Met een vriendelijke grijns op zijn gezicht liep hij op Seth af.
'Yo Seth,' zei hij op een manier die akelig veel op die van Yuu leek. Niet dat Carter dat wist, hij had Yuu immers nog nooit Yo Seth horen zeggen.

Met een vuurrood hoofd schoot Seth overeind, waardoor zijn boek op de grond plofte en zijn pen uit zijn mond viel.
Met twee grote bruine ogen keek hij wild om zich heen, maar toen hij Yuu niet zag begon de rest van de wereld langzaam weer in zijn zichtveld te kruipen.
Met een beteuterd uitstekend lipje zakte hij weer op de bank en haalde hij diep adem.
Verdorie, hij moest echt iets doen aan die verslaving. En die schizofrenische stemmetjes in zijn hoofd. Eigenaardig dat de constante aanwezigheid van Yuu in zijn hoofd nu ook al verbale vormen had aangenomen.

Carter aanschouwde Seth's eigenaardige reactie.
'Ga je nou serieus menen dat je me niet hebt gezien? Dat is ook voor het eerst, dat iemand me over het hoofd ziet,' merkte hij droogjes op. Hij plofte naast Seth op de bank en keek hem met een vrolijke twinkeling in zijn ogen aan.
'Hey, ken je me nog? Ik ben Carter,' zei hij met zijn diepe, Engelse accent. Hij had niet eens zin meer om boos op zichzelf te worden voor zijn slechte prestaties als het ging om het verbergen van zijn accent. Het was toch hopeloos.

Seth schrok opnieuw op toen hij de stem in zijn hoofd nu toch wel erg eigenaardige vormen hoorde aannemen.
Niet alleen was Yuu niet Engels, hij zou Yuu nooit over het hoofd kunnen zien*.
Met een lichte verbazing en nieuwsgierigheid in zijn ogen keek hij om zich heen, maar dit keer hoefde hij niet lang te kijken voor zijn uitdrukking langzaam van zijn gezicht gleed en hij zijn vingers voelde tintelen. Waardoor wist hij niet precies.
Het was de blonde toren.
"...O, hoi." Hij keek hem even argwanend aan voor hij zijn naam durfde prijs te geven.
"Seth," zei hij uiteindelijk, aangestoken door het accent van de blonde jongen en nu ook in zijn Londense accent sprekend.

*omijngod vergeef me voor deze uitspraak ik duik even in de pot der verboden cliché's.

'Dat weet ik. Dat heb je de vorige keer ook al gezegd,' zei Carter. Hij glimlachte geamuseerd om Seth's accent dat sprekend op dat van hem leek. Blijkbaar had Yuu nog steeds een zwak voor dat soort dingen.
'Ik zat me al een tijdje af te vragen...' begon hij uiteindelijk, terwijl hij ondertussen in Seth's ogen bleef kijken met zijn charmante twinkeling.
'Hoe komt het toch dat Yuu zo verslaafd aan jou is? Het maakt me nieuwsgierig...' mompelde hij. Zijn stem klonk nu iets duisterder en de glimlach op zijn gezicht leek plots een stuk duivelser dan eerst.

Seth keek Carter even met grote ogen aan. Niet alleen liep zijn hoofd rood aan door wát Carter zei, ook was hoe hij het zei gewoon.. eng.
Met een stoer hooghoudend karakter - dat natuurlijk compleet faalde gezien zijn rode hoofd - pakte hij zijn boek van de grond, en sloeg hij het net iets te gehaast open.
Hij wierp een zogenaamd uitdagende blik op de enge jongen.
"Ik zeg helemaal niets!"
Dat hij dat piepte schonk zijn goede wil om in James Bond te kruipen niet zoveel goeds.
Onderbewust schoof hij iets weg van de blondharige toren, en trok hij haastig zijn benen op de bank terwijl hij net deed alsof hij zeer geïnteresseerd was in zijn boek. Hij boog zich diep over de bladzijde en fronste een grote frons.

Oh god wat een schatje. Hoe had Yuu het in hemelsnaam voor elkaar gekregen om zoiets gevangen te nemen? Dit soort jongens waren zeldzaam.
'Ik denk dat ik het al begrijp,' zei Carter, terwijl hij speels met zijn vinger tegen Seth's rode wang prikte.
'Zo doorzichtig... wat lief,' mompelde hij half in gedachten verzonken.
'Heb je je ooit afgevraagd waar Yuu al zijn... skills vandaan heeft gehaald?' vroeg hij uiteindelijk met een uitdagende twinkeling in zijn ogen.

