Melissa's kamer.

Melissa heeft het net als een paar anderen hier voor elkaar gekregen om een kamer voor haarzelf te krijgen. Hij is niet heel bijzonder. Gewoon een bed, bureau, kledingkast, badkamer, je kent het wel.

Kloppen voordat je binnentreedt aub.
-----------------------------------------------------

Yuu was al een tijdje van plan geweest om met Melissa te praten, maar hij had het elke keer weer uitgesteld. In zijn hoofd had hij voorgenomen om vrienden met haar te worden, aangezien hij de rest van zijn leven met haar moest doorbrengen. Maar toch wilde zijn lichaam niet helemaal meewerken. Elke keer als hij langs de deur van haar kamer kwam liep hij snel door.
Nu lukte het hem dan eindelijk om tot stilstand te komen. Aarzelend klopte hij op de deur, terwijl hij hevig hoopte dat ze er niet zou zijn.

Melissa zat aan haar bureau. Ze was druk aan het rekenen en kwam tot de conclusie dat de bruiloft veel te duur werd, maar het maakte haar niet zoveel uit. Haar vader zou maar meer geld moeten dokken. Of Yuu's vader misschien, aangezien het allemaal zijn schuld was dat dit huwelijk uberhaupt plaats vond.
Plotseling werd er op de deur geklopt. Melissa schoot wakker uit haar trance en zette haar leesbril af. Ze liep naar de deur en trok hem met een nieuwsgierig gezicht open.
Toen ze zag dat het Yuu was sprong haar hart een onbeholpen centimeter omhoog.
Haar lichaam verstrakte. Wat was dit? Alweer zo'n reactie die ze zelf niet in de hand had. Misschien was ze wel ziek. Morgen zou ze meteen een afspraak maken met de dokter.
'Yuu? Wat kom je doen?' vroeg ze op een beleefde toon terwijl ze de deur voor hem openhield om hem binnen te laten.

'Hey Melissa,' zei Yuu terwijl hij de kamer binnenstapte en haar vraag negeerde. Hij keek even rond en liet zijn blik uiteindelijk rusten op de spullen op haar bureau.
'Ik zie dat je druk bezig bent? Als ik je stoor mag je het zeggen, dan ben ik zo weer weg,' zei Yuu terwijl hij naar de vele getalletjes keek die op de papieren dansten. Hij was niet echt slecht in wiskunde, maar dit werd hem toch iets teveel.

Melissa schudde haar hoofd terwijl ze terug liep naar haar bureau en weer ging zitten.
'Je stoort niet, tenzij je hier bent om te vertellen hoe vreselijk je het wel niet vindt dat je vrijdag met me moet trouwen,' zei ze zo nuchter mogelijk, maar een klein schuldgevoel deed haar stem toch iets trillen. Sinds Parijs was ze een stuk minder duivels geworden als het om Yuu ging. Eigenlijk vond ze het zelfs zielig voor hem dat hij met haar moest trouwen. Maar niet zielig genoeg om de bruiloft te staken.
Haar familie ging voor.
'Vertel, wat kom je doen?' vroeg ze nog een keer terwijl ze haar bril weer opzette en zich weer over de begroting van de bruiloft boog.

Yuu slikte een paar woorden weg die in hem opborrelden bij Melissa's eerste opmerking en ging op het bed zitten, om vervolgens haar vraag te beantwoorden.
'Nou ik zat dus te denken. Aangezien ik de rest van mijn leven met je door moet brengen leek het me wel een strak plan om vrienden te worden. Dat maakt het allemaal wel iets makkelijker,' zei hij droogjes, alhoewel zijn lichaam zich van binnen samenkneep en het hoofd van Seth maar pijnlijk door zijn gedachtes bleef schieten. Hij wierp een blik op Melissa en perste er een klein glimlachje uit. Het was overduidelijk aan hem te zien dat hij het hier heel moeilijk mee had.

