De overloop tussen groep 01 en groep 02.

Yuu keek opzij naar Seth's gezicht en grijnsde geamuseerd bij het aanblik van Seth's rode hoofd.
'Volgens mij heb ik je zwakste plek gevonden,' zei Yuu op een sadistisch toontje, terwijl hij aan hun moment op de steiger dacht. Ook toen had Seth compleet overhoop gelegen van zijn simpele doch effectieve handeling. Hij legde zijn hand op Seth's wang en staarde hem met een verliefde blik aan. Hij kon zich niet voorstellen dat hij zich een uur geleden nog als een gestoorde psychopaat gedragen had. Hoe had hij in hemelsnaam kunnen bedenken dat Seth dit soort dingen met iemand anders dan hem zou doen? Dat was gewoon onmogelijk.

In stilte staarde ook Emily naar de sterrenhemel, totaal in gedachten verzonken totdat opeens Carter hoorde praten.
"Wa..-" Als automatisch wilde ze vragen wat hij gezegd had, tot het al tot haar doordrong. Sorry.
Toen ze Nicholas stopte kon die niet anders doen dan erover heen praten en doen alsof zij fout zat.
Twijfelachtig liet ze haar blik glijden naar het gestalte dat Carter voor moest stellen en alhoewel ze zijn gezicht niet zien kon klonk het in ieder geval gemeend. En daarbij; het zou vreselijk dom zijn om hier voor ruzie te zorgen.
Als hij het gewoon niet meer deed was het goed, toch?
Langzaam knikte ze, tot ze besefte dat Carter dat helemaal niet kon zien en er snel "Apology a-accepted," op een bijna fluisterende toon achteraan plakte.
Vlak daarna liet ze zich met een zucht achterover vallen en liet ze ook haar blik op de sterrenhemel rusten.
De wind die nog steeds waaide zorgde voor steeds terugkerende rillingen over haar hele lichaam, maar ze probeerde ze zoveel mogelijk te neger.

((jullie slapen net 3 uur man ahaha zieke kinderen XD))

((tralalalala))

Carter geeuwde. Hij was behoorlijk moe. Al zijn ledematen deden pijn van de kou en hij had het gevoel alsof zijn bovenlichaam er elk moment af kon vriezen, maar op de één of andere manier kon hij er niet meer om jammeren of iets dergelijks. Eigenlijk deed de pijn niet eens meer zoveel pijn. In deze toestand kon hij makkelijk in slaap vallen.
'Maak me maar wakker als er een leeuw voor je neus staat,' mompelde hij binnensmonds. Hij sloot zijn ogen en liet de slaap over zich heen komen.
Binnen no time lag hij daar diep in slaap, met een ijskoud lichaam op de grond. Wie niet zou weten dat hij nog leefde zou denken dat hij al een tijdje dood was.

Seth keek Yuu met grote ogen aan en probeerde verwoed zijn ademhaling op de rails te krijgen.
"Z..zwakke.. pl-plek?" stootte hij fluisterend uit. "N-nee h-hoor ik b-ben compleet r-r-resistent t-egen.." Hij beet blozend op zijn lip en wierp zijn blik op de bladeren voor zijn neus.
Verdorie nog aan toe. Hij was net nog zo mannelijk geweest, en nu gedroeg hij zich weer als een of andere tomaat met een stotterprobleem. Een boos vuistje belandde in de bladeren en hij keek Yuu met diezelfde boze blik aan.
"IK KAN ER HELEMAAL WEL TEGEN," riep hij verwilderd uit. Hij keek Yuu met een grote, boze frons aan en hij stak een lipje vooruit.
"Wacht maar," schoot het door zijn hoofd, ".. I'll be back."

'Oh really? Wanna do it again?' vroeg Yuu op een laag toontje. Hij rolde weer over Seth heen en keek hem met een brede grijns aan. Hij kon er gewoon niet over uit hoe erg hij Seth op het moment wilde platknuffelen. Hij streek met zijn handen door Seth's haar en bestudeerde zijn geweldige gezicht vanaf een zeer kleine afstand.

