De treurwilg

Eenzaam als het eenzaamste levensvorm dat er bestaat, is deze treurwilg. Alleen in het middelpunt in een duistere omgeving, lijkt deze boom zich te vertakken in het licht.
Wanneer het nacht begint te worden zal de maan de takken van de treurwilg laten oplichten. De mystiekheid van deze prachtige boom laat het verdriet van elk mens zien.
De mensen die hier komen, zijn vaak stil, leven inzichzelf en doen wat ze altijd doen. Niets. De luidruchtigheid sluit zich af, je komt hier tot rust en de stilte wiegt je soms zelfs in slaap. De treurwilg staat bij een goor gifgroenbeekje dat bubbelt.



Toegang: Niet te veel
Regels: Minstens 1

Alecia leuunde tegen de treurwilg aan en las rustig haar boek. Het was hier zo vredig. Deze plek was 1 van haar favoriete plekjes in heel MHS.

Een beetje dramatisch doen bij een treurwilg, dat was nooit verkeert. Lune liep met een ontwerpblok in zijn hand naar de boom toe, hij had al een hele tijd niet meer getekend. Zijn blik viel op Alecia, dat kind had een hekel aan hem. Hij snoof, 'hallo,' begon hij; rustig, vriendelijk en totaal niet onaardig bedoelt.

Alecia keek op en zag Lune staan. Ze keek hem recht in de ogen aan. 'hi...' zei ze stil maar achterdochtig. Ze keek hem even van top tot teen aan en las weer verder.

'Problemen mee als ik hier ga zitten?', Lune wachten niet op een reactie, hij plofte neer, aan de andere kant van de treurwilg, en begon te schetsen.

Tot hij ging neerzitten keek ze hem achterdochtig aan. Daarna las ze verder maar kon zich niet meer deftig concentreren op haar boek.

Lune vormde de ponny van Alecia, haar ogen, haar mond, haar lippen met een zachte glans.. De achterdochtige twinkeling in haar ogen, haar slanke lange hals, het kraagje van haar blouse.. Na een tijdje pakte hij een wat dikker grijs potlood en gaf zijn tekening nog meer leven. Alsof je naar een zwart wit foto keek. Hij scheurde het blaadje uit zijn ontwerp blok, en legde het naast hem in het gras, hij begon weer te tekenen, deze keer was het een onbekend meisje achter een piano, naast haar nog een meisje-Mimi en Cosette.

Legde geiriteerd haar boek naast zich en keek achter de treurwilg. Ze wou net vragen of lune niet iets beters te doen had maar toen viel haar oog op de tekening naast hem. 'waarom heb je me getekent?'

'Ik verveelde me, do you like it?' Lune keek haar vriendelijk aan, niet klef of zo, gewoon vriendelijk; open. Zelfs zijn gedachten waren niet speciaal; gewoon aardig. Alsof je een nieuw iemand ontmoet, of een hele oude vriend na een lange ruzie weer terug ziet, in een cafe en vertelt dat je hem toch wel gemist hebt. Hij genoot van de stilte hier, de zon die zwak op hen scheen, het blader dak boven hun hoofd.

Ze vertrouwde helemaal niet de mannier waarop Lune zich oppeens gedraagde. 'hmm...' Ze legde het weer terug en ging weer verder met lezen. Oppeens stopte ze weer en draaide zich weer om naar Lune. 'ben je ziek?'

'Misschien wel,' verzuchte Lune, hij keek haar aan. 'Is het raar dan, dat ik mensen teken? Daar hoef je mensen helemaal niet aardig voor te vinden hoor, wees maar niet bang, oeehh stel je voor, hij ging nog aardig tegen MIJ doen!?' het sarcasme droop er van af. Lune pakte weer zijn ontwerpblok.

Alecia stelde zich recht en pakte kortaf haar boek. Ze zei geen enkel woord meer tegen Lune en liep weg. Eenmaal ze uit het zicht was begon het te onweren.

