De kamer met de verborgen piano.

Op de gangen van de vijfde verdieping vind je een kamer die in de eerste instantie leeg lijkt. Maar als iemand met een passie voor het spelen van de piano de kamer betreed zal hij of zij een witte vleugel zien, die prachtig gestemd is. Op deze vleugel speelt men beter dan hij of zij eigenlijk is. Het is een soort magisch geluid waarvan je al snel in een trance raakt, zodat je blijft spelen en blijft spelen, tot je het gevoel hebt dat je alleen nog maar leeft voor het hypnotiserende geluid.

Aantal personen: maximaal 4.
aantal regels: minstens 2 in je typvak.
de 2postregel telt hier niet.

-------------------------------------

Yuu staarde een tijdje door de deuropening de kamer in. Het was een lange tijd geleden dat hij hier voor het laatst geweest was. De witte vleugel lokte hem, maar de kruk in zijn rechterhand hield hem met beide benen op de grond.
Wat deed hij hier? Hij kon niet eens meer spelen.
Toch stapte hij de kamer in, en meteen voelde hij hoe zijn voeten richting de piano schuifelden. Hij liep nu al een tijdje weer op beide voeten, maar hij had nog steeds steun nodig van zijn kruk. Een beetje trillend ging hij op de pianokruk zitten, terwijl hij naar de toetsen staarde. Hij legde zijn kruk op de vleugel en gleed met zijn hand over de toetsen.
Hij miste de magnetische kracht die zijn vingers de vorige keer op de piano hadden gehad. Het was alsof de piano zelf ook besefte dat Yuu hem niet op een fatsoenlijke manier kon bespelen.
Een brok vormde zich in zijn keel. Snel wendde hij zijn blik af van het witte prachtstuk. Verslagen staarde hij uit het raam, terwijl hij voelde hoe het verdriet naar boven kwam en in zijn ogen opwelde.
Hij kon niet meer spelen... nooit meer.

Yumiko had Yuu een kamer in zien gaan. Een kamer waar ze zelf nog nooit was geweest. Ze zag Yuu zitten achter een prachtige witte vleugel. Maar hij speelde niet, dat kon hij immers niet meer. 'Hi.' zei ze zacht, waarna ze nog even naar de piano keek.

Seth keek een beetje beteuterd om zich heen. Hij was op zoek naar de Heerseres, omdat hij een vraag had over zijn werkstuk "De (Elektrische) Verlichting". Hij had eigenlijk geen idee waar het personeel van Magic Highschool uithing als de lessen over waren, dus klopte hij op een paar willekeurige duren, en trok die een beetje schuw open om vervolgens bezemkasten en opslagplaatsen aan te treffen.
Hij zuchtte, en keek om zich heen. Aan het eind van de gang was echter een houten deur, die hem meer aantrok dan de andere saaie gevallen. Hij liep er opaf, klopte even, en stak toen zijn hoofd om de deur.
"Mevr-" Zijn zin bleef in de lucht hangen, toen hij besefte wie er in de kamer was. Yuu. Een beetje verbaasd keek hij van Yuu, naar de vleugel, en vervolgens heel kort naar het paarsharige meisje dat erbij stond.
"Yuu," stamelde hij zachtjes, terwijl hij de deur achter zich sloot en zijn zoektocht naar de Heerseres onmiddelijk staakte. Hij keek bezorgd naar Yuu's trieste gezicht, en liep langzaam op hem af. "Is er iets?"

Yuu keek even op naar Yumi en glimlachte zwakjes. 'Hey,' zei hij zachtjes. Zijn stem klonk een beetje hees. Even later kwam Seth ook de kamer binnen, die meteen weer zijn bezorgde hoofd trok toen hij Yuu zag. Langzaam begon hij zich steeds meer aan dat hoofd te ergeren.
Zijn blik gleed weer naar de toetsen van de piano.
'Ik kan niet meer spelen,' zei hij, terwijl hij met zijn hand weer over de toetsen gleed en er eentje indrukte. Het magische geluid van de toon die hij aansloeg galmde door de ruimte.

Marauwdon was eigenlijk gewoon verdwaald in school maar durfde dit niet toe te geven, na een tijdje hoorde hij het geluid van een vleugel, niet zomaar een vleugel maar de best gestemde vleugel die hij ooit had gehoord.
Hij volgde voorzichtig het geluid tot de toon stopte.


((Kvind et zieligjes voor Yuu T^T kan hij niet een protese krijgen?))

"Niet meer pianospelen?" Seth keek met grote ogen naar Yuu. Niet alleen omdat hij niet meer kon pianospelen, vooral omdat hij nooit verwacht had dat Yuu in de eerste instantie kon pianospelen. Seth keek even afgeleid naar de piano toen Yuu zijn hand erop legde. Net toen hij zijn blik weer naar Yuu's gezicht wilde laten glijden, kwam er een geluid uit de vleugel dat hij nog nooit eerder uit een instrument had horen komen. Zo puur, alsof hij elke trilling uit de lucht kon vissen.
Hij beet op zijn lip en liep fronsend op Yuu af. Twijfelend legde hij zijn hand op Yuu's schouder, en kneep er even in. "Ik had je graag horen spelen," zei hij zacht. Meteen kneep hij zijn ogen fijn en beet hij op zijn lip. "Sorry, ik bedoel.." Maar hij wist niet zeker hoe hij het weer goed moest praten. Natuurlijk was Yuu verdrietig omdat hij niet meer kon spelen, maar dat betekende niet dat Seth niet meende wat hij zei. Hij had Yuu echt graag horen spelen. Zijn blik gleed even naar de vleugel.