Seth keek Yuu met grote ogen aan, wilde er al een "zou je dat willen doen?!" uitfloepen, maar kon zich nog net inhouden.
"Nee," besloot hij met een stemmetje dat nu toch wel een beetje trilde. Maar een deel van hem had er inderdaad compleet geen zin in, want dan zou zijn stotterende tomaat slash konijn karakter binnen no-time weer uit de kast worden gehaald. En dat was niet de bedoeling.
Hij griste haastig zijn boxer van de natte bosgrond, en wurmde het onder Yuu door over zijn benen.
Met de overmoedige triomf op zijn gezicht te lezen keek hij Yuu nog eens flink kwaadaardig aan. Hij had veel zin om zijn tong uit te steken.

Op dat moment schoten er plots drie herten tussen de bomen door langs de plek waar Yuu en Seth lagen. ze sprongen rakelings langs het tweetal heen en verdwenen even snel weer in het duister. Yuu schrok zich een ongeluk. Met een schok ging hij rechtop zitten en keek naar de plek waar de herten in het duister verdwenen waren. Hij legde zijn hand op zijn hart en luisterde naar zijn overdreven geklop. 'Wow, ik schrok me te pletter!' riep hij uit.
Net op dat moment klonk er een zacht gegrom in de bosjes niet ver bij hun vandaan, gevolgd door een hoop geritsel.
Yuu's lichaam versteende.

Seth's hart maakte een enorme koprol toen er plots drie enorme beesten uit de bosjes denderden, en ook stootte hij een paniekerige "AAAAAAAAH" uit.
Verwilderd ademhalend keek hij om zich heen.
"Wat was d-!"
Maar een geluid snoerde zijn lippen zonder enige moeite.
Een.. gegrom?
Het werd langzaam luider, en terwijl er een windvlaagje door het bos spoelde en Seth bang tegen de boom aankroop, stapte er een zwarte schim uit de bosjes.

Yuu staarde verstijfd van angst naar de zwarte schim die langzaam dichterbij kwam. Alle zenuwen in zijn linkerarm klopten hevig, alsof hij er alles aan deed om te bevestigen dat hij niet hetzelfde meemaakte als een tijd geleden. Zijn blik schoot naar Seth. Met een ruk schoot hij overeind. Hij greep Seth bij zijn arm en trok hem beschermend achter zich.
Met grote ogen staarde hij naar de zwarte gedaante die uit de schaduwen het maanlicht in stapte.
Twee geelgroenige ogen staarden hem met een dreigende blik aan. Een zachte grom ontsnapte uit zijn bek vol tanden. Grijzige haren glansden in het maanlicht. Spitse oren stonden naar achter.
Het was een wolf. Een agressieve wolf die klaar was om aan te vallen.
Yuu probeerde het angstige getril van zijn lichaam zo goed mogelijk te onderdrukken maar zijn handen trilden onophoudelijk. Hij had Seth's pols nog altijd vast en kneep hem zowat fijn.
'B-blijf.. achter me,' fluisterde hij met trillende stem naar Seth. Hij wist absoluut niet wat hij moest doen. Zijn vermogen om rationeel te kunnen denken was compleet overschaduwd door een immense angst die deels te maken had met zijn trauma van hun schooltrip.

De enige vorm van antwoord dat Emily gaf was een kort knikje, zonder er verder nog iets aan toe te voegen.
Eigenlijk betwijfelde ze of ze Carter dan wel wakker zou maken; tegen de tijd dat er echt een leeuw kwam waren ze waarschijnlijk totaal bevroren en zou wegrennen, laat staan verdedigen, onmogelijk zijn.
Afwezig staarde ze naar de sterren boven zich, wat haar de kou voor even deed vergeten. Daar boven leek alles zo ontzettend rustig, terwijl het hier beneden alles behalve rustig was. Het geruis van de wind overstemde alle andere geluiden en liet haar lichaam af en toe huiveren van de kou. Slapen ging toch nooit lukken hier, hoe uitgeput ze ook was. Wat zij nu nodig had was koffie, heel veel koffie. Maar dat ging hier helaas niet te krijgen zijn.

Carter sliep.

Emily wilde net een poging doen tot slapen toen ze opeens met een vaart iets op haar buik voelde landen, ze overeind schoot en haar stem vervolgens door het hele bos heen liet horen.
Totaal in paniek pakte ze een stok die langs haar lag om zich er vervolgens mee te verdedigen.
Tot haar verbazing was er alleen helemaal geen beer of wolf te zien, er was eigenlijk helemaal niks te zien.
Nog op hetzelfde moment voelde ze iets bewegen op haar been en sprong ze helemaal overeind, waar ze tot haar verbazing merkte dat het maar een heel klein beest was. Een zweefeekhoorn.
Meteen vloog haar blik richting Carter. Alsjeblieft slaap door, alsjeblieft slaap door..

