De kamer met de verborgen piano.

Op de gangen van de vijfde verdieping vind je een kamer die in de eerste instantie leeg lijkt. Maar als iemand met een passie voor het spelen van de piano de kamer betreed zal hij of zij een witte vleugel zien, die prachtig gestemd is. Op deze vleugel speelt men beter dan hij of zij eigenlijk is. Het is een soort magisch geluid waarvan je al snel in een trance raakt, zodat je blijft spelen en blijft spelen, tot je het gevoel hebt dat je alleen nog maar leeft voor het hypnotiserende geluid.

Aantal personen: maximaal 4.
aantal regels: boeit niet.
de 2postregel telt hier niet.

Het was een donkere nacht, en Yuu dwaalde weer eens door de gangen. Hij had het gevoel dat hij zijn ogen nooit meer met een gerust hart kon sluiten, dus had hij zich voorgenomen om maar nooit meer te slapen. Gapend passeerde hij een kamer die plots zijn aandacht trok. Uit nieuwsgierigheid opende hij de deur. Het was een kleine kamer, met aan de overkant muren die uit ramen bestonden. De volle maan scheen naar binnen en gaf de enorme witte vleugel die in het midden stond een magische gloed. Yuu's passie voor pianospelen speelde op en hij sloot de deur achter zich dicht. Hij nam plaats op de pianokruk en gleed met zijn vingers over de toetsen. Het was alsof tien kleine, aangename schokjes tegelijk door zijn vingers heen schoten. Hij sloot zijn ogen, en volgde met zijn vingers de melodie die in zijn hoofd naar boven kwam. Hij kende het stuk dat hij als vanzelf speelde niet, maar toch voelde het veilig. Nog nooit hadden zijn pianokunsten zo harmonieus, zo myserieus geklonken.

Ayano zuchtte diep. De duistere nachten waren gekeerd, de volle maan was zichtbaar en buiten was het dus niet uittehouden. Het was r te licht. Zonder enig nadenken opende ze een kamer war muziek uit leek te komen. Het klonk prachtig en toen ze de deur opende zag ze Yuu zittend achter een witte vleugel, zijn pianospel was magisch, prachtig. Dromerig leunde Ayano tegen de deurpost en luisterde ze naar het muziekspel.

Toushirou rende door de gang, op zoek naar Yuu. Hij was niet in zijn kamer, wat hij verwacht had, dus was hij gewoon door het kasteel gaan rennen. Hij had zijn smoking nog steeds aan, al was zijn haar door de war en was zijn masker weg. Hij liep hijgend langs een kamer waar muziek uit kwam. Verbaasd bleef hij stilstaan. Het straalde iets treurigs uit. Hij zag Ayano in de deurpost staan. Hij liep wat dichterbij, en zag Yuu toen achter de piano zitten. Met grote ogen bleef hij staan kijken.

Langzaam werd hij opgeslokt in het geluid dat uit zijn eigen vingers kwam. Hij speelde, nu niet alleen omdat hij het wilde, maar ook omdat hij niet wilde dat het geluid zou stoppen. Lage en hoge tonen klonken harmonieus door elkaar heen en gaven het stuk dat hij uit het niets speelde een sfeer die magisch, bevrijdend en toch zo ongelofelijk droevig was dat het je hart in tweeën scheurde. De muziek was als een ontsnapping uit drijfzand waar je tot je nek in vast had gezeten. Het was alsof er twee vleugels op zijn rug verschenen, en hij langzaam de donkere hemel in vloog, rustend op de melodiën die uit de piano vloeiden.
Hij was er zich totaal niet bewust van dat hij toeschouwers had. Alleen de melodie telde. Als het kon, zou hij hier voor altijd blijven spelen, en zich bevrijden uit de kettingen waar de realiteit hem mee had vastgebonden.

Toushirou luisterde naar Yuu's spel en slaakte een diepe zucht. Op de één of andere manier moest hij blijven luisteren. Hij liep langs Ayano naar Yuu toe, en ging vlak naast de piano zitten. Hij trok zijn knieën op en sloot zijn ogen. Het had een zuivere, mysterieuze klank. Het was mooi en toch vreselijk tegelijk.

