De Steiger.

Helemaal aan het uiterste uiteinde van het meer waar amper leerlingen komen omdat het zo'n eind lopen is, ligt een heel klein steigertje. Het ding is van half uitelkaarvallende houten palen en planken met verroeste spijkers en wat rafelig touw gemaakt. De palen die in het water staan zijn half verrot en over het hele ding groeien mos en waterplanten. Onder de steiger ligt aan een vies touw een klein houten roeibootje met een paar peddels erin. Niemand weet echter dat het daar ligt, en het valt daarnaast ook nog eens bijna uit elkaar. Op de oever naast de steiger staat een bordje. "Niet betreden, GEVAAR van instorting."

http://duanespics.com/images/old_dock1.jpg

pers, hooguit 4, maar echt niet meer en het liefst minder.
regels, geen spamspamspam.
--

Ondanks het feit dat Rusine al zo vaak bij het meer was geweest, had ze er nog geen een keer helemaal omheen gelopen. Omdat ze nu toch niet veel kon doen, besloot ze dat maar eens te gaan doen. Toen ze echter halverwege was, zag ze het kleine steigertje. Het bordje ernaast negeerde ze compleet en helemaal gekalmeerd door de stilte ging ze op de steiger zitten, met haar benen over het randje, waardoor haar laarsjes een kleine vijf centimeter boven het spiegelende water hingen. Vanaf hier kon je de andere kant van het meer nog wel zien, maar duidelijk was het niet. Boven de boomtoppen was het enorme gebouw dat de school moest voorstellen vaag te zien.
Een koude windvlaag gleed over het meeroppervlak en creeerde rimpels op het water en rillingen op Rusine's rug. Snel sloeg ze haar armen om zich heen, waarna ze uitademde en ontdekte dat haar adem een wolkje in de lucht vormde.

Mimiko was aan komen lopen bij het meer. Ze had het hier altijd prachtig gevonden en had er ook goede herinneringen aan. Het was fijn om even alleen te zijn. Toch had ze deze plek al vaak genoeg gezien en begon ze rustig langs het meer te lopen. Ze liet haar vingers langs de bladeren glijden van een bosje die aan de kant stond. Toen ze eenmaal een stukje had gelopen zag ze de rug van een meisje. Het bruine haar kwam haar bekend voor en toen ze iets beter keek zag ze dat het Rusine was. Twijfelend liep ze op haar af. Toen ze bij de steiger kwam keek ze naar het bordje. Ze bleef even staan en vroeg zich af of de steiger twee personen kon houden.

De nouwelijks hoorbare voetstappen lieten Rusine toch opkijken, aangezien het doodstil was en ze de voetstappen dus wel hoorde. Er stond een meisje, dat ze niet direct herkende, naar een bord te kijken dat ze nog niet eerder had gezien. 'Hi,' fluisterde ze half, de heerlijke stilte die er hing probeerde niet te verstoren.

Mimiko keek van het bordje naar Rusine. Veilig bleef ze net een stap verwijderd voor de steiger staan. 'Hallo', zei ze vriendelijk en ze gaf haar een kleine glimlach. Ze voelde een koude wint daar haar haren gaan en deed haar vestje iets verder dicht. Nogmaals keek ze angstig naar de gamellen steiger. 'Zou dit ding twee personen houden?', vroeg ze zonder haar stem te verheffen.

Rusine grijnsde even en keek toen naar de steiger onder haar. 'Natuurlijk,' vermelde ze met een glimlachje. Waar het meer zo prachtig was omdat het zo open en helder was aan die kant, leek het hier veel naargeestiger en ergens verweg verwachtte ze dat er zo vreemde wezens uit zouden kruipen. Tussen het riet dat in het water stond, hing een dun laagje mist over het spiegelgladde oppervlak.

Voorzichtig zette Mimiko haar eerste voet op de steiger. Ze was dan wel ontzettend klein en dun, toch was ze bang dat het oude hout onder haar gewicht zou breken. Toen ze haar twee voet bij zette begon de steiger een klein beetje te kraken. Mimiko's hart begon als een gek te bonken. Zo hard ze bang was dat iemand het kon horen. Toen ze eenmaal een tijdje op de zelfde plaats stond durfde ze richting Rusine te lopen. Een schichtig lachje vloog over haar gezicht en ze bedacht dat dit er waarschijnlijk nogal lach wekkend uit zag.

