Ziekenzaal

Yuu zuchtte geïrriteerd. Hij sloot eerst zijn ogen en kneep er toen een open terwijl hij naar Seth keek die zich absoluut niet gedroeg zoals hij zich normaal altijd gedroeg. Langzaam maar zeker kreeg Yuu het idee dat er één of andere lustige vloek op de doktersjas heerste. Zijn blik gleed van Seth's hand aan zijn doktersjas naar zijn gezicht dat hem ongelofelijk aan het uitdagen was.
'Seth... Connor,' zei Yuu half streng half met een naar adem happende stem.
Hij wilde zeggen dat Seth hem los moest laten maar er kwamen geen klanken meer uit zijn keel.
Hij kon nu twee dingen doen. Het opgeven en zich aan Seth overgeven, of vluchten.
Het was vreemd. Zijn lichaam en hersenen leken totaal niet naar de eerste optie te neigen.
Het deed hem een beetje leeg voelen van binnen, alsof hij een belangrijk deel van zichzelf was kwijtgeraakt.
Met een trieste blik in zijn ogen pakte Yuu Seth's pols. Eerst streek hij even met zijn vingers over de warme huid, en daarna versterkte hij zijn greep. Hij trok Seth's pols los, en deed een stap achteruit.
'Het is alles of niets, Seth. Ik ben het zat om steeds naar jouw stemmingswisselingen te moeten leven. Ik zie je op de bruiloft,' zei hij. Zijn stem klonk een beetje kil omdat de woorden die hij uitsprak waarheid waren. Als Seth zo door bleef gaan zou het hem nooit lukken zijn lot te accepteren. Dan zat hij voor altijd gevangen in een wirwar van hoop en verlies.
Dat wilde hij niet.
Met een ruk draaide hij zich om. Hij schoof de gordijnen open en beende naar de deur.
Hij verliet de ziekenzaal, nog altijd in doktersjas, en met een meetlint in zijn hand.
Hij zocht wel iemand anders die hem wilde opmeten.

Met haar arm in het gips, haar middel in het verband gewikkeld en een gevoel van vernedering lag Alecia naar het plafond te staren. 1 van de aardlingen had haar verslagen. ok, hij was van level 3 geweest. Dus sterker dan haar. Maar toch... Haar techniek had ze niet genoeg onder controle gehad en momenteel werkte dat enorm op haar zenuwen. Ze had het tegen Lune willen opnemen maar in plaats daarvan werd ze bijna vermoord door een aardling. Vol schaamte sloot ze haar ogen en beet ze op haar lip. Ze bedacht of het wel verstandig van haar was geweest om zomaar tegen de aardlingen het te gaan opnemen. Wat was haar doel? "vecht voor je land hadden ze gezegt" ok, haar ouders zijn niet te gemakkelijkste. Dat was zeker. Ze wisten werkelijk alles wat Alecia elk moment deed MHS. Waarschijnlijk zat er 1 van hun bediening op deze school die Alecia hele tijd in de gaten hield. Eigenlijk als ze er zo over nadacht, besefte ze dat ze geen vrijheid had. Haar ouders gunden haar in andere woorden geen moment rust. Naast haar op haar nachtkastje rinkelde haar telefoon weer. Zonder te kijken wist ze al wie het zou zijn. "vreemd...ik dacht net aan ze... I wonder" Ze draaide haar hoofd om richting haar rinkelde gsm die uiteindelijk zweeg.

Omdat Taiga met haar krachten om moest leren gaan moest ze trainen zo ook met healen. ze liep in een zuster outfit rond omdat ze hier werkte om ook te trainen, zo mocht kleine dingen doen zoals een bloedneus, schaafwonden, splinters en die kleine dingen. ze was naar De Heerseres gegaan zodat haar krachten van het slot waren vandaag. Taiga rende van de enne kant naar de anderen mt verband en allerlei zalfjes en middeltjes. ze liep naar een meisje van 12 die haar in haar vinger een sneetje had. ze concentreede zich op de snee en een helder licht kwam van haar af. na een paar sec was het sneetje weg en liep het meisje vrolijk de ziekenzaal uit. Taiga zuchte ookal was het een klein sneetje het koste veel moeite om het te healen, veel tijd had ze niet om na te denken omdat ze al weer iemand moest gaan vebinden.

