Sportvelden

Tevreden keek ze even naar het resultaat van haar aanval, maar het was al snel niet meer te zien. 'God damn it.' Ze keek even naar de lucht, concentreerde zich goed en uiteindelijk sloeg de bliksem in, maar net niet op de schietschijf. Hij kwam er net naast terecht, maar effectief was het wel. Yumiko was echter niet tevreden, en probeerde het nog een keer. Dit maal was er een beter resultaat, en raakte het de schietschijf wel.

Na lang genoeg getraind te hebben besloot Yumiko dat het tijd was om te gaan slapen. Ze gaapte even en strekte zich uit, waarna ze terugliep naar school.

Alecia keek over het sportveld uit. Nergens was er een kat te bespuren alleen maar een paar vogels. Dus vertrok ze maar.

-new-

Yumiko wilde nog een laatste keer trainen voor ze op kamp zouden gaan. Maar waar was Toushirou als je een trainbuddy nodig had? Niet hier in ieder geval. Daarom besloot ze maar om de schietschijven te gebruiken om haar aanvallen te trainen.

((TO THE RESCUUEEEE))

Toushirou liep over de sportvelden heen. Hij slofte een beetje rond met zijn handen in zijn zakken. Zoals verwacht, zag hij het vertrouwde beeld van een bos paars haar op het trainingsveld. Hij liep tot op zo'n twee meter achter Yumiko en bleef toen staan. 'Ik hoorde een lokroep' lachte hij droog.

Yumiko schrok even van Toushirou's plotselinge verschijning. 'Jezus, telepathie.' zei ze lachend. 'Ik had je nét nodig.' zei ze met een grijns terwijl ze een aardig brede energiestraal op een schietschijf afschoot. Die natuurlijk door magie meteen zichzelf herstelde.

Toushirou grijnsde breed. 'Ik wist het wel' zei hij alsof hij ook werkelijk een telepathische boodschap had ontvangen. Hij plofte neer op het gras en salueerde met zijn hand. 'Orders, kapitein!'

'Ik wilde nog even mijn verdediging oefenen voor we op schoolreis gaan. Mijn reflectieschild is nog niet helemaal geweldig.' zei ze, met een klein pruillipje. 'Dus.. als jij aanvallen wilt afvuren op m'n schild?' zei ze, terwijl ze alvast een reflectieschild maakte.

Toushirou knikte. 'Mijn trainingen gaan onwijs goed de laatste tijd. Ik heb alles echt wel onder de knie nu, dus ik mag over een tijdje weer examen afleggen' zei hij trots grijnzend. Hij wachtte tot Yumiko klaarstond en vuurde toen een sneeuwkanon af. Hij ging best snel, en had ook een aardige diameter; tussen een voetbal en een skippybal in.

Yumiko knikte en zette zich snel schrap. Ze keek toe hoe het sneeuwkanon haar kant op kwam. Ze werd zelf een stukje naar achter gelanceerd, maar het schild werkte wel. Ze zag het sneeuwkanon met enorme snelheid teruggaan richting Toushirou.

Toushirou's wenkbrauwen schoten omhoog; hij had er bijna niet aan gedacht dat de aanval, als het schild werkte, terug zou komen. Hij wist nog net een ijswand op te laten komen die het kanon alle kanten op liet spuiten. 'Ha! Aanschouw mijn fantastische ractievermogen!' riep hij trots op zichzelf.

Yumiko grijnsde even. 'Weet je trouwens wat voor dag het vandaag is?' vroeg ze uiteindelijk met een wenkbrauwwiebel erbij.

Toushirou sloeg zijn handen voor zijn mond. 'O god - dit is toch niet zo'n moment dat, als ik het niet weet, je me voor eeuwig gaat haten? Want ik moet heel veel moeite doen hier ongezien te komen, ik heb zelfs beloofd om een tijdje uit je buurt te blijven' zei hij met zijn ogen dichtgeknepen.

'Nee sukkel, it's my birthday today.' zei ze lachend.

((inspiloos? ja))

((Wat lang <333 ))

Toushirou sloeg met zijn hand tegen zijn hoofd. 'O god, ik ben echt een mongool. Sorry sorry sorry sorry sorry!' riep hij geschrokken. Hij wierp zich voor haar op zijn knieën. 'VERGEEF ME!'

Yumiko schoot even in de lach door Toushirou's gedrag. 'Ik vergeef het je.' zei ze glimlachend. 'No one knows, so doesn't matter.'

Toushirou stond op. 'Ik weet het nu wel! Ik ga straks wel een vet hip cadeau kopen als ik naar de stad ga - dan krijg je het snel van me. Ik heb geen idee wat je wil hebben maar ik verzin wel wat, dat lukt me wel - oja - GEFELICITEERD!' zei hij blij waarna hij haar plette in een omhelzing. 'Alweer 12, hè?'

Yumiko grijnsde even gemeen en schoot daarna een energiebolletje tegen zijn hoofd aan, gewoon een heeeeeel kleintje. '17.' corrigeerde ze hem.

Toushirou lachte. 'Nu ben je nog ouder dan ik' zuchtte hij dramatisch waarna hij zich in het gras liet vallen. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik ben langer, ik hoor ouder te zijn' zei hij droog.

'Hé ik was nog niet klaar met trainen.' zei ze grijnzend. 'Maar oké, ik heb alles van niveau 2 al onder de knie en ik wil nu toch wel eens niveau 3 worden.' zei ze zuchtend.

Toushirou lachte. 'Ik moet nog wat bijschaven om alles echt perfect te krijgen, dan pas mag ik examen doen, zei de Heerseres. Maar ik ben de beste van mijn jaar, dus ik mocht trots zijn of zoiets' mompelde hij tegen de lucht, die hij aanstaarde.

'Opscheppertje.' zei ze grijnzend. 'Naja, ik zal snel volgen denk ik. Het gaat prima, en ik hoop dat ik binnen een week toch wel examen mag doen, als ik iets meer oefen enzo.'

Toushirou knikte instemmend. 'Ik denk het wel. We trainen allebei veel en ik ben ook nog een onwijze nerd dus daar doe ik denk ik ook een beetje mijn voordeel mee' lachte hij.

'Ik moet zeggen dat ik het een klein tijdje nogal heb verwaarloosd, maar dat moet ik nu dus even inhalen als ik wil slagen voor mijn examen.' zei ze zuchtend. 'En jij, bijna niveau 3'er mag me daar gezellig bij helpen!' zei ze met een brede grijs. Ze maakte opnieuw een reflectieschild en gebaarde naar Toushirou dat hij erop kon aanvallen. 'Hou er dit maal rekening mee dat je meteen een ijswand of iets maakt, zodat je niet perongeluk je eigen aanval over je heen krijgt.'

Toushirou lachte en stond op. Hij maakte een pegelregen klaar, die niet veel later keihard op Yumiko af stormde. De ijspegels blonken in de zon als kleine, vlijmscherpe, venijnige mesjes. Hij bouwde nog geen verdediging op en bleef stijf staan.