Kamer 2000: Taylor & Emily

De allereerste kamer op de verdieping waar de slaapkamers beginnen. Hij is bezet door Taylor en Emily die allebei net op school zijn aangekomen en veel bijzonders is er verder niet aan op te merken. Twee bedden, twee kasten, badkamertje, dat soort dingen. Alles is er, maar meer ook niet. Wil je binnenkomen dan is het aangeraden te kloppen. Inbreken wordt niet gewaardeerd!


Toegang: Kloppen dus
Regels: -

Na een hele tijd zoeken en vragen was Emily eindelijk bij haar kamer aangekomen, die ze blijkbaar moest delen met een ander meisje, wiens naam ze nog niet eens kende. Het enige dat ze kon doen was hopen dat ze een beetje oké was.
Met een lichte zucht opende ze de kamer en liep ze naar binnen toe. Die was in ieder geval goed genoeg om in te leven. Netjes, ook. Dat was ze niet gewend. Waarschijnlijk zou het ook niet lang duren voor haar gedeelte van de kamer helemaal onder de rommel lag. Ze kon gewoon niet ordenen.

Taylor vond het eigenlijk wel fijn dat ze niet zoals altijd weer het buitenbeentje was, en gewoon in een leerlingenkamer was gezet. Dan viel ze tenminste niet zo op, en kon ze haar doel op deze school wat sneller volbrengen.
Met haar vurige temperament onbewust verborgen achter haar onschuldige oogjes deed ze de sleutel in het slot, draaide ze de knop om, en stapte ze de kamer binnen.
Oja.
Een kamergenoot. Daar had ze nog niet aan gedacht.
Haar gezicht vertrok ietwat terwijl haar blik op het meisje bleef hangen.

Emily, die net op haar knieën was gaan zitten om haar koffer te openen en er alvast een aantal spullen uit te halen, keek meteen op toen ze al gesleutel aan de deur hoorde, die vervolgens al gelijk opende. Gelijk sprong ze op. Dat moest haar kamergenoot toch wel zijn? Haar ogen gleden ietwat naar beneden toen ze voor het meisje stond, dat toch wel een stukje kleiner was dan zij, maar niet irritant veel. Even twijfelde ze, toen ze het gezicht van het meisje zag dat niet bepaald vrolijk stond, maar stak toen haar hand toch maar uit. "Emily,' stelde ze zichzelf toen voor.

Taylor keek even achterdochtig naar de hand, besloot toen dat het waarschijnlijk niet in een groen monster ging veranderen, en nam het ding toen met diezelfde achterdochtige blik aan.
"Taylor," stelde ze zichzelf monotoon voor. Ze zou morgen naar de Heerseres gaan om te vragen of ze een eenpersoonskamer mocht.
Alhoewel ze geen buitenbeentje wilde zijn, ze had gehoord dat er ook andere leerlingen eenpersoonskamers hadden, en ze had absoluut geen trek in een een hyperactieve puber die haar uit haar concentratie zou halen.
Ze priemde haar oogjes, en liep vervolgens naar het bed waar ze haar kleine tas opzette.

Nogal onzeker trok Emily haar hand weer terug. Haar kamergenote was dus niet de meest gezellige persoon om een kamer mee te delen. Misschien dat ze daar nog verandering in kon brengen. Misschien dat ze gewoon een slechte dag had.
"Zeker ook een lange reis gehad?" gokte ze toen, haar stem had een bijna vrolijke ondertoon. Wist zij veel dat Taylor helemaal geen zin had om te praten, en dat haar gedrag zeker niet daar aan lag.

Taylor's blik gleed langzaam naar het over-vrolijke kind dat nogal nutteloos woorden stond uit te kramen.
Ze priemde haar oogjes en ritste haar tas open. "Regel nummer éen," begon ze, terwijl ze haar zeer geringe aantal kledingstukken uit de kast begon te vissen. "Niet praten over nutteloze dingen."

Emily's mond viel bijna open van verbazing toen Taylor het opeens over regels had. Wilde ze nou serieus de regels voor haar gaan bepalen in de kamer die ook voor haar bedoelt was?
"Misschien is het wat handiger om de regels op te schrijven, dan weet ik ze gelijk en kan ik ze proberen te onthouden," bracht ze toen uit, gevolgd door een neppe glimlach.
Meteen daarna richtte ze haar rug naar Taylor toe om haar eigen spullen weer uit te pakken. Ze praatte morgen wel, als de reis gezakt was voor haar.

