De treurwilg

'Dat ík zo nodig het bed in moest duiken?!', riep ze gefrustreerd. 'En wat deed jij dan met die nieuwe gast', zei ze terwijl ze haar met grote kwaade ogen aan keek.

'Nou, dan staan we quite, hmm?' zei Cosette, die inmiddels ook rechtop stond.

'Ja, dus kunnen we dan eindelijk weer normaal tegen elkaar doen?', vroeg ze met een zucht.

'I guess..' zei Cosette. Maar het wordt toch nietmeer hetzelfde..

'Mooi', zei ze terwijl ze haar frustratie probeerde te onderdrukken.

'Ja,' zei Cosette geïrriteerd. Toen draaide ze zich om en liep ze bij de treurwilg weg.

Toch voelde hoe het nog steeds niet helemaal goed was. Het voeldje alsof ze in een grote leugen stonden. Die elk moment kon open barste. Het was dan wel goed maar alsnog zat er iets tussen.