De tent van Mae, Jade en De Heerseres.

((lees eerst het topic "Seth's Avontuur" als je dit gaat lezen))


Totaal doorweekt, doodsbang, en verstrooid stormde Seth de tent binnen. "HELP, HELP- YUU IS, HIJ IS.." Hij lette niet eens op de onverwachtte grootte van de tent, het enige wat hij kon zien was Yuu, die doordrenkt met bloed en regenwater in zijn armen lag. Hij voelde zijn benen slap worden, en zakte compleet overbelast door paniek en schuldgevoel door zijn knieën. "Help dan, iemand moet helpen!" jammerde hij.

De Heerseres keek op toen Seth de tent binnen kwam gestormd. Ze legde haar blackberry op de glazen salontafel in de woonkamer en kwam overeind. Haar gezicht had geen spier vertrokken.
'Leg hem daar neer,' zei ze helder en duidelijk tegen Seth, terwijl ze wees naar de open deur van haar slaapkamer, waar een queensize bed in stond.
Ze richtte zich op Mae en Jade, die allebei verbijsterd in de keuken naar Seth en Yuu staarden en deelde duidelijke bevelen uit.
'Mae, check de ernst van de situatie. Jade, roep Gaya op. We hebben haar nodig. Seth, doe NU wat ik zeg en leg Yuu daar op het bed. Raak hem daarna niet meer aan. Elke beweging die je op dit moment maakt bezorgd hem een immense pijn,' zei ze. Haar stem had een vreemde, kalme toon maar het was duidelijk dat ze wel de ernst van de situatie in zag. Op momenten als deze leek ze plots veel meer op een professionele Heerseres dan gewoonlijk.
Met grote passen liep ze op Seth en Yuu af. Ze raakte Yuu niet aan maar boog zich wel even over hem heen zodat ze zijn gezicht kon bekijken.
'Geen zorgen, hij overleeft het wel.'

Jade was zich doodgeschrokken toen Seth met Yuu de tent in kwam gestormd, en al helemaal toen ze Yuu's toestand zag. Ze wilde een gil slaken maar De Heerseres was al overeind gekomen en had de situatie vreemd genoeg meteen in de hand. Heel even gleed haar blik naar haar blackberry. Had ze soms al die tijd toe zitten kijken hoe de oorzaak van dit vreselijke beeld aan de gang was? Het verbaasde Jade altijd dat De Heerseres in staat was om altijd alleen maar te zien, en niets te doen. Ze wist wel dat het haar taak was om te waken, niet om te helpen, maar toch zou zij zelf nooit tot zoiets in staat zijn.
'Jade, roep Gaya op. We hebben haar nodig.'
Meteen schoot ze wakker uit haar gedachtes om het bevel op te volgen. In een glazige blik staarde ze voor zich uit, terwijl ze telepatische golven naar Gaya uitzond.
'Mijn tent, nu. Er is een zwaar gewonde en S wil dat je komt. Ik denk dat je hem moet genezen op jouw manier. Ik denk dat hij anders niet te genezen valt.'
Nog geen twee seconden later verscheen er in het midden van de tent een wervel van water, die zich even later tot Gaya vormde.
'Wat is er gebeurd?' vroeg ze op bijna net zo'n kalme toon als de Heerseres gesproken had, maar Jade kon zien dat ze toch wel schrok toen ze het aanblik van de zwaargewonde Yuu zag.

Seth liep wankelend naar het enorme bed, en legde Yuu er zachtjes op neer, terwijl hij naast het bed op zijn hurken ging zitten en Yuu met grote ogen aankeek. Ondertussen zei de Heerseres dingen tegen hem, en leek Jade actie te ondernemen, maar het enige waar hij oog voor had was Yuu's gezicht. Hij werd beter. Dat moest gewoon.

