De Aanval op de School.

Shayla kreeg een brok in haar keel en was voor enkele seconden net een standbeeld. Ze kon geen spier bewegen. Aller eerst kwam dit door de enorme kracht die ze voelde, daarnaast rook ze ook de buitenlucht weer, waarnaar ze al die dagen zo erg naar verlangt had. Maar toch, was dit niet helemaal wat ze in gedachten had. De wind kon je hard langs je heen voelen waaien. Voor Shayla was dit duidelijk een waarschuwing van de lucht spirit, dat ze hier zo snel mogelijk weg moesten gaan, maar hoe ging ze dit nu vertellen aan de rest, de wind spirit moest geheim blijven... En ze wilde ook maar wat graag weten wat er aan de hand was. Ze bleef dus maar even stil en wachte in spanning af.

Gaya Halinor had een tijdje verstijfd van angst naar Melissa gestaard, maar schrok op uit haar trance toen een jongen tegen haar sprak.
'We zijn op het schoolterrein...' zei ze tegen hem. 'De plek waar we nu staan was eerst het meer maar... nu is het weg,' concludeerde ze nadat ze even een blik op haar omgeving had gericht.
'Dat daar is het leger des duister, en zij daar zijn de Magical Secret Agency. Het leger des duister is door de barrière heengebroken en nu zijn ze ons aan het aanvallen, maar ik denk niet dat het nog langer nodig is om te vechten.
Hetgene waar we om vochten is immers terecht bij zijn wettige eigenaar.'
Gaya wees op Melissa.
'De hele oorlog draaide om De Derde Macht, maar die heeft Melissa nu in ontvangst genomen.
Niemand kan tegen haar op.
Niemand kan niet naar haar luisteren.
Cecilio kan niets anders doen dan opgeven.'

Niet iedereen was gestopt met vechten en één van de soldaten van het leger des duister schoot een aantal ijs pegels op Terra af, zijn benen zaten vast in de drek en hij keek hoe de kouden pegels naar hem toe vlogen.
Een ijskoude maar scherpe pijn vloog dwars door zijn schouder en maag en hij voelde hoe zijn rug in het gras terecht kwam.
Langzaam opende hij z`n ogen weer en keek hij naar de lucht "Verdomde...kou..." hij grijnsde.

Miyoko rende geschrokken met een handoek op haar hoofd naar buiten. Net toen ze aan het douchen was, hoorde ze explosie. Bang rende ze naar Lune toe, en rende in zijn armen. 'LUN WTF IS ER AAN DE HAND!' zei ze hysterisch. Om zich heen waren allemaal bang/hysterische mensen.

Iris keek lachend naar Terra, 'Lekker he, die kou,' zei ze met een knipoog. Ze keek even vlug om zich heen of ze nog vechtende mensen zag.

Lune kreunde, 'oef.. Yoko.. Je bent nat..' zei hij droog, ter wel hij naar Melissa staarde, hij ging echt niet naar haar luisteren, hij kon net zo goed die macht hebben gepakt, hij ging zich niet laten leiden door die tuthola.. Nooit niet! hij sprak deze gedachten niet uit, maar duwde inplaats daarvan Yoko een beetje tegen zich aan.

Taiag zag een meisje verder op staan en iedereen was gestopt met vechten. Taiga draaide zich om. "i dont want to be in the spotlight so i should go now.."zei ze zacht en ze sprong van het dak af en liep rustig naar binnen.

Shayla haar ogen werden groot en ze moest haar best doen om haar mond niet open te laten vallen van verbazing. Uiteindelijk veranderde haar verbaasde blik in een breede lach. 'Melissa, het is je uitendelijk gelukt. Je plan heeft gewerkt, we zijn ontsnapt uit de school, maar niet alleen dat. We hebben veel meer gevonden, jij hebt jezelf gevonden.' Shayla kon het niet laten om dit te zeggen, want het was gewoon de waarheid. Alle rede om oorlog te hebben, was nu weg, de derde macht was op de veiligste plek die ervoor bestond en iedereen had nu iets geleerd. Te vetrouwen, te luisteren naar elkaar en iedereen is gegroeit. Misschien had deze oorlog toch nog wat voordelen...

