Ziekenzaal

het gebruikelijke riedeltje. De hoofdzuster is een kind van 11 van 1,50 m, een vurig temperament, en een hele hoop paarse haren.
regels: geen gespam svp

--

Seth kwam nogal verwilderd de ziekenzaal binnengesjokt. Hij had eerst een tijd ijsberend en met grote ogen die overal heenschoten in zijn kamer doorgebracht, maar de brandende pijn op zijn lichaam was met de seconde erger geworden, zodat hij zichzelf uiteindelijk had overgehaald een tocht naar de ziekenzaal te maken.
Verstomd bleef hij in de kleine receptie staan, tot hij plotseling een harde kracht achter zijn bovenbeen voelde.
"Aa-u," kraamde hij nogal verbaasd uit, terwijl hij zich verward omdraaide om te zien wie hem aan zijn schouder trok.
Zijn blik gleed naar beneden.
Daar, een paar koppen lager, stormde een woedend gezichtje dat omkransd was met een lading paarse haren die tot over haar middel reikten. Op haar hoofd rustte een wit kapje.
"Wat is er met jou gebeurd!" riep het kind verwoed uit, terwijl ze hem met een onverwachtse maar onontwijkbare kracht naar éen van de wit opgemaakte bedden sleurde.
"Eh-.." stamelde Seth nogal verbaasd, terwijl hij ruw op het bed werd geduwd en het meisje met vurige ogen naast zijn bed aan zijn overhemd begon te trekken.
"Ik eh, klein ongelukje.."
"JULLIE MOETEN NIET DENKEN DAT JULLIE MET JULLIE VERDOMDE SPELLETJES MAAR AAN MOGEN KOMEN BANJEREN," schreeuwde het kind terwijl ze Seth's overhemd zonder enige moeite openscheurde. Ontzet keek hij van haar gezicht, naar haar handen, die met allemaal enge dingen kwamen aanzetten.
"H-hé.. wacht ev-"
"IK HEB OOK ANDERE DINGEN TE DOEN HOOR," ging het kind onverstoord verder, terwijl ze iets kouds op zijn buik legde en er hard mee in de ronte smeerde. Seth negeerde het feit dat het helemaal geen pijn deed en kermde van de pijn. Hij deed éen oog open, zag dat ze totaal niet op hem inging, en hield nogal beteuterd zijn mond.
"JULLIE EN JULLIE STOMME OORLOG, HET IS OOK ALLEMAAL-"
"Eh-, Yui-sama.. ?"
Het kind hield geïrriteerd op met haar tirade en draaide zich woest om, zodat haar paarse haren in de ronte zwaaiden.
Seth keek verbaasd van het meisje, naar de in zwart geklede figuren achter haar. Met grote ogen herkende hij ze, inclusief het slap hangende geval dat ze met moeite overeind wisten te houden.
"O- FANTÁSTISCH," schreeuwde het paarsharige kind, terwijl ze de doekjes op Seth's borst dumpte en wild van razernij het slappe geval op haar schouders nam en het op het bed naast Seth gooide.
Seth liet zijn blik over de rest van de ziekenzaal glijden, en merkte nogal verbaasd op dat die bijna helemaal vol was. Hier en daar stonden smoezende groepjes in zwart geklede Ayaoanen of aardlingen, en soms was de zieke kennelijk zo erg gewond dat de gordijnen beter dicht konden blijven.
Seth slikte.
Wat was er in godsnaam aan de hand?

