6234, De kamer van Mendua en Mimiko Chan

'Het spijt me Yoko, ik was stom dronken maar daar kan ik niet alles naar toe verschuiven.. Het was als een reflex, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen Yoko, het ging allemaal te snel en ik heb Mimi al uit gelegt dat het.. Perongeluk was.. Ik voel me dom, en je mag me slaan.. Liever niet maar het mag wel..' Lune verslikte zich soms in zijn zinnen. Hij keek met grote ogen naar Yoko, een beetje zielig eigenlijk hoe hij er uit zag.. Maar hij was ook zoon oen geweest, dat wist hij zelf ook. Ik haat dit.. Ik moest gewoon met mijn domme kop van die drank afblijven.. Ik had daar nooit moeten komen ik ik-

Miyoko keek hem aan, en werd vuurrood. 'I don't give a shit. Je hebt het zelf in de hand. Weetje, ik snap je echt niet. Je wist dat.. dat ik.. je leuk vond. En dan doe je het mer haar?! IK DACHT DAT JE HOMO WAS, DAAROM GAF IK HET OP.' Een traan biggelde over haar wangen. 'Ik zweer het op Yumi, ik weet niet of.. of..' Ze maakte haar zin niet af, en boende haar tranen weg. 'Dat ik nog huil om jou,' siste ze kwaad.

Mimiko liep de gang op. Ze moest naar buiten frissen lucht. Ze rende naar het meer.

'HET SPIJT ME! IK SNAP MEZELF OOK NIET, IK WEET OOK NIET OP WELKE SEKS IK VAL!' Lune schreeuwde deze woorden, toen keek hij naar de grond. 'Tuurlijk ben ik niet helemaal homo.. Na Mauw, en elke jongen is hier homo, ik was dronken..' Lune beed op zijn lip, 'alsjeblieft.. Yoko.. Vergeef me..' snikte hij zacht.

Miyoko begon te huilen. 'Je weet het best wel, en je zegt tegen mij dat je homo bent.' Haar wangen werden nat van de tranen, dus beet ze op haar lip. Het liefst wilde ze ergens heen gaan, waar niemand haar kon zien. Ze zag het al helemaal voor zich. Met een touw in haar hand, liep ze een verlaten bos in. Behendig klom ze in de boom, en bond het touw aan een tak. Het touw deed ze om haar nek, en ze sprong. 'Ik snap het gewoon niet Lune.. ik snap het niet. Je wíste het..'

'Toen was ik er nog zeker van.. ik was dronken Yoko! Dronken! D-R-O-N-K-E-N,' er gleed een traan langs Lune-Chans wang.

Miyoko keek hem aan. Ze had Lune nog nooit zien huilen, dus het deed hem wel degelijk zeer. Zoals haar oma altijd zei; het beste vermaak ik leedvermaak. Dit verstond ze onder leedvermaak. 'Oke, oke.' ze zette een quasi-lieve glimlach op. 'en Kyosu? Daar al aan gedacht? Die jongen houd van je Lune-CHan! Net als ik!'

Lune raakte even helemaal in paniek, 'IK WEET HET MAAR IK WIL JULLIE NIET KWIJT EN IK WIL GEEN DRAMA EN-' opeens werd hij rustig, 'oke zeg het me Yoko, hoe kan ik dit weer goed maken? Moet ik van school gaan? Moet ik op mijn knieeén gaan? Zeg het me? Wat wil je dat ik doe?' hij keek haar aan, nogsteeds in tranen maar wel rustig.

Miyoko hield op met huilen, en ging op bed zitten. Ze gaf hem een knuffel, omdat ze echt met hem te doen had. 'Je hoeft helemaal niks goed te maken, sorry dat ik me er mee bemoeide. Maar.. Ik.. Ik weet het niet,' ze hield hem nog steeds vast, en streelde zijn rug.

((Ik moet gaan.. Morgen reageer ik, bye bye!))

((sheit, okeeeeeee byebyeeeeeeee ))

NEWNEW

Dood en totaal levenloos liep Mimiko haar kamer binnen en plofte neer op het bed. Ze staarde een lange tijd voor haar uit zonder enkele gedachtes te hebben. Toen keek ze naar de grond en het leven kwam weer langzaam terug in haar ogen en in haar gedachtes. Ze begreep het niet. Een grote chaos brak los in haar hoofd. Waarom deed Lune dit? Was ze echt een slet? Verleide ze iederen? Miljoenen vragen barste los in haar hoofd en waren niet stoppen.

((ONM kijken))

NEWNEWNEW

Cosette klopte op de deur van de kamer. 'Mimiko!? Ben je daar?' Ze beet op haar lip, hopend dat ze er was.

((Ik had al nieuw gezeten E': ))

Mimiko hoorde het gebonk op de deur en de stem van Cosette. Bij naam kreeg Mimiko het al warmer. Snel liep ze naar de deur en opende hem. 'Cosette', zei ze schuldig. 'Het spijt me', zei ze en ze beet op haar lip.

(( Niet gezien 8'D))

Cosette boog haar hoofd een beetje naar beneden, aangezien Mimiko een stuk kleiner dan zijzelf was. Ze glimlachte. 'Het maakt niks uit!' zei ze vrolijk.

De vrolijke toon van Cosette maakte haar was rustiger. Ze hield de deur open en liet Cosette er langs. Toen Cosette binnen was sloot ze de deur. 'Lune doet de laatste tijd een beetje raar', zei ze schor. Eerst bij de speeltuin en nu weer. Het was onbegrijpelijk.

Lune? Cosette trok haar wenkbrauw op. Die naam had ze eerder gehoord, ze was alleen vergeten waar. Met een nadenkende blik liep ze verder de kamer in en ging ze op een stoel zitten.

((Ik neem aan dat er stoelen zijn xD?))

((Ofcourse : DD ))

Mimiko plofte weer op haar bed en keek Cosette afwezig aan. Ze zag dat ze niet meer wist wie Lune was. 'De jongen van net.. in de bieb', zei ze nog steeds afwezig diep gezonken in gedachte aangezien de vragen weer terug kwamen.

Cosette knikte. 'I know.' Oh! Miyoko en die Kyosu hadden het over hem. Ze glimlachte, trots op zichzelf, omdat ze dat onthouden had.

Mimiko moest lachen aangezien Cosette nu helemaal trots op haar zelf was. Ze vond het nog steeds schattig als ze uitbundig was. 'Anyway.. hij is echt kwaad op me.. ik weet alleen niet waarom?', zei ze pijnlijk.

Cosette's gezicht veranderde van vrolijk naar een blik vol medelijden. 'Vraag het hem?'

'Ik.. ik durf niet meer naar hem toe', zei ze terwijl ze op haar lip beet. Ze keek naar de blik van Cosette vol medelijden, en dat alleen voor haar.

'Oh..' Cosette zuchtte en keek uit het raam. 'Ligt het aan mij..' Ze staarde naar de boombladeren die door de wind bewogen. 'Of mag Lune me niet?'

Ze keek Cosette verbaasd aan. 'Waarom zou Lune je niet mogen?', vroeg ze terwijl ze haar raar aan keek. Voor zo ver ze Lune kende was het niets voor hem om mensen 'niet' te mogen.

Cosette haalde haar schouders op en keek naar Mimiko. 'Hij keek me de hele tijd boos aan.'