Emily & Noah - Reykjavik

'Lijkt me een strak plan,' zei Noah droogjes, die zijn koffer pakte en hem mee de trap op sleepte. Het was duidelijk dat Emily hem niet meer aardig vond. Naja, jammer dan. Moest ze hem maar niet uitlachen.

Emily knikte een keer en liep toen op een snel tempo richting de logeerkamer, die direct langs haar kamer was.
"Hier is het,' meldde ze, terwijl ze de deur naar de kamer opende. Eigenlijk was het niet eens te merken dat het een logeerkamer was, haar moeder had alles natuurlijk weer helemaal goed willen doen en het zag er nu uit alsof het gewoon een slaapkamer was van een of ander verborgen familielid ofzoiets. Nouja, er stond nog geen tv in of wat dan ook maar dan had Noah maar pech. Hij was hier ook niet om tv te kijken.

'Thanks,' zei Noah, die zijn koffer op het bed gooide en ernaast ging zitten. Hij keek even de kamer rond, glimlachte tevreden en richtte zijn blik weer op Emily. 'Je hebt een leuke familie,' zei hij met een voorzichtige grijns, aangezien Emily hoogstwaarschijnlijk nog kwaad op hem was.

"Weet ik," zuchtte Emily, die probeerde de woede die nog steeds in haar zat weg te duwen, wat door zijn opmerking een stuk makkelijker ging. Ze hád ook een hele leuke familie.. in dit huis. De rest van haar familie was vreselijk, maar die zag ze dan ook nooit.
Emily beet een paar seconden lang op haar lip en leunde vervolgens tegen een tafeltje aan dat ook in de kamer stond. "Hoe is jouw familie eigenlijk?"

'Hm... niet zo bijzonder. We wonen in een strandhuisje maar het is niet veel bijzonders. Ik heb vijf jongere broertjes. Mijn ouders zijn nooit thuis omdat die veel moeten werken om ons te kunnen verzorgen. Het is dus eigenlijk altijd m'n broertjes en ik,' vertelde Noah, die geen zin had om te vertellen dat hij als een soort moeder was voor zijn broertjes, aangezien hij zich daar ongelofelijk voor schaamde. Hij vond het al erg genoeg dat Emily met hem mee naar huis moest over een paar dagen.

"Vijf.." herhaalde Emily verbaasd. En hoe overleefde die dan als hun ouders er niet waren? "Wie zorgt er dan voor jullie?" vroeg ze toen, maar besefte pas daarna dat Noah dat waarschijnlijk verkeerd zou opvatten. "Ik bedoel.. op je broertjes," verbeterde ze zichzelf.
Ze kon zich niet echt voorstellen dat die allemaal voor zichzelf konden zorgen. "Maar ze zijn wel leuk?"

'Hmm als ik thuis ben, komt het meestal op mij neer,' vertelde Noah met tegenzin. Hij had geen zin om te liegen en wist overigens ookj geen leugen die beter was dan de waarheid. 'En nee. Ze zijn bloedirritant,' zei hij erachteraan, maar op zijn gezicht stond een grijnsje die vertelde dat dat niet helemaal waar was. Stiekem keek hij ernaar uit om zijn broertjes weer te zien. Ze adoreerden hem tenslotte, en Noah hield van aandacht.

"Echt?" vroeg Emily ter bevestiging, haar toon alweer vol verbazing. Als Noah zo gemakkelijk kwaad werd vroeg ze zich af hoe hij zich thuis inhield. Alhoewel.. zijn broertjes reageerden natuurlijk ook anders op hem dan mensen van buiten zijn familie om.
"Volgensmij vind je ze zo irritant helemaal niet," ging ze daarna met een grijns op haar gezicht verder toen ze Noah's gezichtsuitdrukking zag. "Maar dat is niet erg. Beter dat je zegt dat je ze bloedirritant vind dan dat ze dat ook echt zijn," besloot ze, al kon ze zich goed voorstellen dat het vaak ook irritant zou zijn met 5 broertjes. "En je ouders? Zijn ze 's avonds wel thuis?"

Noah keek op naar Emily. Het viel hem op hoe scherp ze was als het ging om het lezen van zijn emoties. Zo doorzichtig was hij toch niet? Naar zijn eigen idee was hij uitstekend als het ging om het verbergen van zijn emoties. 'Ja, 's avonds zijn ze wel thuis. Maar vaak pas na het eten,' antwoordde Noah op Emily's vraag. Hij rekte zich uit en gaapte even. Als ze nog lang stil zouden zitten ging hij die Jetlag straks merken.

