Kamer 8350; Lily en Cosette.

Cosette beet op haar lip en ging naast Lily zitten. Ze deed haar mond open om iets te zeggen, maar deed deze vrijwel meteen weer dicht.

Shayla hield nadenkend haar ogen dicht. Niet dat het veel zin had, maar ze kon zich vreemd genoeg hierdoor beter afsluiten van de buiten wereld. Ze dacht aan iets zinnigs om te zeggen, maar op het moment kwam ze op niks. De dood was ook één van de moeilijkste dingen in het leven, tenminste, voor de meeste.

Lily trok haar knieën op en sloeg haar armen erom heen. Er biggelde nog steeds tranen over haar wangen, het lukte haar niet om ze in te houden. Ze boog haar hoofd en snikte geluidloos. Maar ze voelde de aanwezigheid van Shayla en Cosette, dat was fijn, fijn dat ze wist dat ze niet helemaal alleen was. En Miyoko, van Miyoko had ze ook al een hele tijd niks gehoord. Juist nu ze haar het hardst nodig had...

Shayla glimlachte zwakjes. 'Wees eens heeeel stil en sluit je ogen.' Zei ze kalm.

Lily knikte en haalde een paar keek diep adem. Ze sloot haar ogen en hield zich doodstil. Het duurde een tijdje voor ze merkte dat ze nu veel meer op andere geluiden lette. Dingen die ze normaal gewoon zag, maar nu alleen kon horen.

'Als je heel stil bent, kan je gefluister horen. Gefluister van een bekende stem, de stem waar je nu als het goed is om huilt.' Ze sprak zacht, maar toch verstaanbaar. Dit had ze ooit gehoord van de waarzegster, die in Magic Town zat. Je kan de stem van de ziel horen, als je het maar wilt. Had ze gezegt. Bij Shayla zelf werkte het, nu kijken of het bij Lily ook zou werken.

Lily knikte zacht, bijna onmerkbaar, maar ze wist dat Shayla het zou zien. En inderdaad, na een tijdje hoorde ze... Heel zacht gefluister. Het was onverstaanbaar, maar het geluid herkende ze. Mila... Pas na een tijdje opende Lily haar ogen weer, en ze keek Shayla aan. 'Shayla...'Zei ze zacht. 'I-ik hoorde haar...'

Shayla glimlachte met haar ogen dicht en knikte. 'Ja, dat betekend dat ze je niet vergeten is en nogsteeds om je geeft. Ik heb hezelfde met mijn moeder. Ookal heb ik haar nooit gekend, hoor ik toch haar stem soms. Het is fijn als je alleen bent, of als je haar mist, om dit dan te doen, zodat ze gewoon weer even weet dat je nooit helemaal alleen bent.'

Lily omhelsde Shayla. 'Shayla, je bent super!'Zei ze zacht terwijl ze weer normaal ging zitten. 'Dankje.' Die woorden kwamen recht uit haar hart. Er viel een korte stilte. Lily beet even op haar lip maar nam toen een besluit. 'Shayla, mag ik je wat vragen?'

Shayla blooste even na de woorden "Je bent super". Zo super was ze niet, ze probeerde gewoon te helpen, dat was alles. Ze schudde zichzelf even wakker uit haar gedachten en knikte toen. 'Tuurlijk mag dat!'

Lily beet op haar lip, ze had dit al een tijdje willen vragen, maar ze had het steeds niet gedurft, en ook nu weer zonk de moed haar in de schoenen. 'Nou.. Eh..'Begon ze aarzelend.'Be-ben jij altijd al blind geweest?' Zelf vondt ze het nu verschikkelijk stom klinken, en ze boog een beetje beschaamd haar hoofd.

Shayla glimlachte, ondanks die vraag. Het was vreemd, want zoiets zou je natuurlijk niet verwachten. Toch, was ze ergens blij dat Lily het vroeg, want niet veel mensen hadden de moed om dit aan haar te vragen. 'Jep, sinds mijn geboorte al.'

