Het vernieuwde keukentje

Taylor had even een keuken nodig voor haar lessen, maar omdat de Heerseres even geen ruimte had voor een uitgebreide keuken, heeft ze de oude verborgen keuken in de noordtoren opgeknapt.
In een eerder topic is deze nog oud, en staat alles schots en scheef. In dit topic is de keuken helemaal gerenoveerd.
Het plafond is nog steeds laag, maar de kastjes zijn van een donker ebbenhout, de glimmende pannen hangen aan een rekje boven een fonkelend fornuis, en alle troep en oude onzin die er lag is verwijderd.
Het is nu een ronde keuken, met in het midden een ronde tafel met twee stoelen.
Kloppen mag altijd, maar houd er rekening mee dat er maximaal 3 mensen in dit keukentje passen.
Momenteel is het sowieso even alleen toegankelijk voor Seth en Emily.

Seth legde zijn hand op de ebbenhouten deur, die helemaal in het topje van de noordtoren een klein keukentje verbergde.
Hij wierp een twijfelende blik op Emily, en duwde toen toch maar de deur open, die met luid gekraak naar binnen gleed.
Onzeker stapte hij voor haar uit.
De geur van appeltaart hing als een warm wolkje in de kleine ronde ruimte.

Emily was op een snel tempo achter Seth aangelopen en nog voor ze opnieuw kon vragen waar ze heen gingen drong een heerlijke geur haar neus binnen, die ze al gelijk herkende. Appeltaart. Was dat wat Seth wilde laten zien? Hij had wel met een kookboek gezeten de laatste keer dat ze hem zag.
.. De keren daarvoor ook al. "Heb jij dat gemaakt?" vroeg ze een beetje ongelovig; het had er een paar dagen geleden echt niet uitgezien alsof hij in staat was ook maar iets te doen waar een beetje energie voor nodig was. En nu.. Ze had niet eens geweten dat er hier een keuken was, tot nu toe dan.

Seth werd vuurrood en keek haar smekend aan.
"Het is heel erg mislukt en ik kan er helemaal niets van en het is vast allemaal zwart en vies en ik heb maar gewoon wat bijelkaar gegooid en.. en.." Hij keek even verdwaald naar de troep van appelschillen en meel op het aanrecht, en slikte.
Een triomfantelijk belletje begon te rinkelen, en zijn blik schoot doodsbang naar de oven.
Oh god.
..
WAAROM HAD HIJ IN HEMELSNAAM IEMAND HIERHEEN GESLEURD?!

Met een verbaasde blik keek Emily Seth aan. "Zwart? Ruik jij aangebrande lucht? Ik ruik geen aangebrande lucht," ratelde ze aan een stuk door. "Om eerlijk te zijn vind ik juist dat het geweldig ruikt," vervolgde ze toen.
De onzekerheid van Seth was echt ontzettend schattig, al was het voor hem natuurlijk een heel vervelende eigenschap waar hij overheen moest komen. "Maar goed, je wilde iets vragen?" vroeg ze toen nieuwsgierig, al had ze al zo'n idee waar dit heen ging; ergens waar ze totaal geen problemen mee zou hebben.

Seth keek haar even aan, opende zijn mond, en sloot die weer. Hij wierp zijn blik op de oven, die geniepig grijnzend op hem wachtte.
Oh god.
Met een stel flubberbenen strompelde hij naar het rampzalige ding, en pakte hij twee witrood geruite ovenhandschoenen, die hij over zijn trillende handen stak.
Langzaam maar zeker opende hij het deurtje, waardoor er een warme taartlucht omhoog dwarrelde.
Seth was echter totaal resistent voor de geur die buitengewoon overheerlijk was, en greep de taartvorm zenuwachtig vast.
Haastig draaide hij zich om, en beende hij naar het aanrecht, waar hij het ding even met een grote frons op zijn gezicht neerlegde.
De taart was licht bruin getint, en het glom dof in het gelige licht van het keukentje, en door het amateuristische geklungel met het snijden van de appels, zag het geheel er juist behoorlijk overheerlijk uit.
Maar Seth staarde ernaar alsof het een gedrocht was dat snel uit het raam gemieterd moest worden.
"Sorry!" stootte hij totaal beschaamd uit. "Ik had je nooit moeten meenemen, ik had je willen vragen of je misschien.. maar ik heb me bedacht! Dit ding is vreselijk, het ziet er niet uit en het ruikt goor en het is vast vreselijk gruwlijk vies en en en.. sorry."
Hij hapte naar adem en keek haar smekend aan.