Seth schoot onder Carter's aanraking door en hief beschermend zijn handen op terwijl hij met fijngeknepen ogen naar het hoekje van de bank dook. Na een paar seconden durfde hij het aan een oog open te doen.
Met een verhit hoofd keek hij de jongen met priemende oogjes aan, en hij deed boos zijn armen over elkaar, maar toch wierp hij zijn ogen neer toen hij net iets te lang in de twinkelende blik had durven kijken.
"Ik kan me er zoiets bij voorstellen," mokte Seth, terwijl hij zijn boek weer van de bank griste en zijn rode hoofd erachter verborg, zodat nu alleen nog een paar bruine plukjes zichtbaar waren.

'Want me to teach you as well? Dan kun je hem de volgende keer verrassen,' plaagde Carter door. Hij vond de reacties die Seth vertoonde uiterst amusant en begreep voor de volle honderd procent waarom Yuu zo verkikkerd op hem was. De reacties van dat arme schaap waren gewoon om op te vreten. Als hij niet oppaste deed hij het straks nog ook.

"IK WEET DONDERSGOED HOE IK YUU MOET VERRASSEN!" protesteerde Seth wild, die woest het boek wegrukte en Carter met boze oogjes een blik toewierp.
PUH, alsof Seth Connor niet wist hoe hij Yuu moest verleiden.
Daar was hij een kei in.
Echt.
Hij fronste en voelde een pijnlijke uitdrukking over zijn gezicht trekken.
Oke misschien was hij een dramatisch geval van verleidingloosheid, maar dat was te fixen. Hoogstwaarschijnlijk.
Hij slikte.

Carter stond op en negeerde Seth's heftige ontkenning. Hij liep om de bank heen en ging achter hem staan.
'Les 1. Benader hem van achteren en zeg hem op een verrassende manier gedag,' zei hij. Hij steunde met zijn handen op de rugleuning van de bank en boog zich naar voren tot zijn hoofd schuin achter dat van Seth hing, en hij in zijn oor kon fluisteren.
'Yo Seth,' bromde hij op dezelfde manier als hij net gedaan had, maar dan iets zachter, zodat alleen Seth het deze keer kon horen.

Kippenvel kroop over zijn rug en hij keek met een bang gezicht star naar de kasten tegenover hem.
"D-dat is he-elemaal n-niet.." stotterde hij compleet verstrooid. Verward opende hij zijn mond, sloot die weer, en voelde de frustraties door hem heen spoelen.
Hoe had die verrekte Carter Somethingsomething het lef hem te vertellen hoe hij Yuu moest verleiden?!
Hij draaide zich woest om en rukte boos zijn mond open. "DAT WIST IK HEUS WEL," beet Seth hem toe, terwijl hij plots merkte hoe dichtbij de blonde jongen stond, en toch maar haastig de bank afkroop, viel, en vervolgens nogal verfromfraaid opkrabbelde.
Totaal niet uit het veld geslagen legde hij beteuterd zijn armen over elkaar, terwijl hij de tip niet al te gretig in zijn hoofd probeerde op te nemen.

'Volgens mij kan je niet wachten om het uit te proberen en te kijken of Yuu dezelfde reactie vertoont als jij,' merkte Carter droogjes op. 'Er zijn nog meer dingen die ik je kan vertellen die Yuu's hoofd tot het kookpunt kunnen laten stijgen, maar die weet je vast al,' zei Carter schouderophalend. Hij liep weg bij de bank en verdween tussen twee rijen boekenkasten uit zicht, om even zijn duivelse gegrijns los te laten, zodat hij zijn gezicht snel weer in de plooi kon brengen. Terwijl hij net deed alsof hij een boek zocht wachtte hij tot Seth zich zou overgeven en hem zou volgen.

Seth keek hem met grote ogen na, en begon zich natuurlijk meteen wild af te vragen welke duivelse technieken deze leraar hem nog meer te bieden had.
Niet dat hij dat ging toegeven.
Met een beteuterde frons sprong hij onwillig de bank af, en deed hij net alsof hij zijn boek terugzette in de kast aan de andere kant van de kast waar Carter in aan het turen was.
Twee bruine ogen keken met een mengeling van angst en hevige intimidatie door de gleuven in de boekenkast, terwijl hij totaal onwetend zijn boek tussen een paar woordenboeken propte.

Carter floot zachtjes een liedje terwijl hij zijn blik langs de vele titels liet gaan, zonder dat hij ze echt las. 'Yuu heeft me ooit eens een top vijf gegeven met dingen die hij het... fijnste vindt. Wil je ze weten?' vroeg hij zonder zijn blik van de boeken in de kast af te werpen. 'Die van net was er maar één. Er zijn nog vier andere.'
Carters ogen begonnen steeds enthousiaster te twinkelen. Dit spelletje kon nog leuk worden, als Seth een beetje meewerkte dan. En bovendien deed hij Yuu ook nog eens een gunst. Dit zou zijn relatie met Seth naar een heel nieuw level kunnen brengen. Misschien zouden ze over een tijdje wel om het leiderschap gaan vechten.
En als er iets amusant was om te aanschouwen, dan was dat het wel.