'He-heb je nooit... Nooit daglicht gezien?' Vroeg ze, met een vleugje afschuw in haar stem. 'Nooit?' Ze kon het zich niet voorstellen. Als zij nooit meer daglicht zou kunnen zien. Ze zou overal tegenaan botsen... 'Dan is het vast handig dat je specialiteit Lucht & Vliegen is.'

Shayla trok nadenkend naar wenkbrauwen op. 'Hmm... Ja, eigenlijk nooit over na gedacht. Nee, nooit gezien eigenlijk. Maar, de specialiteit die je hebt maakt niet veel uit, je leert het jezelf aan. Je moet snel leren om te overleven. Als ik specialiteit warmte en vuur had gehad, kon ik ook gewoon rondlopen zoals nu.'

Lily schudde een beetje ongelovig haar hoofd. 'Knap hoor...'Mompelde ze. 'Ik zou het niet aankunnen hoor, als ik opeens niets meer zou kunnen zien...' Ze keek even uit het raam. 'Heb je nooit willen ruilen? Met iemand die wel kan zien?

'Ik heb er wel eens over na gedacht. Maar, het klinkt misschien gek, maar nee. Natuurlijk mis je iets, maar daarvoor in de plaats, heb je weer andere dingen, die ik in elk geval niet meer kan missen. Als ik nu opeens zou zien, zou ik mensen hun aanwezigheid alleen nog maar kunnen zien en horen, niet meer voelen. Ik zou de wind minder goed voelen en ik kan dat gewoon niet meer missen. Dingen die je gewent en geleert hebt, leer je nog moeilijk af.' Ze vond het best fijn om er met iemand over te praten, aangezien ze dat nooit kon.

Lily knikte.'Dat is waar...' Ze vondt fijn om met Shayla te praten. 'En met lezen, gebruik je dan Braille?' Ze vondt het best interesant om met Shayla te praten. Ze probeerde zich voor te stellen dat zij ook blind zou zijn. Het lukte niet zo goed, waar ze zich een beetje voor schaamde.

Shayla knikte. 'Ja, dat is niet zo moeilijk, als je het eenmaal kent. Maar dat is met alles zo. Ik heb niet zoveel problemen ermee, ik heb er alleen problemen mee als mensen me als zwak en hulpeloos zien...'

'Je hebt juist een sterke persoonlijkheid als je er zo mee kan omgaan!'Zei Lily fel. Toen glimlachte ze even zwakjes. 'Vind ik...'Voegde ze er een stuk zachter aan toe.

Shayla haalde glimlachend haar schouders op. 'Wie weet. Maar jij hebt ook een sterke persoonlijkheid Lily. Dat moet je niet vergeten. Je mag best wat trotser op jezelf zijn, want je bent niet voor niets op deze wereld.'

Lily glimlachte. 'Misschien...' Zei ze langzaam. 'Shayla, je bent echt een goede vriendin.' Ze keek gauw naar haar voeten, want ze voelde dat ze rood werd. Ze was nooit zo geweldig goed geweest in dit soort dingen, en zoals het er nu uitzag, zou ze dat ook nooit echt worden.

Shayla glimlachte een beetje verlegen. 'En jij bent een geweldig persoon, vergeet dat niet.' Ze hoorde heus wel de onzekerheid in de stem van Lily, maar ging er verder niet op in. Het was niet vreemd dat ze nu even zo was, het had even tijd nodig.

Lily knikte en glimlachte. Er viel even een stilte. 'Eeh...'Zei ze aarzelend. 'Misschien kunnen we wat leuks gaan doen, even naar buiten ofzo?' Buiten was het al bezig met schemeren. Ze hield wel van de schemering, het was nooit echt te donker, maar ook niet te licht.

Shayla stond op en rekte zich even uit. 'Als jij naar buiten wilt, gaan we toch naar buiten. Waar wil je heen?' Zelf had ze ook wel even behoefte om naar buiten te gaan. Een beetje frisse lucht kon geen kwaad.

Lily keek even uit het raam. Er waren nog best wat kinderen buiten. Maar achteraan stond een oude treurwilg, en daar stond nog niemand bij. Ze wees ernaar. 'Misschien daar? Daar is nog niemand.'

((Op naar de treurwilg?))