Ayano luisterde naar de muziek. Het klonk treurig, maar de magische klanken waren ondoordringbaar. Ze hoorde alleen nog maar de klanken van de muziek. De trilling kwam in haar oren en bleef hangen in haar hoofd. Langzaam liet ze zich zakken en kwam ze op de grond terecht.

Diep in zijn gedachten wist Yuu dat het onmogelijk was voor hem om op zo'n manier te spelen. Hij was het niet die de piano bespeelde, de vleugel bespeelde hem. Langzaam veranderde hij van melodie. De muziek werd nu iets agressiever, minder rustig. Alsof er een storm was komen opwaaien in het diepste van zijn ziel en zijn weg naar buiten vond via de muziek die hij creëerde. Nog nooit had hij van de klanken gehoord die hij speelde, maar ze waren zo magisch, zo betoverend dat hij ze nooit meer los wilde laten.

((Dit is het liedje dat ie speelt))

Toushirou deed zijn ogen open toen de muziek ineens agressiever en ruwer werd. Toch had het wel wat, vond hij. Hij bleef met zijn knieën opgetrokken zitten en staarde nu naar Yuu. De maan dreef voor het reusachtige raam, wat een rustige sfeer naar voren bracht.

Ayano bekeek de maan, eigenlijk staarde ze naar de maan en wist ze totaal niet wat ze moest uitbrengen. Ergens wilde ze Yuu laten stoppen en ergens anders wilde ze juist dat hij nooit meer zou stoppen. Dat hij ozu spelen tot zijn dood, van haar part ging ze hem wel voeren.

Plotseling kreeg Yuu in de gaten dat hij publiek had. Hij opende zijn ogen en keek eerst naar Ayano, en daarna naar Toushirou. In de eerste instantie wilde hij meteen stoppen met spelen. Pianospelen was één van zijn supergeheime passies en hij wilde niet dat iemand er iets vanaf wist, maar als je het van de andere kant bekeek wisten ze het nu toe al en het geluid was zo prachtig... zo mooi... hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om nu te stoppen. Hij glimlachte in zichzelf. De muziek maakte hem ongelofelijk rustig en het leek alsof niets meer uitmaakte, alsof hij alles kon vergeten wat er tot nu toe in zijn leven was gebeurd. Zijn blik gleed naar Toushirou, die naast hem zat en hem aanstaarde. Zonder dat het hem veel moeite kostte wist hij een grijns tevoorschijn te toveren. Het was een trieste grijns, die vertelde dat hij de wereld wel aan kon, dat hij zijn verlies wel aankon, zolang hij zijn muziek maar had.

Toushirou slikte. Er was iets vreemds aan Yuu's grijns geweest. Hij vulde hem met een stukje troost, mar ebde het meteen weg met een vlaag van bezorgdheid. Hij stond op, al deden zijn benen moeilijk. Het was haast alsof ze niet wilden dat hij wegging. Hij liep naar de piano toe en nam plaats op een leeg stukje van de pianokruk, aan de kant van het raam. Hij staarde naar de toetsen terwijl de ingedrukt werden en weer omhoog sprongen.

Ayano bekeek nog steeds de maan en ondertussen stond ze op, liep ze naar het raam en ging ze op de vensterbank zitten. Starend naar de maan door het raam.

((wat een onzin maar ik moest iets posten volgens annee XDDD))

Yuu volgde Toushirou's blik naar zijn eigen vingers. Ze functioneerden veel sneller dan hij kon denken. De muziek galmde door zijn hoofd en veranderde langzaam in een soort verslavende waas, die zoemde, met de melodie zachtjes op de achtergrond. Hij ging met zijn handen naar de hoge noten, en toen weer naar de lage.
Plotseling stopte hij.
Een immense angst kroop door hem heen. Hij was bang dat Ayano en Toushirou zijn muziek zouden afpakken, dat ze hem zouden wegduwen van de piano en zijn prachtige klanken zouden vervangen met vreselijke muziek. Hij keek met angstige ogen naar de twee, en durfde niet meer te spelen. In zijn hoofd probeerde hij de muziek nog wel te hervinden.
'Wat doen jullie hier?' vroeg hij met een beetje een angstige toon in zijn stem.

