De treurwilg

NEWNEWNEW

Cosette ging onder de treurwilg zitten. Met een tevreden blik keek ze om zich heen. Er was niemand. Ze zuchtte en keek omhoog. Ze hoopte dat er ook niemand zou komen, ze had echt behoefte aan wat rust. Wat tijd voor zichzelf.

De treurwilg was een geweldige plek voor de mood van Mimiko. Haar hoofd was gericht naar de grond en haar gevoelens waren op nul. Toen ze op keek schoten haar gevoelens opeens weer aan toen ze Cosette zag zitten. Het liefst wilde ze om keren en weer weg gaan, maar dit moest eens uit gepraat worden.

Cosette had Mimiko totaal niet in de gaten. Ze had haar ogen gesloten, en haar gedachten zaten op een heel andere plek. Ze slaakte een diepe zucht.

Mimiko staarde haar verward aan. Ze overwoog de optie om iets te zeggen maar in plaats daar van ging ze een metertje van haar af zitte en wachtte tot dat ze haar op merkte.

Cosette keek op toen ze iets hoorde. Ze keek recht in de ogen van Mimiko en beet op haar lip. Ze wendde haar blik naar de grond. 'Hi..'

Mimiko keek haar aan. 'Hi', zei ze droog.

Cosette beet harder op haar lip. Wat moest ze nu zeggen? Moest ze wel iets zeggen? Duizenden vragen schoten door haar gedachten. Wat vreselijk ongemakkelijk is dit..

'Alles goed?', vroeg ze uit eindelijk. Ze wilde dit uit praten en niet nog meer ruzie krijgen met Cosette.

'Ja..' zei Cosette. 'En, met jou?' Ze staarde naar de grond.

Mimiko had geen zin in een standaard gesprek. Of om ook maar om heel het onderwerp heen te draaien. 'Hoe zit het nou eigenlijk tussen jou en Andrew', vroeg ze terwijl ze haar even een kille blik toe wierp die niet meer te onderdrukken was.

Cosette keek Mimiko niet aan, ze durfde niet. 'Ehr.., weet ik niet.. precies,' stamelde ze. Ze frunnikte aan een paar grassprietjes.

Mimiko keek haar verbaast aan. 'Hmm, oke ja dat .. kan ', zei ze nog steeds verbaast. Het vervelende bij Cosette was dat ze nooit zeker was van haar dingen. Toch kon ze niet boos op haar zijn omdat ze zelf ook vreemd was gegaan.

Cosette bleef op haar lip bijten. 'Dus..' Ze keek kort naar Mimiko en wendde zich toen weer tot het gras.

Ze keek van Cosette af en staarde naar het gras. Ze wachtte geduldig tot dat ze haar vraag zou af maken aangezien er op dus niet veel te zeggen viel.

'Laatmaar..' zei Cosette. Ze stak haar handen in haar jaszakken en keek omhoog.

'Wat wilde je zeggen', vroeg Mimiko bijna gedwongen. Waarom kapte ze nou af. Het enige wat Mimi wilde was van dit gedoe af .

'Niks,' zei Cosette zacht. Ze begon nog harder op haar lip te bijten, en proefde een beetje bloed.

'Cosette, alsjeblieft ik heb hier geen zin in', zei ze kreunend. Waarom was het zo moeilijk om dit uit te praten. Ze waren beidde vreemd gegaan. Dan was het toch juist makkelijker om elkaar te vergeven dan was het gewoon klaar.

'Laat maar,' zei Cosette. Ze had nu de neiging om op te staan en weg te lopen, maar daar had ze geen zin in. Zij was hier eerder, dus ze bleef ook.

De woede die Mimiko zo goed onder controle had was niet meer te onderdrukken. Met een ruk stond ze op en ging voor haar staan. 'Cosette ik heb hier echt geen zin meer in, we kunnen het uitpraten in plaats van zo tegen elkaar te doen', siste ze naar haar toe. Het frustreerde haar ontzettend dat Cosette zo moeilijk deed.

'Er is niks om over te praten!' riep Cosette gefrustreerd.

'Oh nee, dus het doet je helemaal niets dat ik ben vreemd gegaan met Lune?', kneep ze haar vijandig toe. Ze zou het onder ogen komen. En als ze daar zelf niet voor zou zorgen deed Mimiko dat wel.

'Niet meer, nee,' zei Cosette. Ze had zich eroverheen gezet, ze beseftte dat het geen nut had om er de hele tijd over in te zitten.

Mimiko keek haar verbaast aan. Haar mond viel open en ze staarde haar ongelovig aan. 'Ik was dus wel een exspirimentje voor.. een een .. speeltje', siste ze kil en ze keek haar kwaad aan.

'Nietwaar!' siste Cosette boos. 'Ik heb gewoon geen zin om de hele tijd depressief te doen over het feit dat jij zo nodig met Lune het bed in moest duiken.'