Rusine kneep haar lippen op elkaar om niet in hard lachen uit te barsten en daarmee de rust en de concentratie van Mimiko te verstoren. Het gekraak van het oude hout gaf haar de rillingen, het paste namelijk zo ontzettend goed in het sfeertje dat er hing. Het had zo het begin van een thriller kunnen zijn die je van begin tot eind met een kussen tegen je aangedrukt in je pyjama op de bank zit te kijken zonder op te staan of te bewegen.

Voorzichtig zakte Mimiko door haar knieën en legde eerst haar ene been over de rand en daarna de andere. Nu zat ze naast Rusine. Ze lachte even. Haar benen schommelde een eindje boven het water en ze was trots op haar zelf dat ze eindelijk zat. Mimiko keek over het stilstaande water en zag hoe het af en toe rimpelde als er een briesje voorbij kwam. Het was een fijne stilte en Mimiko besloot hem ook niet te verstoren daarbij kwam ze hier alleen voor wat rust en niet voor een gesprek.

Rusine ademde zuchtend uit en wende haar blik weer naar de horizon, die langzaam in de mist leek te verdwijnen. Ze was er nog wel, maar steeds minder duidelijk. Een koude windvlaag waaide haar haren uit haar gezicht en het bruinharige meisje sloot denkend aan vanalles en nog wat haar ogen, blij dat Mimiko haar mond hield.

Mimiko keek naar Rusine die haar ogen sloot. Mimiko voelde de laatste zonnen stralen over haar gezicht lopen en zag toen hoe hij langzaam verdween. Rusine straalde rust uit wat Mimiko ook rustig maakte. Ze keek naar het water en zag haar zelf. Ze lachte even in haar zelf en probeerde met haar voet over het water te strijken.

Rusine's gedachten vlogen naar alle kanten van haar herinneringen aan MHS. Eerst was het bij Yuu, die met Nicholas aan het praten was op de openingsceremonie. Yuu die weg van Tous was, de uitdaging die Rusine daarop liet volgen en die Yuu aannam. De eerste keer dat ze over zichzelf vertelde, de schaamte die ze had gevoeld. De vriendschap met Yuu en ook Tous die daarop was gevolgd, en haar afkeer voor Yumiko. Strippoker, weer Nicholas, maar die met Yumiko was. Haar broer, die haar herkend had, en de overstuurse reactie daarop. Het gemaskerde bal, waar ze Seth voor het eerst leerde kennen, en toen dat gedoe met Yuu. Het goedmaken met Yuu. Een tijd zonder belangrijke dingen. De eerste kennismaking met Scorpio, in de bieb. Het meer, de waterval en de grot erachter. Het jasje dat ze hem terugbracht. Valentijn, de anonieme kaart, even later Nicholas en Scorpio met Yumiko. Scorpio bij de grot, Nicholas in een vaag barretje.

Rusine zuchtte bij die enorme stroom aan herinneringen, maar ze wist dat het leuke op dat moment even over was. Want erop volgde weer Scorpio, het zoenen, verder dan zoenen, maar weer het schuldgevoel, en daarna Nicholas, gezellig gepraat en gezoen. De schaamte. Nicholas die haar niet vergaf en boos was, Scorpio die gewoon zijn schouders optrok. Haar excuses, hun gesprek bij het meer. Yumiko die haar half vermoorde, maar daarna weer Scorpio in de ziekenboeg. Zijn warme en koele aanwezigheid. Ondertussen Yuu, met Melissa.

Het leven zat raar in elkaar, maar op het moment kon Rusine niets anders dan doodgewoon gelukkig zijn.


Ja heel verhaal, slaat nergens op, samenvatting: Rusine dacht na over wat er allemaal op MHS was gebeurd enstaarde over het water heen.

Mimiko keek even snel naar Rusine die diep in gedachte was. Haar gedachten waren leeg. Haar gevoelens stonden op nul. Het dat was fijn. Het was fijn om even aan de ingewikkelde dingen in haar leven te denken. Fijn om te staren hoe het meer kleine golfjes maakte door de wind. Om alles even te laten gaan. Meestal deed ze dat door het allemaal weg te drinken. Maar dit voelde en was ook zo veel beter. Hier hoefde ze niet meer aan Cosette te denken of aan Kyosu, Lune of Terra die haar bijna vermoord had. Ook al was dat niet met op zet. De wond op haar arm vergat ze. Het enige wat ze deed was staren over het meer naar niets.

