De bezemkast!

jaja, waar genoeg spannende dingen kunnen gebeuren dus.

Maximaal 2 personen!
Geen spam aub.

----

Carter liep door de gangen van de school. Hij had een enorme hoeveelheid zaagsel op de grond laten vallen middenin de gang en moest het van Merlyen opruimen. Fluitend liep hij door de gangen, op weg naar de bezemkast.

Nick liep door de gang. Opeens hoorde hij gefluit en zag hij Carter. Hij schrok en dook direct een deur in. Hij trok hem achter zich dicht en zocht het licht knopje. Toen dat aan was merkte hij dat hij in de bezemkast was. Hij zuchte. Hier zou Carter nooit komen.

Carter opende de deur van de bezemkast en zag tot zijn verbazing dat Nick erin zat.
Goh, God was zeker in een goede bui vandaag.
'Yo Nick,' zei Carter terwijl er een brede grijns op zijn gezicht verscheen. Hij trok de deur achter hem dicht en draaide hem in het slot om vervolgens de sleutel in zijn zak te steken.
Voordat hij dat zaagsel ging opvegen mocht hij heus eerst wel even wat plezier beleven.

Nick kreunde."God heeft vast een kut bui," mompelde hij, en hij keek naar de lange gestalte voor hem. Hij sloeg zijn ogen neer."Er is geen kans dat je me gewoon laat gaan? Waarom ben je hier eigenlijk?" hij fronste.

'Voordat ik jou zag kwam ik hier om een bezem te halen. Dat is wat mensen meestal zoeken in een bezemkast. Maar nu...' zei Carter. Zijn ogen twinkelden gevaarlijk. Hij leunde tegen de deur en sloeg zijn armen over elkaar.
'wat doe jij hier eigenlijk?'

"Ik zag een eng psycho door de gang wandelen - jij dus - en toen dacht ik dat dit wel een goede plek was om me te verstoppen," gaf hij toe. Hij kleurde rood. Hij gaf gewoon toe dat hij wegliep voor een hómo! Hij trok z'n neus op.

'Oef, heb jij even pech dat ik net hier moest zijn,' zei Carter terwijl hij geamuseerd naar Nicholas keek, die blijkbaar een enorme angst voor hem ontwikkeld had. Des te meer voelde hij zich uitgedaagd om de jongen te 'bekeren'.
'Maar goed, nu we hier toch zijn kunnen we de horror net zo goed nog iets doordrijven,' zei hij met een duivelse grijns. Hij stapte bij de deur vandaan, op Nicholas af.

Nick sprong op."Ja, pech ja.." Hij zette een stap opzij. Deze keer zou hij echt niet tegen de muur belanden!"Nou.. ik hou niet zo van horror. Ook niet van romantiek trouwens. Zullen we er een comedy van maken?" Nicholas' pogingen waren nou niet de beste..

'Oh een comedy is het altijd al geweest. Ik vind het namelijk dolkomisch,' zei Carter, die Nick's stappen volgde. Zijn handen kietelden.
'Je weet toch dat je geen kant op dus waarom geef je je niet gewoon meteen over?' stelde hij droogjes voor, terwijl hij weer een stap dichterbij zette.

Nick maakte een schamper geluidje."Me overgeven aan jou? Ik spring nog liever van een gebouw af," grauwde hij. Hij keek rond. Geen andere uitweg, natuurlijk. Hij zette een stap naar achter, maar gleed uit over een lege wijnfles. Voordat hij zich kon afvragen wat dat deed hier, lag hij al met zijn rug op de grond. Snel sprong hij op."Niets aan de hand. Ik hoef geen massage ofzo."

Carter had bezorgd Nicholas te hulp willen schieten maar hij was al uit zichzelf weer overeind gekrabbeld.
'Doe voorzichtig,' merkte hij lichtelijke zorgzaam op. Hij wreef even met zijn hand over de elleboog van zijn andere arm en keek naar de spullen om zich heen.
'Moet je kijken, er staan niet eens bezems,' merkte hij op nadat hij alle voorwerpen had geobserveerd.

Nick bromde iets. Toen klaarde zijn gezicht op."Dan kun je ook wel weer gaan, toch?" zijn stem klonk bijna hoopvol. Jezus, dit was te triest voor woorden."Wat wou je eigenlijk doen? Me hier de hele nacht vast houden?" zijn stem klonk schamper, maar met een licht paniekerige ondertoon. Hij hoopte dat Carter het niet had gehoord.

'Hou op, je brengt me op ideeën,' zei Carter met een knipoog. Hij plofte neer op een krat en keek tussen de plukken van zijn pony door naar Nick.
'Waarom ben je eigenlijk zo bang voor me? Als je zo zeker van jezelf bent hoef je toch helemaal niet bang te zijn? Het lijkt wel alsof je steeds voor me vlucht omdat je bang bent dat ik je zover krijg dat jij je aan me overgeeft. Maar als je zo zeker van jezelf bent hoef je je daar toch helemaal geen zorgen om te maken?' zei Carter op een lichtelijk geamuseerde toon. Hij streek zijn haren uit zijn gezicht en steunde met zijn ellebogen op zijn knieën.
'Wat zeg je ervan om een spelletje te doen? Als je wint, laat ik je voor altijd met rust,' stelde hij toen plotseling voor. Hij had het op een impuls bedacht en beet zichzelf op zijn tong toen hij bedacht wat de gevolgen zouden zijn als hij het spelletje verloor.
Nouja, dan moest hij er maar voor zorgen dat hij niet verloor.