"Dus je moet ook koken?" vroeg Emily gelijk, waarna ze een paar voetstappen in een hoog tempo de trap op hoorde komen. "Emily, Emily! Het eten is klaar!' riep Thomas die pas na een minuut doorhad op welke kamer ze zaten.
"Ik moest jullie komen roepen!!!" vertelde hij met groot opgezette ogen terwijl zijn blik van Emily naar Noah gleed en weer terug. "Dus jullie moeten komen!! verklaarde hij nog met een knikje. Nog geen paar tellen later was hij weer verdwenen.
"Het eten is klaar," vertaalde Emily voor Noah met een klein glimlachje op haar gezicht. "You coming?"

'Nee, mijn jongere broertje van 15, Tristan. Die kookt,' vertelde Noah. Hij kon zelf absoluut niet koken. Vroeger, toen Tristan nog niet oud genoeg was om te kunnen koken maakte zijn moeder het avondeten altijd in de ochtend al klaar. Noah was blij dat zijn broertje nu kon koken, want vers eten smaakte altijd een stuk beter. Met zijn handen in zijn zakken slenterde hij achter Emily en Thomas aan, klaar om te eten.

- Na het eten dus -

Waarom ze in de woonkamer gaan zitten wist Emily eigenlijk niet eens. Er was niet echt iets te doen hier. Het enige wat nu..-
"Ben je bang in het donker?" vroeg Emily plots. Ze moest Noah nog mee naar buiten toe nemen en wanneer kon dat beter dan 's avonds? Met een beetje geluk konden ze het poollicht nog zien ook. Ze twijfelde er niet eens aan of Noah het wel mooi zou vinden of niet. Elke idioot vond het poollicht mooi, of hij nou van natuur, licht of wat dan ook hield, je moest het wel mooi vinden.

'Nee!' riep Noah meteen uit toen Emily hem vroeg of hij ergens bang voor was. Waarvoor precies hoorde hij niet eens. Hij was toch nergens bang voor.
Althans, hij deed net alsof hij nergens bang voor was.
Maar wat was er nou in IJsland waar hij bang voor kon zijn?
Een ijsbeer misschien... maar hij zag Emily er niet echt voor aan om hem mee te nemen naar het hol van een ijsbeer.

"Dat is mooi, want dan gaan we NU naar buiten toe!" riep Emily uit die haar woede van die middag totaal vergeten was. Ze pakte Noahs pols vast en trok hem mee richting de deur. "Mam, wij zijn even naar buiten toe! We komen niet te laat terug!"
Met die woorden sloot Emily de deur achter zich en scheen met de zaklamp die ze had meegegrist voor zich uit. "Er zijn hier geen lampen," verklaarde ze. Het was een en al natuur waar zij woonde, en al zeker waar zij hem mee naar toe ging nemen. De plek vanmiddag MET het poollicht. Hopelijk.

Noah was veel te nieuwsgierig om nog kwaad of chagrijnig te zijn op Emily. Hij liep enthousiast achter haar aan en keek ondertussen naar het donker om hem heen. Donker vond hij niet eng.
Trots omdat hij iets blijkbaar niet eng vond ging hij naast Emily lopen. 'Waar gaan we heen?' vroeg hij nieuwsgierig.

"Dat zul je wel zien," antwoordde Emily, die blij was om Noah weer zo enthousiast te zien als vanmiddag. Misschien dat dit toch nog wel een leuke week ging worden, als Noah zich tenminste op deze manier gedragen bleef.
Emily ritste haar jas nog iets meer omhoog toen een koude windvlaag hen tegemoet kwam en trok haar handen iets meer haar jas in.
Tja, ze was even vergeten hoe koud het hier ook weer kon zijn.
Maar het was het waard. Het zou het allemaal waard zijn.
"Nog vijf minuutjes lopen."

Noah merkte de kou eigenlijk niet eens meer. Zo kou had hij het.
Hij vroeg zich af waar ze heen gingen. Het was vast niet één of andere hippe club of iets dergelijks, aangezien ze in de middle of nowhere waren. Waarschijnlijk ging Emily hem één of ander natuurgebied laten zien of iets dergelijks. Ergens vond hij dat wel een gaaf idee. Hij had naast Ayers Rock nooit echt prachtige natuur gezien of iets dergelijks.