Yuu schuifelde als een soort zombie richting de ziekenzaal. Hij dacht er geen moment bij na dat het in tijden als deze misschien wel druk kon zijn. De ziekenzaal in zijn herinneringen was op één persoon na compleet leeg geweest, dus verwachtte hij dat dat deze keer ook zo zou zijn. Min die ene persoon dan.
Maar toen hij bij de deuropening aankwam en naar binnen staarde om overvloeid te worden met herinneringen die hem zouden verdrinken in verdriet merkte hij verbaasd op dat hij de ziekenzaal totaal niet herkende.
Ten eerste was het overdag, en ten tweede zat het er vol met mensen.
Stomverbaasd liep Yuu de ziekenzaal binnen, totaal in de war gebracht omdat de zaal totaal niet met zijn herinneringen matchte. Zijn blik gleed langs de vele gewonden, en al snel bedacht hij zich dat het natuurlijk oorlog was.
Zijn blik bleef hangen bij Seth.
'Oh verdomme,' mompelde hij in zichzelf toen hij voelde hoe alle gevoelens die hij zojuist in de eetzaal had gevoeld weer naar boven kwamen, en deze keer nog een stukje erger, aangezien Seth geen shirt meer aan had.
Yuu voelde hoe hij in zijn rug door de deuropening werd geduwd. Hij deed een paar stappen naar voren om zijn evenwicht te bewaren maar liet zich niet afleiden door de personen die langs hem heen naar binnen glipten.
Hij hield zijn blik strak op Seth gericht, terwijl hij nu degene was die in het midden van de ruimte stond.
Zijn ogen fonkelden van verschillende soorten verlangens. Een koude lucht die langs zijn bovenlichaam streek maakte zijn verlangen naar Seth's lichaamswarmte nog een stuk erger.
'Yo Seth,' wist hij uit te brengen.
Hij voelde hoe hij het steeds kouder kreeg. Zijn blik gleed naar de doktersjas die aan de kapstok hing een paar meter naast hem.
Als Seth hem niet snel kwam opwarmen zou hij die wel aantrekken.

Seth keek verwoed op toen hij een bekende stem hoorde, recht in twee rood fonkelende oogjes. Dat hij net van Yuu had weten weg te sprinten, betekende niet dat hij daar nu nog tot in staat was. Zijn lichaam vlamde, en het duurde niet lang voordat hij zijn benen over de bedrand had geslingerd.
"JIJ GAAT HELEMAAL NERGENS HEEN-!" schreeuwde het paarsharige zustertje, die aan kwam drentelen en hem met een immense kracht terug in het kussen duwde.
"Au!" klaagde Seth, die nu wel echt pijn lijdend naar de plek waar ze hem had geraakt greep. Het kind wierp hem een dodelijke blik toe, en Seth slikte haastig zijn woorden in. "Sorry," mompelde hij haastig.
Het meisje kneep haar ogen samen, ging op een krukje naast Seth's bed staan, en pakte de doekjes op zijn borst weer op.
Haar blik gleed naar Yuu terwijl ze de dingen op Seth's buik uitspreidde.
"En wie mag dat wezen?" gromde ze, terwijl haar ogen vervaarlijk fonkelden.
Seth keek van Yuu, naar zijn buik, en weer naar Yuu. Als hij niet onder bedwang werd gehouden door Yui zou hij niet weten hoe snel hij wat nostalgie moest opwekken.

Yuu's blik gleed van Seth naar de doktersjas, naar de zuster, en weer terug naar Seth. Voordat hij het door had had zijn roversinstinct al een compleet plan opgezet om die zuster uit de weg te ruimen. Zijn voeten begeleidden hem naar de doktersjas. Met een zwierig gebaar pakte hij het ding van de kapstok en sloeg hij het om zijn schouders. Eerst hielp hij zijn verlamde arm door de linkermouw, en daarna trok hij zijn rechterarm door de ander. Hij trok zijn kraag recht, knoopte het ding niet dicht en liep naar Seth's bed toe.
'Hallo, mijn naam is Ryuu Takano, ik ben de stagair,' zei hij en hij stak vriendelijk zijn hand naar het zustertje uit.
'De Heerseres kwam met de mededeling dat u wel wat hulp kon gebruiken, en hier ben ik dan,' zei hij. Zijn blik schoot heel even naar Seth omdat hij toch wel even nieuwsgierig was naar zijn reactie.
Het feit dat hij over een paar dagen moest trouwen en Seth eigenlijk compleet had afgezworen was hij totaal vergeten.

