6234, De kamer van Mendua en Mimiko Chan

Kyosu trok zijn wenkbrauw op en keek mimiko een beetje vaag aan. 'Is er iets?' vroeg hij terwijl hij haar kamer binnen liep. 'Hier, ik heb een milkshake voor je meegenomen,' zei hij en drukte hem in haar handen.

Mimiko gooide de deur achter haar dicht en voelde hoe de koude mikshake in haar handen geduuwt werd. 'Eh nee niets, gezeik met ouders', zei ze snel. Ze hoopte dat het gelovog over kwam. Vlug nam ze een slok van de milshake en liet zich vallen op haar bed.

Kyosu knikte begrijpelijk en plofte met een zucht naast mimiko op het bed. 'Dat zuigt,' zei hij toen. Hij was blijkbaar niet de enige met gezeik. 'Man, ik voelde me kut dus ik dacht ik ga even naar mimi. ik hoop niet dat je het erg vind,' vervolgde hij en slurpte wat aan zijn beker.

Mimiko klemde haar handen om de koude beker heen en schudde als een robot haar hoofd. 'Eh nee natuurlijk niet', haar gezicht begon weer wat meer kleur aan te nemen en haar ogen veranderde weer in een normaal formaat. Maar in haar gedachte raasde het. Moest ze het vertellen?

Kyosu glimlachte tevreden. 'So.. what hae you been up to?' vroeg hij en draaide zich naar mimiko. Hij glunderde even, en besefte zich ineens dat het fijn was dat er iemand was om mee te praten.

Mimiko keek hem geschrokken aan. Had hij iets door? Ze probeerde rustig te blijven. Hij weet niets, helemaal niets, ze herhaalde de zin wel een miljoen keer in haar hooft. 'Niks', zei ze vluchtig. 'Jij?', snel nam ze een slok van haar milshake om het angstig staren te vermijden.

'hnn, ik weet niet. Ik mis jou en Lune een beetje. Het voelt of ik jullie al tijden niet gesproken heb,' zei hij en slurpte nog wat aan zijn beker. Hij dacht na. Er heerste de laatste tijd zo'n gespannen sfeer. 'En ik slaap de laatste tijd nogal slecht'

Mimiko voelde een enorm schuld gevoel. Snel begon ze aan haar milkshake te slurpen waardoor haar hersenen bevroren. 'Ah, auw', zei ze schor. 'Ik eh.. mis jou ook', zei Mimiko terwijl ze op haar lip beet. Ze wilde dat alles weer zoals eerst was. Ze miste hem oprecht heel erg. Ze wilde hem weer vasthouden met hem praten en bij hem uit huilen wanneer zij dat nodig had.

Cosette liep, om geen echte reden, door de gang. Ze bleef staan toen ze langs Mimiko's kamer kwam. Ze had Mimi al een tijdje niet meer gesproken of gezien. Ze ging voor de deur staan en klopte.

Mimiko maakte even een verontschuldigend gebaar en stond toen op om de deur open te doen. Toen ze de deur open deed en in recht in de ogen van Cosette keek versijfde ze. Niet zij ook nog. Haar ogen werden enorm en in haar hooft begon het te razen.

Cosette's glimlach verdween. 'Mimi? Wat is er?' Ze keek haar lichtelijk bezorgt aan.

'Is er iets?', zei ze met een vluchtig lachje. 'Eh nee niets', zei ze snel en ze keek even om naar Kyosu. 'Kan ik je helpen?', vroeg ze snel en ze keek haar weer even aan.

'Je doet raar,' zei Cosette. Ze keek Mimiko aan.

Mimiko schudde haar hoofd. 'Sorry ik heb gewoon wat problemen thuis', het was de zelfde smoes die ze Kyosu vertelde dus zou het bij haar ook wel werken hoopte ze.

'Oh..' Cosette keek naar de vloer. 'Dan ga ik maar..'

Het gene waar ze op hoopte gebeurde. Toch kon ze Cosette niet laten gaan en hield haar tegen. 'Nee, nee ehm we kunnen straks wel even afspreken', zei ze met een lachje. Het was misschien wat lullig, maar ze wilde even met Kyosu praatte dus leek dit haar de beste aanpak.

'Nee, laatmaar..' Cosette glimlachte en liep weg.

'Cosette, wacht nou', zei ze terwijl ze achter haar aan liep. 'Wat is er nou?', zei Mimiko terwijl ze naar de grond keek. Cosette kon zich beter af vragen wat er met haar was. Hoe kon ze dit ooit vertellen?

'Wat er met míj is?' Cosette trok haar wenkbrauw op. 'Wat is er met jóu?'

Mimiko schrok. Zou ze iets weten van wat er tussen haar en Lune was gebeurt. 'C.. cosette', zei ze trillend.

'Wat!?' Cosette schrok van zichzelf. Ze zei het feller dan ze bedoeld had, maar ze had geen zin om nu overdreven lief te doen.

'W.. weet je het?', vroeg ze nog steeds trillend. Ze beet op haar lip om haar tranen in te houden. Ze staarde naar de grond en wilde haar niet aan kijken.

'Moet ik iets weten dan?' Cosette keek Mimiko fel aan.

Kyosu was ondertussen ook opgestaan en in de deuropening gaan staan met zijn milkshake. Mimiko en Cosette hadden duidelijk niet door dat hij stond te kijken. Eigenlijk wile hij weglopen, maar hij had het idee dat hij dit móest horen. Hij kon dit eigenlijk niet maken, maar toch bleef hij staan.

'Niks laat maar', als ze niets wist was het beste dat zo te houden. Ze zou het nog wel eens vertellen. Waarschijnlijk. Of helemaal niet. Mimiko keek uit schaamte nog steeds naar de grond bang dat Cosette haar gezicht in een blik kon af lezen.