Zonder naar Noah om te kijken liep Emily richting de plek van bestemming, de zaklamp nog steeds voor zich uit gericht. "Pas dadelijk goed op waar je loopt, als je in het water valt ben je zo goed als dood," waarschuwde ze hem."
Ongeveer twee minuten later pakte ze plots zijn pols vast zodat hij niet verder zou lopen.
"Tada!" zei ze vrolijk, doelend op het gebied vlak voor haar neus. Het stromende water overstemde de wind en alhoewel het donker was was het water goed te onderscheiden van de sneeuw; de maan gaf genoeg licht daarvoor. Het poollicht was er helaas (nog) niet, maar als ze geluk hadden kwam het snel nog.

Noah schrok even toen Emily zijn pols beetpakte maar trok hem niet weg, want hij werd compleet afgeleid door het prachtige uitzicht dat ze hem te bieden had. Al het geluid werd overstemd door het gedender van een aantal enorme watervallen waarvan het water magisch gloeide in het maanlicht.
Noah's mond viel een beetje open van verbijstering, bewondering, ontzetting en nog veel meer. 'Wow...' wist hij uit te brengen, ook al kon Emily hem door het geluid van het water waarschijnlijk niet eens horen.

"Vind je het mooi?!" vroeg Emily, die opeens wel heel vrolijk was.
Niet dat het mogelijk was om zoiets níet mooi te vinden, maar Noah had nog altijd kunnen doen alsof hij het niks vond.
Langzaam leek de lucht op verschillende plekken aparte vormen en kleuren aan te nemen en de grijns op Emily's gezicht werd zo mogelijk nog breder dan hij al was. Het zou dus toch vanavond te zien zijn. Good, want dit mocht Noah toch echt niet missen.

((ja ik heb geen idee hoe dat ontstaat dus eh!))

Noah keek omhoog naar de hemel waar duizenden sterren aan te zien waren. Plotseling werd deze bevlekt door een groenachtig licht dat eerst een beetje zwakjes was, maar toen als een soort ontploffing plots fel in de lucht bleef hangen. Het leek wel alsof iemand een magische band rondom de aarde had getrokken, die zij nu konden zien.
'WAT IS DAT?!' riep Noah verbijsterd over het lawaai van het water uit terwijl hij met grote ogen naar het prachtige Noorderlicht keek.

"Dat, lieve Noah, is het poollicht(ja, of noorderlicht het ism aar hoe je het noemen wilt)!" riep Emily glunderend uit.
Het poollicht had ze al vaker gezien, maar nog nooit op een plek op deze, ze kwam hier sowieso niet vaak in het donker. Op deze plek zag het er nog veel magischer uit dan vanuit hun tuin of waar dan ook. Vrolijk liet Emily haar blik weer naar Noah afdwalen. Dat hij zich nu ongelooflijk schattig gedroeg hield ze dit keer maar voor zich.

'Ik ben niet lief,' protesteerde Noah nog zwakjes, maar hij had geen zin om dit prachtige moment van perfecte natuur te verpesten door zijn norse gedrag. Hij keek met glunderende ogen naar Emily. 'Dit is echt prachtig! Hoe kom je hieraan?!' riep hij uit, blijkbaar totaal niet in staat om zinnige dingen te zeggen.

"Gekocht op ebay," grapte Emily, die haar ogen nu weer op het poollicht gericht had.
Ja, hoe kwam je hieraan? Beetje een rare vraag..
"Het is er ook niet altijd.. we hebben geluk dat het er nu is," meldde ze hem, nog altijd even vrolijk.
Misschien had ze Thomas ook mee moeten nemen.. Nee, dan zou hij waarschijnlijk alleen maar zieker worden zonder dat het nodig was. "Je vind het dus mooi?!" vroeg Emily ter bevestiging al was het niet meer dan logisch. Wie dit niet mooi vond moest maar naar een oogarts toe.

'Natuurlijk vind ik dit mooi!' riep Noah uit. Hij liep wat naar voren en keek over het randje van de klif waar ze op stonden. 'Jezus, val je hier nooit vanaf?' vroeg hij terwijl hij snel weer een stapje achteruit deed. Hij was wel van de intelligente vragen vandaag.