Het landhuis van de familie Takano!

De volgende ochtend werd Yuu langzaam wakker. Hij opende zijn ogen en keek recht in het slapende gezicht van Seth. Terwijl de droom zijn geheugen onmiddelijk verliet streek hij even met zijn hand over Seth's wang. Wat was hij toch ongelofelijk lief als hij sliep. Langzaam kwam Yuu overeind. Hij rekte zich uit en keek op de klok naast hem.
Het was elf uur. Over ongeveer een uur zouden Nick, Amanda en Carter arriveren. Vermoeid kwam hij overeind. Hij slofte naar zijn badkamer en werkte zich zelf nog half slaapdronken uit zijn kleren. Hij stapte onder de douche en liet heet water over zich heen stromen. Een veemd gevoel van deja vu ging even door zijn hoofd, maar hij vergat het al snel weer.

Seth sliep als een soort uitgeput schaap met zijn mond halfopen door, en graaide even al slapend in het niets toen zijn persoonlijke verwarming plots oploste.
Zijn armen spreidden zich moedeloos naast hem uit, en met een klein hopeloos zuchtje kroop er een frons over zijn slapende gezichtje.

Yuu stapte onder de douche vandaan, sloeg een handdoek om zich heen en liep terug de kamer in. Hij wierp even een blik op de slapende Seth die er licht gefrustreerd bij lag. Met een klein glimlachje liep Yuu terug naar het bed. Hij zette zijn knie op de lakens, boog zich naar Seth toe en drukte een kus op zijn voorhoofd.
'Yo Seth, wakker worden,' fluisterde hij in zijn oor, terwijl hij met twinkelende oogjes naar de gesloten ogen van Seth keek.

"Mmmhhm," murmelde Seth, die zijn slapende lichaam onbewust naar de verslavende warmte bracht en zijn fronsje versterkte toen de warmte maar niet terug wilde komen.

'Seth,' herhaalde Yuu, die met een grijns zijn vinger tussen Seth's wenkbrauwen zette en zo zijn frons wegduwde. Hierdoor kreeg hij een hele vreemde uitdrukking op zijn gezicht en Yuu grinnikte zachtjes. Hij plofte op het bed en ging naast Seth zitten. Met zijn ene hand streek hij door Seth's haren terwijl hij met zijn andere figuurtjes tekende op Seth's gezicht. Hij bleef een paar tellen zo zitten, tot zijn blik op zijn stagepiano viel. Met een nieuw idee in zijn hoofd kroop hij van het bed af. Hij schoot in een trainingsbroek en gooide zijn handdoek in de hoek van de kamer, ergens naast de wasmand. Hij ging achter de piano zitten en zette hem aan. Hij drukte voorzichtig een paar toetsen in om de sterkte af te stemmen en zodra die het juiste volume had begon hij met gesloten ogen te spelen.
De elektrische klanken vloeiden in een zacht tempo door de kamer. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht.
Dit was de eerste keer dat hij piano gespeeld had sinds hij zijn linkerarm weer terug had.
Het leek wel een eeuw geleden.

((Yuu speelt dit))

Een roffelende melodie drong Seth's oren binnen, en zijn oogleden gleden langzaam open. Slaperig knipperde hij een paar keer met zijn ogen, en gaapte hij een luide gaap.
Hij keek even schuin naar Yuu die achter de piano zat, en merkte niet dat hij zijn hoofd op zijn hand liet steunen, en in een soort verliefde staar Yuu's gestalte in zich opnam.
Hij gaapte nog even kort, en krulde zich toen weer op, zonder Yuu uit beeld te verliezen.