Zijn adem schoot uit zijn lichaam.
Yuu.
Als.
Dokter.
Zijn ogen werden groot, zijn handen begonnen onophoudelijk te tintelen, terwijl zijn blik van Yuu's gezicht, naar de doktersjas, en vervolgens naar de hand die voor zijn gezicht zweefde schoot.
Gulzig nam hij het ding met beide handen aan, en staarde hij even totaal verbijsterd naar de immense prachtheid voor zijn neus- ín doktersjas.
Een gevoel dat hij nog nooit op zo'n ordinaire manier had gevoeld spoelde door zijn lichaam. Hij kon het echter niet ontwijken.
Hij wilde Yuu.
En wel nu.

Yuu grijnsde van oor tot oor toen hij zag hoe Seth zijn hand in beslag nam. De hand die eigenlijk voor de zuster bedoeld was.
Yui keek hem een tijdje argwanend aan, maar besloot toen dat het te druk was om hem te weigeren.
'Oké dan. Je komt als geroepen. Zou jij dit af willen maken? Dan ga ik naar de overige idioten hier,' zei ze, een stuk rustiger dan ze net tegen Seth was geweest.
Yuu hoorde maar half wat ze zei. Hij concentreerde zich voor de volle honderd procent op de warmte van Seth die via zijn hand door zijn hele lichaam gierde.
Plotseling kreeg hij het heel warm in die doktersjas.
'Komt voor elkaar,' mompelde Yuu nog half tegen Yui, die al naar een ander bed gehuppeld was.
'Nou dan, Seth. Laten we jou eens even snel beter maken,' zei Yuu terwijl hij besloot om zijn rol vol te blijven houden.
Dit kon nog leuk worden.
Hij wrikte met tegenzin zijn hand los uit die van Seth en pakte de doekjes waar Yui mee begonnen was.
Voordat hij aan de slag ging liep hij even naar de gordijnen om het bed heen om ze dicht te trekken.
Hij had er geen zin in dat iedereen in de ziekenzaal ongestoord naar Seth's bovenlichaam kon kijken.
Terwijl hij met de doekjes de brandplekken op Seth's lichaam begon te deppen merkte hij hoe de ziekenzaal er nu plots een stuk meer als in zijn herinneringen uit zag, nu er geen mensen meer om hen heen waren.

Het feit dat Seth niet kermde van de zogenaamde pijn toen Yuu de doekjes op zijn borst plantte, zei al meer dan genoeg.
Zijn handen klemden zich om het matras, zijn benen stonden stijf van de onderdrukte verlangens, en zijn hoofd zag er nogal rood aangelopen uit. Met grote ogen staarde hij naar dokter Yuu, die er zó ontzéttend verleidelijk uit zag, dat hij heel veel moeite moest doen om een paar moralen en dramatische ideeën op te halen.
Licht hijgend gleed zijn blik van Yuu's ontblootte borst.

Yuu voelde hoe hij steeds meer uit zijn rol viel naarmate hij langer naar Seth's gewonde borst staarde. De kracht in zijn hand verslapte langzaam en uiteindelijk liet hij hem maar doelloos op Seth's buik rusten, terwijl hij naar de wonden staarde.
'Sorry. Ik had het eerder kunnen zijn maar ik was te egoïstisch. Ik dacht dat...' Yuu's blik gleed langzaam naar Seth's gezicht.
'Ik wou dat ik de wonden kon laten verdwijnen, maarja, ik ben maar een stagair,' merkte hij half grappend op, maar eigenlijk meende hij het bloedserieus. Hij voelde zich op het moment naast enorm heet van binnen ook vreselijk schuldig.
Zijn hand vertikte het om zich terug te trekken van Seth's buik. Hij staarde er een tijdje naar.
'Sorry,' zei hij nogmaals, dit keer doelend op het feit dat hij zijn arm maar niet terug trok.