((Miyoko, Lune staat op het moment op een platform middenin een enorme afgrond en is dus niet echt binnen je bereik XDD))

Yuu stond middenin het grasveld. Hij staarde met grote ogen naar Melissa die in het midden van het oorspronkelijke meer stond. Haar haren dansten op een magische wijze op en neer en ze was omgeven door een paarse gloed waarvan hij de kracht wel eens eerder had gevoeld.
In haar ogen twinkelde een paars licht.
Meteen wist hij wat er aan de hand was. De Derde Macht.... hij zat nu in haar.
Het nieuws kwam als een enorme klap in zijn gezicht aan.
Melissa... de derde macht.... en ze was zijn verloofde.
Hij ging trouwen met De Derde Macht.
Toen dit tot hem doordrong werd het hem toch even iets teveel. Hij voelde hoe hij langzaam licht werd in zijn hoofd en voordat hij het zelf door had lag hij al flauwgevallen in het gras, gevangen in een droomloze slaap.

Terra kwam met de grootste moeite wankel overeind, het bloed droop van de ijspegels af en hij keek naar de soldaat die na de aanval meteen gestopt was met vechten, vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Melissa waarom kreeg dat mens altijd alles! en nu was de macht terecht gekomen bij een mens nog ook.... hij voelde een intense woede onderin zijn maag.
hij trok de vier centimeter dikke pegel uit zijn maag en schouder en klemde zijn kaken op elkaar, fijn was het niet.

Mimiko keek gescrokken naar Terra en rende op hem af. Melissa intresseerde haar op het moment niet veel. 'Terra, gaat het?', vroeg ze geschrokken. Terra's ongeschroken gezicht maakte haar nog banger dan dat ze al was.

((boeiend, ik sprong er wel op ofzo. anders is het saai. of mag ik er helemaal niet meer bij?))
Miyoko keek omhoog, en zag allemaal rare dingen gebeuren. 'Lune, wat is er aan de hand? Worden we aangevallen?' Toen Miyoko dat zei, verscheen er een traan in haar ogen. Waarom werd MHS nu weer aangevallen?! MHS Was toch de veiligste plek van het universum?

((Lune zag zijn kans in, hij liet Yoko even los en pakte Melissa op, sleurde haar naar de afgrond en gooide haar er in, 'Ghaha! Nu is er geen Melissa meer en derde macht, dus ook geen gezeik.' XD *Sarcasm*))

Lune hielt Yoko nogsteeds stevig vast, hij voelde een raar gevoel in zijn onderbuik, zo'n gevoel.. Alsof hij haar zou beschermen, tot de eeuwig heid.. Het einde der tijden. Hij beet op zijn lip, hij had haar gemist..

Terra keek naar Mimiko "Dit is toch gewoon niet te geloven..." van woeden schoten zijn ogen naar goud en blauw, de pijn van de twee gaten in zijn lichaam was niet half zo erg als de intensiteit van de woede die door hem heen gierde, het was gewoon vreselijk! zijn broer zocht al jaren naar die macht om het te vernietigen samen met zijn vader en dat het dan zo dichtbij had gelegen....




((Mag Terra nu ook freaking evuul worden en mensjes aanvallen ?? >w<))

((tuurlijk mag je erbij xP. Mij maakt het opzich niet zoveel uit dat je zojuist even een onrealistische sprong hebt gemaakt maari k dacht ik meld het even ))

