Cecilio's halloweenparty.

De achterkant van Yuu's hoofd was nou niet bepaald een harde plek, dus toen de vuist van Carter ertegenaan knalde dreunde dat ver door in zijn hoofd. Seth duizelde voor zijn ogen en vervaagde tussen een heleboel zwarte vlekken voor zijn ogen. Hij wilde zich ergens aan vast grijpen om zijn evenwicht te bewaren maar net op dat moment ramde Carter zijn voet tegen zijn knieholtes en viel hij met een klap op de grond.
Niet in staat om iets anders dan zwarte vlekken te zien kneep Yuu zijn ogen maar fijn, terwijl hij licht kreunend overeind probeerde te komen, iets wat de duizelingen in zijn hoofd absoluut niet toelieten.

Nick keek met grote ogen toe. Hij keek even om naar Scarlett."Emily!" riep hij, toen hij zag dat ze zich midden in de strijd wierp. Hij wist niet wat Yuu zou doen als hij blind van woedde zou zijn. Hij liep er snel naar toe en pakte haar arm vast. Het was niet hard. Hij trok haar weg. En hij legde zijn hand op Carter's schouder."Kom, man. Laat je niet te veel opfokken. Relax," zei hij. Nick was altijd de gene die tussen ruzie's wou komen.

"LAAT ME MET RUST!" riep Emily gelijk toen Nicholas haar wegtrok zonder dat ze iets terug had kunnen doen.
Paniekerig trok ze haar arm terug en ging ze daarna weer koppig in dezelfde houding als daarvoor staan.
Yuu lag nu dan misschien op de grond, hij stond waarschijnlijk zo weer op en als hij Carter dan zou zien zou hij waarschijnlijk helemaal flippen, Yuu kennende. En ze had Carter toch liever nog een poosje heel.

"Ja dat wist ik ook wel," beet Seth Yuu met een rood hoofd toe, terwijl hij hem met priemende oogjes aankeek.
Natuurlijk wist Seth dat niet.
Seth die had alles weer eens véelste serieus opgenomen.
Maar die melodramatiek ging hij mooi niet aan Yuu's neus hangen. Bovendien was hij boos op Yuu.
"En nu wil ik verdomme naar de wc," schreeuwde hij boos in Yuu's gezicht.
Maar juist op het moment dat hij zich omdraaide hoorde hij een luide klap en een doffe bonk, waardoor hij binnen een paniekerige zwaai weer was omgedraaid.
Yuu lag op de grond, half dood te gaan, en Seth dook doodongerust bij hem neer.
"YUU!" riep hij in totale paniek. "Wat is er ge.. YUU JE BLOED JE BLOED OP JE HOOFD JE GAAT DOOD YUU JE GAAT DOOD NEEEEEE YUU JE MAG NIET DOOD, JE MAG NIET DOOD!"
Gillend keek hij om zich heen, en in een roes van totale wanhoop ving hij een gezicht op.
...
Carter.

Zijn ogen schoten vuur, zijn gezicht werd kwaadaardig, en al snel waren het niet alleen Yuu's kleren die zijn outfit geslaagd maakten.
Eigenlijk zag Seth er veel angstaanjagender uit dan hij ooit had kunnen dromen. Jammer voor hem dat hij véel en véel te kwaad was om dit door te hebben.
Nee.
Seth had een slachtoffer, en hij was op moordpad.
"CARTER JE HEBT YUU VERMOORD," brulde hij, en met een laatste oerkreet schoot hij op het afschot der universum af.

Carter keek met opgetrokken wenkbrauw en met zijn armen over elkaar geslagen naar Seth die als een wild beest op hem af kwam rennen en een heleboel onzin uitkraamde.
'Wat nou?! Wilde jij soms ook?!' riep hij op een dreigend toontje, terwijl hij zijn armen van elkaar loshaakte en zich behoedde voor een Seth die met een enorme knal tegen hem op zou vallen. Wat een idioot stel waren die twee toch. Eerst een beetje elkaar tot het uiterste uitdagen en dan de anderen de schuld geven?!

Nick duwde Carter langzaam naar achter."Hou je in," siste hij. Hij keek naar Yuu."Seth, breng Yuu naar de ziekenzaal, en koel wat af. Het lijkt me belangerijker om Yuu in leven te houden dan Carter te vermoorden, hmm?" zei hij. Zijn ogen gleden naar Emily."Emily, I could use some help."

