De eetzaal

'Nou, we waren in een spookhuis in Masao en toen werden we opgesloten in een slaapkamer en tsja, dan weet je het wel!' vertelde Yuu enthousiast. Nu pas merkte hij op dat de hele eetzaal aan het luisteren was en dat Tou-chan een vork in zijn voorhoofd had. 'Oh... Ehm, Tou-chan? Je hebt een vork in je voorhoofd...' zei hij. Nu wist ook iedereen wie Tou-chan nou precies was. De idioot met de vork in zijn voorhoofd dus.

Aandachtig en grijnzend luisterde Yumiko mee naar het verhaal wat Yuu vertelde. Het was bijna te mooi om waar te zijn. Yuu die zijn eigen 'boyfriendmaterial' enorm voor lul zet in de eetzaal met de halve school erbij.

(( moet weg :/ ))

Ruşine lachte hardop en liet haar blik heel even over Tou glijden, wiens naam ze al die tijd niet had geweten en er nu eindelijk achter kwam. 'Je zou haast denken dat ie het erg vindt dat je het door de hele eetzaal roept, nietwaar?' Toen vestigde ze haar aandacht weer op de krant. 'Oh, het Roemeense voetbalteam heeft alweer van Griekenland verloren. De sukkels.'

Toen Kyosu eindelijk begreep dat het om Toushirou ging, keek hij even verbaasd. godver, heb ik hier net keihard lopen lachen. Kyosu had nou al last van een schuldgevoel, ondanks dat hij niet lachte om toushirou. Eigenlijk vond hij het best wel sneu voor hem, aangezien iedereen er lekker van kon meegenieten..

Toushirou wilde nog een keer met zijn hoofd op tafel beuken, maar besefte dat dat niet zo verstandig zou zijn, met een vork in je voorhoofd geprikt. 'Aangenaam kennis te maken' zei hij tegen niemand, in principe praatte hij tegen de tafel. Hij pakte de vork en trok hem los, waarna hij zijn duim naar Yuu opstak. Het gaf een nogal sarcastisch dankje, dat had ik echt niet door effect.

Ayano liep zoals gewoonlijk met een rode lolly eetzaal binnen. Ze had totaal geen honger en omdat ze toch wel even vermakelijk in de eetzaal wilde gaan zitten besloot ze om een glas jus d'orange nemen en plaats te nemen aan een tafel. Ze hoorde half een verhaal en zag meteen wie de dader was. Yuu met zijn stomme irritante praatjes. Lachwekkend was het wel geweest, maar die arme Toushirou kon er niets aan doen. Bleegh Toonde zij daar nu medelijden?Nee, dat toonde ze niet. Het bleef grappig. Grijnzend ging ze zitten, maar een verveling stook op.

Plosteling drong het tot Yuu door dat het inderdaad niet zo leuk voor Tou-chan was dat nu de halve school alles wist. 'Oops,' zei Yuu. Hij was nooit echt slim geweest als het ging om zijn mond houden. Ook begreep hij nooit waarom sommige mensen zo geschokt reageerde op de waarheid. Hij wierp nog een blik op Tou-chan en kreeg een vlaag van schuldgevoel over zich heen. 'Oh man ik ben echt een idioot. En ik had hem nog wel beloofd om te doen alsof er niks gebeurd was zolang hij dat niet wilde...' mompelde hij nu zachtjes, zodat de eetzaal het niet meer kon horen.

Yumiko had hem gehoord, aangezien ze net terug liep voor een ijsje. 'Je had het toch niet lang geheim kunnen houden, Yuu. Jou kennende had je hem midden in de eetzaal nog op z'n bek gepakt.' ze zei het zacht, alleen tegen Yuu. Ze vond het, ergens, toch wel een beetje triest voor beide partijen. Als een jongen die met een meisje had gezoend dit zou roepen, had iedereen gegaapt en verder gegeten.

Toushirou bedankte het meisje dat zijn drinken had opgeruimd en schrokte zijn laatste happen naar binnen. Hij zag iets witter dan normaal en stond op. 'Ik eh - ik zie jullie nog wel' zei hij tegen Kyosu en Kuuki, waarna hij richting de deur liep. Hij durfde niet naar achter te kijken uit angst wie er terug zouden kijken.

'Oh, maar we hebben we zilver op de WK Atletiek. En je wilt toch niet iemand die je niet wilt zoals je bent, met flapuitneigingen? Sjeez, hoe kan ze nou vallen met hoogspringen terwijl ze nog niet eens gesprongen was?' Ruşine sloeg de pagina weer om. 'En als Tou je dan niet wilt, zijn er vast nog wel andere leuke jongens voor jou hier hoor. Waarom is het economische deel van de krant altijd zo saai?' Ze sloeg weer een pagina om. 'Stomme reclames... En zo erg vindt hij het vast ook wel niet. Hoewel, daar gaat hij net.'

Yuu zag dat Tou-chan weg liep en stond als een reflex op. 'Snap dat dan, ik wil alleen Tou-chan en niemand anders,' fluisterde hij tegen Rusine, waarna hij achter Tou-chan aanrende. Hij moest zijn excuses aanbieden. 'Hé Tou-chan, could we talk?' vroeg hij zo zachtjes mogelijk. Hij wilde niet dat de hele eetzaal weer zou meeluisteren.