Yuu speelde zachtjes door terwijl hij langzaam zijn ogen opende doen hij die van Seth in zijn zij voelde prikken. Hij keek opzij naar Seth op het bed en schonk hem even een glimlach. 'Ohayo,' zei hij, terwijl zijn vingers feiloos verdervloeiden over de toetsen en zachte melodietjes bleven spelen.
Het duurde niet lang voor de deur van zijn slaapkamer voorzichtig open ging en Nana naar binnen kwam schuifelen. Zonder iets te zeggen ging ze naast Yuu op de pianokruk zitten, terwijl ze haar ogen sloot en luisterde naar de muziek. Yuu keek even naar zijn zusje en speelde rustig verder. Nana was de enige van zijn familie die zijn pianomuziek echt leek te waarderen. Elke ochtend, als hij zichzelf en de rest van het huis wakker speelde achter zijn piano kwam zij naast hem zitten terwijl ze met een kleine glimlach op haar gezicht en haar rode ogen gesloten luisterde naar de klanken die door de boxen naar buiten kwamen. En als ze dan de draad van de muziek had opgepakt, gleden ook haar vingers naar de piano en speelden ze samen.
Eerst voorzichtig, en daarna steeds zekerder vloeiden ook Nana's vingers over de toetsen. Een harmonieus tweespel ondstond. Yuu richtte zich op Seth.
'Nana is een natuurtalent met een geweldig muzikaal gehoor,' vertelde hij. Zijn vingers lieten de piano los en Nana speelde alleen verder. Eerst de simpele melodie die Yuu gespeeld had, maar zodra ze er wat beter voor zat werden haar klanken steeds ingewikkelder. Yuu liep terug naar het bed en ging naast Seth zitten, terwijl hij luisterde naar de muziek.

Na een tijdje te hebben geprobeerd te luisteren, verslapte zijn aandacht en gleed zijn blik weer naar Yuu. Als Yuu niet achter de toetsen zat was zijn interesse in pianomuziek niet zo enorm. Eigenlijk vond hij de muziek nu veel te druk, vooral omdat hij net was opgestaan.
Hij ging moeizaam overeind staan, rekte zich uit, en liep toen naar de badkamer.
"Ik ga even douchen," gaapte hij, en hij begon aan zijn overhemd van de vorige avond te trekken terwijl hij de deur zacht achter zich sloot.

Yuu liet Nana en Seth achter in zijn kamer. Hij stapte de gang op en liep naar beneden. Op zijn weg kwam hij Riko tegen.
'Yuu hoe vaak moet ik nou nog zeggen dat je niet shirtloos door het huis moet lopen? Amy kan het niet aan,' zei Riko. Ze klopte hem even op zijn bast en liep langs hem heen de trap af. Yuu haalde zijn schouders op en volgde haar de trap af.
'Wanneer komen Carter en Nick?' vroeg hij terwijl hij door liep naar de woonkamer en daar op een bank plofte. Hij gaapte even en pakte de krant die op de salontafel lag. Op de voorpagina stond een foto van een stoplicht die door de Typhoon in Tokio een winkel ingevlogen was. 'Heftig...' mompelde hij terwijl hij las wat er allemaal voor een schade was aangericht. Riko plofte naast hem op de bank en zette de tv aan.
'Ze komen zo. Mika is ze al aan het halen,' vertelde Riko. Yuu knikte even bedenkelijk.

In Yuu's kamer zat Nana nog steeds achter de piano. Ze bleef doorspelen en overstemde het geluid van kletterend water. Na een tijdje stopte ze met spelen en draaide ze zich om op haar kruk. Ze staarde naar de deur van de badkamer en wachtte tot Seth naar buiten zou komen.