"SETH! DOE NORMAAL!" riep Emily gelijk uit toen hij in de plaats van Yuu aan kwam rennen.
Ten eerste omdat het nergens op sloeg dat hij ging aanvallen aangezien Yuu net zo erg bezig was geweest en ten tweede omdat die idioot alleen maar zichzelf pijn ging doen op deze manier. "Doe toch gewoon allemaal normaal!" vervolgde ze daarna gefrustreerd terwijl ze met haar voet kwaad op de grond stampte, waardoor haar tiara die toch al scheef gestaan had voor haar ogen viel en ze hem snel weer -scheef- op haar hoofd zette.
Waarom moest er ook gewoon áltijd gevochten worden? Stel kleuters dat het eigenlijk ook was.

Seth's stem sneed in de vorm van een intense koppijn door Yuu's hoofd. Hij gleed een beetje krampachtig met zijn hand naar zijn achterhoofd, waar bloed aan zijn haar kleefde. Voorzichtig opende hij zijn ogen. De wereld was nog steeds omgeven van zwarte sterretjes, maar hij kon tenminste weer zien. Niet in staat om te staan bleef hij half op zijn knieën zitten terwijl hij naar Carter keek met een moordlustige blik in zijn ogen. Hij was met zijn kop tegen de grond geslagen en had daardoor een bloedlip. Een beetje bloed sijpelde langs zijn mond, dat hem samen met zijn roodgloeiende ogen en zijn scherpe hoektanden een fantastisch vampiristisch((weetnietofdateenwoordismaargoed)) uiterlijk gaf. Op dat moment racete Seth langs hem heen, recht op Carter af. 'Nee Seth idioot!' wist hij uit te roepen. Meteen werd het weer licht in zijn hoofd en kneep hij even zijn ogen dicht, terwijl hij verwoed weer overeind probeerde te komen, maar Carter had iets met zijn knieën gedaan waardoor dat niet ging.

"AAAAAAAAAAAAAAAAARGHH!" brulde Seth, die met een rotvaart tegen iets hards aanknalde en even duizelig naar zijn hoofd greep.
Maar al snel was zijn duivelse onderneming weer op de baan.
"HOE DURF JE YUU PIJN TE DOEN," tierde hij verwoed, terwijl hij hem op zijn teen trapte, "YUU IS STERVENDE EN DAT IS JOUW SCHULD."

Nick sprong aan de kant. Dit hielp duidelijk niet. Hij hield er niet van om in elkaar geslagen te worden. Hij ging naast Emily staan en fronsde diep.

Flint kwam vanuit zijn hoekje en keek nog even naar de drie vechtende mannetjes "En ik maar denken dat ik een kind was..." hij keek even naar de groep en liep een beetje beteuterd de zaal uit nog altijd gekleed in zijn konijnen outfit.

Oké, die botsing had hij aan voelen komen maar die trap op zijn teen deed toch net genoeg pijn om kwaad genoeg te worden. 'Je vraagt er zelf om slapjanus,' gromde Carter tussen zijn kaken door, vlak voordat hij Seth een stomp recht op zijn neus gaf. Hij dacht even totaal niet aan de gevolgen die dit kon hebben.

'IK ZEI VERDOMME DAT JE MET JE GORE POTEN VAN HEM AF MOEST BLIJVEN!' schreeuwde Yuu woest naar Carter, die zijn zelfbeheersing compleet verloor. Hij schoot overeind, negeerde de vreselijk stekende pijn in zijn knieën en stormde op Carter af, maar net toen hij aankwam begaven zijn benen het en denderde hij weer op de grond, terwijl zijn hoofd pijnlijk bonkte. Woest ramde hij met zijn vuist op Carter's voet om zijn agressie af te reageren. Hij hoopte dat die klootzak al zijn tenen zou breken.

Emily's blik viel op de pijlen die aan Nicholas' rug hangen en ze hoefde geen moeite te doen om díe te herkennen. Precies zo'n pijl die haar geraakt en waarna ze Yuu "leuk" vond. De pijl die voor al die chaos gezorgd had.
Onbewust viel haar mond open terwijl ze naar de pijlen bleef staren en daarna pas Nicholas aankeek.
"NICHOLAS! JIJ IDIOOT!" begon ze kwaad. "HET IS ALLEMAAL JOUW SCHULD! ALS JIJ NIET MET DIE STOMME, STOMME PIJLEN.." ging ze verder, niet wetend wat ze allemaal wilde zeggen. "GEBRUIK DIE PIJLEN VOOR JEZELF, NIET VOOR ANDEREN!" riep ze nog iets harder erachteraan. Ongelooflijk. Hij had gewoon een van zijn stomme pijlen op haar afgeschoten?!

