Het vernieuwde keukentje

"MAAR IK KAN HELEMAAL NIET KOKEN EN IK BEN EEN TOTALE KLUNS," herschreeuwde hij Taylor's woorden panisch. "IK KAN TOCH ONMOGELIJK..." Plots trok zijn gezicht wit weg.
"Ooooooooh! STRAKS KOMT TAYLOR, NEE, IK MOET EEN TWEEDE TAART HEBBEN VOLGENS HET RECEPT ANDERS GAAT ZE.. DAN GAAT ZE.."
Hij bracht zijn handen naar zijn haren, trok eraan, en slaakte een paniekerig gilletje.
De stress werd hem even te veel.

"Laat haar dit maar eens proeven," antwoordde Emily, op een opeens weer totaal kalme toon.
Zodra ze dat taartje geproefd had kon ze nooit ontkennen dat het geweldig was, zelfs Taylor niet. Het was onmogelijk.
"Je moet het haar laten proeven, anders pak ik nu het taartje en ren ík ermee naar Taylor toe."

Meteen dook Seth doodsbang voor de taart, zodat hij nu tussen het mysterieuze samenraapsel en Emily in stond.
"NEE. Taylor mag dit niet weten," kermde hij paniekerig. "Als ze.. als ze dit zou weten dan.." Hij hapte nog veel paniekeriger naar adem toen hij zich Taylor's gezicht begon voor te stellen.
"Alsjeblieft," voegde hij er smekend aan toe.

"Maar Seth.." begon Emily nu met oprechte teleurstelling. "Je moet het haren laten proeven anders dan.. dan.. ja.."
Met een beetje moeite probeerde ze zich langs Seth te werken, al ging dat niet zo soepel als ze wilde. "Anders gaat ze nooit geloven dat je het wel kan!"

"Maar ik kan het helemaal niet!" protesteerde Seth, die nu een beetje slapjes naar zijn voeten staarde. Een blos kroop over zijn wangen.
"Ik deed maar wat," ging hij hulpeloos verder.

"Koken kun je, Seth, liegen niet," bracht Emily hoofdschuddend uit. "Wat jij hebt gedaan is niet "zomaar" iets bij elkaar gooien, dan zou je noooooit zo'n taartje krijgen." Wat hij had gedaan was op zijn eigen kookinstincten(?) afgaan, en het had geholpen ook.
"Je moet het echt aan haar laten proeven," smeekte ze hem nog een keer. Waarom luisterde hij niet gewoon naar haar?

Seth begon zich nu toch wel een beetje te irriteren. "Ik kan helemaal niet koken, dit is gewoon per ongeluk goed gegaan," meldde hij iets botter dan hij had gewild. "En ik ga het niet aan haar laten proeven."

Emily schrok even van Seths toon maar herstelde zich al snel weer. "Goed. Als jij ervan overtuigd ben dat dit puur toeval was wil ik dat je morgen iets anders probeert, weer op je eigen gevoel," zei ze toen. "Tegenstribbelen betekent overgeven en overgeven betekent dat ik gewonnen heb en je dus wel degelijk kunt koken."

Seth keek haar ongelovig aan, en liet haar woorden even op zich inzinken. "Daar klopt helemaal geen snars van!" kraamde hij totaal verstrooid uit. "En bovendien mag dit helemaal niet," ging hij schijnheilig verder, "en ik wil je niet onnodig schade aandoen. En ik weet nog helemaal geen recepten! En Taylor gaat freaken als ze ziet wat voor'n troep het hier is!" Zijn toon was halverwege omgeslagen tot paniek, en in zijn laatste zin was hij totaal wanhopig.
Haastig begon hij appelschillen bijelkaar te schrapen, en meel van het aanrecht in de gootsteen te vegen.

Hoewel Seth weer aan het flippen was kreeg Emily het dit keer voor elkaar om rustig te blijven en met een kalme blik bestudeerde ze de keuken. Het was inderdaad een rommetlje geworden ja. "Okay, dan doen we het zo..' begon ze te praten.
"Ik help je nu met opruimen, en dan ga jij morgen nog een keer koken. Deal?"

Seth keek bang naar de deur, en toen weer naar Emily. Hij had niet veel keus.
"Ja, ja, oke is goed," mompelde hij gehaast. Hier lulde hij zich later nog wel uit, eerst moest hij dit verdomme in orde krijgen.

"Dat is dan geregeld!" riep Emily blij. "Morgen kook jij dus weer, en ik hou je eraan," meldde ze hem op een strenge toon.
Nog voordat ze uitgepraat was was ze begonnen met het helpen opruimen. Hij had er inderdaad een hele puinhoop van gemaakt hier. Maar het was het waard. Dat was het zeker. Het appeltaartje was nog steeds niet te geloven.
Maar wat ze niet snapte: Waarom wilde hij het nou niet aan Taylor laten zien? Het was geweldig!

