Sportvelden

Yumiko keek even pijnlijk naar Toushirou terwijl ze weer op haar rug ging drijven. 'Niet zo slecht.' loog ze.

'Onzin' zei Toushirou met een frons. Hij liep wat dichterbij. 'Laat eens zien' zei hij met een gefakete grijns. Het had er gister behoorlijk beroerd uitgezien, hij wilde nu wel weten hoe het ging.

Yumiko knikte en zwom naar de kant. Behendig klom ze eruit. Ze moest even op haar tanden bijten tijdens het krommen van haar rug, want het deed onwijs zeer. Ze ging rechtop staan en draaide daarna haar rug naar Toushirou. 'Kijk maar.' Ze hoopte dat het er al een stuk beter uit zag, straks dwong hij haar nog om naar de ziekenzaal te gaan.

Toushirou klom het water uit en keek naar Yumiko's rug. Hij was gedeeltelijk blauw met paars, en had een aantal grote schaafwonden waar een soort dunne korstjes op zaten. Hij keek ernaar met een pijnlijk gezicht en legde voorzichtig zijn hand op haar rug. 'Doet dit pijn?' vroeg hij.

'N-n-n-ee.' loog ze terwijl ze keihard op haar lip beet om de pijn te verbijten. Al zou ze dat niet doen, had ze het uitgegild van de pijn.

Toushirou schudde zijn hoofd. 'Je moet je niet zo groot houden en gewoon langs de ziekenzaal gaan' zei hij tegen haar. 'Dat scheelt een paar dagen of zelfs weken pijn lijden, geloof me nou maar' zei hij glimlachend. Hij keek weer naar het water dat glom in de zon.

'De ziekenzaal is vreselijk. Allemaal gillende en hysterische zusters en argh ik moet er echt niet aan denken.' protesteerde ze weer. Mooi niet dat ik daar heen ga.

Toushirou trok zijn wenkbrauwen op. 'Oké, als je het zo zeker weet' zuchtte hij toegevend. 'Maar dan mag je niet klagen straks' voegde hij er aan toe, met halve spot.

'Mij zul je niet meer horen klagen.' zei ze grijnzend. Inmiddels begon ze het aardig koud te krijgen in het water, en besloot ze er maar uit te gaan. Ze bleef even op de kant zitten tot ze opgedroogd was voor ze haar jurk weer aan trok.

Toushirou, die al op de kant zat, trok ook zijn kleding aan en strikte de veters van zijn gympen losjes. 'Zo, ik denk dat we al bijna naar school kunnen. Dan schop ik jou stiekem de ziekenzaal in en ga i me volvreten!' zei hij plagerig grijnzend.

'You wish.' Ze trok langzaam haar jurk aan, aangezien het nogal pijnlijk was. Daarna stond ze op en keek ze even richting de school. 'Er zijn al mensen buiten, dus het zal wel goed zijn.'

Toushirou knikte. 'Ja, ze stromen al langzaam naar buiten. Heb jij mazzel dat je niet meer in het water ligt' lachte hij. 'O, en ik natuurlijk, in mijn boxer had ik denk ik een beetje voor lul gestaan' voegde hij eraan toe.

Mimiko kwam aangelopen, bij een grote gaap struikelde ze over haar voeten. He kut nou, momeplde ze. Ze stond snel weer op en veegde haar kleren af. 'Hee Toushirou', zei Mimiko met een enorme gaap.

'O maar ik had niet voor lul gestaan, ik zou besprongen worden door hordes jongens die me ineens allemaal als lustobject zouden zien.' zei ze lachend en natuurlijk niet serieus.

Toushirou wschoot keihard in de lach door Yumiko's opmerking, maar zijn mond viel verbaasd open toen hij ineens een bekende zag. Hij wees verbaasd naar het meisje dat net aan was komen lopen. 'Mimi-chan?!?!?!' riep hij verbaasd uit. Hij was nooit op de hoogte geweest van het feit dat zij een specialiteit had. Logisch, hij had het zelf ook altijd verborgen moeten houden voor zijn klasgenoten, maar van haar had hij het echt niet verwacht.

'En dat is?' vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw terwijl ze naar het meisje keek.

Mimiko lachte. 'Ja, dat had je verwacht he'. Ze liep op hem af en lachte.

Toushirou keek naar Yumiko. 'O - Ja, natuurlijk. Mimiko-' zei hij hakkelend van verbazing terwijl hij een beetje naar de twee heen en weer wees. 'Dat is Yumiko' voegde hij eraan toe. 'Ik wist echt niet - heb jíj een specialiteit?!' riep hij verbaasd uit.

'Hee Yumiko', zei ze. Mimiko lachte. 'Ja anders zou ik nu niet hier voor je staan', zei ze lachend.

Toushirou lachte. 'Dat is waar' zei hij. Hij wilde niet doorvragen, niet te ver in het gesprek opgaan, want hij wilde Yumiko niet teleurstellen. 'Hé ehm, wij gingen net ontbijten' zei hij daarom maar snel. 'Ik zie je denk ik nog wel een keer - bijkletsen ofzo' zei hij knikkend, waarna hij zich naar Yumiko omdraaide. 'Honger?'

Mimiko lachte. 'Ja tuurlijk, ik zie je nog wel'. Ze zwaaide en liep weg.

'Nee geen honger, starvation.' zei ze grijnzend. Ze keek het kind even na, wat Toushirou dus blijkbaar al kende van een oude school of iets.

Toushirou grijnsde. 'Better get going' zei hij, daarna begon hij de pas in te zetten richting de school. ((HAHAHA KOMEN WE STRAKS IN DE EETZAAL IS HET VALENTIJNSDAG))

-newwwwwwwwwwww-

Yumiko was op de sportvelden, waar ze eergisternacht nog hadden gescholen voor de enorme hagel. Ze schudde haar herinneringen van zich af en begon zich af te reageren op een schietschijf. 'Just die, motherfucking target!'

Ze voelde dat ze meer energie kreeg naarmate haar woede erger werd. Ze richtte zich op het moment niet op de aanval, maar gewoon op de hoeveelheid energie die erachter zat. Ze produceerde een energiestraal met een diameter zo groot als een basketbal, en hij raakte de schietschijf. De schietschijf bezweek totaal onder de energiestraal, maar aangezien het een magische schietschijf was, was hij een paar seconden later weer als nieuw.