Emily was allang richting Seth gelopen toen hij bezig was met het taartje snijden, ze had het niet eens doorgehad, totdat hij opeens weer begon te praten. De geur van het taartje was.. vreselijk, ja. Vreselijk lekker. Maar Seth leek daar allesbehalve overtuigd over.
Zijn vraag was inmiddels meer dan duidelijk geworden, maar waarschijnlijk dacht hij dat hij ging vergiftigen met het taartje, zo kwam het over tenminste. Misschien moest ze hem zelf maar overhalen. "Seth," zuchtte ze toen. "Zou ik je niet-mislukte mogen proeven?" vroeg ze, haar ogen op en neer gaand van Seth naar het taartje en weer terug.
Het zag er beter uit dan welk taartje ze dan ook ooit gezien of geproefd had. En dat voor iemand die niet eens wist hoe bijzonder het was.

Seth keek haar geschrokken aan.
"Maar straks vergiftig ik je nog!"

"Well, iedereen gaat een keer dood," antwoordde Emily luchtig op Seths opmerking, terwijl haar ogen gericht bleven op de taart voor zijn neus. Zoiets kon toch nooit... giftig zijn? Dat kon niet. Het was onmogelijk.
"Alsjeblieft?" probeerde ze nog een keer.

Seth keek haar nog even smekend aan, haalde toen diep adem, kneep zijn ogen stijf dicht en gooide een stuk stomende taart op een bord.
"EN ALS HET VIES IS OF ALS JE IETS RAARS PROEFT MOET JE HET METEEN UITSPUGEN WANT IK HEB MAAR WAT GEDAAN EN IK WIST HELEMAAL NIET HOEVEEL IK ERBIJ MOEST GOOIEN EN.. EN..."

Voor de tweede keer sinds ze Seth kende hield Emily haar hand tegen zijn mond gedrukt totdat hij weer rustig adem kon halen. "Rustig, ik heb het begrepen," bracht ze toen met een grijns op haar gezicht uit. "Zodra ik rare tekenen ga vertonen roep je maar gewoon een dokter, ik weet namelijk niet zeker of ik jouw dokter skills vertrouwen kan," plaagde ze hem, waarna ze in de lades naar een vork of iets begon te zoeken.
"Waar eh, zijn de vorken?"

Seth deed éen oog open, griste toen een vork uit een laatje, duwde het hrichting Emily en gooide gauw zijn ogen weer dicht.
"Niet zeggen als het vies is, of nou, ja doe maar wel, of nee, of ja! Of..- het is sowieso vies hoor!" kraamde hij vol spastisch gezenuw uit.

In een beweging pakte Emily en de vork aan en trok ze het bord voor zich. Normaal gesproken zou het ontzettend oncomfortabel zijn wanneer je moest eten voor iemands neus, wetend dat die op je lette. Maar Seth had zijn ogen gesloten; gelukkig.
Nog even staarde ze naar het stukje appeltaart dat bijna zonde was om van de eten, maar stopte toen toch een stuk in haar mond.

Ze had gelijk. Het was niet vreselijk zoals Seth dacht.
Wat zij in haar mond had was het lekkerste dat ze ooit gegeten had, hoe kon hij daar in godsnaam zo onzeker over zijn? Hoe kon hij niet weten dat.. dat..
"Seth! Seth! Doe je ogen open!" Hij moest zijn eigen taartje proeven, hoe bang hij er ook voor was. Ze kon toch niet uitleggen hoe het smaakte? Dat was onmogelijk. "Seth! Je moet proeven!" vervolgde ze, zo'n beetje springend van vrolijkheid. "Het is echt het meeste geweldige dat ik ooit geproefd heb en en en... NOU PROEF!"

Seth schrok zich dood en keek haar totaal ongelovig aan.
"LIEG NIET," schreeuwde hij met een rood hoofd van opgekropte zenuwen. "Ik WIST dat het vies zou zijn, ik wist het! Waarom heb ik je dit in HEMELSNAAM voorgeschoteld?! Sorry, Emily, ik weet niet wat ik dacht en ik dacht en ik en en en..!" Wild maaiend met zijn armen keek hij haar smekend aan.
Er was geen enkele manier waarop hij vrijwillig dat stukje taart in zijn mond zou steken. De schaamte alleen al.
"We moeten je naar de ziekenzaal brengen!" besloot hij toen, met een vuistje dat fervent door de lucht suisde.