Mae, die wel ergere verwondingen had meegemaakt dook zonder een spier van haar gezicht te verrekken in Yuu's verwondingen. Ze knoopte zijn overhemd open, scheurde het kapot ((dagdag mooi schooluniform)) en trok het uiteindelijk in slierten van Yuu's lichaam, zodat ze het niet over de wonden in zijn arm hoefde te trekken. Voorzichtig tilde ze zijn arm op en begon hem uitgebreid te bestuderen. Ondertussen legde De Heerseres aan Gaya uit wat er was gebeurd.
'Yuu is aangevallen door twee leeuwen terwijl hij Seth er van eentje redde. Ze hebben hem twee kilometer het bos door gesleurd aan zijn arm. Seth was net op tijd, anders had hij het loodje gelegd.'
Gaya knikte even.
'En je wil dat ik...'
'Dat ligt eraan. Mae, status?'
Mae wierp nog een laatste blik op de wond in Yuu's schouder.
'amputatie. De hele arm. De schouder is nog wel te genezen maar bij de andere wond zijn er teveel zenuwen en twee belangrijke pezen doorgebeten.'
Haar blik gleed even naar Seth, die tegenover haar aan de andere kant van het bed zat.

"WAT?!" Met een ruk schoot Seth overeind, en ontstond er een geschrokken blik in zijn ogen, die al snel overliep in woede.
"Je mag Yuu's arm niet amputeren! Dat mag niet!" Hij keek verwoed van Mae, naar de Heerseres.

De heerseres liep naar mae toe en keek over haar schouder mee naar Yuu's wonden.
'Geen zorgen Seth, zo ver laten we het niet komen,' stelde ze de arme jongen gerust. Ze wierp een blik op de wond die hij in zijn eigen arm had. 'En als je wil dat je eigen arm er ook aan blijft zitten kan je beter even Jade naar je wond laten kijken,' merkte ze op, terwijl ze even naar Jade knikte.
'Hoe zit het met de voet?' vroeg ze aan Mae.
'Geen ernstige schade. Er zit een scheur in zijn achillespees maar dat geneest vanzelf.'
De Heerseres knikte even.
'Gaya? Schakel zijn arm uit.'
Gaya's ogen werden groot van schrik.
'W-what? Weet je dat zeker! Als ik hem eenmaal heb uitgeschakeld kan ik hem niet meer activeren! Hij zal levenslang verlamd raken aan zijn arm!' riep ze uit. De heerseres keek haar streng aan.
'Als je kon kiezen tussen een verlamde arm of helemaal geen arm, wat zou je dan doen?'
Gaya slikte. Ze schuifelde op Yuu af. 'Sorry,' piepte ze even naar Seth en de bewusteloze Yuu.
'Vanaf waar?'
'De hele arm. Zijn schouder hoeft niet.'
Gaya knikte en legde haar hand op yuu's arm. Ze werkte zich langzaam een weg naar beneden. Meteen stopte de grote vleeswond met bloeden. Yuu's hand, die eerst een beetje gespannen had geleken bewoog eventjes, en verroerde zich toen niet meer.
'Klaar.'
De heerseres knikte tevreden, en boog zich over de wond. Ze pakte een doekje en begon het overtollige bloed weg te deppen, tot er een droge vleeswond over bleef.
'Aan de kant, ik ben nooit goed geweest in puzzelen,' zei ze tegen Mae en Gaya, die meteen voor haar aan de kant schoven. De Heerseres ging op haar knieën zitten en ontfermde zich over de diepe wond. Met haar vingers maakte ze ingewikkelde kleine gebaartjes, terwijl aderen, zenuwen, spieren en pezen zich langzaam begonnen te verplaatsen. Één voor één ging alles terug op zijn plaats zitten, tot het leek alsof iemand een nette snee in Yuu's arm had gemaakt.
Voordat De Heerseres het hoefde te zeggen had Mae haar al een naald en draad gegeven. Als een professionele dokter begon ze yuu's arm te hechten.
toen ze klaar was met zijn ernstige wond deed ze hetzelfde met de wond in zijn voet en in zijn schouder, die nog altijd hevig bloedden. Toen alles op zijn plaats zat, klaar om weer aan elkaar te groeien depte de Heerseres al het overtollige bloed van Yuu's lichaam. Ze bond zijn arm, schouder en enkel in en keek tevreden naar het resultaat.
'Meer had ik er niet van kunnen maken,' bekende ze, terwijl ze even een blik wierp op Yuu's linker arm, die er in vergelijking met zijn rechterarm een beetje slap bij hing.
Ze wierp even een blik op Seth. Jade had zich over zijn wond ontfermd.
'Als Gaya Yuu's arm niet had uitgeschakeld was Yuu's lichaam niet in staat geweest om de wond te herstellen, zelfs niet als ik alles terug op zijn plaats zette. De druk van de bloedingen zou alles simpelweg weer overhoop gooien en dan zouden we zijn arm alsnog moet amputeren. We konden dus niets anders. Laten we het er maar op houden dat we geluk hebben dat hij nog leeft,' zei ze. Ze keek even met een pijnlijk gezicht naar Yuu.
Dit was een ramp. Hij was linkshandig, en nu kon hij zijn linkerarm nooit meer gebruiken.

