Tussen de rotsen

Ayano knikte tevreden en liep handtastelijk steeds dieper de grot in. "Links, rechts of rechtdoor?"vroeg ze toe nze drie gangen zag.

"Doe maar iets," antwoordde Scarlett. Zolang de gangen groot genoeg blijven. Zoiets als in het spookhuis wilde ze niet nog een keer meemaken, echt niet. Het had haar angst voor kleine ruimtes alleen maar vergroot.

Ayano koos de linker gang omdat die het breedste leek. Er stonden allemaal rare tekentjes op de muur. "Wat gek..." mompelde ze.

Met haar hand gleed Scarlett over de wand waar Ayano zojuist ook voor had gestaan. "Hij voelt kouder aan dan de anderen," mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen Ayano.

Ayano hoorde wat ze zei en vergeleek de linker met de rechter muur. De linker was inderdaad kouder. "Er is hier meer, iets wat we niet weten..." Ayano's stem stierf weg bij de laatste woorden omdat ze de tekeningen nog eens bekeek. Ze leken op ieder persoon van de school. Ook Scarlett en zij stonden ertussen.

"Oh gezellig we zijn nagetekend!" riep Scarlett sarcastisch toen ook zei de tekeningen op de muur aantrof. "Vast iemand met tijd teveel, nou kom, we lopen door." Meteen trok ze Ayano meer aan haar arm en liep ze verder in.

Ayano bleef staan. "Maar Scarlett, vind je het niet raar dat we hier getekend zijn? Ik bedoel, deze tekening is echt geen dag oud." Daarna keek ze Scarlett aan die het zo te zien niet eens interessant vond.

"Ja het is vast het werk van een moordenaar. Let's kill the whole school!' antwoordde Scarlett gelijk spottend. Als dat het plan was waren ze nog wel even bezig. "We kijken dadelijk wel even, laten we nu maar doorlopen."

Ayano haalde haar schouders op en liep verder. Ze zuchtte even diep. Scarlett leek steeds sneller te gaan lopen of Ayano werd gewoon eenb eetje moe van het snelle tempo. Vlug hobbelde ze achter Scarlettje aan.

((ZAG IK DAAR NU EEN ZWEEFEEKHOORN????????))

Scarlett schrok ze dood toen ze opeens half door de grond heen zakte. Haar benen zaten vol met vieze drab. Gadverdamme. "Ik zou maar oppassen," begon ze met een verafschuwende stem. "Het is vreselijk smerig hier en er zitten overal onopvallende gaten." Ja, ze kon in het donker zien, nee die gaten waren amper te zien. De drab kwam zo bijna aan haar broek!

Ayano trok haar jurk zo hoog mogelijk op terwijl ze nu bijna niets meer kon zien. "Straks trek ik de onderkant er gewoon af, dan koop ik maar een nieuwe in Ayao," mompelde ze. Op sommige momenten was haar jurk toch wel irritant. Ze kon net over een gat heen gaan omdat ze zorgvuldig de stappen van Scarlett volgde.

De drab aan haar benen voelde echt vreselijk smerig en plakkerig aan, en het was er ook niet zo makkelijk af te krijgen. "Als ik nog een keer in zo een gat val pleeg ik zelfmoord," zuchtte ze.

Ayano keek Scarlett even grijnzend aan. "Deal,daar hou ik je aan hoor, Scarlett," zei ze lachend terwijl ze nog steeds Scarlett's stappen volgde zodat ze niet in een gat terecht kon komen.

"Gee, thanks," grinnikte Scarlett om Ayano's opmerking, die nogal overkwam als een roep om Scarletts dood. "Pas maar op dat jij er zometeen niet invalt."

Ayano glimlachte. "Maar ik hoef dan wel geen zelfmoord te plegen," zei ze terwijl ze even een hups maakte zodat ze over een paar belletjes heen sprong.

"Oh ik wil dat "zelf" best voor je weglaten hoor," zei Scarlett zonder van toon te veranderen. Ondertussen bleef ze gewoon doorlopen, dit keer beter oplettend. Maar helaas, veel verschil was er niet te zien.

Ayano hield wijselijk haar mond en liep verder. Na een tijdje lopen kwamen ze weer op een harde grond terecht. "Hier kunnen we niet meer zakken," bracht ze verzekerd uit.

".. Hoop je," voegde Scarlett er zonder twijfel aan toe. Er waren hier zulke rare dingen dat niks haar meer verbaasde. Behalve smurriegaten in de grond dan.

"Ik weet het zeker, voel maar." Ze stampte hard op de grond er veranderde verder niets. "Zie je, niets aan het handje." Bleegh aardse uitspraak...

"Ja dat dacht ik daarnet ook," zuchtte Scarlett, waarna ze met haar ogen rolde en over haar benen wreef. Dat werd vanavond extra lang douchen. Het leek net of ze met cola over haar benen gegooid had. Dikke, modderige cola.

Naast de rare muurtekeningen en de drappige drek leek er niets aan de hand en was het gewoon een domme grot met niets bijzonders. "Ach ja, dan heb je meteen een zacht huidje als het eraf is," zei ze.

Scarlett lachte even sarcastisch. Ayano zou heel anders hebben gereageerd als zij in een gat getrapt was, en haar hele jurk vernield was. "Al een uitgang gevonden? "

Ayano zuchtte even diep en plofte neer. "Ik had hem na die drappige drek meer verwacht maar kennelijk niet." Ze zuchtte nogmaals en bekeek de ruimte waar ze nu waren. Hij was heel licht voor zijn doen en het voelde er ijskoud.

Scarlett genoot van de ijskoude ruimte waar ze nu in terecht gekomen waren, het maakte haar humeur meteen een stuk beter. 'We blijven hier wel overnachten," grapte Scarlett op een serieuze toon.

AYano keek Scarlett even aan. "Ik hoop voor mezelf dat je niet serieus bent, anders loop ik weer terug en dan maakt het me niet uit in hoeveel gaten ik terecht kom," zei ze bloedserieus. Ookal had ze wel bijna door dat ze het niet meende en dat ze gewoon terug zouden lopen.