De bezemkast!

Nick bromde."Ik ben geen lafaard!" zei hij beledigd."En ik lieg ook niet. En ik vlucht ook niet." Demonstratief leunde hij tegen de muur aan. Dit was wel het stomste wat hij kon doen, maar hij wou Carter gewoon geen gelijk vinden."Ga jij maar, ik slaap hier wel. Of ik slaap bij Yumiko. Die vind het vast ook niet erg," merkte hij op.

'Geen lafaard, hm?' mompelde Carter, die de deur weer in het slot draaide maar deze keer de sleutel er wel in liet zitten. Hij draaide zich om en keek Nick met fonkelende oogjes aan.
'Dat wil ik wel eens even testen,' gromde hij. Hij liep met grote passen op Nick af en duwde allebei zijn handen naast Nick's schouders tegen de muur. Met een schuine blik keek hij hem aan.
'Laat me dan eens zien dat je geen lafaard bent,' zei hij uitdagend.

Nick gromde."Wat moet je nou weer? Ik ga je niet zoenen hoor, dat vertik ik." Hij stond verdomme al weer met zijn rug tegen de muur. Dit was toch niet te geloven? Hij snoof. hij sloeg zijn armen over elkaar.

Carter grijnsde even. Hij pakte Nick's hand en drukte die tegen Nick's borst, zodat ie naar zijn eigen hart kon luisteren.
'Oh nee? Dat bonkende ding daar beweert volgens mij iets heel anders,' zei hij terwijl hij zijn hand op die van Nick hield en hem zijn lichaamswarmte schonk.
Hij bracht zijn hoofd iets dichterbij en keek Nick nu met dezelfde blik in zijn ogen aan die Yuu zijn slachtoffers op dit soort momenten altijd schonk, maar dan nog twee keer zo ingrijpender.
'Ik móet helemaal niks. Ik wíl alleen iets, en jij weet precies wat ik bedoel,' fluisterde hij tegen Nick's lippen, terwijl hij hem aan bleef kijken.

Nick's ademhaling werd sneller. Hij wil een zoen. Een kus. Zijn hard bonkte snel, maar waarom? Hij keek in Carters ogen. Bijna durfde hij niet weg te kijken, zo erg hielden die ogen hem vast. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. Hij voelde Carters hand op die van hun drukken. Zijn hand was niet zwaar en zacht. Nick keek Carter weer aan. Zijn gezicht werd weer hard en hij hij trok zijn hand onder die van Carter weg."Dat bonkende ding is gewoon bang," besloot Nick.

'Hmhm?' mompelde Carter nu alleen maar, compleet afgeleid door zijn verlangen om Nick in zijn armen te nemen. Hij had al zijn concentratie nodig om het vooral niet te doen.
'En je weet hoe je een angst moet overwinnen,' fluisterde hij zachtjes, terwijl hij zijn blik op Nick's lippen richtte die maar een paar centimeter van die van hem waren verwijderd.
'Confronteer het.'

Nick knarsetandde."Heb jij overal een antwoord op ofzo? En nee, ik hoef die angst niet te overwinnen." Hij zuchtte. Wat een volhouder was dat zeg. Hij keek zijn kamergenoot aan, die erg geconcentreerd leek te zijn."Waar denk je aan?" vroeg Nick.

'Ik denk aan wat er zal gebeuren als ik dit doe,' fluisterde Carter. Hij sloot zijn ogen en sloot de afstand tussen zijn hoofd en dat van Nick door zijn lippen zachtjes op die van hem te drukken, heel eventjes maar. Met een diepe ademhaling trok hij zich weer terug en keek hij Nick weer aan.
'Deze keer vroeg je er zelf om.'

Nick trok een vies gezicht en tilde zijn vingers op zijn lippen op kinderachtige wijze af te vegen. Hij staarde naar zijn kamergenoot. Carter had het de hele tijd al over 'nooit eens gedacht over hoe het met een jongen zou zijn?' ofzoiets. Nee, daar had hij niet over na gedacht. Zou hij dat eens moeten doen? Met een jongen zou het veel maffer zijn. Met meisjes was voor hem veel natuurlijker. Het werd als normaal gezien door de buiten wereld. Twee jongens, dat zorgde toch geheid voor conflicten door dominantie? Maar misschien zou dat anders zijn met Carter.. misschien moest hij het eens echt.. STOP. Nick keek even naar de grond. Toen staarde hij Carter weer aan, moeilijk, nadenkend.

'Waar denk je aan?' herhaalde Carter Nick's vraag. Hij stond nog altijd met zijn handen langs de muur en de afstand tussen de twee was nog altijd zeer gering, iets wat steeds heftiger op zijn lichamelijke behoeftes begon te werken. De plek waar hun lippen elkaar hadden aangeraakt brandde nog hevig na en Carter voelde hoe zijn lustigheid langzaam het vermogen om te denken overnam.
Hij schuifelde met zijn voeten nog een klein stukje dichterbij zodat er nu ook tussen hun lichamen nog maar een paar centimeter lucht zat.