"Goed idee," zei Taylor, die weer naar haar bed liep. Ze kroop naar het hoofdeinde, graaide even in haar tas, en haalde er vervolgens een dik boek uit dat Koken voor Gevorderden heette.
Het stond vol met recepten, en alhoewel het eigenlijk ter inspiratie bedoeld was, leerde Taylor graag de recepten uit haar hoofd. Ze had het niet zo op inspiratie, dan was er nooit een duidelijke lijn die je moest behalen.
Ze wierp even een blik naar de rug van Emily, en begon toen door de pagina's te dwalen.

Hoewel onzichtbaar voor Taylor rolde Emily geïrriteerd met haar ogen. Als haar kamergenote zo zou blijven voor de rest van het jaar zou ze nog om overplaatsing gaan vragen ook.
Haar ogen dwaalden af naar het boek in de handen van het meisje, maar hoe graag ze ook vragen zou willen stellen, dit keer leek het haar toch echt beter het niet te doen. En daar dacht ze niet vaak over na. Met een kleine zucht liet ze zich weer op haar bed vallen en pakte ze haar tas weer op, op zoek naar iets interessants om te doen.

Het enige dat Emily nodig had was een dikke trui, en dus pakte ze de eerste de beste trui uit haar nog bijna niet uitgepakte koffer en trok ze hem aan. In dit geval was dat een rode trui met een capuchon; eentje die ze wel vaker droeg. Even keek ze haar kamer rond, om te zien of Taylor er misschien ook was, maar ze was nergens te bekennen. Misschien was dat maar goed ook. Nu was het nog wachten tot 8 uur.

Om 8 uur precies stond Nick voor de deur. Hij schraapte zijn keel en klopte op de deur. Hij keek even door de gang, maar er was niemand te bekennen.

Meteen toen Emily geklopt op de deur hoorde stond ze op en liep ze richting de deur om open te doen. Een klein glimlachje toverde zich tevoorschijn op haar gezicht en ze trok de deur achter zich dicht. "Good evening," glimlachte ze, waarna ze zich klaarmaakte om aan te lopen. "You ready?"

Nick knikte."Ik wel." en samen met haar liep hij de school uit, op weg naar het park.

"Good to know," grijnsde Emily, waarna ze met hem mee liep richting de uitgang van het gebouw, naar buiten toe, waar het al aardig donker begon te worden. Maar goed dat haar trui zo dik was.

Met een totaal verwilderde blik bonsde Seth hard op de deur.
Yuu spookte zo ontzettend verscheurend door zijn hoofd dat hij er alles voor over had om zijn hoofd op andere onderwerpen te zetten. Om er nooit meer over na te denken.
Hij zou eerder naar de keuken gaan, hij zou al zijn energie voortaan in het koken steken.
Nooit maar dan ook nooit zou hij nog tijd hebben om aan hem te denken.
Toen de deur maar niet open ging trapte hij er ongeduldig tegenaan.
"DOE OPEN VERDOMME," schreeuwde hij woest.

Verbaasd sprong Emily op van haar bed toen ze opeens hard geklop op de deur hoorde, gevolgd door een stem die ze wel herkende maar niet kon plaatsen. Pas toen ze de deur opendeed wist ze het weer.
"Seth!' begon ze, waarna haar ogen zichzelf voor korte duurde vergrootten. Hij zag er niet beter uit na een middag niet leren, maar juist alleen maar slechter. "Seth!" riep ze nog een keer geschrokken. "Wat is er gebeurd?!"

Seth duwde haar woest aan de kant en donderde de kamer binnen. Hij zag het boek echter nergens.
Verwilderd draaide hij zich weer om naar het meisje in de deuropening.
"Ik wil mijn boek terug," verklaarde hij met een trillerige stem, terwijl hij haar dwingend aankeek. "Waar is het? Ik moet het hebben, ik moet het hebben!"

Totaal overdonderd staarde Emily Seth, die haar kamer binnenstormde, na. Wat was er aan de hand? Hij gedroeg zich nog vreemder dan hij die morgen al gedaan had.
Een moment lang bleef ze in dezelfde positie staan, om vervolgens de deur achter zich dicht te drukken, haar hand er nog tegenaan. "Seth, kalmeer!" beval ze hem, al wist ze dat het toch niet ging helpen. "Wat is er nou?!" Dit keer ging hij de kamer niet uit zonder uit te leggen wat er aan de hand was.