"Niet... egoïstisch.." pufte Seth. Zijn hand rukte hij los van het matras en liet die even haperend boven die van Yuu zweven. Met een schokkende borstkas van een schreeuwende moraal die boven kwam drijven liet hij zijn vingers met een lichte plof op die van Yuu vallen.
Zijn blik gleed van zijn vingers, die zich automatisch om die van Yuu krulden, naar Yuu's gezicht. En vervolgens natuurlijk naar de doktersjas.

Yuu keek met een pijnlijk gezicht naar zijn hand, die nu in die van Seth lag.
'Jawel... ik ben wel egoïstisch,' ging hij verder. Zijn stem klonk een stuk lager dan normaal. Waarschijnlijk kwam dat omdat hij zo zwaar ademde. Hij durfde zijn blik niet van zijn hand af te werpen, bang dat dat zou bevestigen dat het allemaal een illusie was.
'Zoals nu... op dit... moment... heb ik hele egoïstische... verlangens,' zei hij langzaam. Hij moest bijna al zijn levenskracht gebruiken om zichzelf op de stoel te houden.
Waarom was zelfs het aanblik van hun handen zo vreselijk onweerstaanbaar dat er gedachtes door zijn hoofd schoten die zelfs de duivel nog zou verbieden?

Seth hield wijselijk zijn mond over zijn eigen tamelijk egocentrische gedachtes, en bleef Yuu hunkerend aangapen. Hij had sterk het idee dat hij eruit zag als een aanhankelijke puppy, maar dat idee wuifde hij weg terwijl zijn blik naar de ineengestrengelde vingers op zijn brandende borst gleden.
Zijn lichaam reageerde wild en hij kon het niet helpen. Een andere hand schoot de lucht in, en hij greep wild ademhalend en in volle concentratie Yuu's onderarm beet. Hij leunde iets naar voren, maar wist zichzelf met moeite tegen te houden.
Hij had het gevoel dat hij op springen stond, maar er was een of ander belachelijk klein lijntje dat hem op zijn plaats hield.

Het moment dat Yuu Seth's vingers op zijn onderarm voelde had hij het gevoel dat er een vulkaan uitbarstte in zijn hoofd. Zijn ogen schoten vuur (figuurlijk aangezien letterlijk op het moment niet kon) en binnen no-time was Yuu van zijn kruk op het bed gesprongen. Terwijl hij zwaar ademde keek hij naar Seth die onder hem lag.
Hij wilde iets zeggen, maar hij kreeg van zichzelf de gelegenheid niet, want hij was te druk bezig met ademen. Seth had hem zijn spreekvaardigheid compleet ontnomen.
Zijn ogen schoten wild van de ene kant van seth's gezicht naar de andere, van zijn borst naar zijn haren en uiteindelijk naar Seth's hand om zijn arm.
Hij kon weinig doen zo, nu seth's zijn enige bruikbare arm beet had en wachtte daarom maar een reactie af, terwijl zich een bekende angst in zijn maag ontwikkelde voor de mogelijkheid dat Seth onder hem vandaan zou vluchten.
Hij hoopte maar dat de doktersjas een beetje in zijn voordeel zou werken.

Seth probeerde zijn hevig schokkende borstkast onder controle te krijgen, maar slaagde daar totaal niet in. Zijn vingers klemden zich angstvallig om Yuu's arm, terwijl hij probeerde een heldere reden te bedenken waarom hij Yuu zou moeten loslaten. Maar hij kon niet meer helder nadenken. Yuu's afwezigheid de laatste dagen had hem totaal niet afgekickt.
Hij leunde naar Yuu toe en hapte naar adem.
Integendeel. Het voelde zelfs alsof zijn verslaving groter was geworden.
Een paar centimeter voor zijn gezicht bleef hij gepijnigd en vol opwellende verlangens hangen. Zijn ogen sloot hij verwoed, en de hand om Yuu's onderarm schoot los om vervolgens Yuu tegen zich aan te drukken en zijn gezicht in Yuu's haren te verbergen. Licht hijgend bleef hij zitten, ontwijkend, maar hunkerend naar zo veel meer op hetzelfde moment.

