Het dakterras.

''Astjeblieft, ga nou niet doen alsof je me kent .. want dat doe je absoluut niet Yumiko.'' zei hij fel en bleef voor zich uit staren. Hij was wraakzuchtig ja, maar hij was zelf de mist in gegaan, hij had nooit iets moeten doen met Rusine, hij had het zichzelf verteld maar hij luisterde niet. Maar het zou uiteindelijk goedkomen, en daar ging hij persoonlijk voor zorgen. ''Yeah, I guess I should be thankful. But I'm not, ik hoef niks te horen van jou Yumiko. Jij bent een van de zieligste gevallen die hier rondloopt en ik weet zeker dat je je dat zelf ook wel realiseert,'' antwoordde hij koel en keek nu haar kant op.

Yumiko grijnsde even, onzichtbaar. Misschien was het inderdaad zo, misschien liet ze zich een béétje meeslepen door alles wat er gebeurde. Maar dat maakte haar op het moment niks uit. Ze moest en zou Rusine laten weten dat ze dit niet ongestraft kon doen. Zouden haar vriendjes haar niet kwellen met de waarheid, dan deed Yumiko dat ooit nog wel op een andere manier. Uiteindelijk, na een lange stilte ging ze ervandoor. Ze moest immers haar koffer nog inpakken voor de schoolreis.

Alecia kwam kijken op het dakterras maar leek daar ook al niet te vinden wat ze zocht. Ze was weer weg voor iemand haar zag.

Na het koffer in pakken ging ze gewoon weer terug naar het dakterras. Scorpio was weg, en voor de rest was het dak ook leeg. Morgen was haar verjaardag. Niks erger dan op kamp jarig zijn. Iedereen vergat het altijd, of je kreeg niet eens een handje. Ze zuchtte diep en genoot gewoon van het uitzicht.

Nick liep het dakterras op, en trof daar Yumiko aan. Hij zuchte. Iets, hij wist niet wat, bracht hun altijd weer samen. Hij glimlachte naar haar en besloot vriendelijk te doen. Hij ging naast haar zitten."Hey," zei hij.

'You don't wanna know, do you?' vroeg ze uiteindelijk met een grijns die zich in haar gedachten bevond. Hij was echter niet zichtbaar op haar gezicht, dat zou een verkeerde werking kunnen hebben voor haar spelletje.

"Wat? Ik wil heel graag weten wat je te vertellen hebt," zei hij met een frons. Hij keek haar aan, maar keek snel weer weg. Hij wou haar niet te lang aan kijken, bang dat hij zou falen en opnieuw voor haar zou vallen.

'Ik sprak Scorpio, nadat ik bij jou kamer vandaan kwam. Hij vertelde me dat Rusine nog geen 5 minuten voor ze bij jou aan kwam bij hem was geweest. Drie keer raden wat ze samen op zijn kamer deden.' zei ze koeltjes.

Nick verstijfde. Yumi was het dus inderdaad geweest die bij hun binnen was gekomen. Hij slikte."Je liegt. Je wil mij en Rusine uit elkaar krijgen. Ze zei dat ze van me houd." Nick keek Yumi gekwetst aan.

Keito rende het dakterras op met alecia achter hem aan. Eenmaal ze aan de deur stond was haar gezicht knalrood en was ze uitgepud van het rennen.

'Ik lieg niet Nicholas. Dat zou ik je niet aan kunnen doen, hoe graag ik je ook terug zou willen. Ik wil niet dat ze je kwetst, Nick. Daarom vertel ik je de waarheid.' Ze meende het, deels. Natuurlijk was er nog een andere reden dat ze het vertelde, maar dat maakte niet uit. Het was immers de waarheid.

Nick stond op."Ik.. even.. eh.. doeg." hij liep wankelend de trap af, richting meer.

'Doeg.' antwoordde ze alleen maar. Toen hij eenmaal uit het zicht was begon ze te grijnzen. Haar plan had gewerkt. En hoe dan ook, Rusine ging spijt krijgen.