Cecilio's halloweenparty.

'Oke dan,' zei Carter. Hij liep langs Emily heen de hal in, voelde zich plots heel relaxed en stapte al snel de frisse buitenlucht in.
Meteen voelde hij zich extreem opgelucht.

In een snel tempo liep Emily achter Carter aan en huiverde even toen ze de koude buitenlucht voelde, al was het wel een hele opluchting na het verstikkende gevoel van eerder in de lege zaal.
Nu nog verontschuldigen voor haar rare gedrag - al was het niet haar schuld. Het voelde alsof ze hem dat verschuldigd was..
"Carter, ik eh..- het spijt me," bracht ze toen uit, zorgend dat ze een beetje achter hem liep zodat ze hem niet in zijn ogen hoefde aan te kijken. Dat zou het een stuk moeilijker maken.
"Het kwam door Nicholas met zijn stomme pijlen! SorryhetspijtmeechtheelergdatYuujehalfvermoordde," ging ze daarna aan een stuk door zonder tussen door ook maar te ademen. Wat als hij nou eens echt heel boos was!?

'het was niet jouw schuld. Het was in de eerste instantie sowieso mijn schuld om... nouja. Ik had beloofd dat ik het niet zou doen maar op de één of andere manier vind ik het toch erg moeilijk om je niet aan te raken als je bij me in de buurt bent... ofzo,' zei Carter. Hij staarde naar zijn schoenen, zijn zwarte haren vielen een beetje voor zijn gezicht.

"Waarom?!" wilde Emily gelijk weten, al lukte het haar niet de teleurstelling in haar stem te verbergen. Waarom had hij zichzelf beloofde het niet te doen? Er was naar haar idee niks gebeurd waarvoor hij zich zou moeten verontschuldigen.
"Ik vond het wel leuk," ging ze toen met een beteuterd gezichtje verder, haar ogen nu wel op zijn omlaag hangende gezicht gericht, iets wat hem er opeens veel kwetsbaarder uit deed zien. '... Echt waar," voegde er nog bijna onhoorbaar aan toe, zonder nog aan de kou m haar heen te denken.

Carter keek even naar Emily die totaal geen problemen leek te hebben met zijn idiote gedrag. Great, zijn vreselijk irritante charmes hadden nog gewerkt ook. Waarschijnlijk was het nu al te laat om terug te krabbelen naar een normale vriendschap. Hij keek voorzichtig op naar Emily, die in het maanlicht nog veel mooier was dan in het vreemde groene licht uit de lege zaal.
Hij zuchtte. Waarom stribbelde hij eigenlijk zo tegen? Als Emily er geen problemen mee had, waarom hij dan wel?
Onbewust deed hij een stap dichterbij.

Alhoewel Emily totaal geen problemen had met het feit dat Carter dichterbij was komen staan, schrok ze er toch van en had ze met moeite geen stap achteruit gedaan.
Als gehypnotiseerd bleef ze in Carters groene ogen staren die perfect matchten met het shirt dat hij aanhad en ze vervloekte haar benen die alweer niet mee leken willen te werken terwijl de warmte die opnieuw ontstond haar hele lichaam overnam, alweer.
Met moeite lukte het haar om ook in stap in zijn richting te zetten, al tolde haar hele hoofd er nu al van.
"I really don't care," bracht ze toen op fluistertoon uit, waarna ze haar ogen van die van Carter afwendde en ze recht voor zich uitkeek, tegen de bekende groene kleur van zijn shirt aan.

Carter voelde hoe zijn vermogen om rationeel te kunnen denken alweer wegebben dankzij de aanwezigheid van Emily voor zijn neus. Hij was ook onverbeterlijk.
'So you're saying... that you actually like it?' vroeg hij met een scheve glimlach, terwijl zijn hand al onderweg was naar die van haar om hem lichtjes vast te pakken.

Emily voelde haar wangen roze kleuren na Carters vraag die in haar oren meer klonk alsof hij haar betrapt had en al snel liet ze haar hoofd wat omlaag hangen, haar ogen nu gericht op Carters hand die de hare vastpakte en die ze onbewust steviger vastpakte nu.
"I guess I am," wist ze na een tijdje te vermelden, haar ogen nog steeds op hun handen gericht, al had ze nu zonder het door te hebben nog een stap dichterbij Carter gezet.

Een glimlach was niet van Carter's gezicht te slaan. Zijn vrije hand gleed naar de rand van Emily's gezicht om het voorzichtig op te tillen zodat hij haar aan kon kijken. 'You sure?' vroeg hij, terwijl hij zijn hoofd iets dichterbij bracht en haar met zij diepzeegroene ogen fonkelend aankeek.

No. "I am," bracht Emily uit die moeite had met het terugvinden van haar stem nadat ze opeens weer recht in Carters ogen keek.
Vervloekte, hypnotiserende ogen dat het ook waren.
Zonder er bij na te denken maakte ze zichzelf iets langer en drukte ze haar mond op de zijne, om te vervolgen wat er in de zolder gestopt was.

Een vlaag van verheerlijking schoot door Carter's lichaam zodra zijn lippen die van Emily raakten. Hij sloeg zijn arm om haar middel heen en duwde haar voorzichtig tegen zich aan, terwijl zijn andere hand naar haar haren afdwaalde, waar hij zachtjes met zijn vingers doorheen streek. Hij had het idee dat hij bij Emily ongelofelijk voorzichtig moest zijn, alsof ze elk moment in een hoopje stof kon verdwijnen als hij niet voorzichtig genoeg was.