Yuu liet de fantastische aanrakingen van Seth's armen om hem heen over zich heen spoelen en voelde hoe hij zo vreselijk licht werd in zijn hoofd dat hij meteen hoger op de lijst kwam te staan voor de verkiezing 'wie-heeft-het-meest-een-ziekenhuisbed-nodig'. Yuu had er nu zeker een nodig, aangezien hij elk moment kon flauwvallen. zelfs de zwarte sterretjes waren al aanwezig.
Maar het kleine beetje hersenen dat nog functioneerde dwong hem om wakker te blijven en elke tel te koesteren die er op dit moment in de armen van seth voorbij ging. Yuu voelde hoe zijn arm zich om Seth's middel heen wikkelde en nog meer warmte opnam waardoor hij bijna overkookte van hitte. Zachtjes hijgde hij in Seth's oor terwijl hij de juiste woorden zocht om erin te fluisteren, maar hij kon niets bedenken. Het enige wat hij op het moment wilde was dit.
Hij en Seth, in elkaars armen.
Iets beters op deze wereld bestond gewoon niet.

"Ja fijn DAT KAN ER VERDOMME OOK NOG WEL BIJ." Een geïrriteerde stem werd steeds luider, maar Seth merkte maar half dat het gordijn opzij was geschoven.
Een paar seconden lang liet hij zijn hand nog fronsend en met fijngeknepen ogen door Yuu's zilveren haren glijden, voor hij met een harde kracht achter zijn buik naar achteren werd getrokken.
Seth werd woest in het kussen geduwd. "IK HEB HIER GEEN TIJD VOOR." Het paarsharige kind zette verwoed het witte kapje op haar hoofd recht en begon Yuu negerend de plakkende doekjes op Seth's borst op te ruimen.
Seth luisterde helemaal niet naar wat ze aan het uitkramen was en bleef licht nahijgend van de razende gevoelens in zijn lichaam in Yuu's ogen staren.
"Stagiarire Takano, ik stel voor dat u de rest van de zieken gaat behandelen," gromde het meisje, terwijl ze hem een dodelijke blik toewierp vanuit haar ooghoek. "Dan maak ik het hier wel af." Met ruwe vingers draaide ze Seth om, en keek ze even afkeurend en geïrriteerd naar Seth's rug, alvorens aan zijn broek te sjorren.
"Je brandwonden zijn veel erger op je rug," zei ze met haar harde, schelle stem, die ook een beetje kattig klonk. "Dus dit ding," ze trok een laatste keer aan zijn broek, "moet uit." Met grote ogen volgde hij zijn broek, die met een dramatisch gebaar het hokje uitvloog.
Zijn handen tintelden onder de afkickverschijnselen, en hij probeerde zijn hoofd te draaien, op zoek naar Yuu's gezicht.

Yuu werd compleet in de war gebracht door Yui. Hij keek verbijsterd toe hoe zíj tenslotte degene was die Seth's broek uittrok en voelde een jaloezie opkomen die natuurlijk nergens op sloeg. Met grote moeite onderdrukte hij de drang om de kleine zuster in de hoek van de kamer te smijten. Hij gleed van het bed af en keek de zaal rond.
Great, nu moest hij al die andere idioten gaan helpen. Hij liep even langs de rand van Seth's bed naar het hoofd en zakte door zijn hurken zodat hij Seth in zijn gezicht aan kon kijken van een paar milimeter afstand.
'watch and see how your beloved one plays the doctor,' zei hij, niet helemaal nadenken over het feit dat hij seth's 'beloved one' al een tijdje niet meer was. Zijn hand streek even wat haren uit Seth's gezicht.
Heel even overwoog hij een kus op zijn mond te drukken, maar zelfs hijzelf kon nog bedenken dat het dan met zijn hervonden zelfbeheersing gedaan was dus kwam hij langzaam weer overeind.
'Oké,' zei hij luid en duidelijk door de zaal.
'Wie kan ik helpen?'