Loom liet hij de waterstralen over zich heenklateren. Eigenlijk had hij helemaal geen zin om uit de douche te stappen, alles was zo vredig geweest tot nu toe. Zijn vingers gleden even over de ruit van de douche, en hij zuchtte bedenkelijk.
Egoïstische gedachtes spookten door zijn hoofd, terwijl hij na minstens een half uur eindelijk de kraan omdraaide.
Hij wilde helemaal niet dat Carter Yuu's tijd kwam opeisen, hij wilde Yuu voor zichzelf. Hij beet op zijn lip, en trok uiteindelijk een beetje onwennig een handdoek uit de kast.
Naarmate hij zijn lichaam afdroogde had hij steeds minder zin om de badkamer te verlaten. Carter kon vast binnen enkele minuten op de stoep staan, en dan zou alles weer net zo tweestrijdig worden als op school.
Hij zuchtte en beet op zijn lip, terwijl hij na een lange tijd toch de deur van de badkamer opendeed.
Met zijn handdoek om zijn middel gewikkeld strompelde hij de kamer weer in, verwachtend dat Nana er alweer vandoor was gegaan, gezien het drukke pianogeluid was gestopt.

Nana klakte even met haar tong terwijl ze haar blik over Seth's gestalte liet gaan.
'Yuu heeft gelijk, je bent helemaal geen krielkip,' merkte ze monotoon op. Ze zat in een rechte houding met haar handen op haar schoot en keek met emotieloze ogen naar Seth.
'heeft Yuu je eigenlijk verteld waarom hij en Carter uit elkaar zijn gegaan?' vroeg ze uiteindelijk plotseling. Ze bleef naar Seth kijken en wendde haar blik geen minuut af. Het feit dat Seth daar met niets anders dan een handdoekje om zijn middel stond leek haar niet te deren.

Seth deinsde geschrokken achteruit en dook haastig achter het bed, waar hij een boxer uit zijn tas viste en die haastig over zijn benen trok.
Met een beteuterd gezicht kwam hij langzaam weer overeind, en keek hij even naar Nana. Hij durfde echter niet goed boos te zijn op Yuu's familie, en bovendien zei Nana iets heel interessants dat zijn voorhoofd deed fronsen.
"Nee," fluisterde Seth, die zijn hoofd afzocht of Yuu dat daadwerkelijk nog niet had vermeld.

'They never did.'
Nana keek strak naar Seth. Het leek wel alsof ze helemaal niet in staat was om emoties te tonen. Alsof ze een levende pop was.
'Carter slaagde en ging dus van school af. De deal met zijn ouders was om dan terug te komen naar Engeland dus dat deed hij. Hij en Yuu hebben elkaar daarna nooit meer gezien, maar ze zijn nooit echt uit elkaar gegaan. In tegendeel zelfs. Toen Carter vertrok dacht Yuu dat zijn leven ten einde zou komen. Het heeft hem een jaar geduurd voordat hij weer kon lachen, en zelfs toen kon je aan hem zien dat hij nog steeds niet over Carter heen was. Eigenlijk heb ik al die tijd gedacht dat die twee na een lange tijd weer bij elkaar zouden komen,' vertelde ze. Ze hield een kleine pauze en stond op.
'Maar ik ben van gedachten veranderd. Ik denk dat jij ervoor gezorgd hebt dat Yuu eindelijk het hoofdstuk Carter heeft afgesloten. Wist je dat Yuu nooit voor andere mensen piano speelt behalve voor zijn familie? Zelfs Carter heeft hem nog nooit horen spelen,' vervolgde ze. Er verscheen plots een klein glimlachje op haar gezicht dat eerst zo emotieloos had geleken. Het maakte de glimlach extra speciaal en vertederend.
'Ik zet mijn geld op jou, Seth, en Riko ook. Luister niet naar Yuki of Mika. Zij weten niet wat goed voor Yuu is en denken alleen maar aan zichzelf.'
Nana's glimlach verdween weer en haar blik werd weer serieus, misschien zelfs een beetje dreigend.
'Maar pas op. Als Carter besluit om weer achter Yuu aan te gaan, zal je hard moeten werken om Yuu bij je te houden. Carter zal altijd Yuu's eerste liefde blijven die nooit goed is afgesloten. Hou dat in je achterhoofd.'
En met deze woorden liep Nana naar de deur van de kamer. Ze wierp nog even een blik op Seth, en verdween de gang op.