"Nee wacht!" Jammerend keek hij toe hoe Gaya's hand over Yuu's arm gleed. "Verdomme, er kon nog wel iets gedaan worden! Yuu kan niet zonder arm, Yuu.. Yuu.." Met grote ogen, die gevuld waren met verdriet, verbazing en schuldgevoel keek hij naar Yuu's arm, die er een beetje sipjes bij lag. Verslagen zakte hij neer op het bed.

Yuu zat nog altijd gevangen in een stroom van nachtmerries en dromen, maar hij kon wel voelen en na een tijdje begon hij ook dingen te horen. De woorden amputatie, en verlamming schoten door zijn hoofd, maar het leek niet echt tot hem door te dringen. Toen hij de vraag van De Heerseres hoorde waren zijn hersenen alleen in staat om een droog antwoord te geven. Amputatie, sowieso. Wat moet je nou met een homp vlees aan je lichaam waar je niets mee kan?
Het drong totaal niet tot hem door dat ze het over zijn arm hadden.
Pas toen hij plotseling een intense kou in zijn linkerarm voelde en daarna helemaal niks meer, besefte hij wat er aan de hand was.
Het leek wel alsof het besef een wekker was die hem uit zijn nachtmerries kwam waken, en vertelde dat hij in een nog veel ergere nachtmerrie was beland. Zijn ogen schoten open. De pijn in zijn schouder en enkel keerde meteen terug zodra hij zijn bewustzijn weer gevonden had en zijn gezicht vetrok pijnlijk. Een beetje verward keek hij naar de vele gezichten aan zijn bed, en zijn blik bleef uiteindelijk hangen bij dat van Seth.
Hij wilde dingen zeggen, maar er kwam niets meer dan een schorre kreet uit zijn keel.
Zijn ogen traanden en hij wilde de tranen wegvegen met zijn handen, maar er kwam er maar één omhoog.
Langzaam gleed zijn blik naar zijn linkerarm, die maar niet wilde luisteren. Zijn ogen werden groot van schrik, toen het besef nu ook in zijn bewuste doordrong.
Ze hadden het over hem, over zíjn arm.
'Nee...' fluisterde hij paniekerig, terwijl hij verwoed zijn arm probeerde te bewegen, maar het leek wel alsof hij naar de arm van iemand anders keek. Hij voelde niks, en er kwam maar geen reactie. Het was hopeloos. Alsof hij probeerde om iemand anders arm te bewegen met telepatische krachten.
'Nee!' riep hij nu schor, terwijl hij overeind schoot en meteen weer in zijn bed achterover viel van de pijn in zijn schouder.
'Geef terug! Geef me mijn arm terug!' zijn stem sloeg over, zijn rechterhand zocht naar die van Seth.
'Seth... Seth! Zeg dat ze hem teruggeven! Zeg dat ze mijn gevoel teruggeven!' tranen stroomden over zijn wangen.
Zijn arm was verlamd.

