Het woud

Lily stond trillerig op. Ze wreef de laatste tranen uit haar ogen en keek om zich heen. Ze liep een beetje naar voren.
Ze liep een tijdje rond, langs bomen die allemaal op elkaar leken.

(( hahaha XD ))

Yumiko voelde een moment van blijdschap in haar lichaam, en zoende terug. Ze sloot haar ogen en merkte dat haar armen richting Nicholas' nek gingen, waar ze ze omheen sloeg.

".. Nachtbraken betekent voor jou waarschijnlijk gewoon hier slapen, maar okay, ik vind het best. Dat wordt nachtbraken dus," zei ze met een tevreden glimlachje. "Pas maar op voor de wolven. En dan bedoel ik niet Yumiko, maar de echte," voegde ze er daarna nog aan toe, doelend op het gesprek over wolven van eerder die morgen.

Touhirou grijnsde. 'Oké, misschien, andera moet jij met af en toe schoppen om me wakker te houden' lachte hij droogjes. Hij aaide even door zijn haar om het goed te doen en staarde weer naar de boomtoppen. Hij zuchtte een beetje tegen zichzelf.

'I will do that anyway, even if you ask me not to," grijnsde Scarlett. Mooi niet dat ze hier in haar eentje een beetje wakker ging blijven. Dan kon ze nog beter in de tent gaan slapen. Als Yumiko er niet was tenminste. "We moeten wel nog terug om te eten trouwens," zuchtte ze daarna. Totaal vergeten.

Toushirou lachte en knikte. 'Anders gaan we nachtbraken en dan moeten we één of ander beest vermoorden en opeten omdat we te veel honger hebben. Dan verdwalen we, en zullen we uiteindelijk onze armen op moeten eten om in leven te blijven' zuchtte hij dramatisch. 'Ja, om dat te voorkomen moeten we misschien toch maar gaan eten'

"Mijn armen zijn niet lekker," zei Scarlett gelijk. "Voor het geval je je bedenkt." Gelijk daarna stond ze op. "Eten, benodigde spullen pakken en teruggaan,' somde ze toen op. "Oh en zwemmen natuurlijk!"

Toushirou grijnsde en stond op, waardoor hij vlak achter Scarlett kwam te staan. 'En geen mensen meer uitkafferen' fluisterde hij plagerig in haar oor. Daarna liep hij met een zelfingenomen grijnsje richting de tenten.

Gelijk toen Toushirou in haar oor fluisterde gaf ze hem een stomp in zijn zij. "Doe normaal," siste ze. "Zolang zij normaal doen doe ik dat heus ook wel," zei ze, weer op normale toon.

Toushirou lachte. 'Oké, top. en dan stop ik met je te irriteren en dan pleeg jij geen huiselijk geweld meer!' zei hij vrolijk naar haar wijzend. 'Ik ga me trouwens wel omkleden straks'

Scarlett knikte. "Zolang jij normaal doet doe ik ook normaal," zei ze met een triomfantelijke glimlach. "Maar, dat is goed. We moeten toch allebei nog spullen pakken neem ik aan."

Toushirou bleef ineens stilstaan en keek alsof hij ieder moment ging sterven. Hij had zijn handen in zijn haar. 'Je verwacht van míj dat ik normaal doe?!' zei hij verbaasd. 'Maar - ik ben abnormaal' voegde hij eraan toe met een pruillipje.

"Try harder!" zei Scarlett zonder emotie. Natuurlijk meende ze het niet, maar nu kon ze Toushirou terugpakken door net zo te doen als hij net gedaan had! "Loop toch eens door!" grinnikte ze daarna.

Toushirou grijnsde. Hij moest even wat harder lopen om weer op dezelfde hoogte als Scarlett te zijn. Het tentenveld doemde voor hen op. Aan de rand bleef hij staan. Zijn blik gleed van zijn tent naar die van Scarlett. 'Hier scheiden onze wegen!' opperde hij plechtig, maar dramatisch. Hij grijnsde breed. 'Oké. Tot zo' verbeterde hij zichzelf droogjes.

"Tot ziens," grinnikte Scarlett. Waarom moest Toushirou dan ook altijd van de rare opmerkingen hebben? Misschien had hij wel gelijk: hij kon gewoon echt niet normaal doen. Maar dat was nou net het leuke aan hem. Met een zucht liep ook Scarlett naar haar tent toe.

Toushirou grijnsde en liep naar zijn tent toe. Hij zwaaide over zijn schouder, al wist hij dat Scarlett het niet eens zou kunnen zien. Hij ging zich omkleden en zou haar bij het avondeten wel weer treffen. En wat er vanavond te beleven viel zouden ze dan wel zien.

Nicholas kapte de zoen af en maakte haar armen los."Uh ah uh" (je weet wel, zo'n geluidje dat afkeurend ofzo klinkt, verbiedend klinkt) Hij grijnsde."Zo makkelijk gaat dat niet, he," zei hij, nog steeds grijnzend.

Yumiko grijnsde even. 'Ik moet op m'n knieën, is het niet?' zei ze, nog steeds grijnzend. In zijn ogen ontdekte ze een lichte twinkeling door het licht wat net door de boom heen scheen.

((Oké hier krijg ik hele fout ideeën bij HAHAHAHA))

(( AHAHAHHAHAHA niet doordenken XDD ))

Nick lachte om de opmerking, want drie keer raden waar haar hoofd kwam als ze voor hem knielde als hij stond. Hij keek haar aan."Yeah, that would be nice.." hij lachte nog steeds.

Yumiko besefte zich nu pas wat ze zojuist had gezegd, als je een beetje doordacht. 'Oké zo bedoelde ik dat niet.' zei ze lachend. 'Of misschien toch wel.' zei ze grijnzend.

Nick keek haar schattend aan."Bluf," zei hij, en keek haar nog steeds aan. Hij keek naar buiten. het regende nog steeds.

Yumiko ging voor hem zitten. 'Is dat soms een uitdaging?' fluisterde ze in zijn oor terwijl haar hand over zijn kaaklijn heen ging.

Nick schrok even, maar liet dat niet merken. Meende ze dit nou serieus? Hij keek haar fronsend aan."Meen je dit?" fluisterde hij terug.