De eendenvijver

'Overpijnzingen,' zei Ben met een grijns. 'Wereldse overpijnzingen. Die chocolade is lekker, trouwens.'

Iris even na over het woord "overpeinzingen". Ze dacht zelf nooit zo na over problemen in de wereld. Ben, jongen, je zet me aan het denken.. ze grinnikte even om die gedachte maar werd even later al weer verstoord, uit haar binnenpretje, door zijn complimentje. 'Dankje..' zei ze glimlachend.

'Ik wed dat we hier binnenkort kunnen schaatsen,' zei Ben toen ineens. Hij had het ineens bedacht en zei het toen zomaar.

Kayleigh glimlachte even terug naar het meisje en wendde haar blik toen weer tot de eendjes.
Vroeger, toen ze een jaar of 6 was, was er ook een vijver in de buurt van haar huis. Daar ging ze altijd met haar vader de eendjes voeren. Ze miste die tijd echt vreselijk.

Iris keek hem vragend aan, maar keek daarna blij, 'Uhmm, zou kunnen,' zei ze terwijl ze ongeïnteresseerd naar de lucht keek. Schaatsen, sneeuw, skiën en snowboarden.. ze grijnsde even en keek toen weer voor zich uit. Het was dat ze Ijs&Kou had anders had ze al dat sneeuw gehaat, vermoedde ze.

Toen pas merkte Ben eigenlijk het nieuwe meisje op. 'Hey!' riep hij haar toe. 'Volgens mij is zij nieuwer dan ik,' zei hij tegen Iris.

Iris moest lachen hoe enthousiast naar het nieuwe meisje zwaaide, ze knikte en glimlachte nogmaals naar het meisje en zwaaide uit eindelijk mee.

Kayleigh, die totaal in gedachte verzonken voor zich uitstaarde, merkte nieteens dat ze naar haar zwaaide. Logisch, als je niet uit je ooghoek kon kijken als er een irritant ooglapje voor zat.
Ze had al een paar keer overwogen het ding gewoon af te laten, maar dat deed ze liever niet.

'Hey!' riep Ben nogmaals. 'Ben je nieuw?'

Kayleigh keek op en wendde haar gezicht tot de jongen. Ze wist gewoon zeker dat hij het tegen haar had.
'Hoi..' zei ze terug. Ze keek vrijwel meteen weer naar de vijver.

'Ben je nieuw?' herhaalde Ben zijn vraag. Hij was het persoon dat interesse in iedereen toonde, zo ook in dit nieuwe meisje.

'Ja,' zei Kayleigh, dit keer zonder op te kijken. Ze haatte het als haar gedachtes verstoord werden, maar ze zei er niks van.
Ze wou niet overkomen als een arrogant rotkind.

Iris bekeek Ben alweer, hij had gewoon iets wat sommige jongens niet hadden, ze dacht nog even na. Interesse tonen.. Hij toont gewoon interesse, dat vind ieder meisje natuurlijk leuk.. ze keek hem daarna nieuwsgierig aan.

Toen wist Ben verder niets meer te vragen. Net toen hij een vraag had bedacht, namelijk hoe ze heette, was het moment voorbij en voelde het vreemd om er alsnog over te beginnen. Vervolgens richtte hij zic h op Iris onderzoekende blikken. 'Is er iets?' vroeg hij toen.

Iris liep langzaam rood aan, 'Oh, nee, hoor,' antwoordde ze. Ze voelde zich betrapt, maar keek al weer naar het meisje.

Ben keek op zijn horloge, en kwam tot de conclusie dat hij nog even tijd had. 'Dus, Iris. Wat doe je als je hier niet zit? Of bij ons op de kamer?' Hij grijnsde er zijn typische Ben grijns bij.

Iris grijnsde terug en voelde dat meer als een uitnodiging, het eerste wat in haar op kwam was dat ze bij Zero was. Maar dat was best wel lullig om te zeggen, maar iets anders wist ze ook niet. Ze haalde haar schouders op, 'Weet niet, ik verveelde me eerst, maar een goed gesprek met Ben maakte het toch wel weer goed,' complimenteerde ze hem.

'Ah joh, zo goed zijn mijn gesprekken nou ook weer niet. Ik kan me wel nuttigere gesprekken voorstellen dan gesprekken over eendenvijvers,' zei Ben grinnikend.

Half luisterend volgde Kayleigh het gesprek van de twee mensjes, terwijl haar aandacht nogsteeds op de vijver was gericht.
Niet mensen afluisteren, Kay. Ze schrok een beetje van deze gedachte. Het was precies haar moeder.
Met een diepe zucht liet ze haar hoofd naar voren hangen.

Iris moest lachen, 'Tsja, het is in ieder geval nuttiger dan niks zeggen..' zei ze.

'Daar heb je gelijk in,' zei Ben. 'Het is in ieder geval gezelliger. Maar soms is spreken zilver, en zwijgen goud.' Hij had zelf situaties mee gemaakt waarin dat het geval was. Wanneer zijn ouders ruzie hadden, bijvorobeeld.

Iris dacht even na over zijn woorden, 'Tja, zou kunnen,' mompelde ze in zichzelf. Ze was het in haar geval het er niet mee eens, niet toen haar ouders haar uit huis zetten, toen had ze haar mond moeten open trekken in plaats van niks zeggen. Maar ze het er geen spijt van, vond ze. Ze zat nu op MHS, en miste haar ouders totaal niet.

Ben plukte een grashalm en deed deze in zijn mond, als een cowboy look-a-like. 'Maar ik moet toegeven dat ik persoonlijk toch de voorkeur aan spreken geef,' zei Ben.

Iris grinnikte, dat had ze allang door gehad, 'Ik eerder van.. Nouja, het ligt aan het persoon eigenlijk.. Als ik bij iemand ben die ik vertrouw dan praat ik best wel veel, ja. Maar als ik die gene niet eens ken, dan houd ik me mond en laat die andere lekker wat aan lullen,' zei ze haastig. Toen ze was uit gesproken barstte ze in lachen uit, gewoon zomaar.

Ben keek Iris raar aan. 'Wat is er? Waarom lach je?'