Carter schoot met een ruk overeind toen hij iemand hoorde gillen. Zijn spieren schreeuwden krampachtig maar hij besteedde er totaal geen aandacht aan en keek met een kop verwilderde haren en een warrige blik in het rond. Al snel zag hij dat Emily naast hem stond met een stok in haar hand, en aan haar voeten een kleine schattige zweefeekhoorn.
'WHA-'
Carter wilde Emily vragen wat ze in hemelsnaam dacht dat ze aan het doen was maar zijn stem was verdwenen en hij kon niets meer uitbrengen dan een hoestbui die vervelend in zijn keel schaafde.

Voordat Carter opnieuw de kans kreeg vragen te stellen liet Emily snel de stok vallen en zakte ze door haar knieën om het eekhoorntje te aaien, alsof dat was waar ze al de hele tijd mee bezig was.
Ze stopte echter gelijk toen ze het gehoest van Carter hoorde; dat kon toch niet gezond zijn? Snel probeerde ze de shock van net te vergeten en richtte ze zich op Carter die zo'n beetje de longen uit zijn lijf leek te hoesten.
"Zie je wel dat het een slecht plan was om zonder overhemd rond te gaan lopen!" begon ze gelijk, al was het misschien een slecht moment om hem te melden dat ze gelijk had. "Gaat het wel?" vroeg ze er maar snel achteraan, gelijk een stuk zachter.

Carter stopte met hoesten en haalde voorzichtig adem. Zijn keel was geschaafd door de kou en zijn gehoest. Het leek hem niet zo'n verstandig idee om nu antwoord te geven op Emily, of om uberhaupt te praten. Hij keek naar de zweefeekhoorn die niet echt aanstalte maakte om ervandoor te gaan en aan Emily's voeten in het gras bleef zitten. Hij wreef even met zijn hand over zijn hals en dacht even na. Emily had gelijk. Hij was echt vreselijk stom om gewoon zonder een overhemd aan in het koude gras te gaan liggen. Als hij zo doorging kreeg hij straks nog een zware longonsteking. Maarja, hij had geen flauw idee waar ze dat overhemd gelaten hadden.
Zijn blik gleed weer naar Emily. Ze zag er zelf ook niet al te gezond uit. De beste oplossing was nu toch echt lichaamswarmte delen. Maarja blijkbaar was Emily daar niet zo van gediend dus hij zei maar niks, iets wat zijn keel helemaal niet zo erg vond.

Emily bleef Carter geschrokken aankijken toen er geen antwoord leek te komen; dat kon niet goed zijn. Meteen begon ze om zich heen te zoeken naar waar het overhemd ergens gebleven was.
Ze was er zeker van dat ze het hier nog gehad had.. maar waar? Had de wind het misschien al meegeblazen?
"Hij lag er n-net nog," bracht ze uit, terwijl ze bijna gefrustreerd aan het zoeken was naar Carters overhemd. Straks ging hij nog dood, alleen maar omdat hij zonodig zijn overhemd wilde afstaan. Waar is dat stomme ding in godsnaam gebleven?

Carter kwam overeind en liep naar Emily toe. Hij legde zijn hand op haar schouder en schudde zijn hoofd.
'It's okay,' fluisterde hij geluidloos. Hij draaide zich weer om en liep een rondje om de open plek. Zijn spieren kraakten en waren vreselijk stijf. Misschien als hij in beweging bleef dat hij dan wat warmer werd.

"N-niet waar," protesteerde Emily gelijk. Het was niet oké zo. Ze moesten dat stomme overhemd vinden anders viel Carter alsnog dood neer. Wat als zijn plan het enige plan was dat wel werkte?
Nee. Dat kon niet. Er waren nog zat andere mogelijkheden die ook hielpen en die ze wel wilde uitvoeren. Toch?
Afwezig - omdat haar gedachten alle mogelijk opties proberen te vinden - bleef ze doorzoeken naar het overhemd. Ze moest en zou het gaan vinden.