Een melodie speelde op in Yuu's hoofd. Hij herkende hem meteen. Het was de melodie van twinkle twinkle little star. Voordat hij het in de gaten had bewoog zijn rechterhand al over de toetsen en speelde hij de melodie na.
Nog nooit had het bekende melodietje zo triest geklonken. Het was alsof de piano Yuu's verdriet deelde. De magische klanken galmden door de ruimte en zelfs de makkelijke tonen die hij speelde hadden een hypnotiserend effect.
Yuu's hand trilde terwijl hij het liedje op verschillende manieren bleef spelen. Hij wierp even een blik op Seth, en knikte naar de plek op de pianokruk naast hem, als gebaar dat hij daar moest komen zitten.

Seth keek even van Yuu, naar de vleugel, en ging toen langzaam op de kruk zitten. Hij had het gevoel alsof hij een soort indringer was, een gevoel dat hij nooit tot zeer zelden had in de buurt van Yuu. De vleugel maakte geluiden die hij nooit zou kunnen produceren, en dus voelde hij zich totaal misplaatst.

Zodra Seth plaats nam bij hem op de kruk speelde er plots een nieuwe melodie op in zijn hoofd, deze keer eentje waar hij twee handen voor nodig had. Het was een simpel melodietje, maar Yuu wist zeker dat hij op de piano prachtig zou klinken. Het was een melodie van hoop, een nieuw begin. Hij keek even naar de handen van Seth, en toen naar de piano.
Plots begreep hij het. De piano wilde dat hij Seth de melodie leerde spelen.
'Seth, probeer me na te doen,' zei Yuu, die met zijn vingers over de piano gleed en alleen de achtergrond van het liedje speelde, dat bestond uit een paar simpele akkoorden. Ze klonken een beetje leeg, zo zonder de andere noten erbij maar Yuu wist zeker dat het prachtig zou klinken als hij straks de andere noten erbij zou spelen.

((Dit is het liedje: http://www.jamendo.com/en/?m=player&url=album%2F42%2F2 Hij is Seth nu de akkoorden die je op de achtergrond hoort aan het leren. Daarna gaat hij zelf de hogere tonen spelen. Probeer de andere instrumenten die je op het begin en even later hoort te negeren))

Seth keek even met grote ogen van Yuu's handen, die allemaal moeilijke kunstjes uithaalden, naar Yuu. Dit kon hij echt niet, waarom dacht Yuu dat hij dat zou kunnen.
"Yuu, doe niet raar, dat kan ik echt niet hoor!" Hij keek ontzet naar Yuu's handen, die behendig van vingeropstelling naar vingeropstelling sprongen.

'Probeer het gewoon Seth, doe het desnoods met allebei je handen,' zei Yuu koppig terwijl hij iets langzamer speelde en zichzelf maar bleef herhalen. Op de één of andere manier ging het steeds beter klinken, alsof de akkoorden langzaam veranderden in een melodie op zichzelf. De piano was werkelijk in staat om elk beetje geluid dat eruit kwam magisch en hypnotiserend te maken.

Seth zuchtte, en besloot dat zijn handen op de piano planten de enige manier was om Yuu duidelijk te maken hoezeer hij faalde in het bespelen van het instrument.
Maar toen keek hij verbaasd naar zijn hand, dat op de éen of andere manier zo'n fantastisch geluid voortbracht, dat hij een tinteling over zijn rug voelde glijden. Onzeker wierp hij een blik op Yuu's handen, en plaatste onhandig en voor de tweede keer zijn vingers op de juiste plekken. Met grote ogen merkte hij dat het opnieuw helemaal niet slecht klonk. Achterdochtig sprong hij achter Yuu's haastige vingers aan, en voelde hij opnieuw een soort verbazing in zich opwellen. Met grote ogen keek hij naar Yuu.

Yuu keek glimlachend naar Seth's hand die hem feiloos immiteerde. Hij stopte zelf met spelen en keek een tijdje naar de handelingen van Seth's vingers. Plotseling duwde de magie van de piano zijn vingers weer terug op de toetsen en begon hij de hogere, ingewikkelde melodie te spelen met zijn hand. Hij moest sneller zijn met zijn vingers dan hij gewend was, aangezien hij de paar tonen die hij normaal met zijn linkerhand aansloeg nu ook met zijn rechterhand aangeslagen moesten worden maar vreemd genoeg lukte het hem prima. Samen met de akkoorden die Seth speelde klonk er een prachtig stuk uit de piano. De triestheid in de kamer verdween en maakte plaats voor een vrolijke en enigzins huiveringwekkende muziek. Al snel was Yuu niet meer in staat om te stoppen met spelen. Hij bleef gebiologeerd naar de vingers van Seth staren terwijl hij zelf ingewikkeld doorpingelde. Steeds meer kreeg hij het gevoel alsof hij zijn linkerhand terug had. Alsof het zíjn hand was die de akkoorden aansloeg.
Een vreemd soort gevoel van geluk stroomde door zijn lichaam.
Voor heel even leek het alsof hij zijn arm helemaal niet verlamd had.

