Random gangen

'Iets dat ik aan het zoeken ben.' Antwoorde Shimara droog en een tikkeltje bot. Ze schrok van zichzelf toen ze dat op zo een manier zei, maar liet dat niet merken. Ze wist heel goed dat het niet nodig was om op zo een manier te reageren, maar het was beter zo. Ze kon het zich niet permiteren als iemand anders haar ware persoonlijkheid kende, dus dan maar bot doen.

Mendua zwierf door de gangen. Ze zou niet weten op welke verdieping ze zat, maar aan de kamernummers te zien niet op een hoge. Ze zag een trap, en ging snel een paar trappen af. Nu wist ze nog steeds niet op welke verdieping ze zat. Het was ook zo verwarrend hier, en iedereen was al een beetje gewend, aangezien zij weer zo nodig straf had van der ouders waardoor ze niet gelijk de eerste dag aanwezig mocht zijn.

Miyoko liep met heer hoofd omhoog de gangen door. Ze kon zoals gewoonlijk haar lokaal niet vinden. Waar is verdomme lokaal 3762?? Miyoko werd een beetje pissig. Na 20 minuten zoeken gaf ze het op. 'Ik ben nu toch al te laat.' mopperde Yoko. Afwezig ging ze tegen een muur aan zitten, en sloot haar ogen.

Anju liep met geluidsloze passen door de gang. Shinji had ze met beide armen tegen zich aangeklemd. Ze keek met emotieloze ogen strak voor zich uit. Op zich was het lief om te zien, maar haar ogen hadden iets afstotelijks.

Miyoko opende haar ogen, en zag een meisje met een pop aanlopen. Miyoko keek naar de pop. 'Hi! Leuke pop.' ze stond op, en stak haar hand uit. 'Miyoko Nakamura.'

Anju keek op. 'Anju Maaka,' zei ze kortaf, op dezelfde toon als altijd. Zonder enkele emotie. Ze stak haar hand niet terug uit, bang dat Shinji zou vallen. 'Shinji is geen pop.'

Miyoko keek het meisje aan. Ze zag er niet echt oud uit. De pop vond ze maar raar. 'Ohh, wat is het dan?' vroeg ze belangstellend.

Anju kneep haar ogen tot spleetjes. 'Mijn beste vriend,' zei ze bot.

Miyoko keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. 'Oh. Hoe heb je haar leren kennen dan?' Miyoko had zin om het meisje te irriteren.

'Hem,' zei Anju bot. 'Ik ken hem al 10 jaar.'

Miyoko moest lachen. 'Oh sorry. Okee, maarja, ik zal me even voorstellen.' Miyoko richtte zich op de pop. 'Hi, ik ben Miyoko!' ze stak een peaceteken op.

'Hij praat niet tegen jou,' zei Anju boos. Ze haatte het als mensen zo deden.

Miyoko keek quasi-verdrietig. 'Oh, jammer.' zei ze. Miyoko geloofde het sowieso niet dat een pop kon praten.

Anju keek boos. Ze wendde zich tot Shinji. 'Ik wou dat je nog een mens was,' zei ze zacht, maar verstaanbaar.

Miyoko trok haar wenkbrauw op. 'Is hij in een pop veranderd ofzo?' vroeg ze nu écht belangstellend

'Ja,' zei Anju kortaf.

Miyoko begreep dat het meisje haar neit echt aardig vond. 'Hoe komt dat dan?' en ze glimlachte naar Anju

'Vraag dat maar aan zijn vader,' zei Anju, die niet kon wachten tot ze verder kon lopen.

Miyoko keek haar aan. 'Ja die ken ik niet. Maar ik ga weer, cya!' en met grote passen beende ze verder. Wat een raar kind, die Anju.

Anju zuchtte opgelucht. Aan dat soort mensen had ze nou een hekel. Ze liep verder.

Mendua zwierf nog steeds overal door. Ze had nog steeds geen idee waar ze eigenlijk was in het hele gebouw, nog niet eens welke verdieping. Ze zat de muren te bekijken en ze keek bij elk raam naar buiten en verwonderde zich over het grote terrein.

Lily liep door de gangen.
Ze ging een bocht om en zag het meisje dat ze ook in de bibliotheek.
Ze ging zachtjes naast haar lopen.
'Wat een lieve pop...'Zei ze, met een blik op de pop in Anju's armen.