Na een redelijk lange rit van bijna een uur kwam de taxi tot stilstand voor een enorm landhuis. Carter had de hele weg met glunderende oogjes uit het raam gekeken. Elke straat, elke winkel, hij herkende het allemaal uit de leukste tijd van zijn leven. Zodra de taxi gestopt was sprong hij naar buiten. Hij keek even naar het landhuis van de Takano's dat voor hem uitrees. Elke keer was hij weer sprakeloos van het prachtgebouw. Mika kwam ook de taxi uit en sloeg Carter op zijn rug.
'Welkom terug, Cartie,' zei ze met een glimlach. Carter grijnsde even terug. Mika viste een afstandsbedieninkje uit haar zak en drukte op een knop. Het hek ging voor hun open. Carter liep naar de achterbak van de taxi en haalde de koffers eruit, terwijl Amanda de chauffeur betaalde. Carter volgde Mika het terrein op. Hij keek even naar Nick.
'Best gaaf, hm?' merkte hij op.
Mika stak haar sleutel in het slot van de voordeur en draaide hem om. Ze duwde de deur open en stapte over de drempel. Twee dienstmeiden die Carter niet kende bogen sierlijk voor hem toen hij achter Mika aan het huis in stapte.
'We zijn thuis!' riep Mika. Haar stem galmde door de hal.

Nick keek zijn ogen uit."Wauw, echt.. Wauw," bracht hij uit. Hij bleef dicht bij Carter lopen. Zijn ogen stonden nog steeds droevig, maa rmet een mengeling van angst. Over minder dan 5 minuten zou hij Yuu onder ogen komen, zien hoe zijn ogen zouden stralen bij Carter's aanzicht, en Carter's ogen zouden er net zo uitzien bij het zien van Yuu. Nick keek naar zijn voeten.

Yuu keek op toen hij de stem van Mika door het huis hoorde galmen. Zijn maag keerde even om. Met tegenzin kwam hij overeind. Himeka kwam de zitkamer binnen en gooide een satijnen bordeauxrode ochtendjas naar hem. Yuu griste hem dankbaar uit de lucht. Met zijn ochtendjas dichtgeknoopt liep hij de hal in, waar hij Carter, Nick, Mika en Amanda aantrof.
'Yo!' riep hij met een vrolijke grijns. Hij liep op zijn gasten af en richtte zich op Nick. 'Wat leuk je te zien man, ik heb je echt al een tijd niet meer gezien!' zei hij enthousiast. Hij liep door naar Amanda en omhelsde haar kort.
'Yuu, hisashiburi!' zei ze enthousiast, terwijl ze hem een stralende glimlach schonk. Yuu grijnsde terug.
Zijn blik gleed voorzichtig naar Carter, die naast Nick stond. Hij glimlachte naar hem.
'Yo,' zei hij droogjes. Hij voelde een vreemd soort sfeer in de lucht hangen zodra hij naar Carter keek. Alsof er een demon het huis in was gestapt die hem zijn leven zuur kwam maken. Maar toch was de demon erg admirabel.

'Yo,' zei Carter terug tegen Yuu. Hij keek een tijdje naar hem, maar de vreemde angst om hem te ontmoeten en bang te zijn voor een terugval leek verdwenen te zijn. Yuu was gewoon Yuu, en Yuu's aanwezigheid voelde gewoon als op school. Zijn blik gleed even naar Nick, die naast hem stond, en toen weer naar Yuu.
'Waar is Seth?' vroeg hij nieuwsgierig. Hij vroeg zich af of Seth Yuu's familie een beetje overleefde. Ze waren tenslotte niet de makkelijkste familie om mee om te gaan.

Nick keek even schichtig naar Yuu. Hij kleurde direct rood. Zou Carter het hem vertellen? Dan moesten ze alleen zijn.. en Yuu en Carter alleen samen wou Nick niet. Onbewust zette hij een stapje dichterbij Carter. Hij wij zijn hand uitsteken, maar dat deden vrienden niet. Dat hoorde dan weer net niet. Nick slikte. Nick's ogen gleden naar Carter. Zijn blik verzachte, maar en kwam ook weer een droevige ondertoon in. Hij zuchte.