Seth beet op zijn lip en greep Yuu's hand beet, terwijl hij hem met grote ogen aanstaarde.
"H-.. Je.." Hij keek van Yuu's arm naar zijn tranende gezicht, en terwijl hij Yuu met grote ogen bleef aankijken klikte het plotseling in zijn hoofd.
Yuu was zijn arm kwijt. Hij keek weer naar Yuu, die hem huilend aankeek, en hij voelde al snel de tranen achter zijn eigen ogen opwellen. Dit was zijn (seth) schuld. Als hij gewoon had gezegd.. als hij.. Hij begon onregelmatig te ademhalen en kneep hard in Yuu's hand.
Het schuldgevoel werd woest aan de poorten van zijn brein gestopt toen zijn hoop woedend op de proppen kwam zetten. Yuu was zijn arm helemaal niet kwijt. Dat kon niet! Net was het er nog.
Hij draaide zich met een woedende blik om naar Gaya. "Geef hem zijn arm terug." Zijn stem klonk dreigend, terwijl zijn blik van Gaya, naar de Heerseres gleed.

Gaya keek met pijn in haar ogen naar de arm van Yuu. Ze voelde zich ongelofelijk schuldig voor haar actie, ook al wist ze dat zijn arm eraf had gemoeten als ze het niet had gedaan. Nu zouden mensen hem tenminste niet vreemd aankijken. Nu werd hij niet als invalide behandeld.
'Het spijt me. Ik kan het niet terugkeren. Zijn arm is zo goed als dood. Alleen magie zorgt er nog voor dat hij niet zal verrotten,' mompelde ze. Ze keek even naar De Heerseres. Die naar haar blackberry was gelopen en nu allemaal dingen tegelijk aan het doen was. Ze hield haar gezicht strak op het ding gericht, maar haar ogen gleden door de hele kamer terwijl ze geluidloos met haar lippen bewoog en ondertussen wild aan het typen was.
'Het had veel erger kunnen zijn,' zei ze uiteindelijk maar, in de hoop dat dat hen een beetje geruststelde.

Yuu voelde hoe de tranen via zijn gezicht op het laken drupte. Hij had zich nog nooit zo gefrustreerd gevoeld over het feit dat hij ze niet kon wegvegen.
Natuurlijk kon hij Seth's hand loslaten en het met zijn rechterhand doen, maar dat vertikte hij. Ten eerste omdat hij Seth nooit meer los wilde laten, ten tweede omdat hij het vertikte om te geloven dat hij zijn linkerarm nooit meer kon gebruiken. Dat kon gewoon niet. Dat was onmogelijk.
Hij was linkshandig. Hij had zijn arm nodig.
Gaya's woorden vielen als messen door zijn lichaam. Agressief schopte hij tegen de dekens van het bed. 'VERDOMME!' riep hij kwaad. Zijn hand kneep die van Seth zo'n beetje fijn. 'IK HAAT DIT! IK HAAT DIT!' ruw schopte hij de dekens van het bed. Zijn voet verging van de pijn maar die pijn zorgde er alleen maar van dat hij nog kwader en agressiever werd.
'Ik wil hier weg. Ik wil naar buiten,' siste hij uiteindelijk. Hij wilde zijn linkerhand de opdracht geven om de kruk te pakken die naast zijn bed stond, maar er gebeurde niks. Woedend liet Yuu Seth's hand los. Hij greep de kruk en hielp zichzelf overeind. Terwijl hij met de rechterhelft van zijn lichaam op de kruk steunde hinkte hij naar de ingang van de tent. De wereld duizelde, maar hij negeerde het. Zijn schouder zeurde, maar dat was voor hem alleen maar een geruststelling. Zijn linkerschouder voelde hij tenminste nog wel.
Zijn linkerarm bungelde hopeloos langs zijn lichaam
Woedend rukte Yuu met zijn kruk de tent open, waardoor hij zijn evenwicht verloor en op de grond viel.
'VERDOMME!' riep hij kwaad en schor, terwijl hij zijn kruk door de tent gooide en met zijn vuist op de grond sloeg. Hij beet op zijn lip terwijl tranen over zijn wangen bleven stromen.
Zijn voet deed verschrikkelijke pijn, net als zijn schouder.
Maar dat maakte hem niet uit. Het ergste vond hij dat hij totaal geen pijn voelde in zijn arm. Hij voelde niets. Geen enkele tinteling, geen zuchtje wind dat langs zijn huid kwam.
Niks.