Nicholas zuchtte. Hij zweeg eerst, maar besloot toch te vertellen waar hij aan dacht."Ik dacht aan hoe het zou zijn met een jongen samen. Met jou samen." Hij kreunde."Dat ik dit vertel.. onvoorstelbaar." Hij zag Carter dichterbij komen en wou dat hij door de muur kon verdwijnen.

Bingo.
'Only one way to find out,' gromde Carter. Hij bracht zijn hoofd weer naar Nick en drukte nog een kus op zijn lippen, deze keer langer dan de vorige. Zijn hand gleed van de muur naar Nick's wang en streek daar wat haren van hem weg. Zo bleef hij een tijdje staan, zijn hand rustend op Nick's wang. Uiteindelijk trok hij zich terug en deed hij een stap achteruit. Zonder verder nog iets te zeggen draaide hij zich om en liep hij naar de deur. Hij draaide hem van het slot en trok hem open.
'Ik spreek je later.' mompelde hij nog, en daarna verliet hij de bezemkast.
En nu wachten tot Nick uit zichzelf naar hem toekwam.

Nick zakte tegen de muur omlaag. Hij schudde zijn hoofd. Jezus. Wat had hij nu weer gedaan."Ja.. later.." zei Nick nog, ookal was Carter allang verdwenen. Hij zuchte.

Yumiko liep op de gangen en zag vanuit de verte een blonde verschijning uit de bezemkast komen. Duidelijk Carter. Ze wachtte even tot hij weg was en liep daarna naar de bezemkast. Haar ogen werden zo groot als tennisballen toen ze zag wie zich nog meer in de kast bevond. 'Nick?'

Nick sprong direct op. Zo blij dat het Yumiko was. Hij liep naar haar toe en omhelsde haar direct."Ja, we deden een spel.. Wie kan het langst staren. De verliezer moest weg." Nick zette een trotse grijns op en staarde naar Yumiko. Toen werden zijn ogen weer serieus."Wil je nog praten over wat er in de grot gebeurde?"

Yumiko trok haar wenkbrauw op. Ze geloofde er aan de ene kant niks van, maar aan de andere kant zouden er zich vast geen "spannende" dingen hebben voorgedaan, Nick kennende. Die was volgens haar zo hetero als maar kon. 'Ik heb er niet echt iets over te zeggen geloof ik..'

Nick keek haar gretig aan."Wil je het dan afmaken?" Het was niet alsof hij haar zo graag wou. Het was meer alsof hij zichzelf moest bewijzen dat hij hetro was. Hij streek door haar haren en drukte zijn lippen op die van haar. Die van haar waren minder zacht dan die van Car.. hij schudde de gedachte van zich af.

Is dit wel verstandig? Is dit wel juist? Ach, who cares. Ze beantwoordde zijn zoen en keek hem even in de ogen toen plots het licht uitging. 'Stroomstoring.' zei ze zacht.

Nick trok de deur open."Dan gaan we toch naar mijn kamer," zei hij, en hij trok haar de deur uit, door de gangen, naar zijn kamer en die van Carter.

Yumiko knikte en liep rustig met hem mee. Toen ze binnen waren hoorde ze het geluid van douchestralen. 'Ehh we zijn niet alleen.' zei ze terwijl ze wenkte naar de badkamerdeur.

Emily was nog steeds bezig met de school verkennen - het was dan ook een ontzettend groot gebouw - en was zo uitgekomen bij de bezemkast. Meteen wilde ze hem dichtdoen, maar ze was eigenlijk wel nieuwsgierig geworden en liep de kast toch in. Misschien was er nog meer te beleven. Nog geen seconde later hoorde ze de deur dichtvallen en was het pikdonker. Great.
Met wat moeite wist ze een lichtballetje te creeëren en zocht ze naar een lamp, of desnoods de deur weer.

Scorpio had geen idee waar hij was, hij zat hier al een tijdje op MHS maar wist niet steeds niet waar alles was. Verdwaald, en dodelijk verveeld trok hij een deur open, wat moest hij naders doen? Misschien zou hij nog een kamer herkennen. Het eerste wat hij spotte was in dw ''kamer'' was een klein lichtballetje.

Emily keek gelijk op toen er opeens licht binnenstroomde in de bezemkast en liet het balletje in haar handen gelijk doven. Dus daar was de uitgang. Maar waar was de lichtknop?
Zoekend keek ze om zich heen, tot er toen pas tot haar doordrong dat het Scorpio was die de bezemkast binnengelopen was. "Hi! - again," antwoordde ze toen met een klein glimlachje. Wat moest hij in de bezemkast?

Verbaasd herkende Scorpio gelijk Emily's stem. ''Eh .. hi ..'' zei hij, zijn toon verbaasd. Hij stopte met lopen om even om zich heen te kijken en daarna zijn blik weer op Emily te laten rusten. ''Nieuwe hangplek?'' vroeg hij, veel te droog en bleef haar aankijkenn.

"Nah, veel te stoffig," beantwoordde Emily doodserieus zijn vraag, zonder hem nog aan te kijken. Haar ogen gleden over de muren in de kast, voor zover die zichtbaar waren. Er moest toch wel ergens een lichtknopje zijn hier? "Mhh.. jij weet vast niet waar de lichtknop hier is?" vroeg ze hem toen, haar ogen nog steeds de ruimte doorzoekend.