Tussen de rotsen

Als je de waterkant van het meer afloopt, kom je van zelf bij een gebied met wat emer rotsen. Je kan erop zitten en uitkijken over het water, of ertussen zitten waar je waarschijnlijk niet makkelijk gezien wordt. Ertussen zitten is alleen onmogelijk als het water van het meer heel hoog staat, dan word je nat of je kan zelfs verdrinken, als je klem komt te zitten.

Aantal regels maakt niet uit, maar niet met meer dan 3 personen tegelijk, want het is niet zo heel groot en een rustplekje dus chaos is niet zo handig ;D

Puur uit nieuwsgierigheid was Scarlett verer doorgelopen bij het meer, dat haar toch net iets te druk begon te worden. Voor aardlingen was dat met dit weer logisch, voor haar verre van. Ze stopte pas even met lopen toen ze voor zich een heel rotsgebied zag. Perfect. Een glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze verder richting de rotsen liep.

Ayano liep zonder enige bij bedoeling door en zag opeens Scarlett zitten. "Hi," zei ze. Haar stem klonk eentonig en ergens leek het niet eens meer echt 'vrolijk'. Ayano's humeur stond even op een laagpitje en dat was nog erger dan bij de gemiddeldeaardling.

".. Hey," begroette Scarlett Ayano die opeens langs kwam lopen. Ze klonk.. anders. Misschien was het beter om niet te vragen wat er mis was, wie weet hoe ze daarop zou reageren. Waarschijnlijk, als er iets was, wilde ze het toch niet zeggen. 'Last van het weer?" vroeg ze daarom, zo nonchalant mogelijk.

De zon scheen inderdaad fel en er was geen wolkje aan de lucht. Ayano knikte. "Dat niet alleen. Ik krijg het op mijn zenuwen van al die aardlingen. Volgens mij krijgen Ayaoanen er ook last van." In haar stem klonk een ijzige stem alsof ze nu elke ayaoaan aan het verachten was, in iedergeval de ayaoanen die op een aardling begonnen te lijken. "Het moet gauw weer nacht worden."

"Ik geloof het ook. Het was een slecht plan om ook Ayao naar de aarde te laten komen," zuchtte Scarlett. Nog even en Ayao werd een lichtplaneet in plaats van een duistere planeet. Even liet Scarlett een stilte vallen en gelijk daarna blies ze wat koude lucht richting Ayano. "Beter?" grijnsde ze.

Ayano knikte. "De Aarde is een aparte planeet. Veel te vrolijk," zei ze. Het briesje maakte Ayano weer even wat koeler en ze knikte. "Inderdaad beter." Als je Ayao vergeleek met de Aarde, zou je zeggen dat Ayao meer in vrede leefde dan de Aarde. Ayno vond het sowieso al verschrikkelijk dat haar broer en haar tante met nichtjes en neefjes op de aarde woonde. Het was gewoon belachelijk.

Scarlett knikte alleen maar op Ayano's opmerking. Soms prikte het echt aan je ogen, die zon. Ze was niet beter gewend dan te leven in het donker. Op Ayao was altijd donker, en dan opeens dit.. En die warmte.. Het was vreselijk. Opeens was ze dankbaar voor haar specialiteit, die haar toch nog kon afkoelen wanneer ze wilde. "Ga je meer tussen de rotsen?" vroeg ze toen opeens. Het water stond laag, dus het was makkelijk mogelijk nu.

Ayano knikte. Ze liep nog een paar stappen tussen de rotsen. Haar jurk werd wel al nat van de spetters. Maar ze had er nog zoveel dat deze geeneens uitmaakte. Ayano keek rond. De rotsen gaven een koelend effect en het leek er altijd wel rustig.

Gelijk liep Scarlett achter Ayano aan, ook al was het eigenlijk haar idee. Zonder een woord te zeggen klom ze op de rotsen, en even later ook voorzichtig, maar toch snel ertussendoor. "Het is hier way better dan daarboven," zei ze toen.

Ayano knikte. De rotsen zaten dicht opelkaar maar je kon er makkelijk doorheen, eroverheen en erlangs. Het water stond nog steeds evenlaag en het was er nog steeds even rustig. "Volgens mij komt hier geen mens," merkte ze op.