Met grote ogen keek hij van Gaya, naar Yuu's betraande gezicht.
"Yuu-" stamelde Seth hees, die aan moest zien hoe Yuu langzaam begon te beseffen dat zijn linkerarm niet meer werkte. Hij stond haastig op toen hij zag hoe Yuu zichzelf dwong te lopen, en voelde messteken door zijn lichaam sissen. Hij wilde hem troosten, maar wist niet zeker wat hij moest zeggen. Even bleef hij twijfelend en vol afschuw toekijkend naast het bed staan. Toen Yuu echter op de grond viel wist hij niet hoe snel hij bij hem moest komen, om vervolgens naast hem neer te hurken en zijn hand naar hem uit te steken. Met grote, ongeruste ogen bleef hij hem aankijken. Er rolden een paar tranen over zijn wangen, maar dat had hij niet door. Langzaam leunde hij naar Yuu toe, en schoof hij zijn handen onder zijn lichaam. Voorzichtig stond hij op, Yuu in zijn armen, en liep hij moeizaam terug naar het bed, waar hij hem liefdevol neerlegde. De rest negerend ging hij naast Yuu op zijn zij liggen, en bleef hem met diezelfde blik aankijken. Met zijn hand streek hij even langs Yuu's betraande wang, en beet hij op zijn lip om zijn eigen tranen tegen te houden.
"Het komt wel goed," fluisterde hij.

Yuu liet zich hulpeloos terug begeleiden naar het bed. Hij wilde eigenlijk naar buiten, rennen, net zo lang rennen tot alles weer normaal was maar zijn lichaam begon zijn tol te eisen en een zware vermoeidheid speelde op. Bovendien kon hij het Seth niet aandoen om hem nu ruw aan de kant te duwen. Hij gleed met zijn rechterhand langzaam naar zijn linkerarm. Zijn vingers bleven op een paar milimeter afstand in de lucht hangen.
Hij durfde het niet. Hij durfde zijn arm niet aan te raken. Als hij het deed en hij zou niets voelen was dat de genadeklap. Nu hield hij nog vast aan het idee dat het maar een nachtmerrie was. Dat hij straks wakker werd terwijl hij Seth in zijn armen had. Zijn beide armen.
De Heerseres liep zonder iets te zeggen de tent uit, terwijl ze nog altijd in de weer was met haar blackberry. Het duurde een paar minuten totdat Gaya en Jade in een wervel van vuur en water uit de tent verdwenen. Mae bleef nog een tijdje staan, terwijl ze met een trieste blik in haar ogen naar de twee keek.
'Misschien is het beter als je voorlopig niet uit bed komt. Ik zal de anderen zo snel mogelijk van je situatie informeren. In de kast daar liggen wat schone kleren. Maak je geen zorgen, Yuu. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat jij je rechterarm net zo goed leert te gebruiken als je linkerarm. Ik heb een luitenant in mijn leger die maar één arm heeft, en hij kan er prima mee leven. Ik weet zeker dat het allemaal wel goed komt.' En met deze woorden verdween ook Mae uit de tent.
Yuu kwam langzaam overeind. Hij ging rechtop zitten en staarde onafgebroken naar zijn linkerarm.
'Ik kan verdomme niet eens eten met rechts,' mompelde hij, terwijl hij langzaam steeds meer begon te beseffen hoe linkshandig hij wel niet was. Eten, een glas vasthouden, drinken inschenken, de sleutels in het slot draaien, alles deed hij met links. En dan had je natuurlijk nog het allerergste. Acht jaar lang had het geduurd voordat hij alle Japanse tekens onder de knie had met zijn linkerhand.
Nu moest hij het allemaal weer opnieuw doen, maar dan met rechts.
Zijn blik gleed naar Seth. Hij wilde zijn armen om hem heen slaan, door zijn haren strijken en met zijn handen onder zijn shirt glijden, maar de enige hand die in beweging kwam was zijn rechter. Trillend bracht hij die naar Seth's wang, waar hij hem liet rusten.
'Ik overleef dit niet,' fluisterde hij verslagen.