Yuu wierp even een blik op Nick, die zich nogal vreemd gedroeg. Een stuk minder vrolijk en opgelaten dan normaal.
'Seth is boven douchen,' antwoordde Yuu op Carter. Hij draaide zich om naar Amy die een paar meter achter hem stond. 'Amy, wil jij drie slaapkamers klaarmaken voor onze gasten?' vroeg hij. Amy knikte en verdween de trap op naar boven. haar pad werd gekruist door Nana, die de trap afgelopen kwam.
'Carter. Amanda,' zei ze groetend. Ze nam de moeite niet om te vragen wie de derde jongen in het gezelschap was en liep meteen door naar de keuken om te gaan ontbijten.
'Ehm, hebben jullie al ontbeten?' vroeg Yuu aan zijn drie gasten. Amanda haalde haar schouders op. 'Als je vliegtuigvoer als ontbijt telt wel ja,' zei ze. Yuu streek even met zijn hand door zijn haren.
'Shin?!' riep hij. Even later kwam het kleine ventje door de keukendeur de hal in gestormd. Hij kwam tot stilstand vlak voor Yuu en keek hem als een kwispelende puppy aan.
'Maak jij eens wat ontbijt klaar voor onze gasten. Doe maar een amerikaans ontbijt,' zei hij. Hij klopte Shin even op zijn hoofd. De kleine jongen knikte enthousiast en verdween weer door de keukendeur. 'Riko is in de zitkamer, ga daar maar heen en wacht tot Himeka jullie roept voor het eten. Ik kom er zo aan,' zei Yuu. Hij glimlachte even naar Carter en Nick en rende toen de trap weer op. Op de gang vertraagde hij zijn pas. Hij liep weer terug naar zijn kamer en trok de deur open.
'Seth? Nick en Carter zijn er,' zei hij tegen Seth die in zijn kamer stond, en vreemd genoeg zichzelf achter het bed verborgen had ((toch?)). Yuu leunde met zijn schouder tegen de deurpost en sloeg zijn armen over elkaar, terwijl hij naar Seth keek. 'Wat ben je aan het doen?'

Carter had een beetje versteld toegekeken hoe Yuu als een echte huisbaas zijn personeel in het rond commandeerde. Als hij dat deed leek hij plots zo... volwassen. Er klopte helemaal niks van.
Haastig richtte Carter zich weer op Nick. 'Ik zei toch dat we aparte kamers zouden krijgen?' zei hij, waarna hij naar Nick toe boog om de rest van zijn zin in zijn oor te fluisteren zodat alleen hij het kon horen.
'Niet dat dat me tegenhoudt.'
Met een glimlach op zijn gezicht kwam hij weer overeind. Mika ging hen voor naar de zitkamer en Carter volgde braaf. Op de bank zat Riko.
'Riko-chan!' riep Carter enthousiast. Riko keek op van de tv en grijnsde even naar hem.
'Carter,' groette ze hem. Carter schrok van haar magere gestalte. Zo kende hij Riko helemaal niet.
'Wat scheelt er?' vroeg hij uiteindelijk maar om beleefd te blijven en niet te vragen of ze soms dood ging.
'Ach, ik ben gewoon een beetje ziekjes. Niets om je zorgen over te maken. Wie is die leukerd naast je?' vroeg ze. Carter keek even naar Nick.
'Dat is Nick,' zei hij.
'Nieuwe lover?'
'Nee, hij is gewoon een vriend.'

Nick stak zijn hand uit."Nicholas," zei hij, en hij glimlachte. Hij ging op een van de stoelen zitten. Zijn ogen bleven even steken op Carter. Zijn droevigheid had plaats gemaakt voor trots. Carter zou vannacht naar hem toe komen. Toch? Carter koos hem boven Yuu. Zijn ogen twinkelden. Wanneer zou het avond worden? Hij keek op de klok. Het was 12 uur in de middag. Misschien gingen ze vanavond nog wel uit.. dan duurde het nog langer.

