Kamer van Mendua en Mimiko

Mimiko nagels stonden in middel in haar vuisten. Met kleine stappen liep ze naar haar toe. 'Jaloers?', vroeg ze kil. 'Jaloers dat er voor jou nooit iemand zal zijn en voor mij wel', herhaalde ze. Toen ze eenmaal voor haar stond trok ze haar arm uit en voor ze het wist had ze een enorme stoot uitgedeelt aan Mendua.

Lune sprong ervoor, en ving op, een stomp tegen zijn borstkast, zijn gezicht vertrok even, 'doe rustig!' schreeuwde hij toen tegen Mimi, 'stel voor dat die haar had geraakt?! we hebben al genoeg ellende aan onze koppen.' Hij pakte mimi bij haar hand, en sleurde haar mee..

((Wat is Lune toch weer een engel [A] ))

Mimiko schrok even toen de stoot Lune had geraakt in plaats van Mendua. 'Verdomme', schold ze binnemonds. Ze liet zich deze keer maar gewoon mee sleuren door Lune die nog steeds iets moest vertellen. Als de magie weer terug was kreeg ze haar wel.

Mendua begon hard te lachen. 'Ja hoor Mimiko. Bijna!'

Mimiko's woede kookte ze kreeg haar wel. Ze herhaalde deze zin een paar keer tot dat ze met Lune op de gang stond.

Miyoko zag Lune en Mimiko op de gang staan. Ze huppelde er vrolijk naar toe, en gaf Lune een dikke knuffel. 'Hooi guys! Is mijn Mendua in de kamerrrr?' ze rolde met de r, en lachte. 'Lekkere r he?!' ze likte haar lippen af.

Bij de naam Mendua al kreeg ze opnieuw de neiging om haar te vermoorden. 'Als je op zoekt bent naar die..' Begon Mimiko. 'Nevermind, ja ze is in de kamer', zei ze kil zonder enkele bedoelingen tegen Miyoko.

Miyko glimlachte. 'Okidokie!' Ze liep verder naar de deur, en klopte aan. 'Menduaaaaa!' Ze lachte, en wiebelde op haar tenen.