Nick keek hem aan."Het is meer dat ik bang ben voor een pik in mijn reet dan voor jou," zei hij. Hij staarde hem aan."Voor altijd zeg je? Zolang ik maar geen ranzige dingen bij je hoef te doen vind ik het goed." Hij was er vrijwel zeker van dat hij zou winnen.

'Dat hangt helemaal van jou af,' zei Carter op een mysterieuze toon, terwijl hij zijn best deed om de eerste opmerking van Nick maar te negeren. Wat een brutaliteit. Alsof hij zo goedkoop was.
Behendig viste hij zijn pakje Pocky uit zijn zak.
'Ken je The Pocky-Game?' vroeg hij, terwijl hij tegen het pakje tikte en er een pocky uithaalde.

"Eh, nee dat ken ik niet. Ik heb nooit in Japan gewoond, zie je. In Engeland leerde wij heel andere dingen," mompelde hij. Hij keek de blonde jongen tegen over aan."Nou, leg maar uit." Hij stroopte zijn mouwen op een deed zo'n kom maar beweging mijn zijn vingers.

'Het spelletje is heel simpel. Je begint allebei aan een andere kant van het stokje, en eet dan langzaam naar het midden. Degene die als eerste opgeeft en stopt heeft verloren,' vertelde Carter. Hij stak een uiteinde van het pockystokje tussen zijn tanden en knikte naar Nick als gebaar dat ie dichterbij moest komen.
'Als ik win, dan slaap jij vannacht weer in de badkamer. Als jij wint, dan zoek ik een andere kamergenoot,' zei hij tussen zijn tanden door.
'Durf je het aan?'

Nick wist dat hij in de val zat. Wat hij ook deed, hij zou verliezen. Hij zou het nooit zo ver laten komen dat hun lippen elkaar zouden raken, maar als hij dan van te voren stopte verloor hij. Als hij het niet zou doen zou hij ook zeker verliezen. Hij trok zenuwachtig aan zijn stropdas zodat die iets losser ging zitten (zie avatar :'D) en streek door zijn haar. Hij knikte. Voorzichtig zette hij zijn tanden aan de andere kant van het stokje.

Carter grijnsde zijn tanden bloot toen Nicholas de uitdaging aanging. Voorzichtig hapte hij een stukje van het stokje af, zodat hij iets dichterbij kwam. Ondertussen keek hij hem met twinkelende ogen aan en boog hij iets naar beneden om te voorkomen dat hij het stokje uit Nicholas' mond trok.

Nick staarde met vlammende ogen terug naar zijn kamergenoot. Die zou niet lang zijn kamer genoot meer zijn. Hij at er ook een stukje af. Hij wou praten, maar was bang dat het stokje dan zou knappen of uit zijn mond zou vallen.

Carter hapte nog een stukje van het stokje af, en zakte nu langzaam van de doos op een knie. Terwijl hij met zijn andere been nog met de voet op de grond stond pakte hij Nick's onderarm vast om in evenwicht te blijven. Zijn blik werd iets minder speels en iets serieuzer, maar de gevaarlijke twinkeling was er nog steeds.

Nick's ogen werden groter. Hij keek even scheel naar het stokje. Hij moest nog een hapje kunnen nemen.. Hij was allang blij dat de deur op slot zat en niemand hun zou zag. Snel nam hij nog een klein hapje. Hij keek weer in Carter's ogen, en zuchtte.

Carter hapte zichzelf nog een milimeter dichterbij en was nu zo dichtbij dat hij bijna scheel moest kijken om Nick nog in zijn ogen te kunnen kijken. Zijn warme adem wasemde in Nick's gezicht, terwijl hij nu met zijn andere hand ook zijn andere bovenarm vastpakte. Hij voelde hoe zijn hart sneller begon te kloppen van de sensatie en er schoten nog wat extra twinkelingen door zijn ogen. Het leek wel alsof hij naar een kroonluchter keek met duizenden kaarslichtjes, en dat terwijl er amper licht was in de kast waar ze in zaten. Nog twee hapjes en hun lippen zouden elkaar raken.
Hij was er bijna.

Nick keek Carter twijfelend aan. Hij sliep liever in de badkamer dan dat hij een jongen zoende. Hij trok zich los en ging staan. Hij hijgde even lichtjes en ging toen zitten op een kratje. Hij keek Carter aan."Jij wint," gaf hij met tegen zin toe.

Licht teleurgesteld hapte Carter het laatste stukje naar binnen en at het in stilte op. Hij kwam overeind en ging op een paar milimeter afstand van Nick staan, terwijl hij hem met een doordringende blik aankeek.
'Lafaard,' fluisterde hij met zijn bromstem. Hij legde een hand op Nick's borst en voelde hoe zijn hart met een immense snelheid klopte.
'En je bent nog een liegbeest ook,' voegde hij er met een grijns aan toe. Daarna liep hij langs Nick heen, waarbij hun schouders elkaar even raakten, en haalde de sleutel van de deur uit zijn broekzak. Hij stak hem in het slot en draaide hem om.
'Zo, vlucht maar,' merkte hij op, met de bedoeling om Nick uit te dagen, maar hij wist niet of die dat door zou hebben.