(zoon zuster pakje heeft ze aan:)

-nieuw-

Yuu negeerde Seth's bevel om hem los te laten. Ten eerste genoot hij daarvoor te intens van Seth's warmte onder zijn vingers, die overigens veel te warm was en hem ernstige zorgen baarde, en ten tweede was hij vastberaden om Seth de gehavende Carter te showen. Seth moest weten dat Yuu absoluut niets meer met die gast te maken had. Zodra Carter weer op zijn benen kon staan zou hij hem de school uitschoppen zodat ze nooit meer last van hem zouden hebben.
Ja, dat zou hij doen.
Zonder eerst te kloppen of iets dergelijks gooide hij de deur van de ziekenzaal open. Yui kwam meteen op hun afgestormd en legde een vinger op haar mond.
'SSST SSSST ER LIGGEN HIER PATÏENTEN MET ERNSTIGE HERSENBESCHA-'
Ze stopte abrupt met praten toen ze zag wie haar bezoekers waren.
'Dokter Yuu, patiënt Seth!' riep ze zachtjes uit. Haar blik schoot tussen de twee heen en weer.
'Wat doen jullie hier?' vroeg ze daarna argwanend toen ze zich bedacht wie ook alweer de ernstige hersenbeschadiging in haar ziekenzaal veroorzaakt had.
'We komen voor Carter,' zei Yuu. Hij duwde Seth richting het bed waar een aantal zwarte gordijnen omheen hingen. 'Ga maar kijken, daar ligt ie,' zei Yuu. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek naar Yui, die aarzelend toekeek maar hen niet tegenhield. Ze had het hele verhaal al van De Heerseres gehoord en ze wilde alles behalve zich bemoeien met wat er op het moment tussen die drie aan de gang was.

Beteuterd kneep hij even zijn oogjes fijn naar Yuu, maar al snel wilde hij dolgraag zijn dapperheid bewijzen, en stapte hij op het bed af om vervolgens de gordijnen wild aan de kant te rukken.
Zijn mond gleed een beetje open en hij keek de afgetakelde blonde egoïst verbijsterd aan.
Hoewel hij ergens had verwacht dat Carter vast wel een paar blauwe plekjes zou hebben, had hij totaal niet verwacht dat Yuu hem tot déze mate had weten toe te takelen.
Het was een beetje eng.
En een heel klein beetje zielig.
Maar tegelijkertijd was het zó ontzettend geweldig en fantastisch, en warm-makend, dat hij even niet wist wat hij moest zeggen.

'Ik zei toch dat ik fout zat... Helaas besefte ik dat pas toen jij al weg was...' mompelde Yuu. Hij keek met een razende woede in zijn blik naar Carter op het bed, die lijkbleek zag en tot halverwege zijn voorhoofd in het verband was gewikkeld. Om zijn ogen lagen zwarte kringen en zijn lippen waren gezwollen ondanks het feit dat het al een paar dagen geleden was dat hij Carter een knal had verkocht.
Yui slaakte een gilletje toen ze merkte dat Seth de gordijnen had opengetrokken.
'NIET DOEN NIET DOEN!" riep ze uit. Ze rende op de gordijnen af en trok ze haastig weer dicht.
'Wil je hem dood hebben ofzo?! Zijn hele hoofd ligt in een breuk! Elk klein beetje licht kan fataal voor hem zijn!' siste ze streng. Ze keek even kwaad naar Yuu. Niet te geloven dat de jongen die ze eerst als haar potentiële opvolger had gezien zomaar een jongen bijna dood had geslagen. Alle sterke twijfels die ze op het begin had gehad waren meteen weer terug. Het kon haar niets schelen dat hij het uit liefde gedaan had. Hij was geen haar beter dan een moordenaar.
Yuu keek de ziekenzaal rond. Zijn blik bleef even hangen op een doktersjas aan de kapstok. Als zijn humeur niet was verpest door het aanblik van Carter had hij hem wel even aangetrokken.

Seth draaide zich verwoed om naar Yuu en gaapte hem even totaal verbijsterd aan.
"Heb je hem bijna doodgeschopt?" vroeg hij verward. "Waarom schop je.. waarom zou je! Jij en Carter lagen.. jullie.." Hij hapte naar adem en balde zijn hand tot een vuist naast zijn lichaam.
"Waarom laat je me niet gewoon met rust," fluisterde hij met een gebroken stem, terwijl hij langs Yuu naar de ziekenzaal uitbanjerde. Halverwege zijn verdrietige parade werd hij echter onderbroken door een hoest, een nies, en nog een nies, waardoor hij even krampachtig voorover boog.

'Ik laat je niet met rust omdat ik niet kan rusten voordat ik jou weer hier heb,' zei Yuu terwijl hij naar de ruimte tussen zijn armen gebaarde. 'En hou verdomme eens je mond over Carter ik sla die gast toch niet voor niks de ziekenzaal in. Ik wil Carter niet. Ik wil alleen jou,' zei Yuu. Zijn ogen staarden doordringend naar de rug van Seth. Hij voelde het verdriet van gisteravond weer opkomen en deed automatisch een stap naar voor. Hij wist de rest van zijn passen wel in te houden en keek afwachtend naar Seth's rug.
Zou hij weglopen? Vast wel. Zijn hart zette zich schrap op de volgende afwijzing. Hij moest maar snel met grootsere dingen komen. Twee verdiepingen vol rozenblaadjes en een Eeuwige Roos waren blijkbaar niet genoeg om ook maar een deukje in zijn haat te slaan.