Lune wist dat het niet slim was om onder een boom te zitten als het onweerde, toch deed hij dat. Het onveilige gevoel, de regen.. Het opgeschrikte geluiden van vogels.. Ze vulde de omgeving perfect aan.. Er viel water op de tekeningen.. Weg was de piano, weg waren Mimi en Cosette.. Niet meer dan vegen op het witte papier.. Weg was Alecia, niet meer dan een wazige plek. Weg gespoeld door de regen, de tranen van de lucht..

De regen had zijn kleren doorweekt en de strakke leren jas was doordrenkt met water.
Terra zag Lune zitten maar was op het moment te verdiept in zijn gedachten, het borrelende water negeerde hij en hij ging in het gras zitten.

Lune openden zijn ogen, hij glimlachte toen hij Terra zag zitten, hij wou niet meteen dit moment van stilte verstoren. Hij dus hielt hij zijn mond, er liep extra warm water over zijn wangen, het kon net zo goed regen zijn. Maar deze druppel was hel extra helder, extra warm en extra zout; het was een traan. Van een treurwilg werd je zo treurig.. Dat niet alleen. Hij had het gevoel alsof je alles fout deed in je leven. En een enorm gevoel van spijt bekroop hem.

Terra keek Lune een beetje verbaasd aan, plots werd het hem duidelijk, ook al moest hij al die opdrachten doen en zijn vader gehoorzamen betekende dit nog niet dat hij compleet moest veranderen!
Hij legde voorzichtig een hand bij Lune op z`n schouder, Lune zou niet moeten huilen...alsof hij ooit iets fout had gedaan...

Lune begon hevig te schokken, en kroop tegen Terra aan, alleen maar om steun te zoeken. Niet om een andere reden, alleen maar om steun te zoeken bij de helpende hand, 'ik..ik..ik ben dom..' snikte hij hees.

Terra beet even op zijn lip toen Lune zich tegen hem aan drukte "...Dat valt toch wel mee...." hij legde zijn arm rond hem heen en met zijn andere hand aaide hij Lune door zijn haar.
Het was één van de raarste dingen die hij ooit had gedaan.

'Niet..,' snikte Lune zacht, 'ik doe alles verkeert.. Ik zou vrienden horen te maken, maar het enige wat ik ben is stom en jaloers hier.. en..' hij stopte even met huilen, en keek Terra met grote betraande ogen aan, hij zweeg.

Terra zuchte "Ken jij niet de halve school en is niet iedereen jaloers?...." zelf had hij de minste intresse in die derde macht maar tja er waren mensen en die wouden die macht dolgraag hebben.


((eten...))

'Nuah, maar dat is het niet alleen, dat is het trouwens helemaal niet, het gaat om.. Over.. Je kent Mimi..Huh?' Lune draaide met zijn ogen, 'het is een lang stom verhaal..'hij nam wat afstand van Terra, maar miste al direct zijn warmte.

((oké =D))

Terra keek Lune aan en knikte "Ja...ik ken Mimiko..." tot nu toe was Mimiko toch echt wel één van de aardigste vrienden die hij had, de eerste echte vriend die hem niet nodig had voor iets anders.

'Nou..' begon hij, 'laat maar..' hij rolde met zijn ogen. 'Het slaat nergens op,' hij stond op. 'Laat maar,' zei hij weer, ter wel hij zijn tranen weg veegde.

Terra keek Lune een beetje vaag aan "Je kan het ook gewoon vertellen hoor....als er iemand is hier op school die wil luisteren dan denk ik echt dat ik dat ben...."

Lune glimlachten, 'ik ben blij dat je dat zegt,' mompelden hij dankbaar, 'heb je honger.. Ik heb chocolade bij me..' hij viste een chocolade reep uit zijn zak. En hielt die Terra voor, zijn humeur was weer helemaal om geslagen.