Melissa draaide haar bureau stoel naar Yuu toe en nam haar bril weer af. Ze keek hem een tijdje aan terwijl ze zijn pijnlijke gezicht aanschouwde. Ergens was dit zeer ontroerend. Hij deed vreselijk veel moeite om een poging te doen het huwelijk dat eraan zat te komen draaglijker te maken. Misschien moest ze hem iets teruggeven, aangezien hij nu wel het welzijn van haar familie zou redden.
'Weetje Yuu, het feit dat ik je leven heb verpest hoeft niet te betekenen dat we het niet samen kunnen vinden. Ik denk dat wij prima vrienden kunnen worden, maar daar moet je me wel voor vergeven. Ik heb net zo min behoefte om met jou te trouwen als jij met mij. Maar mijn familie is belangrijker voor me dan mijn eigen welzijn. Probeer te begrijpen waarom ik dit doe, en probeer me te vergeven. Als het je lukt beloof ik je dat ik elke dag voor je piano zal spelen, tot de dood ons scheidt.'
Een glimlach verscheen op haar gezicht, die verschillende gemoedstoestanden uitstraalde. Schuld, troost, en ergens ook symphatie voor de jongen die voor haar zat. Hij had zijn leven opgegeven, niet omdat hij met haar wilde trouwen, maar omdat hij geen reden meer had om het niet te doen. Zijn eigen wil had hij daarbij buiten beschouwing gelaten.
Eigenlijk leken zij en Yuu sprekend op elkaar. Ze dachten bijna nooit aan zichzelf, alleen aan anderen.

Yuu staarde Melissa minuten lang strak in de ogen, terwijl in zijn hoofd weer een schouwspel begonnen was.
Je mag haar nooit vergeven. Zij is de oorzaak van jouw ongeluk! Ze verdient het niet om je symphatie te hebben! riep de duivel in zijn hoofd terwijl hij wild met zijn zwaard naar zijn geweten zwaaide.
Denk aan jezelf! Als je haar vergeeft zal het een stuk makkelijker voor je zijn! Vergiffenis kan je een beetje ongeluk wegnemen! piepte zijn geweten ertegenin. De duivel deelde een steek uit en zijn geweten zakte in elkaar.
Meteen sprong de engel het toneel op, om zijn partner te vervangen.
Yuu, denk aan Seth.

Een pijnlijke steek schoot door zijn hart.

Seth wil dat je gelukkig bent.
'Ik... ehm...' begon Yuu, die nu heldhaftig tegen zijn tranen aan het vechten was. Snel wierp hij zijn blik naar de grond.
'Zoals ik al zei...' begon hij. Hij slikte even.
'Het leek me een strak plan om vrienden te worden. Verder zou ik het heel fijn vinden als je elke dag piano voor me wilt spelen... maar...'
Hij hief zijn hoofd op en keek Melissa met een klein beetje waterige oogjes en een doordringende blik aan.
'Ik zal jou of mijn vader nooit vergeven.'
Met deze woorden stond hij weer op. Zijn benen vervoerden hem naar de deur. Nog even draaide hij zich om.
'Als je hulp nodig hebt met de bruiloft dan zeg je het maar,' zei hij nog, nu weer op een vriendelijke toon. Een klein glimlachje kon er nog wel vanaf, en daarna verdween hij de kamer uit.

Melissa staarde met wijd open open naar de deur die zojuist achter Yuu was dichtgevallen. Een onbehaaglijk gevoel kroop door haar maag waardoor ze het gevoel had dat ze moest overgeven.
Er was echt iets niet goed met haar. Al in Parijs was het mis geweest. Haar lichaam kreeg steeds vaker spastische trekken. Misschien had ze wel epilepsie of iets dergelijks.
Haar longen zogen enthousiast wat lucht naar binnen. Nog steeds een beetje misselijk richtte Melissa zich weer op de begroting van de bruiloft. De motivatie om te rekenen was plots compleet verdwenen. Een beetje afwezig staarde ze naar de vele getalletjes op de papieren voor haar neus.
Natuurlijk wilde Yuu haar niet vergeven. Ze had hem al zijn geluk ontnomen.