Alsof ze elk moment smelten ging; zo voelde het toen Carter zijn arm om haar heen sloeg en het duurde een hele poos voor ze eindelijk het gevoel in haar lichaam weer een beetje terugkreeg en ze genoeg kracht kon zetten om haar arm om zijn nek heen te leggen.
Nu die vreselijk geest er niet was hoefde ze tenminste niet bang te zijn dat ze gestoord werden door die imbeciel van een overleden persoon.

De maan, die vaag tussen een paar wolken door scheen liet een blauwachtig licht op Carter en Emily vallen. Het licht zorgde ervoor dat de dauw op het gras op een magische wijze glinsterde. De wind woei zachtjes langs hen heen en nam hier en daar wat herfstbladeren mee.
Niet dat Carter ook maar iets merkte van de omgeving. Hij ging totaal op in Emily en was compleet vergeten waar hij was, wie hij was, wat hij hier in de eerste instantie kwam doen en waarom hij in godsnaam nog gedacht had dat hij dit niet wilde.
Het sloeg totaal nergens op, want dit was toch gewoon fantastisch?

Emily keek vaag op maar danste toen gezellig met Seth mee

Als Emily geweten had dat die stomme geest dit de vorige keer verpest had had ze hem waarschijnlijk niet heel gelaten, maar daar kon ze zich nu niet druk over maken.
Alles wat op dit moment telde stond nu voor haar en zou daar hopelijk ook nog een hele poos staan.
Helaas was dat valse hoop; een bekend gelach klonk heel dichtbij en hoe hard ze ook probeerde het te negeren; het lukte niet; het bleef maar harder worden.
"Ik haat geesten," bracht ze op een fluistertoon uit zonder haar hoofd meer dan een centimeter van dat van Carter te verwijderen. Dat was onmogelijk.

Carter keek vanuit zijn ooghoeken in het rond. Hij voelde de agressie uit de lege zaal weer in zich opborrelen toen hij het schelle gelach van de geest weer hoorde. 'We zijn vervloekt,' gromde hij eerder kwaad dan verslagen of hopeloos. Hij vertikte het om toe te geven aan die vreselijke schim en sloeg nu beide armen om Emily heen, terwijl hij even in het rond bleef kijken en daarna weer naar haar kreeg.
'You know what, I don't give a shit about ghosts,' zei hij met een twinkelend glimlachje, vlak voordat hij zijn lippen weer op die van Emily duwde. Het schelle gelach van de geest vervaagde al snel weer. Hij wist niet zeker of het zijn verbeelding was of dat de geest er echt vandoor ging, maar hij had er in iedergeval geen last meer van.

Emily's gezicht vrolijkte op na Carters opmerking, maar nog voor ze iets had kunnen zeggen werd haar die mogelijkheid alweer door Carter ontnomen die zijn lippen op de hare drukte.
"Me neither," wist ze nog uit te brengen zonder haar gezicht echt van hem weg te trekken, nu ook beide armen om zijn nek heen.
Dat die geest maar ergens dood neerviel. Dood, ha-ha. De ironie.


((oke ik ben gewoon heel moe XD))

Het grootste gedeelte van het gevecht was aan Scarlett voorbij gegaan en ze "ontwaakte" pas weer toen ze Nicholas' stem hoorde.
"Meegaan? .. Oh eh, right," bracht ze ietwat versuft uit.
Ze had helemaal geen zin om hier nog te blijven. Scorpio was niet te vinden en ook Toushirou leek van de aardbodem te zijn verdwenen. Nee, dan ging ze toch liever naar een minder irritante plek die haar gevoelens niet versterkte.

Nick glimlachte en liep de zaal uit. Buiten wachtte hij op Scarlett. Hij voelde hoe zijn lichaam weer rustiger werd. Hij zuchtte opgelucht. Alles was opeens een stuk helderder.

Ondertussen nog zoekend naar Scorpio liep Scarlett teleurgesteld de ruimte uit, waar het drukkende gevoel op haar emoties verdween en ze snel om zich heen keek.
"Where do you wanna go?" vroeg ze zonder hem echt aan te kijken. Met Halloween was alles hartstikke donker dus het maakte haar eigenlijk vrij weinig uit ook.

Nick fronsde."Mij maakt het niet zoveel uit. Alles is toch donker dus ik zal er niet veel van zien." Hij haalde zijn schouders op."We kunnen kijken hoe griezelig de eetzaal er op dit moment uitziet?" stelde hij voor.

"Okay," bracht Scarlett uit, die haar blik even liet glijden naar wat Carter en Emily moesten voorstellen. Tot zover de liefde voor Yuu dus. "Come on," zei ze vlug, terwijl ze Nicholas aan zijn arm meetrok richting de eetzaal. Eigenlijk had ze nog best honger ook.

Nick liep gehaast achter haar aan naar de hallowenische (?!) eetzaal.

(maak jij aan?)

Carter voelde hoe bekende gevoelens door zijn bloed gierden en wilde wel besluiten om Emily los te laten, maar zijn hoofd liet het niet echt toe. Voordat hij het wist had hij zijn warme handen al onder Emily's shirt geplant, ook al stonden ze daar midden op het grasveld.

Emily schrok op toen ze opeens de warmte van Carters handen veel sterker tegen zich aanvoelde en meteen opende ze haar ogen, die nu naar de nog dichte ogen van Carter staarden, en bleef ze een paar tellen doodstil staan.
Wilde ze dit wel? Maar als ze het niet wilde, waarom leek haar lichaam daar dan niet op te reageren?
In plaats van naar achter toe te stappen was ze de bovenkant van Carters trui aan het fijnknijpen, die dat misschien niet eens merken zou, en sloot ze rillend haar ogen snel weer. Waarom was het zo moeilijk te beslissen wat ze wilde?!