Ayano bekeek Toushirou toen hij wegliep. Het was een angsthaas en iemand die snel gekwetst was. Zeker nu. Het was een prachtige onderneming geweest, alleen begreep ze Yuu niet helemaal. Fantastisch dat hij het vertelde tegen zo'n beetje de halve school, maar was Yuu nu niet degene die er alles aan deed om Toushirou te zoenen? Aardlingen, nog vreemder dan ik al dacht. Een walging ging door haar heen en meteen zette ze haar glas Jus weg. De kotsneigingen kwamen weer boven. Stervelingen, yuk.

Toushirou keek achterom toen hij een bekende stem hoorde. Hij stond ineens oog in oog met Yuu. 'Ehh -' begon hij moeilijk. Hij had eigenlijk geen idee wat te zeggen. 'Yuu, we zijn in de eetzaal' zei hij daarna op halve fluistertoon.

Ruşine knikte. 'Wat jij wilt joh.' Terwijl Yuu weg liep, vouwde ze haar krant op, liet haar thee en broodje nog altijd onaangeraakt liggen en liep langs de twee de eetzaal uit. Heel even had ze op het punt gestaan aan te bieden of iemand haar Roemeense krant wilde, maar ze bedacht zich meteen dat niemand dat zou willen.

'Nu niet meer,' zei Yuu en hij trok Tou-chan mee de eetzaal uit, zodat ze in de hal stonden bij de deur. Daarna liet hij Tou-chan snel los en maakte hij een formele Japanse buiging. 'Gomen nasai!' zei hij, vergetend dat hij in het Engels moest spreken. 'Het was niet mijn bedoeling om je voor paal te zetten voor de halve school.' ((dit zegt ie nog steeds in het Japans))

Ayano zuchtte diep. De stervelingen look-a-likes liepen hier met honderden tegelijk rond. Ze kreeg weer eens bijna een paniek aanval. Ze kon er wel al beter mee omgaan. Maar gewoon de angst die er was dat eentje haar aan zou raken. Bah. Het liefst zag ze ze meteen doodneervallen of nog beter, zij vermoordde ze. Al langzaam verzonk ze in gedachtes metmarteltuigen, martelmagie en stond er een brede glimlach op haar gezicht.

((HAHAHA BRILJANT we gaan gewoon Japans kletsen en dan verstaat niemand er een fuck van *w* ))

Toushirou begreep Yuu's plan om over te gaan op Japans en ging er maar in mee. 'Het is je aardig gelukt' zei hij met een blik de eetzaal in. De meeste mensen waren alweer druk bezig met hun maag te vullen, een enkeling keek starend naar de deur waar ze door verdwenen waren. Hij wreef even over zijn voorhoofd. De pijn van de vork begon aardig door te komen.

'Ik had gewoon even niet in de gaten waar ik mee bezig was... ik was gewoon zo... blij,' vertelde Yuu, terwijl hij langzaam overeind kwam.

Nu het schouwspel was afgelopen kon Yumiko zich richten op haar overheerlijke ijsje wat ze met heel veel liefde naar binnen werkte. Al vond ze dit geen school die zo geweldig was, vooral niet door het overtollige zonlicht, ze hadden hier heerlijk ijs!

Toushirou slaakte een zucht. Hij ging tegen de muur aan staan en staarde naar het plafond. 'Ik snap het wel' zei hij zacht. Op de één of andere manier klonk het alsof hij hees was. Hij slikte even in de hoop dat het weg zou gaan Hij sloeg zijn armen over elkaar en dacht na.

Yuu slikte. wát zei hij daar? Hij snapte hem, maar op wat voor manier? 'Hoe bedoel je dat?' vroeg hij snel.

Ayano verveelde zich enorm. In treiteren had ze dit keer geen zin. Vermoeid keek ze op en zag ze iederen genieten van het eten. Ze besloot toch maar richting het buffet te gaan en pakte toen een bordje waar uiteindelijk twee muffins op kwamen te staan en een lolly, die van haar was. Ze ploftebij het dichtsbijzijnde tafeltje neer en had geen idee naast wie ze was neer geploft. Maar ze keek gewoon naar haar Muffin.

Nick kwam hijgend bij de eetzaal aan. Vervloekte conditie- hij had er veelste lang over gedaan. Hij keek naar de mensen die er zaten, en de eerste die hem opviel was een Ayaoon. Ze at een muffin en een lolly. Hij rende naar haar toe en ging voor haar zitten."help, nu. Iemand, dak, sprong, zelfmoord. Help." Hij sprak zo lekker duidelijk, dat maakte het nog minder paniekerig!

Ayano keek op. Wat brabbelde die Aardling nu? "Oh," zei ze. Het interesseerde haar geen hol, wat er ook aan de hand was. Tenminste wat ze eruit kon halen was 'zelfmoord', maar ook dat boeide haar vrij weinig, het was vast een aardling dus dat was er dan één minder.