--NEW--


Seth stond lijkbleek tegen een van de kastjes gedrukt, zijn grote ogen gericht op de ebbenhouten tafel.
Op de tafel stonden tomaten, in plastic verwikkelde stukjes mozarella, een zakje champignons, een hoop basilicumblaadjes, twee stukjes roze zalm, een pak melk, een hompje goudgele boter, en bovendien was daar het afschrikwekkendste van al:
een pasta-maak machine.
Het ding blonk doodeng in het zachte licht van het keukentje, en Seth slikte.
Waarom had hij zich hiertoe weten over te halen.
Welke idioot liet zich nou tot ZOIETS overhalen?!
Met een lichaam dat het bijna begaf van de zenuwen klampte hij zich krampachtig tegen de kastjes vast.
Emily kon elk moment binnenkomen, en hij was nog niet eens begonnen.

Ook al had Seth beloofd dat hij zou gaan koken wist Emily niet zeker of ze wel op die belofte vertrouwen moest.
Hij was de vorige keer zo onzeker dat.. Tja, het leek zelfs bijna of hij niet meer durfde te proberen.
Haar gezicht klaarde gelijk op toen ze merkte dat Seth daadwerkelijk in de keuken was.. alleen zonder ergens mee bezig te zijn.
"Seth! Je bent toch gekomen!" bracht ze toen vrolijk uit, de - waarschijnlijk - ingrediënten opmerkend. Als hij nog niet begonnen was, kon ze ook nog eens zien hóe hij het maakte. Perfect dus.

Seth schrok op en schoot drie meter de lucht in toen hij een stem hoorde. Wild keek hij naar de deur, waar Emily veel te vrolijk was verschenen.
"EMILY!" stootte hij verbijsterd, bang, en zenuwachtig uit. Hij dook haastig naar de tafel, en griste een willekeurige tomaat van het tafelblad.
"Ik wilde NÉT beginnen, want ik weet namelijk, eh, precies hoe.. eh.. ik moet beginnen."
Hij staarde twijfelend van de tomaat, naar Emily.

"Je wilde net beginnen?" herhaalde Emily, op wiens gezicht nu een grijns ontstond.
"Dat is mooi! Dan kan ik gelijk zien hoe jij je gerechten klaarmaakt!" Nog steeds helemaal vrolijk liep ze naar de tafel toe, om zich vervolgens op de rand ervan te heffen en zo Seths bewegingen te kunnen volgen.
Of Seth nu nog wel durfde te koken wist ze niet, maar van plan om weg te gaan was ze al helemaal niet.

Yuu keek Emily even twijfelend aan.
"Ga je daar nu gewoon zitten kijken?!" kraamde hij ongelovig uit, terwijl zijn blik weer terug gleed naar de tomaat.
Verdorie.
Hij had stiekem vertrouwd op een grandioos plan b - namelijk een bestelling doen bij de kantine - dat een mogelijke ontploft zalmfilet zou kunnen vervangen, maar nu Emily zou gaan zitten kijken...
Hij slikte, en draaide zich haastig om, de tomaat hevig in zijn hand geklemd.
Oke, misschien moest hij zich dit keer maar gewoon aan het recept houden.
"Dus.. het recept," mompelde hij zenuwachtig in zichzelf, terwijl hij zich over de tekst boog.

Emily knikte heftig als antwoord op Seths vraag. "Ja!' plakte ze er nog vrolijk aan vast.
Het recept? Zocht Seth naar het recept? Hij had de vorige keer toch ook zonder recept gewerkt?
"Maar.. maar.. De vorige keer heb je die toch ook niet gebruikt?" vroeg ze verbaasd. Daar ging het juist om; bewijzen dat het niet gewoon toeval was maar dat hij gewoon écht kon koken. En dan zonder recept.

Seth probeerde Emily professioneel te negeren, en in zijn koksoutfit te stappen, maar Emily's woorden haalden hem uit zijn concentratie en hij keek verward op.
"Hmm? Oh.. oja," mompelde hij, zijn blik weer op het receptenboek richtend.
"Nee, nee, dat ga ik nu heel anders aanpakken want anders gaat het zometeen heel erg verkeerd."
Hij focusde zich weer op de zinnen, maar kon niet lezen wat er staat. Boos duwde hij een frons op zijn voorhoofd.
Verdomme.

"Maar dat was het plan!" protesteerde Emily gelijk. Hij mocht niet via het boek werken, dat zou alles verpesten!
Snel sprong ze op en griste ze het boek weg. "Het gaat echt niet verkeerd," bracht ze toen met een zielig gezichtje uit.
"Alsjealsjealsjeblieeeeeeeft?"
Als hij opeens met het boek ging werken zou het veel minder lekker worden en had hij nog niks bewezen.

"Hee!" riep Seth verontwaardigd uit, die het boek uit zijn zichtveld zag verdwijnen. "Dat is mijn boek!"
Paniekerig wierp hij een blik op de doodenge pastamaker.
"ZONDER BOEK KAN IK HET NIET," schreeuwde hij toen verwoed, en hij wierp een smekende blik op Emily.

"Maar nu heb ik het!" zei Emily op een triomfantelijke toon, met een gezicht dat daar perfect bij pastte.
Haar gezicht veranderde echter gelijk toen ze zag hoe Seth reageerde. Hij meende echt dat hij het niet kon.
"Maar.. Probeer het dan!" smeekte ze. "Alsjeblieeeeeeeeeeeft?" Met een klein beetje moeite zette ze een zo zielig mogelijk gezicht op en hoopte ze dat Seth het gewoon zou doen.