Cecilio's kantoor.

Het is in het kantoor pikdonker. Alleen mensen die van Ayao komen kunnen zien dat er een bureau staat met wat boekenkasten, een bank tegen de muur en een lamp die alleen aangaat als er aardse bezoekers in zijn kantoor zijn.

Kloppen en wachten tot Cecilio je roept voordat je naar binnen gaat! Althans, als je je leven liefhebt tenminste.

------

Yumiko was rustig naar zijn kantoor gelopen. Rennen zou opvallen. Van alles stroomde door haar hoofd heen terwijl ze aanklopte. Geduldig, maar eigenlijk vol ongeduld, wachtte ze op het seintje dat ze naar binnen mocht.

'binnen,' zei Cecilio. Hij zat aan zijn bureau en was iets aan het schrijven op een oud stuk perkament. Hij had een halfrond brilletje op zijn neus gezet en keek over de glazen heen naar de deur om te zien wie hem kwam lastig vallen. Hij was in een erg kalme bui. Eigenlijk was hij sowieso erg kalm geworden sinds hij op MHS woonde. Het beviel hem niet eens zo slecht.

Yumiko opende de deur en haar ongeduldige blik veranderde in een blik die weer als haar oude ik eruit zag. Er ontstond een kleine grijs op haar gezicht. 'Meneer, ik heb nieuws. Belangrijk nieuws.'

Cecilio legde zijn pen neer, vouwde zijn handen samen en legde ze voor hem neer op het bureau. Hij keek over zijn bril naar het Ayaoaanse meisje dat hij herkende als yumiko.
'En wat mag dat dan wel niet zijn?' vroeg hij, terwijl hij het feit dat ze hem zonder schaamte zomaar in de ogen keek maar probeerde te negeren. Het was haar schuld niet. Ze had het vast overgenomen van die stomme aardlingen die precies dezelfde fout maakten. Blijkbaar was het op deze planeet totaal niet onbeleefd om je meerdere in de ogen te kijken.
Schandalig.

'De derde macht bestaat nog, meneer.' Haar grijns verdween, en maakte plaats voor een nietszeggende uitdrukking. Ze probeerde in te schatten wat Cecilio's reactie zou zijn, maar dat was bij de heerser van het kwaad eigenlijk nooit goed in te schatten.

Cecilio bleef een tijdje roerloos zitten. Hij staarde naar het meisje dat hem een soort nieuws vertelde dat het hele universum op zijn kop zou kunnen doen staan. de vraag was natuurlijk of ze de waarheid sprak. Het kon een truc zijn om hem uit te lokken. Misschien was ze MHS wel zat en wilde ze graag dat Ayao weer in oorlog zou raken met de rest van het universum.
Maar wie wilde dat nou? Het ging juist zo uitstekend. Cecilio had zich nog nooit zo vredig gevoeld, en het had hem niet eens dwars gezeten.
Hij bleef het meisje aankijken, terwijl zijn hand langzaam naar de poot van zijn bril gleed. Hij zette het gevalletje met de halfronde glazen af en legde het op zijn bureau. Nog altijd hield hij zijn blik op het meisje gericht.
Hij had nu lang genoeg naar haar gestaard om te kunnen constateren dat ze de waarheid sprak.
De derde macht bestond nog.
Hij was niet vernietigd.
Hij was niet vernietigd.
Hij was niet vernietigd.
Het waren gedachtes, woorden die een luikje opende in Cecilio's hart en een duizendtal aan schaduwen bevrijdde die allemaal een lust hadden naar macht. Hij had ze een tijd lang opgesloten maar nu waren ze weer vrij.
Een duistere twinkeling onstond in zijn ogen bij het idee dat er weer een immense macht binnen zijn handbereik was.
En tegelijkertijd wakkerde er een razende woede op in zijn hoofd.
De Heerseres had hem verraden.
Ze had hem bedrogen, verteld dat de macht vernietigd was maar hem al die tijd nog stiekem achter gehouden.
Ze was net zo erg als hij. Ook zij was verslaafd aan de kracht die De Derde Macht had, en was niet in staat om hem weg te doen voor universele vrede.
Ze was een vuile verraadster. Een schijnheilige puber.
'Je kunt gaan,' zei Cecilio op kalme toon. Hij had in al die tijd dat hij in gedachten was verzonken zijn blik niet van haar losgescheurd.
'Verlaat de kamer. NU.'

'Zoals u wenst.' zei ze met een knikje erbij, waarna ze zich omdraaide en het kantoor verliet. En nu vader bellen. Een paar gangen verderop sloot ze zichzelf op in een bezemkast, om haar vader vervolgens het nieuws te vertellen.

Ook haar vader was verrast, hij wist dat hij nu weer wat te doen zou hebben als luitenant. De vrede zou voor eeuwig voorbij zijn. En wie was daar de indirecte oorzaak van? Juist ja, miss Sayaka herself.

Zodra Yumiko de kamer had verlaten schoot Cecilio overeind. Hij gaf een schop tegen zijn bureau en sloeg agressief met zijn vuist op tafel.
Verdomme, hij was in een heleboel stomme trucjes getrapt. Waarom had hij niet meteen bedacht dat het allemaal een val was? Dat De heerseres hem alleen maar had wijsgemaakt dat de macht was vernietigd om hem in toom te kunnen houden.
Mooi niet dat hij haar haar zin ging geven. Zijn ogen gleden naar zijn horloge. Het was te laat om nog langs haar kantoor te gaan. Morgenochtend zou hij haar meteen confronteren met zijn nieuwe ontdekking.
En dan was het oorlog.
Niemand, maar dan ook niemand kwam er zonder kleerscheuren vanaf als ze het waagde om Cecilio om de tuin te leiden met een stomme list.
Niemand.