Het Spiegelmeer

Midden in het hart van het bos, bevind zich een vreemd meertje. Het is glad en helder als een spiegel en als je erin kijkt, kan je jezelf erin zien. Maar als je erin kijkt in de avond, als de maan ook maar een kleinbeetje erop schijnt, zie je je ware persoonlijkheid. Als je op de avond van de nieuwe maan (Nacht zonder maan) erin kijkt, zie je je grootste angst erin. Sommige wagen zich eraan om er dan naartoe te gaan, maar hierdoor zijn sommige nooit terug gekeerd, omdat er word gefluisterd dat die angst, werkelijk uit komt.

Toegang: Maximaal 5
Regels: Vrij

Yuuki veegde de overige macara weg van haar wangen en knielde neer bij het water. ze beet op haar lip en bekeek zich zelf. ze probeerde te glimlachen maar het lukte niet.

Ayano liep richting het spiegelmeer. De zon scheen nog steeds en de nacht bleek ook nog lang niet te vallen. Dus zonder enige zorgen liep ze er naartoe. Ze plofte met haar viool langs zich en ze staarde even voor zich uit. Lucas....

Yuuki veegde wat tranen weg en liep zelf ook weg.

Shimara liep met een snelle pas door het bos. Ze moest het weten voor vanavond, waar het was. Misschien was dit haar enige kans wel. De tijd om nog langer te wachten had ze niet meer! Ze zon scheen tussen de bladeren van de bomen door op haar gezicht. Het was heet en de stralen brande. Toch verminderde ze de snelheid van haar pas niet en liep stevig door. Ze hoorde niks, geen volgens, geen wind ruizen... Hier moest het dus wel zijn. Ze kwam achter een paar struiken vandaan en zag het gladde meer.

Ayano keek op. Een klein meisje was weggelopen. En ze hoorde iemand aankomen door de struiken. Het was een aparte drukte, alsof het spiegelmeer mensen zo graag hun ware ik wilde zien. Ayano die liever haar ware ik diep van binnen liet zitten, staarde naar het meer. Ze zag gewoon haarzelf, zoals ze er nu bij zat.

Shin kwam aangelopen, en bekeek zichzelf in het meer. Hij zag een doodgewone duistere jongen. Niks speciaals.
De zon scheen op op zijn gezicht en weerkaatste in het heldere water. Verderop zag hij een meisje zitten die viool speelde.
Hij ging in kleermakerszit naast haar zitten en luisterde naar haar prachtige muziek, hij sloot zijn ogen...

Lucas bleef in de schaduwen van de bomen staan, zijn handen in zijn zakken. Zijn krullen vielen over zijn ogen, maar de lach speelde liefjes om zijn lippen. Hij wilde de betovering van de muziek niet verbreken, en dus bleef hij staan, zachtjes luisterend.

Ayano zuchtte diep. Haar vioolspel liet ze stoppen en ze keek nogmaals in het water. Nog steeds dezelfde ayano. Ze keek om zich heen en zag weer iemand erbij. Hij leek in een trance. Toen ze haar snaren weer goed had staan begon ze weer rustig te spelen.

"Je speelt mooi.", zei Shin plots.

Shimara liep onrustig om het meer heen bekeek het besturderend. Ze had een serieuse en nadenkende blik op haar gezicht. Ze bleef onrustig rondjes lopen, terwijl ze diep in haar gedachten weg zonk. Ze merkte het niet eens dat er steeds meer bij het meer kwamen. Ze hoorde de muziek niet eens...

Ayano keek de jongen aan en stopte. "Bedankt," merkte ze koeljes op. Een ander meisje, zeker weten een ayaoaan, liep nogal in trance richting het meer. die valt er nog in ook...

Kuuki kwam bij het meer aanlopen. Ze liep op de rand tot ze Shindou opmerkte.
"Hee Shin", riep ze blij, niet wetende dat Shin haar verkracht heeft.

Shin merktte dat Kuuki naar hem toe liep. Hij wou haar niet vertellen wat hij had gedaan. Hij snapte zelf ook
niet eens waarom hij het had gedaan. Hij voelde zich niet helemaal zichzelf. Maar het was te laat om een excuus
te verzinnen. "Hoi.", zei hij droog.

"Allison zei me iets dat jij me moest zeggen... wat was het dan?", vroeg Kuuki serieus.

"Nou.... wil je het echt weten dan? Beloof me eerst dat je niet zult weglopen of flippen. Beloof het me."

De zon was inmiddels onder. Je zou, als het goed is, op dit moment je echte ik zien. Yumiko liep richting het spiegelmeer en keek in het water. Zij zelf, met een bedroefd gezicht, maar woede in de ogen. Het klopte precies. Zuchtend liep Yumiko richting een boom en plofte ze eronder neer.

"Oke, ik beloof het. Maar vertel het nou, ik brand van nieuwsgierigheid!", zei Kuuki met een lach waarbij ze haar tanden bloot stelde. Ze wist niet wat haar te wachten stond. Kuuki stond dicht tegenaan Shin gedrukt, en ze keek recht in zijn ogen.

Shimara stond op een paar meter afstand, waar ze zichzelf net niet kon zien in het meer. Ze staarde nogal droef voor zich uit en ging toen op haar knieën zitten. Ze hate deze plek, maar toch werd ze erdoor aangetrokken...

-new-


Het was leeg bij het meer, ultieme rust kwam je tegemoet als je erheen liep, zoals Yumiko op het moment deed. Ze voelde de energie van alles om haar heen, het maakte haar vrolijk, en misschien zelfs iets sterker. Ze maakte een energiebol, op het begin zo groot als een softbal. Hij werd echter steeds groter door de extra energie die Yumiko erin stak. Uiteindelijk was hij net iets groter dan een voetbal. Met volle vaart schoot ze het ding af op een boom, waarvan takken naar beneden viel en blaadjes spontaan verdwenen. Rust. En niemand die nu mijn rust moet verstoren.

((*verstoord de rust van Yumiko maar niet*))

Miyoko kwam aanlopen. Ze zag dat Yumiko bezig was met een grote energiebal ter grootte van een softbal. Volgens mij is Yumiko al best goed in haar specialiteit Telekinese. Miyoko was wel blij met haar specialiteit Warmte & Vuur, maar ze had liever Lucht & Vliegen gehad. Het leek haar geweldig om te zweven, of om een windvlaag te maken.
Het leukste wat Miyoko kon, vond zij, was vuurwerk maken.
Miyoko was nog niet echt volwassen. Misschien dat daarom veel mensen haar niet echt mochten.

(( voetbal ))

Yumiko had niet, of nog niet in ieder geval, gemerkt dat er nog een meisje aanwezig was bij het spiegelmeer. Al zou ze het horen, zien of ruiken, zou de bom barsten, dat was zeker. Yumiko was gehecht aan haar schrale momenten van rust.

(( solly ))

Miyoko bleef van een afstandje kijken. Ze vond de andere specialiteiten fascinerend. Ze twijfelde of ze iets zou gaan zeggen, of stil zou blijven staan.
Toen ze zich verplaatste hoorde je heel veel gekraak. Oho...

Iris kwam aanlopen, ze hoopte dat Miyoko hier zou zijn, ze had haar ontmoet in de eetzaal, ze vond haar al meteen heel aardig. Ze keek rond en zag Miyoko staan, toen zag ze een meisje bij het meer staan. Ze keek verbaast, ze wist niet wat ze moest doen.