Seth legde troostend zijn hand op die van Yuu, en keek hem aan. Alhoewel zijn brein kolkte met onuitgesproken emoties, moest hij op zoek gaan naar iets dat Yuu's pijn zou verlichten.
"Ik kan je wel iets beloven," zei hij uiteindelijk, niet zeker wetend of dit het verkeerde moment was. "Ik zal de plek van je linkerarm innemen. Eten, schrijven, tandenpoetsen, fietsen.." Hij keek Yuu met een wanhopige blik aan terwijl zijn stem langzaam omging in een gefluister. Hij hief zijn andere hand op en streelde even langs Yuu's wang. Hij fronste even, en wist niet zeker of hij wilde zeggen wat hij wilde zeggen. "Je raakt me niet meer kwijt," fluisterde hij uiteindelijk, terwijl hij Yuu aan bleef kijken. "Zelfs niet als je me zat bent."

Door Seth's woorden schoot er een nieuw besef door hem heen. Hij was, in iedergeval voor de komende tijd, afhankelijk van anderen. Hij zou niks zelf kunnen. Seth moest hem overal bij helpen.
'Nee...' begon hij weer. Hij trok zijn rechteram weg en kneep zonder erover na te denken in zijn linkerarm.
Een ijskoud gevoel drong tot hem door. Hij voelde geen druk, geen knijpende pijn in zijn arm. Alleen maar een ijskoude huid op de vingers van zijn rechterhand. Verschrikt trok hij zijn hand weer weg.
'Dat wil ik niet. Ik wil niet degene zijn die beschermd moet worden. Ik ben hier om jouw te beschermen. Ook al heb ik maar één arm, ik zal je altijd blijven beschermen. Ik zal altijd over jóu waken.' Hij zakte terug naar beneden, draaide zich zodat hij half over Seth heen lag en streek met zijn goede hand wat haren uit zijn gezicht. Met zijn duim veegde hij wat tranen weg. 'Ik zal voor altijd bij je blijven als Yuu. Ik ga niet in een kasplantje veranderen door dit stomme voorval.'
Een zwak glimlachje verscheen op zijn gezicht terwijl hij aan het nieuwe doel dacht dat hij voor ogen zag. Hij zou een ster worden met zijn rechter arm. Misschien zelfs wel beter dan hij ooit met zijn linker geweest was. Hij ging er alles aan doen zodat zijn nieuwe handicap hem niet in de weg zou staan. Seth mocht niet denken dat hij nu zwak was.
Hij moest Seth blijven beschermen.
'Ik ben zo blij dat je nog leeft. Als ik je niet had horen roepen dan was jij misschien wel degene geweest die hier nu lag. Dat had ik nog veel erger gevonden,' fluisterde hij. Hij had zijn hoofd inmiddels zo dichtbij gebracht dat hij Seth's hete adem op zijn lippen voelde.
'Het spijt me dat ik uiteindelijk degene was die gered moest worden.'
voorzichtig duwde hij zijn lippen even op die van Seth. Hij genoot plotseling een stuk meer van het feit dat hij kon voelen dan hij voorheen ooit gedaan had, en het leek wel alsof hij ook een stuk gevoeliger was geworden op alle plekken waar hij nog wel kon voelen. Het was alsof de zenuwen in zijn linkerarm zich over de rest van zijn lichaam hadden verspreid.
Ergens stelde dit hem gerust, alsof hij zijn gevoel toch niet verloren had.
Weer drukte hij zijn lippen op die van Seth, deze keer langer. Hij schoof zich wat meer over Seth heen. Zijn linkerarm viel slap langs Seth op de lakens, terwijl hij ondertussen met zijn rechter hand door zijn haar woelde.