"Gelukkig niet," zuchtte Scarlett. Was er tenminste nog 1 plek waar geen aardlingen kwamen. Zo ver als mogelijk klom Scarlett naar beneden toe. Hoe verder beneden, hoe kouder en perfecter het was.

Hier leek het water hoger te komen, maar zij gingen gewoon meer naar beneden. Het werd steeds schemeriger aangezien de zon er bijna niet meer bij kwam. "Het is bijna Ayao," grinnikte ze. Scarlett zou vast doorhebben dat ze sarcastischbezig was.

"I wish it was," zuchtte Scarlett, al moest ze we toegeven dat het zo best uit te houden was op aarde. Helaas was het het grootste gedeelte van de dag te licht. Vreselijk. Het water kwam tot haar knieën, maar aangezien ze nog steeds een kort broekje aanhad werden haar kleren niet nat, en het water was ook geen gevaar want gestegen was het nog niet.

Ayano knikte. "Indeed," zei ze terwijl ze haar jurk omhoog trok omdat hij nu toch wel nat aan het worden was. "Mijn moeder zou me vermoorden, als ze zag dat ik deze jurk aan het verneuken was." Ze grijnsde breed. Haar moeder vond haar jurken altijd zó geweldig dat er geen een vies mocht worden.

"En dat is precies waarom ik bijna alleen maar korte broeken draag, daar kan niks mee gebeuren!' grinnikte Scarlett. "En omdat ik het nooit koud heb natuurlijk," voegde ze eraan toe. "Hoever zou dit doorlopen?" vroeg ze toen, toen ze nog steeds het einde niet zag. Ja, het laagste was bereikt, maar het verste niet.

Ayano bekeek de kleding van Scarlett eens. "Ik haat broeken en de enige korte jurkjes die ik mee heb komen net over mijn knieën." Ze zuchtte even diep. Ze bekeek nog steeds de verte om te kijken of ze niet ergens stopte. "Het is wel groot hier?"

"Tja, dan moet je de gevolgen ook ondergaan," grinnikte Scarlett. Zo'n jurken zag er ontzettend warm uit, totaal niks voor haar. Ze zou wegsmelten in die jurken waarschijnlijk, bij wijze van spreken. "Ja, groter dan het eruitziet."

Ayano knikte. "Daarom heb ik ook iets van honderd van zulke jurken," zei ze terwijl ze even glimlachte. "Volgens mij ligt daar geen water meer?" In de verte leek het of er een droge plek was met alleen nog maar steen. Of het echt zo was wist ze niet, maar toen ze er eindelijk waren, had ze toch gelijk. "Is het hier soms hoger?" vroeg ze verbaasd.

Nog iemand met zoveel kleding. Scarlett begon al te denken dat ze de enige was. "Ik blijf toch liever in het water," antwoordde ze toen, in het water blijvend staan, wel nog dichtbij Ayano. Water was geweldig, zeker als het zo lekker koud was.

Ayano liep een stukje verder. "Hier is wel weer water," mompelde ze. "En daar achter, is dat geen grot ofzo? Of zijn dat de rotsen die tegen mekaar zijn..." Het was hier zó apart.

"Ik heb geen flauw idee," antwoordde Scarlett nog zonder op te kijken. "Hier zijn zoveel raare dingen dat alles mogelijk is, ik hou het niet meer bij." Ze zuchtte licht. Al die aardlingen en hun rare gewoontes ook.

Ayano zuchtte diep en liep stug door. "Jawel, hier begint een grot. Geen speertje licht te bekennen! Wel allemaal watter maar het staat helemaal niet zo hoog." Ze bleef staan bij de ingang van de grot en wachtte op Scarlett

Lily liep rustig en lichtvoetig als ze was naar de rotsen bij het meer.
Ze ging ergens tussen de rotsen zitten en keek voor zich uit.
Haar tas zette ze een klein stukje hoger.
Dromerig keek ze over het water.

Scarlett werd gelijk een stuk blijer toen ze hoorde dat er écht een grot was en kwam gelijk achter Ayano aan. "Misschien is er dan toch nog iets leuk aan de aarde," zei ze spottend. Tenminste, als de grot niet te klein was. Als hij heel klein zou zijn.. ze zou wel op Ayano wachten dan.