Seth liep uiteindelijk toch maar naar Carter toe, gezien hij zich onmogelijk duidelijk kon maken zonder oogcontact.
Natuurlijk.
Oogcontact, ja.
Hij hobbelde ongeduldig met Carter mee terwijl die langs de boeken schreed, en probeerde niet al te enthausiast "ik wil het helemaal niet weten" te zeggen, faalde verschrikkelijk, en wierp haastig zijn blik op zijn voeten.
Oke, so far for the oogcontact.

Carter hield halt en wierp vanuit zijn ooghoeken een blik op Seth, die zich al zo goed als overgegeven had.
'Nummer twee,' zei Carter. Hij deed een stap naar Seth toe en pakte zachtjes zijn hand. Terwijl hij lichtjes met Seth's vingers speelde veranderde zijn blik van geamuseerd en vrolijk naar bloedserieus.
'Seth, ik wil je, nu. Laten we ergens heen gaan,' gromde hij terwijl hij zijn engelse accent er nu expres ingooide.

Seth's gezicht werd vuurrood en zijn handen begonnen te trillen.
O god.
Als hij dat tegen Yuu moest zeggen, dan.. dan..
Hij slikte. Daar wilde hij niet over nadenken. Maar toch.. waarom begon zijn hart zo euforisch te joelen bij het idee alleen al van Yuu's reactie.. Zijn mond verslapte en zijn blik gleed langzaam van paniekerig naar bedwelmd. Het duurde niet lang voor de herinneringen van de zolder bij hem omhoog kwamen, maar dit keer was Seth niet degene die werd geïnspecteerd.
Geschrokken haalde hij een hand naar zijn mond, en joeg hij bang die enge gedachtes naar het duisterste hoekje van zijn brein.
Oh god.

Carter grijnsde triomfantelijk. 'Wil je nummer drie weten?' vroeg hij. Hij leunde met zijn rug zachtjes tegen de boekenkast en sloeg zijn armen over elkaar, terwijl hij vol genot Seth's heftige reactie aanschouwde.

Seth bleef Carter met grote ogen aanstaren, maar durfde het aan om kort, en nogal beschaamd, te knikken.

'nummer drie en vier werken eigenlijk het beste in combinatie, maar allebei apart werken ze ook goed. Aanschouw,' zei Carter. Hij streek met zijn arm over Seth's bovenarm en keek hem even met een speelse twinkeling in de ogen. Daarna boog hij zijn hoofd naar Seth toe. Zijn ene hand legde hij in zijn nek, en zijn andere nestelde hij in zijn haar. Hij bracht zijn mond naar Seth's oor en blies er zijn warme adem in. Vervolgens drukte hij een kus in zijn hals.
'Seth, ik hou van je. Dat weet je toch?'

Seth voelde zijn lichaam verstijven, en alhoewel hij zijn hoofd en hart wild protesteerden tegen Carter's aanrakingen, schenen zijn lichamelijke reacties dermate vertraagd, dat hij pas na een paar gehoqueerde secondes onder Carter's aanraking wegdook.
Hij keek naar de grond, en schuifelde met een knalrood hoofd met zijn voeten terwijl hij zijn stropdasje iets losser deed.
Hij opende zijn mond, sloot die toen weer, maar keek vervolgens toch maar omhoog, om vervolgens met twee naïeve oogjes in die van Carter te kijken.
"En, de vijfde?" hakkelde hij verslagen.
Hij had het inmiddels al geaccepteerd. Deze feiten zouden nooit en te nimmer zijn hoofd verlaten.

'De vijfde is geheim,' zei Carter mysterieus, maar met zijn vingers in de lucht tekende hij twee letters die zijn geheim verklapten.
BJ.

Seth gaapte Carter een paar seconden vragend aan. Toen besefte hij echter dat hij dit natuurlijk allang hoorde te weten, als echte Yuu kenner, dus fronste hij gauw zijn wenkbrauwen en tuitte hij zijn lippen.
"Ooooo, BJ, ja, natuurlijk, logisch." Met een stel rollende bruine oogjes voegde hij nog een paar extra lagen zelfverzekerheid aan zijn nieuwe karaktertje toe.
Hij wierp even een blik op Carter. Dit moest hij weten. Wat zou BJ kunnen zijn? Bisexuele Jongens? Blauwe Jonkheren? Banaan Jodelen?
Verwoed opende hij zijn mond en zag er nogal gefrustreerd uit. "Maar," piepte hij uiteindelijk, "ik moet gaan."
Hij keek even om zich heen, zocht een fantastisch excuus, en vond er met euforisch genoeg éen.
"Huiswerk... enzo," verklaarde hij met een chaotische blik in zijn ogen die hem compleet verraadde.
Haastig draaide hij zich om, en beende hij de bieb uit.
Op zoek naar Yuu.