Seth vouwde zijn handen ineen achter Yuu's rug, en liet het geruststellende gevoel even door zich heen stromen. Maar toch leek het alsof hij iets zouts met iets zoets weg wilde spoelen, in plaats van dat hij het zoute uit zijn eten verwijderde. Hij fronste, en leunde even met zijn hoofd naar achteren zodat hij Yuu kon aankijken.
Wat bedoelde Yuu met dat hij hem niet mocht helpen? Hij streek kort met zijn vingers langs Yuu's werkende bovenarm terwijl hij nadacht. Hij wist dat Yuu onafhankelijkheid hoog in zijn lijstje achtte, maar er moest toch íets zijn dat hij kon doen. Hij móest iets kunnen doen... Hij beet op zijn lip toen hij een egocentrische gedachte langzaam begon te aanvaarden als de waarheid. De reden dat hij wilde helpen was zijn schuldgevoel. Hij keek Yuu geschrokken aan toen hij dat besef tot zich door liet dringen, en liet zijn hand plots van Yuu's arm vallen. Hij had het gevoel dat hij een verrader was door Yuu aan te raken, hij verdiende Yuu's goede mening over hem niet. Als het erop aan kwam was Seth een egocentrische zak die door zijn eigen verlangens Yuu's arm verlamd had gemaakt.
Hij kroop haastig van Yuu weg en keek hem met grote ogen aan. "Het is allemaal mijn schuld.. Het is.." Hij keek Yuu aan, en slikte de woorden haastig in. Yuu moest niet denken dat hij hem moest vergeven, dat zou nog een paar kilo toevoegen aan de lijst met zware lasten. "Vergeef me alsjeblieft niet, ik zal.. ik zal je niet dwingen om iets te doen!" Hij ging verward op zijn hurken zitten en wreef met zijn linkerhand over zijn rechterarm. Vanaf nu zou alles anders worden. Hij kon zichzelf niet dwingen anders te denken, maar hij kon zich wel anders gaan gedragen. Vanaf nu, zou hij doen wat het beste was voor Yuu.

Yuu's ogen werden even groot van schrik terwijl Seth sprak, maar priemden zich toen samen.
'Wát zei je daar?' siste hij. Zijn stem trilde van woede. Zijn goede hand greep Seth bij zijn arm en duwde hem terug op het bed. Terwijl hij met zijn rechterhand in de lakens steunde hing hij over Seth heen. Met een woedende twinkeling keek hij hem aan.
'jóuw schuld? HOE KAN DIT VERDOMME ALLEMAAL JOUW SCHULD ZIJN?! HOE DURF JE DAT UBERHAUPT TE ZEGGEN?!'
hij hijgde zachtjes. De enige spieren in zijn lichaam die hij niet had aangespannen waren die in zijn linkerarm. Plukjes van zijn haar vielen op Seth's voorhoofd terwijl hij zijn hoofd dichterbij bracht.
'Als ik niet zo stom was geweest door middenin de nacht rond te gaan dwalen in de jungle was dit helemaal nooit gebeurd.'
Zijn neus raakte bijna die van Seth.
'Ik wil dat nooit meer horen. Als je dat blijft zeggen, krijg ik straks nog het idee dat je alleen maar bij me blijft uit schuldgevoel.'

Seth voelde zijn hele lichaam verkrampen. Hij had niets moeten zeggen, nu was Yuu alleen maar bozer, en ongelukkiger. Maar alhoewel Yuu's blik zijn hart deed zinken, was er toch een stemmetje in zijn hoofd dat hem vertelde hier blij mee te zijn. De woede was een straf voor zijn gedrag. Hij hief een trillende hand op, en streek zijn vingers even over Yuu's wang, terwijl hij nadacht. Als Yuu dacht dat het zijn eigen schuld was, voelde hij zich waarschijnlijk rotter dan wanneer hij begreep dat het Seth's schuld was. Hij beet op zijn lip en voelde hoe een immense angst voor de komende woorden in hem omhoog kroop.
"Maar, als ik gewoon had verteld, van, als ik had gezegd..." Hij liep rood aan, maar kon niet van Yuu wegkijken. "Als ik eerlijker was geweest, dan was je niet door de jungle gaan dwalen. Dan had ik mijn eigen gevoelens niet in het spel gegooid om je te gaan zoeken, dan was ik nooit in gevaar gekomen, dan was jij nooit in gevaar gekomen. Dan was dit niet gebeurd." Hij pakte Yuu's arm beet, en meteen kroop een grote doodsheid door hem heen. Met grote ogen staarde hij naar zijn hand.