Nieuwe gevoelens stroomden door haar lichaam.
Nieuwe gedachtes kropen haar hoofd binnen.
Oude principes verdwenen als sneeuw voor de zon en maakten plaats voor een natuurlijke verantwoordelijkheid die meteen haar hele gedachtegang in beslag nam.
Ze moest iedereen beschermen. Ze moest zorgen voor geluk, voor vrijheid.
Haar blik schoot over het schoolterrein en binnen een fractie van een seconde had ze alles en iedereen nauwkeurig geobserveerd. Ze wist wat haar te doen stond.
Alles moest stoppen.
Het vechten moest stoppen.
Net op het moment dat ze in paniek wilde raken omdat ze niet wist hoe ze wat moest doen voelde ze Gaya's hand geruststellend op haar schouder.
Geen zorgen, ze weten het zelf ook.
Gaya had de woorden niet hardop gezegd, maar toch had Melissa ze gehoord. Het waren haar gedachtes, die Gaya naar haar overbracht.
Roerloos bleef Melissa staan, terwijl ze toekeek hoe steeds meer specialisten stopten met vechten en besloten dat haar verbijsterd aanstaren veel belangrijker was dan oorlog voeren.
Zelfs Cecilio's blik was aan die van haar vastgelijmd.
In het midden van het grasveld lag een zilverharige jongen als een zwak hoopje tussen de groene grassprieten.
Het was Yuu.
Een intens gevoel van bezorgdheid en de drang om hem te beschermen tegen al het gevaar dat om hem heen vloog drong door tot in het diepste van haar hart. Totaal niet in staat om deze nieuwe emoties onder controle te houden reikte ze met haar handen naar hem, en voordat ze het wist was Gaya's aanraking verdwenen en stond ze plots in het grasveld, vlak naast Yuu.
Geschrokken draaide ze zich om en keek ze naar het platform in het midden van de enorme krater, waar ze zojuist nog op gestaan had.
Ze had geteleporteerd zonder dat ze daar zelf om gevraagd had.
De krachten in haar.... ze had ze absoluut niet onder controle.

((Van mij wel :Ó ))

Mimiko keek nog steeds geschrokken naar Terra die twee gaten in zijn lichaam had. Zijn ogen deden raar wat haar nog banger maakte aangezien de zelfde kleuren in zijn ogen terug kwamen die hij ook had in het labyrint. Ze keek naar haar arm waar de voor malige wond op zat en rilde.

Shayla trok verbaasd een wenkbrauw op, toen ze opeens de aanwezigheid van Melissa voelde verdwijnen, in het niets. Even later voelde ze dat ze ver weg was, ver weg, maar nog steeds bij de school. Misschien was het inderdaad een goed idee om van dit platform af te gaan en terug te gaan naar de school. 'Het was gezelig, maar het is tijd dat we zelf weer verder gaan, ons oude leventje oppakken.' Even flitste het gevoel weer door haar heen, toen ze voor het eerst hoorde dat het oorlog was, toen ze niet meer over haar specialiteit bezitte. Goddank, alles zou nu weer normaal worden. Nee... alles zou nu veranderen, maar wel op een goede manier, dat wist ze zeker. Ze sprong van het platform af, maar liet zich door de wind opvangen, waardoor ze veilig en ongedeerd op de grond wist te landen.

Terra keek met een angstaanjagend woedende blik voor zich uit, zijn ogen waren leeg maar er speelde een eng valse grijns op zijn gezicht, waarom wou hij toch altijd alles zo moeilijk maken....waarom naar school gaan als alles toch maar hetzelfde zou blijven de wereld was saai alles was al gebeurd en Terra had de grootste behoefte aan lol.

Lily stond verdwaasd op. Ze keek verdoofd om zich heen; allemaal schreeuwende, bange mensen. Zelf keek ze met grote ogen rond. Ze stond bijna op het randje van de afgrond en deed gauw een stap naar voren. Ze stond daar nogal alleen. Lily beet op haar lip en er gleed een traan over haar wangen. Ze wist niet goed waarom, maar opeens werd ze overweldigd door verdriet. Maar ook was er weer iets terug, en toen ze om zich heen iedereen zijn krachten weer zag gebruiken, wist ze het, en ze stuurde een sneeuwbal naar niets in het bijzonder. Daar moest ze onwillekeurig even om glimlachen, ze had haar krachten terug.