Seth keek met grote ogen in die van Yuu, en voelde een soort kinderlijke en tegelijk toch o zo volwassen euforie opwellen toen Yuu zijn haar uit zijn gezicht streek. Een verboden grijnsje spreidde zich uit over zijn gezicht, en keek hij admirerend toe hoe Yuu zich compleet in zijn rol werkte.
Plots werd het gordijntje met een ruk dichtgetrokken. Verwoed keek Seth op.
"Rust voor de gewonde," gromde Yui, die op het bed klauterde en op Seth's kont ging zitten.
"Maar! Maar!" Angstvallig probeerde hij haar af te schudden, maar op de een of andere manier werkte dat totaal niet. Verslagen keek hij naar het gesloten gordijntje, terwijl hij maar half voelde hoe haar kleine handjes een lichte verkoeling over zijn rug spreidden.
Hij beet op zijn lip.
Hij moest het maar met de geluiden doen.

Yuu keek even kwaad naar de dichte gordijnen. Dat kind deed het gewoon expres. Nu kon hij Seth niet verleiden met zijn geweldige EHBO talenten. Niet dat hij veel talent had. Eigenlijk wist hij alleen hoe hij met open wonden aan de slag moest.
Zijn blik gleed door de zaal. Er waren een paar meisjes die hun hand gretig hadden opgestoken bij zijn vraag. Yuu zuchtte geïrriteerd en liep op een veertienjarig meisje af dat het dichtste bij Seth's bed lag.
'Hallo, ik ben Yuu de stagair. Wie ben jij en wat mankeert je?' vroeg Yuu terwijl hij haar een vriendelijk glimlachje schonk. Het meisje liep meteen rood aan en begon hevig te stotteren.
'M-m-ma-and-dy,' hakkelde ze.
'Nou dan Mandy, vertel eens wat er mis is,' ging Yuu rustig verder. Hij had gelukkig wel veel ervaring met het geruststellen van jonge meisjes, aangezien hij een zusje had dat nogal verzot op hem was en zo'n beetje elke seconde dat hij haar zag al zijn aandacht opeiste.
Mandy stak haar arm naar Yuu uit. Er was niet veel mis mee, behalve dan dat er twee vorken uit staken.
Yuu staarde er een tijdje naar, terwijl hij heftig knipperde met zijn ogen.
'Wie heeft dit gedaan?' vroeg hij verbijsterd. Hij had geen flauw idee hoe hij doe vorken uit haar arm moest krijgen. Ze zaten zo diep in haar huid dat ze er bijna aan de andere kant weer uit kwamen.
Blijkbaar was een doktersjas alleen niet genoeg om dit rolletje met succes te kunnen spelen.
'I-ik pakte per ongeluk de laatste m-muffin weg voor d-de neus van een A-ayaoaan,' hakkelde Mandy. Yuu keek pijnzend naar zijn schoenen.
Misschien moest hij ze er maar gewoon uittrekken en daarna de wond ontsmetten en er een verband omdoen. Als het niet goed was deed Yui het maar over. Het was tenslotte haar eigen schuld dat hij nu andere mensen moest gaan helpen.
Terwijl hij aan de slag ging probeerde hij Mandy uit te horen over de Ayaoanen die haar dit hadden uitgedaan, maar het arme kind jammerde te hard van de pijn om nog normaal te kunnen praten.