In de verte hoorde hij een bekende stem galmen, maar hij had het gevoel dat hij in een diepe put was gegooid, en slechts een vaag licht in de verte zag schijnen. Steken van jaloezie en argwaan schoten door zijn lichaam.
Dus Yuu en Carter waren nooit... ze waren nooit..
Hij hapte naar adem en merkte niet dat zijn hartritme versnelde. Verward zakte hij op het bed neer, en keek hij met een verdrietig gezicht naar zijn handen.
Dus Yuu hield nog van Carter.

'Seth?' Yuu keek geschrokken naar Seth die er plots uit zag alsof hij elk moment dood kon gaan. Met grote passen liep hij op hem af en knielde hij voor hem neer.
'Yo, Seth?' vroeg hij zachtjes. Hij streek met zijn hand over Seth's voorhoofd, maar er was geen vreemde temperatuur te voelen.
'Wat is er?' vroeg hij nu nog bezorgder dan eerst, aangezien de pijn die hij blijkbaar van binnen lijdde niet fysiek was.
'Wil je niet naar beneden? We kunnen ook wel boven blijven... Carter en Nick kunnen zichzelf wel vermaken,' stelde hij voorzichtig voor. Hij probeerde Seth's blik op te vangen. Een onaangenaam gevoel kroop door zijn lichaam.
Wat had Nana tegen hem gezegd?!

Seth herkende meteen de warme hand die plots op zijn voorhoofd werd gelegd, maar op de een of andere manier was er ook een soort onrust in zijn lichaam die de aanraking niet waardeerde. Onzeker kroop hij achteruit het bed op, en keek hij Yuu fronsend aan.
Hij wilde horen dat Yuu ongelijk had, dus opende hij uiteindelijk voorzichtig zijn mond, terwijl zijn blik naar zijn handen gleden die onrustig aan het laken plukten.
"Ik h-hoorde van.." Zijn adem stokte in zijn keel en het duurde even voor hij zijn zin kon voortzetten. "D-dat jij en Carter.. je.. Jullie zijn nooit.." Twee hopeloze hazelnootbruine ogen gleden omhoog naar Yuu's blik, en hij balde zijn handen tot vuisten.

Yuu voelde hoe zijn maag omkeerde bij het zien van Seth's reactie. Onmiddelijk begonnen zijn handen te trillen, en hij voelde al helemaal een holte in zijn maag toen Seth de naam van Carter noemde samen met die van hem.
Hij staarde een tijdje verschrikt naar Seth, terwijl hij in zijn gedachtes Seth's zin afmaakte.
Jullie zijn nooit uit elkaar gegaan.
Onverwachts schoot Yuu naar voren, op Seth af. Hij pakte Seth's gezicht tussen zijn handen en keek hem met doordringende ogen aan.
'Seth, dat was vier jaar geleden,' zei hij op een duistere toon. Hij wilde absoluut niet dat Carter tussen hen in kwam. Dit was precies waar hij bang voor was. Elke kleine hint dat de aanwezigheid van Carter hun schade zou aanrichten moest hij meteen van de aardbodem vegen.
'Ik ben allang niet meer de Yuu die ik toen was. Carter en ik zijn verleden tijd. Ook al hebben we het nooit hardop tegen elkaar gezegd, we weten het allebei. Ik heb nu jou en die twee meter lange blonde boom beneden in de zitkamer gaat daar niets aan veranderen.'
Hij duwde zijn voorhoofd tegen dat van Seth en keek diep in zijn ogen. Seth moest hem geloven. Hij mocht niet twijfelen... een klein beetje twijfel was al genoeg om hun helemaal uit elkaar te doen scheuren. Dat had hij wel gemerkt met Melissa.