Nick keek opzij. Emily was tegen hem aan het schreeuwen."Chill. Ik moest hem van Yuu op jou afvuren. Jullie reageren zelf allemaal zo jaloers als de pest - daar moeten jullie echt eens wat aan gaan doen," merkte hij op. Hij haalde een pijl uit de koker en draaide hem rond tussen duim en wijsvinger. De punt van de pijl was het puntje dat altijd aan hartjes zat. (het was dus een hartje onderaan) Hij keek er aan."Fascinerend, hmm? Je was trouwens wel heel grappig."

"AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH," krijste Seth, die totaal verwilderd van de intense pijn een paar stappen naar achteren zette, over iets struikelde, en bovenop iets zachts terecht kwam.
Verwilderd keek hij naar beneden.
Yuu.
Hij zat bovenop Yuu.
"Bwuuu! Bwe bwleeft!"
Veel te euforisch om op te merken dat zijn neus schots en scheef stond, en dat bloed in het rond spoot, keek hij Yuu extreem blij aan.
Yuu leefde!
HIJ LEEFDE.

Carter beet op zijn lip toen Yuu zijn tenen verbrijzelde, maar hij besloot zich niet te laten kennen en slaagde erin om schamper te lachen. 'Stelletje schooiers,' zei hij op een spottende toon. Hij zette zijn voet tegen Yuu's hoofd en duwde hem zo naar achteren weer tegen de grond.
'Probeer me nog één keer te slaan en volgende keer laat ik je er niet zo makkelijk vanaf komen,' gromde hij, plotseling heel veel zelfvertrouwen hebbend omdat hij het gevecht gewonnen had. Hij draaide zich even om naar Emily. 'Sorry Emily, het was niet m'n bedoeling je avond te verpesten,' zei hij, waarna hij over Yuu en Seth heen stapte alsof ze grof vuil waren en met grote passen de zaal uitbeende. Hij had het helemaal gehad met al die versterkte emoties.

"JE HOEFT TOCH NIET TE DOEN WAT YUU JE OPDRAAGT?!" ging Emily kwaad verder. "WAT BEN JE? ZIJN PERSOONLIJKE SLAAFJE?"
Licht hijgend bleef Emily staan en veegde ze ruw wat haren die in haar gezicht gevallen waren weg.
Hij vond haar gráppig? Wist hij wel wat hij aangericht had met die stomme pijlen van hem?
Ten eerste had ze zich volkomen belachelijk gedragen bij Yuu, ten tweede was Seth waarschijnlijk - en terecht vanuit zijn oogpunt - hartstikke kwaad op haar en ten derde - en het ergste -, ze had waarschijnlijk alles verpest bij Carter met haar stomme gedrag.
"Hoe dúrf je?!" siste ze kwaad tussen haar tanden door - haar woede tien keer zo erg als normaal, wat zorgde voor een blik die er perfect bij paste. Hoe haalde hij het in zijn hoofd het ook nog gráppig te noemen!?
Haar humeur sloeg echter totaal om toen Carter opeens wegliep, van enorme woede naar enorme teleurstelling, terwijl zijn woorden niet eens tot haar doordrongen. "Zie je," bracht ze bijna onhoorbaar met een gebroken stem uit.
Zonder erover na te denken rende ze achter hem aan de deur uit. "Wacht!" riep ze hem met een nog trillende stem na, al wist ze niet hoe ze verder ging. Wat moest ze nú zeggen? Als hij al stopte.

Nick had niet eens de kans om wat terug te zeggen. Wat was ze toch ook een klein, dom meisje. Hij zei sorry. Natuurlijk gaf Cartman nog om haar. Hij keek naar de pijl, en stak die toen weer terug in de koker. Hier kon hij nog een hoop plezier mee beleven.

