Sportvelden

'Ik had een nachtmerrie over Jade en Nicholas. Jade tried to kill me.' zei ze terwijl ze het zweet van haar voorhoofd afveegde. 'Trouwens, waar was wat voor nodig?'

'O jee. Ze stalkt je zelfs als je droomt' mompelde Toushirou naar de grond starend. 'Wat? Je sloeg me in mijn gezicht!' zei hij, naar zijn wang wijzend. 'Kijk nou, het is helemaal rood'

'Oh sorry.' mompelde ze terwijl ze naar de lucht keek. 'Damn it, het begint te hagelen.' zei ze terwijl ze vlug opstond en Toushirou meetrok naar de tribune die bij het voetbalveld stond.

Toushirou rende achter Yumiko aan. Hij hield zijn vest onder zijn shirt zodat die droog bleef, en hijgde uit toen ze op de overdekte tribune stonden. 'Nu mag je hem best lenen hoor' lachte hij. 'Ik heb er weinig last van, ik heb immers IJs&Kou'

'Thanks.' zei ze met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Ze nam plaats op een bankje en zuchtte even. 'Ik voel me toch echt net een zwerver.'

Toushirou ging naast haar op het bankje zitten en grijnsde. 'Ik vind het best lekker' gaf hij eerlijk toe. 'Ik hou meer van debuitenlucht dan van binnen zitten' voegde hij eraan toe. Hij sloeg zijn vest om Yumiko's schouders heen. 'Dan hoef je in ieder geval geen kou te kleumen'

'Ik heb het niet koud.' zei ze met klappertandjes. 'Naja misschien een heel klein iniminiebeetje.'

Toushirou grijnsde. Hij ging achter haar zitten en wreef even over haar armen heen om het warm te maken ((niet te perv denken HAHAHA)). Het begon steeds harder te hagelen. 'Great, we komen hier nooit meer weg'

'Ik denk ook niet dat ik nog in slaap ga vallen eigenlijk.. het is nu ehh.. 2:38.' Nog zo'n 6 uur en dan konden ze veilig teruglopen naar de school.

Toushirou grijnsde. 'Nachtbraken, dus..' mompelde hij in zichzelf. 'Als iemand hier komt patrouilleren zijn we dood' lachte hij. Hoewel hij het niet verwachtte.

'Ze zullen wel gek zijn.' zei ze lachend. 'Niemand die door de hagel komt om te kijken of er toevallig twee nachtbrakers op de tribune van het voetbal zitten.'

'Inderdaad' zei Toushirou knikkend. 'Mochten ze dan wel komen, dan hebben we wel de pech dat ze waarschijnlijk nog bozer zijn. Eigenlijk zouden ze dankbaar moeten zijn want dan hoeven ze niet voor niets door die hagel heen'

Lichtelijk afwezig mompelde ze iets naar Toushirou wat moest lijken op een bevestiging van zijn opmerking. De hagel was omgeslagen in een heftige regen. Op een vreemde manier fascineerde het Yumiko hoe de lucht en de aarde eruitzagen tijdens een stortbui. Ze kon zich niet inhouden, stond op en gooide het vest richting Toushirou voor ze in de regen stapte. De druppels vloeiden over haar gelaat, en later over heel haar lichaam. En het raarste was nog dat ze het heerlijk vond. Dat ze helemaal doorweekt was, daar dacht ze niet eens aan.

Toushirou staarde Yumiko verbaasd na. Kennelijk had ze het helemaal niet koud. Hij stond grijnzend op en stapte de regen ook in, die hem afkoelde. 'Lekker weertje' schreeuwde hij, de wind gierde zodat hij wat gedempt werd. Hij zag een flits en een paar seconden later klonk er een oorverdovende klap. Hij keek verschrikt om; waarschijnlijk sloeg de bliksem in op het meer.