Terwijl Carter rondjes liep over de kleine open plek grinnikte hij in zichzelf om zijn eigen idioterie. Yuu zou hem vast keihard uitlachen als hij hem zo zag. Een beetje de man uithangen door te doen alsof hij onverwoestbaar was tegenover kou. Hij was vreselijk kinderachtig. Bovendien zag hij helemaal geen reden om zo overdreven heldhaftig en sterk te doen tegenover Emily. Hij zuchtte. Die stomme hormonen van hem ook. Altijd maar de flirt uithangen. Misschien moest hij maar in een klooster.

Het was alweer een tijdje geleden dat hij deze angst had gevoeld. Het leek alsof er een baksteen in zijn maag was beland, en hij niet anders kon dan aan de grond genageld naar het wilde beest staren.
Het gromde nogmaals en staarde Yuu met zijn gele ogen razend aan, alsof het hen de schuld gaf dat ze zijn prooi hadden verjaagd, en hen daarom een lesje wilde leren.
Hij zette zijn vacht overeind, keek Yuu nog even duivels aan, en schoot toen naar voren, recht op Yuu's borst af.
De bomen woeien even in een onzichtbare wind.
In de miliseconde die voorbij ging, staarde Seth ongelovig naar de wolf, die Yuu wilde.. die Yuu..
Zijn ogen schoten open.
Een soort ultieme wanhoop en adrenaline gierde plots door zijn aderen. Yuu dood? Yuu dood?! Dat kon niet! DAT MOCHT NIET, YUU... YUU..
Hij hapte naar adem.
Een wereld zonder Yuu was geen wereld, dan ging hij nog liever.. dan dacht hij nog liever..
Paniekerig schoot hij naar voren en rukte hij totaal van de kaart zijn mond open.
"NEEEEEEE!"

Twee messcherpe haken in zijn lichaam, alles leek uitelkaar te scheuren, alles deed pijn, alles schreeuwde.
Het laatste wat hij vaagjes kon onderscheiden waren de duizenden fonkelende sterren aan de hemel,
en toen werd alles zwart.

Emily had het gevoel alsof ze het gebied rondom hen al tien keer bekeken had en alhoewel ze het niet toegeven wilde; doorzoeken was hopeloos. Een andere oplossing had ze ook nog niet kunnen bedenken maar die van Carter? Echt niet.
En hem langzaam laten sterven? Twijfelend keek ze van Carter naar de sterrenhemel en weer terug naar Carter. Nee. Dat kon ze niet. Dat kon ze echt niet..- Je vermoord jezelf ook nog..
Nog een paar tellen lang bleef ze op haar plek staan, om vervolgens richting Carter te lopen en recht voor hem te blijven staan.
"Een v-verkeerde b-beweging en ik b-ben weer w-w-weg," bracht ze toen met moeite uit, waarna ze zelf haar armen om Carters middel heen sloeg en tegen hem aan ging staan. Het was in ieder geval warmer, ja. Zolang hij haar kleding gewoon met rust liet vond ze het niet erg.

Yuu voelde nog net hoe Seth langs hem heen schoot. 'NEE SETH VERDOMM-'
Op dat moment haalde de wolf uit. Seth werd tegen de grond gesmeten en bleef als een roerloos hoopje op de grond liggen. In zijn borst zatten drie diepe krassen die meteen hevig begonnen te bloeden. Yuu zag nog net hoe Seth's ogen in zijn achterhoofd rolden en hij buiten bewustzijn raakte.
Vanaf dat moment vervaagde de wereld in een waas van rood en duisternis. De immense angst in Yuu's maag, die eerst dire rondjes in de achtbaan door zijn lichaam racete zette zich om in een woede die hij nog nooit gevoeld had. Zelfs zijn razernij voor Carter was hier niets bij. Zijn ogen schoten vuur, de vonken vlogen van zijn lichaam. De wolf keek hem dreigend aan, maar leek door te hebben dat er gevaar aan zat te komen en zette behoedzaam wat stappen achteruit.
Zonder dat Yuu in staat was zichzelf nog te stoppen liet hij alle woede in zijn lichaam door zijn handen naar buiten stromen. Een straal van lava schoot met minstens tweehonderd kilometer per uur op de wof af, en raakte hem recht in zijn borst. De wolf vloog naar achter en knalde tegen een boom aan, waar de lavastraal zich dwars door hem heen een weg boorde. De afgrijzelijke lucht van brandende ingewanden drong Yuu's neus binnen terwijl hij met een kille blik in zijn ogen keek naar wat er nog van de wolf over was. Het beest lag als een verloren hoopje nasmeulend bloed en vlees op de grond. Alleen zijn kop was nog in tact. De ogen van de wolf staarden nog altijd dreigend voor zich uit, maar het gevaar in zijn blik was geweken.
Resten lava en hier en daar wat van de binnesten van de wolf dropen langs de boom naar beneden.
Een paar seconden lang bleef Yuu naar zijn brute moordactie staren, totdat er weer tot hem doordrong wat er precies aan de hand was. Hij liet de gesplashte wolf voor wat hij was en schoot op Seth af. Zijn ogen schoten paniekerig over Seth's gestalte. Hij keek paniekerig om zich heen maar had nergens materiaal dat hij kon gebruiken om Seth's wond te dichten. Geen kleding, geen naald of draad... Terwijl de tranen van paniek en angst in zijn ogen sprongen schudde Yuu Seth zachtjes door elkaar.
'SETH VERDOMME WORDT WAKKER JIJ VRESELIJKE IDIOOT WIE DENK JE WEL NIET DAT JE BENT!' riep hij schor. Zijn stem galmde door het hele woud, terwijl hij paniekerig met zijn handen het bloed van Seth's wonden probeerde weg te vegen, maarh et kwam er net zo snel weer bij.