Melissa schuifelde met haar armen een beetje gespreid en haar benen uit elkaar richting de ziekenzaal. Elke stap die ze zette prikte door haar hele lichaam.
Een paar Ayaoanen hadden het grappig gevonden om de trofeekast op haar te laten vallen.
Aan alle kanten van haar lichaam staken glasscherven en splinters uit. Ze was gelukkig niet gewond geraakt op ernstige plekken of iets dergelijks, maar het deed wel verschrikkelijke pijn.
Half in trance van de concentratie die ze in haar looppas had gestoken kwam ze de ziekenzaal binnen.
Het was vreselijk druk.
'Uhm, hallo? Kan iemand me helpen?' vroeg ze een beetje smekend. Haar gezicht vertrok van de pijn toen de glassplinters in haar wang zich nog verder in haar huid nestelden bij elke letter die ze uitsprak. Haar blik gleed door de zaal en bleef toen rusten op een zilverharig persoon in een doktersjas, die druk in de weer was met gaasdoekjes, verband, en de bloedende arm van een meisje.
Het duurde maar een fractie van een seconde voordat Melissa wist wie deze nieuwe dokter was.
'YUU! Wat doe jij hier nou?!' riep ze verbaasd uit, gevolgd door een gekerm van pijn.

'Één moment,' zei Yuu, die in opperste concentratie bezig was met het inwikkelen van Mandy's arm, wat niet erg gemakkelijk ging met één hand. 'Hou dit even vast alsjeblieft,' zei ze tegen Mandy en hij drukte het uiteinde van het verband in haar andere hand. Van het tafeltje naast haar bed pakte hij een schaar en een veiligheidsspeld. eerst zette hij het verband vast en daarna knipte hij het uiteinde eraf.
'Zo, en nu niet meer aan de verkeerde tafel gaan zitten!' zei hij terwijl hij breed naar haar grijnsde. Mandy knikte hevig en kreeg een knalrood hoofd.
Yuu stond op en draaide zich om naar Melissa. In zijn hoofd kolkte het van de smoezen voor de reden waarom hij hier was, maar zodra hij Melissa's toestand aanschouwde vergat hij alles.
'Jezus christus Melissa wat heb jij gedaan?!' riep hij verschrikt. Met grote passen liep hij op haar af.
'Kom gauw liggen, of nee wacht... blijf vooral staan,' zei Yuu toen hij het stuk glas zag dat uit haar rug stak.

Seth schrok op.
Melissa?
Was Melissa hier?!
Hij keek verwoed om zich heen.
"Waar denk jij dat je mee bezig bent!" tierde het wezentje op zijn rug, dat inmiddels met grote strippen vetverband* in de weer was.
"Ik wil weg!" jammerde hij, wild spartelend en proberend de zware last van zijn kont te stoten. "Ik moet even iets check-!"
"BLIJF VERDOMME LIGGEN." Haar stem klonk zo dreigend dat Seth een angstig pruillipje trok, en verslagen in het kussen viel.

*verband dat niet aan je wond gaat kleven D: Ik heb echt té veel brandwonden snijwonden afgehakte vingertopjes meegemaakt om dit niet te weten 8D

'Je gaf geen antwoord op mijn vraag, Yuu. Wat doe jij hier in een doktersjas zonder shirt terwijl je onschuldige meisjes lastigvalt met je zogenaamde EHBO kunsten?' vroeg Melissa, maar ze luisterde wel naar hem en bleef braaf staan, terwijl ze argwanend naar een stel gordijnen keek waar achter een geschreeuw vandaan kwam dat haar vaag bekend voorkwam.

'Dit kan even pijn doen,' zei Yuu, terwijl hij haar vraag negeerde en het stuk glas uit Melissa's rug trok. Hij liep naar een karretje, legde het glas op het tafelblad en rolde het karretje naar Melissa toe zodat hij niet steeds heen en weer hoefde te lopen. Stuk voor stuk trok hij de grote stukken glas uit haar lichaam. Ze zaten allemaal niet diep, maar toch werd het een behoorlijk bloedbad.
'Probeer vooral je bloed binnen te houden,' merkte Yuu droogjes op terwijl hij even met een pijnlijk gezicht naar de grote glassplinter in Melissa's wang keek, die er wel erg diep in zat.
'Hou stil,' zei hij, terwijl hij naar haar toe boog en met een geconcentreerde blik op de splinter zijn hand naar haar wang bracht om de splinter er voorzichtig uit te trekken. Gelukkig had hij geen afgekloven nagels, en lukte het hem om de splinter langzaam uit haar wang te trekken.
'Zo,' zei hij terwijl hij Melissa's gestalte aandachtig bestudeerde. 'Volgens mij zijn alle grote stukken er nu uit, maar je kan beter even je kleding uittrekken zodat ik het zeker weet,' zei hij, totaal niet beseffend wat voor rare taal hij uitkraamde. Melissa stond tenslotte in het midden van de ziekenzaal waar iedereen haar kon zien. Maarja, hij was onderdeel van een gezin met vijf vrouwen. Zijn wereldbeeld was dus een beetje vervaagd.