Lune had Yoko losgelaten, 'en hoe kom ik er nu weer van af?' vroeg hij droog, hij had geen zin om hier voor eeuwig te blijven staan.. En de sprong durfde hij niet te wagen.

Yumiko begreep er niets meer van. Het ene moment was het oorlog, en was Melissa nog het idiote Franse meisje geweest. Het andere moment was ze plots het machtigste mens van het universum. Haar blik gleed naar Hikari, en haar vader. Hij leek haar niet eens te zien. Een korte, akelige stilte vulde het terrein. Even geen aanval.

De grijns van Terra en de onbekende blik in zijn ogen maakte Mimiko bang. Het leek alsof hij een totaal ander persoon was net als bij de sloop tocht. Gelukkig veranderde hij toen gelijk weer terug. Toch zag het er op dit moment niet zo uit dat hij in een klap weer terug zou veranderen in de oude Terra. Ze stond op en zette een paar kleine stapjes naar achter en keek hem met grote ogen aan. 'T.. terra?', vroeg ze angstig.

Shayla hoorde de woorden van Lune net voordat ze neer kwam en grijnsde een beetje. 'Yo people, als jullie naar benede willen, geef dan maar een gil, ik vang jullie wel op met de wind.' Riep ze omhoog naar iedereen. Even flitste een duivelse gedachten door haar hoofd om Lune gewoon te laten vallen, maar die verdrong ze snel weer. De oorlog was net voorbij, dus waarom zou ze er weer 1 beginnen...

Terra trok de pijlenboog uit de drek en schoot de dichtsbijzijnde soldaat van het duister neer, vrede was overschat en er was toch niks aan! slecht voor de economie en er zou nooit echt totale vrede wezen.
De grijns stond op zijn gezicht gebrand en zijn ogen waren fel goud, zijn hele uiterlijk was een beetje manicaal geworden.

De Heerseres schoot met haar blik van het platform naar Melissa's nieuwe plek.
Het drong tot haar door dat het veel te gevaarlijk was om Melissa vrij rond te laten bewegen terwijl ze nog niet wist hoe ze zo'n immense kracht als de derde macht moest beheersen. Ze was zo in staat om iedereen hier op slag te vermoorden zonder het zelf door te hebben.
Haar blik gleed naar Cecilio, en die bedacht precies hetzelfde.
'Mae, trek je troepen terug naar Akhata. Blijf daar totdat ik een nieuw bevel uitdeel.'
Haar stem klonk sychroon met die van Cecilio, die zijn eigen leger precies dezelfde opdracht gaf. Alleen zei hij het tegen Hikari en moest zijn leger terugtrekken naar Ayao.
Binnen enkele seconden waren elke agent en elke soldaat verdwenen.
De Heerseres wisselde wat gedachtes uit met Gaya en Jade. Ze knikten allebei en verdwenen in het niets.
'LIEVE LEERLINGEN, IK STEL VOOR DAT IEDEREEN WEER VERDER GAAT MET ZIJN NORMALE LEVEN. MAAK JE GEEN ZORGEN, ALLES IS VOORBIJ. DE KUST IS WEER VEILIG. IEDEREEN DIE GEWOND IS MOET PER DIRECT ZICH MELDEN IN DE ZIEKENZAAL! LEES MORGEN IN DE KRANT MAAR WAT ER PRECIES IS GEBEURD!' riep ze over het schoolterrein. haar stem drong door tot in de verste hoeken van de school.
Zodra ze klaar was met het uitroepen van bevelen liep ze op Melissa af.
'Melissa het is heel belangrijk dat je nu met me meekomt. Blijf vooral van Yuu af. Voor je het weet heb je hem per ongeluk vermoord met die nieuwe krachten van je,' zei ze op een kalme toon. Haar blik kruiste even met die van Cecilio. Hij knikte en liep voor hen uit naar de ingang van de school.

De oorlog was voorbij. Althans, voor nu.