Seth keek haar even verstomd aan, en fronste toen ze hem opdroeg te vermelden wat er was gebeurd.
Hij opende verslagen zijn mond en balde zijn vuisten terwijl zijn blik op de grond viel.
Hij was bedrogen?
Hij was gebruikt?
Hij was stom genoeg geweest om te geloven dat Yuu hem boven Carter zou kiezen?
Seth's blik gleed gepijnigd in die van Emily en hij voelde hoe de woorden in het diepste deel van zijn lichaam zonken.
Hij kon het nooit aan iemand vertellen, sowieso schaamde hij zich kapot, en ten tweede.. Hij haalde trillerig adem en liet draaide zich haastig om.
Hij wilde nooit meer aan Yuu denken.
Met een onhandige haast trok hij het dekbed van een bed en keek hij eronder, toen het boek er niet lag dook hij onder het bed, waar ook geen boek lag. Verstrooid kwam hij overeind en beende hij naar de kast.
Hij moest dat verrekte ding vinden.

"Stop maar met zoeken, je vind het toch niet," bracht Emily op een kalme toon uit, die al Seths bewegingen precies volgde. "Slapen doet je niet bepaald goed, mhh?"
Toen ze hem vanmorgen zag in de eetzaal wist ze zeker dat hij er zo erg aan toe was dat het niet erger kon, maar nu ze hem weer zag.. Het leek nog steeds met de seconde te verergeren.

Yuu was op weg naar het kantoor van De Heerseres. Hij werd veroordeeld voor het half dood trappen van Carter. Waarschijnlijk zou hij geschorst worden of iets dergelijks. Niet dat zoiets hem iets kon schelen. Hij had op het moment wel andere dingen aan zijn hoofd. Hoe hij bijvoorbeeld aan Seth ging overbrengen da-
Zijn gedachtes werden ruw verstroord door een stem die hij tot in het diepste van zijn brein herkende en een deur die dichtsloeg.
Met een versnelde pas kwam Yuu de hoek om. Hij wist niet achter welke deur de stem zich verscholen hield, maar hij was niet van plan om weg te gaan tot hij het wel wist.
'Seth?!' riep Yuu door de gang, in de hoop dat hij hem vanachter zijn deur kon horen.
'Seth?! Waar ben je?! Kom naar buiten!' beval hij. Hij wist dat hij totaal het recht niet had om bevelen naar Seth uit te delen maar hij moest hem zien. Hij moest hem spreken.
Hij moest Seth vertellen dat hij niet op zou geven.
'Waar ben je verdomme?!'

Middenin de kamer bleef Seth plots verstijfd staan. Zijn ogen schoten open, en zijn handen balden zich tot vuisten.
Yuu.
"N-niets zeggen!" beval hij Emily trillerig. "Ik ben h-hier niet!"
Met ogen die vol schoten van de pijn en de verscheurende herinneringen draaide hij zich haastig om, op zoek naar een goede verstopplaats.

Emily snapte niks van wat Seth uitkraamde, maar het klonk zo wanhopig dat ze knikte en besloot om te doen wat hij vroeg. In een vlugge beweging liet ze de deurklink los die ze nog steeds vast had en ging ze op het bed zitten.
"Shh," suste ze Seth fluisterend. "Binnen ziet hij je niet, waar je ook zit." Het was een beetje nutteloos om een verstopplaats te zoeken wanneer je toch al binnen zat. Was hij dan zo wanhopig dat hij zelfs niet hier normaal durfde te zitten? Waarom verbaasde haar dat niet eens?

'SETH?!' Yuu wist honderd procent zeker dat hij hem wel gehoord had. Hij wilde gewoon niet naar buiten komen.
Natuurlijk wilde hij dat niet. Seth dacht dat hij hem voor Carter had verlaten.
Maar Carter lag nu in de ziekenzaal met een schedelbreuk.
'Seth?! Ik weet dat je luistert dus ik doe het maar even zo!' riep Yuu verder. Het kon hem niets schelen dat iedereen die nu op deze gang in een kamer zat hem kon horen.
'Ik zat fout! Ik zat verdomme vreselijk fout! Ik weet dat je me haat, maar dat maakt me geen donder uit! Ik zei dat ik tijd nodig had, en die tijd is nu om! Ik geef niet op Seth! Ik blijf je achtervolgen al is het tot in je dood! Ik geef niet op!' riep hij door de gang. Hij hijgde zachtjes van de kracht die hij in zijn stem gezet had.
'Watch my words, you'll be back in my arms! I won't rest untill you are!'
Yuu's ogen schoten in het rond. Hij vond het zeer frustrerend dat hij niet wist in welke kamer Seth zich verstopt had. Hij had graag een paar keer op de deur gebonkt.