Dit is de kamer waar voorheen de verborgen piano stond, maar omdat Melissa gewenst heeft dat die verdween staat hij er nu niet meer. De kamer is nu akelig leeg en iedereen die binnenstapt krijgt een intens gevoel van een vreselijk verlies over zich heen. Dat verlies hoeft niet per se op het verlies van de piano te duiden, maar gewoon op een verlies dat je personage een keer is ondergaan.
Aantal personen: eerst alleen Yuu en Merlyen, maar zodra zij weg zijn maakt het niet uit. Niet te veel alleen, want normale personen hebben meestal niet zoveel te zoeken in een lege kamer.
--------------------
Yuu stond in de deuropening van de lege kamer. Hij voelde zich hol en zwak van binnen terwijl hij naar de plek staarde waar eerst die prachtige witte vleugel had gestaan.
Melissa was echt een afschuwelijk monster. Hoe kon iemand het in zijn hoofd halen die prachtige muziek te laten verdwijnen? Aarzelend stapte hij de kamer binnen.
Meteen werd hij overspoeld door een vreselijk gevoel van verlies dat bijna ondraagelijk was. Zijn ogen schoten naar zijn arm, die roerloos langs zijn lichaam hing. Voorzichtig streek hij met zijn rechterhand over de gevoelloze huid.
Zijn arm was verlamd, de piano was weg. Het leek wel alsof het lot wilde dat hij nooit meer een piano aan zou raken.
Met een verdrietige blik in zijn ogen staarde Yuu door het raam naar de volle maan die aan de hemel stond.
Waarom moest hem altijd al het ongeluk overkomen? Waarom werd zijn geluk elke keer ruw door midden gescheurd zodra alles perfect leek te zijn? Het werd steeds moeilijker om te blijven glimlachen.
Als dit zo door ging was hij straks helemaal niet meer in staat om dat te doen.
((Beetje emo maar heb medelijden. Hij is verlamd aan zijn arm, zijn favoriete piano is weg, hij moet trouwen met een wijf met roze haar en ondertussen wordt hij nog steeds enorm naar Seth toegetrokken, die nogal wat stemmingswisselingen heeft als het gaat om wat hij nou precies van Yuu wil.))
Aantal personen: eerst alleen Yuu en Merlyen, maar zodra zij weg zijn maakt het niet uit. Niet te veel alleen, want normale personen hebben meestal niet zoveel te zoeken in een lege kamer.
--------------------
Yuu stond in de deuropening van de lege kamer. Hij voelde zich hol en zwak van binnen terwijl hij naar de plek staarde waar eerst die prachtige witte vleugel had gestaan.
Melissa was echt een afschuwelijk monster. Hoe kon iemand het in zijn hoofd halen die prachtige muziek te laten verdwijnen? Aarzelend stapte hij de kamer binnen.
Meteen werd hij overspoeld door een vreselijk gevoel van verlies dat bijna ondraagelijk was. Zijn ogen schoten naar zijn arm, die roerloos langs zijn lichaam hing. Voorzichtig streek hij met zijn rechterhand over de gevoelloze huid.
Zijn arm was verlamd, de piano was weg. Het leek wel alsof het lot wilde dat hij nooit meer een piano aan zou raken.
Met een verdrietige blik in zijn ogen staarde Yuu door het raam naar de volle maan die aan de hemel stond.
Waarom moest hem altijd al het ongeluk overkomen? Waarom werd zijn geluk elke keer ruw door midden gescheurd zodra alles perfect leek te zijn? Het werd steeds moeilijker om te blijven glimlachen.
Als dit zo door ging was hij straks helemaal niet meer in staat om dat te doen.
((Beetje emo maar heb medelijden. Hij is verlamd aan zijn arm, zijn favoriete piano is weg, hij moet trouwen met een wijf met roze haar en ondertussen wordt hij nog steeds enorm naar Seth toegetrokken, die nogal wat stemmingswisselingen heeft als het gaat om wat hij nou precies van Yuu wil.))