Seth draaide zich niet om toen Yuu's woorden zijn oren in schoten, maar kwam alleen bibberig overeind en onderdrukte de dwang om de ziekenzaal gillend te verlaten.
Hij wilde Yuu echt wel geloven, maar er was iets permanent in zijn hoofd veranderd dat hem tegenhield.
Hij beet op zijn lip en stampte even gefrustreerd tegen de grond, voor hij koers zette naar de uitgang van de ziekenzaal.
Verdomme. Hij had Yuu misschien maar nooit moeten vertrouwen.
Boos en teleurgesteld en verdrietig rukte hij de deur van de ziekenzaal achter zich dicht.

Yuu staarde verslagen naar de dichte deur van de ziekenzaal, terwijl hij de leegte in zijn maag iets groter voelde worden. Hij voelde hoe als zijn levenslust weer werd weggerukt bij de zoveelste afwijzing die hij naar zijn hoofd gesmeten kreeg en zakte door zijn knieën op de grond.
Alle prachtige herinneringen uit de ruimte waar hij nu in zat werden compleet overschaduwd door deze nieuwe, vreselijke herinnering.
Wat was hij toch ook een slappeling.

Ryuk was op ontdekkings toch door de school en kreeg van een meisje een zin naar z`n hoofd geslingerd die hij gewoon niet had kunnen vergeten 'je moet de ziekenzaal even zien daar liggen echt een paar leuke mensen' de zin paradeerde nog altijd rond in zijn hoofd terwijl hij zachtjes de deur open drukte en een verslagen mannetje op de grond zag zitten, hij wist even niet zo goed hoe hij moest reageren....misschien de deur dicht doen en weglopen? of toch maar helpen?
Hij keek Yuu een beetje verward aan in de knoop met zijn eigen gedachten.

-new-


Alecia was bewusteloos naar de ziekenzaal gebracht. Haar hals had opengelegen en haar voorhoofd zag er ook niet al te best uit. Ademen was bijna onmogelijk door de wonde aan haar hals. Zodra ze wakker zou worden zou Alex spijt krijgen van wat hij haar had aangedaan.

((omgosch! die sig! waar heb jij die picc weer vandaan gehaalt xD, toepaselijk))



Alex stond rechtover haar bed en keek naar haar rustige ademhaling. Ze zag er zo vredig uit hoe ze daar lag te slapen. Maar hij wist dat haar gedachten 1 grote puinhoop moest zijn. Dit meisje, zijn verloofde. Ze was 1 groot raadsel. Hij had het enorm moeilijk om er achter te komen wat ze allemal dacht. Ok hij wist dat ze hem haatte, en hij wist ook haar hele achtergrond thuis. Maar wie ze werkelijk was kon hij maar niet zien. Ze was niet wie ze toonde dat ze was, dat was duidelijk. In haar ogen kon hij zien dat ze geen stil type was. Het was haar geleerd om te zwijgen, om stil te zitten en te gehoorzamen. Maar dat was niet de echte Alecia. Dat was te zien aan haar reacties zodra hij haar zoende.

Alecia droomde over thuis. Ze stond doodstil recht. Haar hele lichaam was dat van een pop. Aan haar handen, knieën, voeten, ellebogen, hoofd en rug zat een touw dat haar kon dwingen te bewegen wanneer het maar wou. Een oude vrouwen hand bestuurde ieder Deel van haar lichaam. Ze had geen eigen wil. Het enigste dat ze kon bewegen was haar wijsvinger. Ze wilde huilen maar een pop heeft die mogelijkheid niet. Ze wilde schreeuwen maar haar lippen weigerde om te openen. Dit gevoel was verschrikkelijk.

Alex pakte een stoel en zette zich naast Alecia neer. Hij streelde over de zachte huid van haar wang. Ze was prachtig. Jammer dat ze zelf niet probeerde hem aardig te vinden.

Alecia sliep onrustig. Ze pijn in haar hals begon haar weer lastig te vallen. Die nachtmerrie van haar deed haar absoluut niets goed.

Alex merkte dat ze onrustig werd. Voorzichtig pakte hij haar hand. Misschien was het wel niet zo slim van hem geweest om haar zo aan te vallen. Zij had hem gespaard en dan deed hij zoiets. Ok, dat was dom geweest van hem. Maar zij was de gene geweest die een gevecht had gestart. Het was niet zijn volledige schuld. Ach wie hield hij voor de gek. Natuurlijk was het zijn schuld dat ze hier lag. Wacht.. had hij nu spijt van iets wat hij had gedaan? Tegen een meisje dan noch wel! Hij sloeg zijn hand tegen zijn hoofd en liet die dan weer langzaam zakken. Misschien kreeg hij wel koorts en wist hij niet meer wat hij dacht. Nee, zijn hoofd voelde niet aan als een gloeilamp. ((tjouwe wel he, liesel x3))