Yuu drukte uit woede zijn hand op Seth's mond, waardoor hij naar beneden zakte en nu alleen nog met zijn elleboog zichzelf een beetje omhoog hield. Hij kromde zijn rug en gebruikte al zijn kracht om zijn bovenlichaam omhoog te houden, terwijl hij Seth razend aankeek.
'Ik zei dat ik dat nooit meer wilde horen,' fluisterde hij. Hij drukte zijn voorhoofd tegen dat van Seth en keek hem dreigend aan.
'De enige woorden die ik nu wil horen weet jij dondersgoed.'
Hij haalde zijn hand weg van Seth's mond en liet zijn lippen een paar milimeter boven die van hem hangen. Deels omdat hij gewoon graag dichtbij Seth wilde zijn, en deels omdat hij de kracht niet meer had om zichzelf overeind te houden.

Seth keek Yuu met grote ogen aan, en haalde toen langzaam Yuu's hand van zijn lippen. "Vertel me dan wat ik moet doen om je weer.. om je weer.. gelukkig te maken." Hij beet op zijn lip en wilde er een heleboel achteraan zeggen, maar hij hield zijn mond en bleef Yuu aankijken.

Met een ruk kwam Yuu overeind. Hij rolde zichzelf naar de rand van het bed en greep naar zijn kruk. Een stuk sneller en behendiger dan eerst hielp hij zichzelf op zijn voeten en hinkte hij de slaapkamer uit. In de keuken ging hij tegen het kookeiland staan terwijl hij kwaad naar de deur van de slaapkamer staarde.
'Me gelukkig maken?! Denk je dat je mij gelukkig maakt door je de hele tijd te gedragen alsof je verplicht bent me te helpen omdat ik zo zielig en zwak ben, zogenaamd door jouw schuld?! Elke seconde dat ik herinnerd word aan het feit dat ik zielig en zwak ben word ik ongelukkiger! Ik wil verdomme dat je gewoon doet alsof er niks aan de hand is! Ik wil dat je kapt met dat schuldige gedrag en je gedraagt zoals je je altijd gedraagt!' riep Yuu gefrustreerd. Hij ramde de kruk tegen het aanrecht en trok zichzelf aan één arm op het kookeiland. Zijn enkel begon pijnlijk te trekken zodra die in de lucht hing, maar hij negeerde het. Met zijn rechterarm pakte hij zijn linker en liet hem steunen op het keukenblad, waardoor het net leek alsof zijn linkerarm zelf tot die actie was gekomen. Yuu glimlachte even tevreden.

Bedenkelijk stond Seth op, en liep hij naar de deur. Daar leunde hij tegen de deurpost, en keek hij Yuu even aan.
"Dus, kortom," begon hij, terwijl hij zijn hand ophief om de punten op zijn vingers te tellen. "Je wil dat ik paniekeer om alles, me gedraag als een complete idioot, vooral veel verzwijg, totaal onrealistische conclusies blijf trekken, en.." Haastig slikte hij de rest van de zin in en schuifelde hij in Yuu's richting. "Ga nou niet zeggen dat ik eerst zo fantastisch was," commandeerde hij slapjes, terwijl hij zich naast Yuu op het aanrecht hief.

'Jawel. Je bent wel fantastisch. Al die dingen die je net noemde, dat zijn precies de redenen dat ik zo graag bij je ben. Je onverwachte acties, je onhandige gedrag elke keer als ik te dicht in je buurt kom. Het zijn allemaal dingen waar ik van hou. Ik zou het voor geen goud willen missen. Zelfs niet als ik er mijn linkerarm voor terug zou krijgen. Ik heb liever jou dan mijn arm,' bekende hij. Hij bracht zijn hand naar Seth's wang, draaide zijn gezicht naar hem toe en drukte een kus op zijn lippen.
'Maak je geen zorgen. Het komt wel goed. Ik kom er wel bovenop,' fluisterde hij troostend, terwijl hij geruststellend glimlachte. Zijn arm viel van het keukenblad zodra hij zich beter naar Seth toe draaide en slingerde wat verloren heen en weer, waarna hij tot een onnatuurlijke stilstand kwam.