Carter keek even verbaasd naar Emily die plots zelf het initiatief nam. Hij glimlachte even kort om haar opmerking en sloeg daarna voorzichtig zijn armen om haar heen. Haar trui was nat en koud en het zou hem niet echt helpen om veel warmer te worden, maar het was altijd beter dan niets.
Terwijl ze daar zo stonden keek Carter naar de sterrenhemel boven zijn hoofd. De lucht leek iets lichter te zijn dan even geleden.
'Volghens mij wor h't ochgtehnd,' wist hij uit te brengen met een stem die zo schor was dat hij bijna onverstaanbaar was.

Seth stierf een tragische dood.

Een paar seconden zag hij niets. Maar toen schoot de angst als een vuurpijl naar zijn hoofd, en rukte hij zijn ogen open.
"DE WOLF," riep hij schor uit. "WAAR-.. A.." Hij keek wild om zich heen, en zag het beest als een nasmeulende hoop ingewanden tegen een boom aanliggen.
Opluchting schoot door zijn lichaam, en een paar seconden leek alles te zijn genezen.
De wereld was weer mooi. Yuu was niet dood.
Alles was goed.

Maar wat was dat geprik in zijn lichaam.. het was pijnlijk, het was iets.. het werd erger.
Veel erger.
Verbijsterd keek hij naar beneden.
Het slachtveld op zijn buik rukte zijn ogen verder open. Bloed gutste uit zijn lichaam, overal was rood, de smaak van ijzer welde op in zijn mond.
Hij hoestte, rode vloeistof schoot tussen zijn lippen door, landde op zijn buik.
Het deed pijn, het deed zo'n verschrikkelijke pijn! Alsof er iemand een touw om zijn ingewanden had gewikkeld, en ze naar buiten wilde sleuren door een gapend gat in zijn buik.
Hijgend hapte hij naar adem, keek Yuu wanhopig aan.
"Aa.. Yuu h-h... Aau.. .. AAAAAAAAAAAAAAAAAAAA," krijste hij verbijsterd.

Verbaasd keek Emily op toen ze in de verte een stem hoorde die verdacht veel op Yuu leek, maar al snel was het weer opgehouden en betwijfelde ze of ze hem wel echt gehoord had. Misschien had ze gewoon een trauma aan Yuu overgehouden.
Ook al haatte ze het wanneer ze ongelijk had; ze moest toegeven dat het warmer was dan haar bedachte plannetjes. Haar trui was alweer redelijk droog - vies door een mengeling van regen, zand en wat dan ook nog meer -, en haar stem had ze ook weer zo'n beetje onder controle weten te krijgen, al bleef het natuurlijk koud.
Snel wierp ze een blik op de wolken, die inderdaad lichter leken te kleuren dan een poosje geleden. "Misschien moeten we dadelijk als het helemaal licht is maar eens naar iets eetbaars gaan zoeken," mompelde ze toen onverstaanbaar. ".. En misschien ook maar iets te drinken." Niet alleen omdat ze sowieso moesten drinken, ook omdat Carters keel het blijkbaar echt begeven had.