Yumiko was verdiept in de velen druppels die naar beneden stortten. Gefascineerd bleef ze ernaar kijken terwijl ze haar armen wijd spreidde om de regen nog beter over haar heen te laten komen. De klap van de blikseminslag wekte haar op een brute manier. 'Wat was dat?' vroeg ze terwijl ze schichtig om zich heen keek.

Toushirou staarde naar Yumiko alsof ze iets heel raars had gezegd. 'Ik liet een scheet' zei hij grijnzend. 'Gisteren at ik chili. Dat had ik moeten overslaan' zei hij lachend. Hij keek naar de lucht, die opnieuw oplichtte door een flits.

'Geen tijd voor grapjes Toushirou, de bliksem is vlakbij. We staan op een open veld, we zijn het hoogste punt op dit stuk en kunnen daarom makkelijk getroffen worden door de bliksem.' Snel pakte ze Toushirou's hand en trok ze hem mee terug naar de tribune en ging ze opnieuw op het bankje zitten, terwijl ze staarde naar de regen die gepaard ging met bliksem en donder.

'Oké, oké' klaagde Toushirou terwijl hij zich mee liet sleuren. 'Laten we dan maar hier gaan zitten tot we verkouden zijn' zei hij met een grijns. Hij ging naast haar op het bankje zitten. 'Of ben je bang?' vroeg hij, al klonk het meer bezorgd dan uitdagend.

Ze gaf hem een zachte stoot in zijn maag en zuchtte even op een manier die Toushirou moest vertellen dat hij fout zat. 'Ik kom van Ayao. Ik moet wekelijks toekijken hoe in mijn straat mensen worden koud gemaakt in opdracht van Cecilio. Soms is de donder zo erg dat je nergens veilig bent. Overal kan hij dan inslaan, het maakt niet uit waar je je dan bevind. En jij vraagt of ik bang ben voor een kleine onweersbui? Laat je nakijken.'

Toushirou grijnsde. 'Dat dacht ik wel' zei hij koeltjes. 'Maar ik zorg gewoon veel te goed voor je' hij klopte haar op haar hoofd alsof het zijn eigen dochtertje was die iets goeds had gedaan. Hij keek naar de regen die steeds harder leek te gaan als hij dacht dat het niet gekker kon.

Yumiko keek toe hoe de regen steeds heftiger werd, en hoe de wolken steeds donkerder werden. 'Het lijkt wel alsof er een vloek over is uitgesproken..' mompelde ze. Een kippensoepvloek. In de verte zag ze hoe een boom geraakt werd door de bliksem. Het geluid van de donder was oorverdovend, waardoor Yumiko even schrok en een stukje omhoog veerde.

Toushirou schrok nu toch wel op, en zijn grijns verdween. De boom was gesneuveld, en stond maar 100 meter verderop. Hij kneep met zijn handen in zijn zitting. 'Oké dit is best kut' zei hij, waarna hij slikte.

'Sssht.' zei ze terwijl ze haar wijsvinger op zijn lippen legde. 'Niets zeggen. Als je je angsten hardop uitspreekt lijken ze altijd nog enger dan ze in werkelijkheid zijn.' Met een schichtige blik keek ze naar de boom die volledig was bezweken door de blikseminslag die het had moeten verduren.

Toushirou keek haar onzeker aan. Hij had geen idee of hij straks ineens getroffen zou worden door de bliksem en pakte daarom zijn vest maar waar hij betekeningsvol naar keek. 'Even afscheid van hem nemen' zei hij triest, waarna hij zijn vest platknuffelde.

'Niet zo sentimenteel.' zei ze met braakneigingen terwijl ze het vest van Toushirou bij hem wegtrok. Ze schrok enorm toen de bliksem opnieuw insloeg, ditmaal nog net iets dichter bij dan ervoor. De boom spleet doormidden en beiden kanten vielen naar een andere kant. Rustig blijven, geen paniek. Rustig blijven, geen paniek.