Ayano keek Yuu vervreemd aan. "We luisteren naar een prachtig muziekspel, dat werd gestopt." Ze keek weer naar de maan. "Het was prachtig, Yuu."

Met grote ogen duwde hij de deur open. Hij had pianomuziek gehoord... maar... verstomd liep hij naar de witte piano, en keek verwilderd om zich heen. "Wie speelde hier net?" Hij keek om zich heen, verwachtte een mozart, een chopin, een beethoven, maar de enige mensen in het vertrek waren Yuu, Toushirou en Ayano. Zijn blik bleef hangen op Ayano, en langzaam ebde de interesse in de piano weg. Zijn hoofd begon te kolken met flarderige gedachtes. Wat moest hij doen? Naar haar toelopen? Haar een enorme omhelzing geven en zijn eerdere acties tijdens het bal herhalen? Onzeker gleed zijn blik terug naar de piano.

Yuu keek verbaasd op toen Lucas binnenstormde. De opmerking van Ayano had hem een beetje gekalmeerd. Ayano had zijn muziek ook prachtig gevonden, dus misschien wilde ze het wel niet verpesten. Toushirou vertrouwde hij nog niet helemaal maar die was toch klein dus die kon hij wel aan. Hij besloot Lucas' vraag maar te beantwoorden. 'Ik,' zei hij en hij drukte een toets van de piano in. Meteen begon er een nieuwe melodie in zijn hoofd op te spelen en hij kon de verleiding niet weerstaan om het stuk na te spelen op de witte vleugel. Voor hij het wist klonken de verslavende tonen weer door de kamer.

Ayano keek Lucas aan. Ze wilde het liefst hem omhelzen, maar ze was te moe om op te staan, alsof haar benen haar niet meer wilde tillen. Ze glimlachte en luisterde toen weer naar de prachtige klanken van de muziek die Yuu maakte. "Lucas..." fluisterde ze zacht.

Toushirou had niks gezegd. Het enige wat hij deed was staren naar de toetsen. Hij glimlachte toen de klank weer door zijn hoofd galmde en legde zijn hoofd tegen Yuu's schouder aan. Hij sloot zijn ogen en viel al snel in een kruising tussen een trance en een slaap.

Yuu schrok van Toushirou's plotselinge aanraking en stopte met spelen. 'Wat doe je?' vroeg hij en hij ging iets verzitten. Meteen voelde hij hoe zijn vingers weer naar de piano getrokken werden. Hij moest door blijven spelen. Zijn vingers gleden snel weer over de toetsen, alsof hij bang was dat zijn plotselinge talent zou verdwijnen als hij niet lang genoeg speelde.

Toushirou opende zijn ogen toen Yuu stopte, maar zij niks. Toen hij weer begon gaapte hij en haalde zijn schouders op. 'Speel nou maar gewoon door' zei hij dromerig.

Na zijn stormerige entree wist hij zich niet zo goed te plaatsen in het tafereel. Bij de homo's op het pianokrukje, of bij Ayano, die zachtjes iets leek te fluisteren wat hij niet kon verstaan. Niet wetend wat hij moest doen bleef hij staan, kijkend naar de witte vleugel.

((god dit is een suffe post))

Yuu, die Toushirou een beetje irritant vond begon iets sneller te spelen. Hij wipte wat met zijn schouder op en neer in de hoop dat Toushirou zijn hoofd weg zou halen. Hij belemmerde zijn spel, omdat zijn arm nu niet vrij kon bewegen. Niet dat de klanken stopten met mooi zijn, nee, de muziek die hij zonder erover na te denken speelde vloeide met zijn verslavende effect perfect voort.

Ayano rolde met haar ogen. Waarom was Lucas ook zo'n idioot? Oké een leuke idioot, maar een idioot. Ayano zuchtte diep. Toen ze op wilde staan bleef ze toch zitten. Ze was echt te moe.

Toushirou bleef rustig zitten. Hij genoot met elke seconde meer van het pianogeluid, en zuchtte diep. ((sterft))