((Interessant om te lezen hoor C': ))

((jahe, maar het was gewoon even voor mezelf opsommen wat er eignelijk allemaal gebeurd was ;D))

'Mooi he,' fluisterde Rusine, nadat het een minuut of vijf, misschien wel zes doodsstil was geweest. De andere oever was helemaal achter de mist verdwenen en de lucht was een mengeling van grijze en donkerdere en lichtere wolken. Een prachtig kleurenpallet dat in zwartwit was gedrukt.

Mimiko knikte en keek naar het zelfde beeld als Rusine. 'Prachtig', zei ze met een gedempte stem. Ze was blij dat ze de steiger had gevonden. Dat ze even een paar minuten haar gedachte had kunnen legen en niets hoefde te zeggen. Een diepe tevreden zucht kwam uit Mimiko's mond en ze lachte even.

Heel even wilde Rusine een opmerking maken, over dat het haar verbaasde dat het hier zo stil en leeg en prachtig en rustig en kalmerend en alles tegelijkertijd was, terwijl de rest van de school overbevolkt leek te zijn. Maar ze besloot haar mond te houden en van de bijzondere plek te genieten.

Mimiko staarde nog steeds voor haar uit en voelde hoe het langzaam kouder werd. Ze trilde even en keek toen weer naar Rusine. Op de een of andere manier mocht ze haar wel ook al zeiden ze niet veel tegen elkaar. Het was fijn om dit met haar te delen. Tevreden keek ze weer naar het meer en deed haar vestje nu dicht tot boven aan.

Rusine haalde diep adem in en daarna ademde ze eveneens diep uit, om dat eeuwige routine daarna in stilte te vervolgen. In het riet langs de zijkant klonk geritsel, maar er was niets te zien. Toch gunde Rusine het geen aandacht. Mimiko was ze al weer bijna helemaal vergeten.

Mimiko keek even om naar waar het geluid vandaan kwam maar hoorde het te laat en keek weer terug. Mimiko voelde hoe haar oog leden zwaarder werden en ze gaapte. 'Hoe laat is het eigenlijk?', vroeg ze kalm zonder Rusine aan te kijken.

Rusine schrok op toen ze Mimiko hoorde praten. Snel haalde ze haar mobiel te voorschijn en keek er even op. De batterij was echter leeg. 'Geen idee, mn accu is leeg..' Waarom gebeurd dat altijd als je het net niet wilt?

Mimiko lachte zachtjes. 'Vervelend', zei uit eindelijk nog steeds even kalm. Eigenlijk interesseerde haar de tijd niet zo. Alleen het feit dat ze moe werd betekende dat het al later was. Ze voelde op haar broek zakken om te kijken of ze toevallig haar telefoon had mee genomen. Maar in beide zakken was geen telefoon te vinden.

Rusine maakte een geluid dat op 'uhum' moest lijken en ging verder met voor zich uit kijken. De schemering begon in te trekken en daarmee werd het meteen wat kouder. Snel trok ze haar jasje wat strakker om zihc heen.

Mimiko begon te klapper tanden. Ze had het al koud maar kreeg het nu nog kouder. 'Het is echt koud', zei ze trillend. Mimiko had het snel koud en ze hield er ook totaal niet van. Toen er nog een koude windvlaag kwam begon haar gehele lichaam te trillen. Na een paar minuten werd het weer rustig maar alsnog had Mimiko het koud.

Rusine glimlachte. Sinds ze met Scorpio omging, was ze langzaam aan gewend geraakt aan koelte en al voelde ze het wel, ze negeerde het automatisch. Het geklapper van Mimiko's tanden was echter net als gapen, en ze voelde het kippenvel bij de volgende windvlaag op haar armen.

Het werd steeds donkerder en Mimiko was de optie aan het overwegen om weer naar huis te gaan. Toch wilde ze nog niet weg van deze plek. Bang om weer over alles na te moeten denken en alles onder ogen te moeten komen. Deze plek was zo fijn geweest. Ze keek nogmaals naar het water dat nu de sterren weer spiegelde het was een prachtig gezicht. Ze probeerde haar tanden te stoppen en trok haar vest nog iets meer aan.

'Zouden er straks dingen uit het water komen kruipen die ons komen verslinden?' vertelde Rusine droog haar gedachtegang hardop. Natuurlijkw as dat onzin, maar de sfeer die er hing, die neergeestige sfeer, die zorgde wel voor zulke gedachtes.