Seth staarde intens naar het gordijntje, dat op de éen of andere manier weigerde naar hem te luisteren en suffig stil bleef hangen.
Met fijngeknepen ogen probeerde hij het gesprek tussen de twee te volgen.
"Zo, dat is ook weer gebeurd. Jullie en jullie stomme sp-"
"SHHH!" Woedend wuifde Seth haar weg, en luisterde weer aandachtig naar het gesprek achter het gordijntje.
Yui trok even een wenkbrauw op, maar vond deze plotse afkatting helemaal niet onnatuurlijk. Ze sprong van zijn kont en landde sierlijk op de grond, haar handen volgeladen met wit verband, veiligheidsspelden, en flesjes jodium.
"En BLIJVEN LIGGEN," waarschuwde ze hem met priemende oogjes vanachter de lading troep. Na hem nog even argwanend te hebben aangekeken, draaide ze zich op haar hakjes om en trok ze het gordijn opzij.
Seth had niet naar haar geluisterd. Eigenlijk was hij naar het dove gordijn blijven staren, maar toen dat plots aan de kant werd getrokken, kreeg hij meteen een afschuwlijk beeld in zicht, compleet met een afschuwlijke tekst.
Dokter Yuu stond over een hevig bloedende versie van Melissa gebogen.
"Die kleren moeten uit."

Melissa beet op haar lip terwijl ze voelde hoe de stukken glas uit haar lichaam werden getrokken. Ze moest toegeven dat elke keer nadat de scherpe pijn voorbij was het een stuk opgeluchter voelde nu haar bloed vrij on stromen. Toen Yuu zich plotseling naar haar gezicht boog en met zijn hand haar wang aanraakte voelde ze hoe haar lichaamstemperatuur op een onnatuurlijke wijze begon te stijgen.
Snel zette ze een stap achteruit. Haar wangen begonnen nog erger te gloeien toen Yuu opeens voorstelde dat ze maar uit de kleren moest.
'Yuu!' riep ze verbijsterd uit. 'Weet je wel wat je...'
Op dat moment gleden de gordijnen open. Hazelnootbruine haren die warrig alle kanten uitstaken en een stel bruine ogen keken hun kant op.
Oh, nu snapte ze waarom Yuu hier was, en de dokter uithing.
'Ik denk dat ik koorts heb,' mompelde Melissa zachtjes, toen ze voelde hoe haar bloed langzaam begon te koken. Terwijl het hier en daar nog steeds prikte van de pijn terwijl ze liep schuifelde ze naar een leeg bed. Voorzichtig ging ze liggen. Ze voelde hoe vele kleine glassplintertjes zich diep in haar huid boorde en slaakte een kreet die ze smoorde door haar lippen stevig op elkaar te persen.
Haar blik gleed weer naar Seth, die een paar bedden verderop zat, en daarna weer naar Yuu.
Die twee waren ook onverbeterlijk.
Plotseling speelden er weer gemene plannen op in haar hoofd.
'Yuu, zou je me willen helpen met mijn kleren? Ik prik teveel om het zelf te kunnen doen,' vroeg Melissa op een half smekend toontje, terwijl ze even gemeen naar Seth grijnsde toen Yuu even een andere kant op keek.