De gangen van de school.

'Het maakt niet uit,' zei Ben, met een glimlach. 'Vanwaar al die haast?' vroeg hij toen.

Rusine glimlachte nu wat ontspannener, blij dat de jongen er geen probleem van maakte. Ze deed even een stapje naar cachter zodat ze haar hoofd niet zo ver hoefde te buigen om hem aan te kunnen kijken. 'Ik heb hier een brie...' Haar ogen werden groot terwijl ze naar haar lege handen staarde. 'Waar is mn briefje?! Oh nee, wat moet ik nu? Waaaaaar is mijn briefje?' Paniekerig begon Rusine om zich heen te kijken. 'ooo waar is het nou?'

Alex stond een paar meter verderop. Hij wierp zijn zakmes steeds weer op en neer. Om de 3 worpen liet hij het een rondje extra draaien. Echt veel had hij nog niet meegemaakt op deze school maar hij hoopte dat die bootcamp van morgen daarin wat meer verandering zou brengen.

Ben begon te lachen en raapte het briefje op, omdat hij het zag liggen. 'Hier is het,' zei hij, en hij stak zijn hand uit om het aan het meisje te geven.

Met een half verslagen, half vrolijk en half teleurgesteld gezicht pakte Rusine het briefje aan. 'Dankje.' Ze liet haar blik nog even over het briefje gaan en vouwde het toen op om het vervolgens in haar tasje te stoppen. 'Er is iets met die datum maar ik kan me niet meer herinneren wat,' vertelde ze met een sip gezicht.

'We gaan vandaag op Bootcamp?' opperde Ben, die verder ook niet wist wat er anders vandaag voor speciale dag kon zijn

Rusine schudde haar hoofd. 'Nee, het was niet vandaag. Het was 6 juli 1999..' Met een moeilijk gezicht keek ze hem weer aan. Maar pas toen drong het tot haar door wat hij eigenlijk gezegd had. 'WE GAAN WAT VANDAAG?' schreeuwde ze verbaasd uit.

Zero liep weer op weg door de gangen weer eens met ze Ipod te klooien. Hij was zo op ze Ipod gefocused maar kon steeds geen leuk liedje vinden. Maximum the hormone, The Devil Wears Prada, Gackt!..Hmm agh ja dan maar gewoon op de geluk van de shuffle rekenen. Hij hield ze Ipod stevig in ze hand en schudden hem rustig heen en weer waarnaar er vervolgens een klik geluidje kwam en hij en hij het volgende liedje hoorden. Bring Me The Horizon - Chelsea Smile Hij zuchtten en liep door.

Ben keek verbaasd naar het meisje. 'We gaan op Bootcamp. Wist je dat nog niet? Ze gaan onze magie uitschakelen en dan moeten we in de wildernis overleven als stervelingen.'

Met grote angstige ogen keek ze de jongen aan. 'Oh, ik moet nog kleding inpakken. Wat moeten we allemaal mee nemen?' Ze begon nogal paniekerig aan haar jurkje te plukken.

'Je mag niets mee nemen,' vertelde Ben. 'Ik geloof dat je alleen maar een doosje lucifers mee mag nemen.' Ben zuchtte. 'Welke idioot heeft dat verzonnen.'

Midden in haar handelingen stopte Rusine. Ze bewoog niet. Heel langzaam gleden haar ogen weer naar het gezicht van de jongen. Haar wenkbrauwen volgden. 'Grapje?' bracht ze uit.

Ben schudde zijn hoofd. 'Ik meen het,' zei hij. 'Idioot he?'

'Mep me de ziekenzaal in, nu, alsjeblieft.' Rusine begon dramatisch te snikken. 'Hoe willen ze dat we dat overleven?'

Ben haalde zijn schouders op. 'Niet?' suggereerde hij. "Misschien willen ze ons allemaal weg hebben zodat ze helemaal op nieuw kunnen beginnen.'

Als één hoopje elende zakte Rusine tegen de muur aan. 'Alsjeblieft, vermoord me. Nu.' Daarna besefte ze zich dat ze eigenlijk wel heel erg dramatisch aan het doen was om niets. Iedereen moest er immers mee leven. Snel stond ze op. 'Sorry, ik liet me even gaan.'

'Kom op, zo erg is het toch niet. Anders kun je nog altijd stiekem naar mij komen sneaken,' zei Ben met een wenkbrauwwiebel. 'Ik ben trouwens Ben.'

Rusine grijnsde naar hem. Hij was wel oké. En toen ze hoorde dat hij Ben heette, moest ze hardop lachen. 'Ben, dat is zooooooo'n schattige naam!' riep ze uit. 'Ik ben Rusine.'

'Schattig?' vroeg Ben. "Mijn naam is schattig?' Ongelovig keek hij naar Rusine.

'Ja schattig!' verdedigde Rusine zichzelf. 'Bén, Bèn. Bbben. Bennnn.' Ze sprak zijn naam op een aantal verschillende manieren uit, lachend. 'Is het een afkorting of niet?'

'Officieel heet ik Benjamin, maar iedereen noemt me al Ben, dus laten we die traditie maar niet verbreken,' zei Ben. 'En als je mijn naam zo uitspreekt, dan luister ik niet.'

'Benjamin..' Rusine liet de naam uit haar mond glijden alsof ze iets totaal nieuws proefde. 'Dus gewoon.. Ben?' Ze keek hem lichtelijk teleurgesteld aan, maar haar gezicht klaarde al snel weer op. Ze had geen flauw idee waarmo ze zo stemmingswisselend was, maar ze was gewoon vrolijk. Gewoon, vrolijk.

Ben knikte. 'Gewoon Ben. Desnoods Benjamin. Niet van die toonwisselingen die jij gebruikte,' zei hij. Ben grijnsde naar Rusine. 'En jij bent gewoon Rusine?'

'Oh, oke.' Rusine begon te lachen bij Ben's uitspraak van haar naam. Ze schudde haar hoofd. 'Helemaal niet in de buurt. Die frans-engelse uitspraak van je verpest de hele pracht van het woord. Het is Rusine.' Rusine's Roemeense uitspraak maakte het woord een stuk completer. Haar rollende R was gewoon een stuk mooier dan die van hem.

(ik houd van namen met een r erin, eigenlijk houd ik van alle rren. Ik heb namelijk een hele leuke rollende r en hier in de buurt zijn ze daar niet zo goed in. Alleen mn english speaking teacher vindt het wat minder wat three klinkt bij mij heel mooi maar niet goed)
(lekker onzinnig)

'Dus je bent niet geheel Engels?' vroeg Ben na het horen van Rusine uitspraak.

((Ik kan ook zo'n rollende r, maar ik gebruik ofwel de gewone r, ofwel soms die bekakte r, maar meestal eigenlijk de gewone. Rollende r'en zijn wel grappig. Wat zijn je favoriete namen?? Ik houd van namen bedenken ^^))