((Ik vind Pizzicato zo'n leuk liedje XD. Het begin ervan lijkt op Lemon Tree <3))

Seth voelde hoe de muziek een effect op hem had, hoe hij magnetisch naar de toetsen werd getrokken, en het spelen van de akkoorden hem steeds makkelijker afging. Hij keek even twijfelend naar Yuu, hopend dat hij gerustgesteld was. Dat hij niet meer verdrietig was, want zo leek de muziek op hem te werken. Een soort eigenaardige variatie van verdoving, die al zijn nare gevoelens tijdelijk de versnipperaar ingooide. Bijtend op zijn lip werd zijn blik weer naar de toetsen getrokken. Plots vertelde zijn hoofd hem, dat hij iets zachter moest gaan spelen, en hij er een diepere bas in zijn linkerhand moest bij spelen. Verbaasd merkte hij hoe de dreunende basnoten moeiteloos in de mengeling aan noten vloeide.

---New---

Marauwdon liep als een soort zombie naar de piano toe, het magnetische gevoel was sterk genoeg om hem te laten zitten maar hij zou nooit de controlen verliezen over zijn lichaam.
Zachtjes plaatste hij zijn vingers op de toetsen en zodra hij begon te spelen kwam er het meest tragische geluid uit dat iemand ooit had kunnen spelen, een melodie gevuld met verdriet haat en jaloezie.


(https://www.youtube.com/watch?v=Bg57C0DzDk0)

Kyosu kwam de kamer met de verborgen piano in lopen. Hij had geen zin om naar de muziekruimte te gaan, dus dan maar hier heen. Met zijn gitaar in zijn hand deed hij de deur open en zag mauw piano spelen. oh, great.

Marauwdon's vingers bleven boven de toetsen hangen en een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht, hij draaide zijn hoofd een stukje "Hi..." zei hij droogjes.
De toon stierf weg en het werd helemaal stil in de kamer.

wat gaat-ie nou droog lopen lachen dan? Kyosu begreep het even niet.'uhm, hai.' zei hij droog. Uiteindelijk liep hij maar naar een stoel toe en haalde zijn gitaar uit zijn koffer.

Marauwdon keek hem gefacineerd na "Dus je speelt gitaar?" het was alsof de witte vleugel hem vroeg om rustig verder te spelen,dus voorzichtig zetten hij zijn handen tegen de koude toetsen en speelde hij verder, het was een liedje dat hij normaal luisterde als hij zijn Mp3 eindelijk weer eens had gevonden dus kende hij de noten uit z`n hoofd.



((Geniaal nummertjeee X3 https://www.youtube.com/watch?v=Z6gd8IVQD2I ))

'Ja, sinds mijn 6e jaar kan ik niet meer zonder.' zei Kyosu droogjes. Hij snapte niet waarom Mauw ineens zo aardig deed. Hij had wel Lune geslagen. Kyosu schudde de gedachte snel van zich af en wendde zich weer naar zijn gitaar.

Marauwdon glimlachte terwijl hij op magische wijze de toetsen zacht bleef indrukken, de melodie van het liedje was totaal niet zoals het net was en hij keek naar Kyosu "Dus...zo vroeg al talent?"



((Twee volle regels is bijna niet te doen met zo weinig inspiratie -_-))

'Ja, mijn vader speelde gitaar, die leerde het me dus al vroeg.' zei Kyosu en probeerde een glimlach op zijn gezicht te drukken. Hij keek Mauw even vluchtig aan. Kyosu besloot maar gewoon normaal terug te praten, ookal kreeg hij een beetje een raar gevoel bij dit gesprek.

(( ja idd =.= ))

Marauwdon knikte en stopte even met spelen om de kruk naar Kyosu toe te draaien "Dat ken ik...m`n moeder leerde me op m`n 14de viool spelen en sindsdien ben ik niet meer gestopt..." hij vond het toen der tijd hardstikke onzin om viool te leren spelen en piano maar was er nu wel blij mee.

'ik ben mn pa er wel dankbaar voor, altijd als ik hem zag spelen was ik jaloers dat ik het niet kon,.' zei Kyosu. Hij leek totaal niet op zijn vader, maar dat was een van de dingen die hij met hem gemeen had, de liefde voor de gitaar.

Marauwdon grijnsde "Tja er zijn veel dingen waar we mensen toch dankbaar voor zijn ook al zijn de dingen soms raar" Hij leek daarintegen ongelofelijk veel op zijn ouders, nauw...de persoon die hij zich voordeed leek precies op zijn ouders.