'SETH VERDOMME KIJK EENS WAT ER MET JE GEZICHT IS GEBEURD!' riep Yuu totaal in paniek uit terwijl hij met grote verschrikte ogen naar Seth's neus keek die helemaal niet meer op zijn plek stond. Zijn hoofdpijn vervaagde en met een ruk sprong hij overeind. Er kraakte iets bij zijn knieën waardoor de pijn plots verdween en hij prima in staat was om weer overeind te staan. Waarschijnlijk hadden zijn gewrichten even scheef gezeten... ofzo.
'CARTER LAFAARD DRAAI JE OM!' schreeuwde Yuu. Een immense koppijn bonkte door zijn hoofd. Met een rotvaart rende hij op Carter af, klaar om hem met zijn hoofd tegen de stenen te verbrijzelen, toen hij plots werd tegengehouden door een paar onzichtbare banden om zijn polsen en enkels.
'Zo is het wel genoeg.'
De stem van De Heerseres galmde door de hele zaal. Yuu keek verschrikt op en zag haar met een strenge blik kijken.
'Maak je geen zorgen Yuu, Seth's gezicht fixen we wel. Je zit op een magische school, weet je nog?' zei ze. Yuu stopte beteuterd met tegenstribbelen.
'Neem hem mee naar de ziekenzaal en laat zelf even naar je hoofd kijken. Volgens mij heb je een hersenschudding,' commandeerde ze. Yuu kon niets anders doen dan haar gehoorzamen. Hij voelde de banden om zijn enkels en polsen verslappen en liep naar Seth om hem overeind te helpen.
'Kom Seth,' zei hij, de hoofdpijn verbijtend. 'We gaan naar de ziekenzaal.'
De Heerseres richtte zich op Emily en Carter.
'Ik denk dat het beter is als jullie nu gaan. Deze zaal is niet echt goed voor jullie op het moment. Ga anders een luchtje scheppen,' stelde ze voor. Haar stem was zo overheersend en machtig, dat het gewoon onmogelijk was om niet te gehoorzamen.
Met nog altijd een beetje een vreemd week gevoel in zijn knieën maakte Yuu aanstalte om naar de uitgang van de zaal te lopen. Zijn hele lichaam trilde nog na van adrenaline en de angst dat Seth's prachtige gezicht nooit meer hetzelfde zou zijn, maar hij kwam tenminste vooruit en daar ging het om.

Nick's ogen werden groter toen hij de Heerseres zag. Eindelijk greep er iemand in waar echt naar geluisterd werd. Hij was blij dat ze hem niet de schuld was, en hij liep terug naar SCArlett."Ga je mee of wil je hier blijven?" fluisterde hij zachtjes, hopend dat ze het zou horen.

"BWaarom mbwoet bikh bwaar bde biekenbaal? Bwik vbo.. w.."
Geschrokken haalde hij zijn hand naar zijn neus.
"BWAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH BWUUUU BWHIK BLOED BWYUUUUU BWYUUUUU!!!!"
Compleet irrationeel begon hij het bloed met zijn armen weg te smeren, maar dat deed ten eerste heel erg veel pijn, en ten tweede hielp het niets want het bloed bleef maar tevoorschijn komen.
Maar toen ze over de drempel van de lege zaal stapten, hielden de extreem paniekerige emoties ineens op, en leek het even alsof hij absoluut niets voelde.
Het contrast was immens.
Helaas herinnerde de stekende pijn hem eraan dat hij helemaal niet emotieloos, en al snel sprongen de tranen weer in zijn ogen.
"Bet boet pwijn," merkte hij een beetje verstrooid op, en juist op het moment dat hij Yuu een verbaasde blik toewierp, zakte hij door zijn knieën en ging hij van zijn stokje.

Yuu ving Seth verschrikt op. Hij vergat zijn eigen hoofdpijn compleet, al helemaal toen ze de lege zaal verlaten hadden leek het maar een minuscuul kwaaltje. 'SETH!' riep hij licht in paniek. Hij nam Seth snel in zijn armen alsof hij een prinsesje was en racete in sneltreinvaart richting de ziekenzaal, die gelukkig niet ver was.

Carter keek Yuu en Seth na en draaide zich toen weer om naar Emily.
'Wanna go outside?' stelde hij uiteindelijk voor. Hij moest zijn excuses nog aanbieden voor zijn plotselinge aanval op der en natuurlijk omdat hij zo stom was geweest om te gaan vechten.

Bang voor een reactie as "Rot op" of "Laat me met rust" hoorde Emily verbaasd Carters vraag aan.
Of ze mee naar buiten wilde? Natuurlijk wilde ze dat.
Snel knikte ze terwijl er een klein glimlachje op haar mond ontstond. "Of course," verduidelijkte ze haar antwoord nog.
Zonder er nog over na te denken ging ze naast Carter staan en wachtte ze tot die ook begon te lopen.