Een paar tellen lang wist Emily niet of ze wel goed had verstaan wat Seth haar verteld had.
Hij dacht nog steeds dat het smerig was? Hij wilde dat ze naar de ziekenzaal ging? Hij.. geloofde haar niet?
"SETH JE MOET PROEVEN!" riep ze toen na een tijdje, toen het eindelijk tot haar doorgedrongen was. "Ik leef nog en ik ben hartstikke gezond. Moet ik nog een stuk in mijn mond stoppen? Geloof je dan dat ik niet lieg?" Het zou haar niet eens uitmaken om nog een stuk te moeten eten, integendeel. Als Seth niet proeven wilde dan stopte ze het wel gewoon zelf zijn mond in.

"NEE, WE MOETEN JE NU NAAR DE ZIEKENZAAL BRENGEN," schreeuwde Seth totaal verstrooid, die wild aan haar arm begon te trekken. "Straks is het te laat! Daar kan je allemaal enge ziektes van krijgen hoor!"

Als automatisch trok Emily haar arm terug toen Seth eraan begon te trekken en bleef ze hem recht aankijken. "Je vraagt er zelf om hoor," waarschuwde ze hem alvast, om de seconde erna met een andere vork al een stuk van het taartje af te halen en het recht voor Seths mond hield. "Opeten," beval ze hem toen.
"Alsjealsjealsjeblieeeeeeeeeeft?"

Seth staarde gruwend van het stukje appeltaart, naar Emily. "NEE!" schreeuwde hij wild. "Lieg niet, het is hardstikke goor! Dat begrijp ik zo ook wel!"

Oke. Seth ging dus niet meewerken op deze manier. Dan ging ze het maar op haar manier doen.
Emily's uitdrukking veranderde van bijna gefrustreerd naar teleurgesteld en met een beetje moeite liet ze het lijken alsof ze elk moment kon gaan huilen. "M-maar.." begon ze stotterend, hoewel ze het ook in een keer had kunnen zeggen.
"Wil je het alsjeblieft proeven?" vroeg ze toen met een stem die precies bij haar gezichtsuitdrukking pastte.
"Alsjeblieft?"

Seth keek haar ongelovig aan.
OOOOOOOH hij had haar nóoit zijn vervloekte taart moeten aanbieden. Nou ging ze er zelfs om huilen.
Fantastisch, Seth, fantastisch.
"Sorry!" begon hij hoopvol, terwijl hij een beetje naar haar toeboog en er een frons op zijn gezicht kroop. Twee schuldige oogjes probeerden in de hare te kijken, en zijn ene hand gleed naar haar wang om de tranen te drogen.
Maar er waren helemaal geen..-
"H-hee..!"

Totaal verbaasd bleef Emily Seth aanstaren. Begreep hij nu nóg niet dat zijn taart niet smerig was, maar juist onbeschrijfelijk lekker (omg haribo haha)? Hoe ging ze er in vredesnaam voor zorgen dat hij die taart ging eten?

Een lepel. Waar was een lepel? Aha! In een ruk pakte Emily de lepel op en verplaatste het stukje van de vork naar de lepel, die ze wél zo Seths mond in zou kunnen duwen.
"Mondje open," grijnsde ze, waarna ze hem zonder te wachten al tegen Seths mond aanduwde.

Seth trok wild zijn mond open om eens flink te gaan protesteren, toen hij ineens iets tegen zijn lippen voelde.
Maar voor hij al achteruit kon deinzen, werd er een stomend stukje.. stukje..
Zijn ogen schoten open en hij bracht zijn vingers naar zijn lippen, terwijl hij het stukje langzaam doorslikte.
"...j-jezus," stotterde hij, nog altijd met grote ogen en een wit weggetrokken gezicht.

Met grote ogen staarde Emily Seth aan. Waarom werd hij opeens zo wit? Zo ver had ze de lepel toch niet doorgeduwd?
Snel trok ze hem weer terug en keek ze Seth paniekerig aan. "Wat is er?!" vroeg ze, op een toon die haar gezichtsuitdrukking perfect aanvulde.

Totaal niet bewust van enige levensvorm die hem paniekerig aanstaarde, keek hij ongelovig naar de aangebroken goudbruine appeltaart die nog altijd onschuldig op het aanrecht stond.
"Heb ik.. Heb ik dat gemaakt?!" Zijn mond zakte een beetje open en hij keek wantrouwig van het oventje, naar Emily.
Dit kon niet.
Dit was onmogelijk.
Hij had nog nooit.. Zijn wangen begonnen te blozen toen hij zijn egocentrische gedachtes besefte, maar hij kon het niet helpen. Het was wel de waarheid.
Hij had nog nooit zo'n lekkere appeltaart geproefd.
"Misschien heeft Taylor de taarten omgewisseld," besloot hij, met nog altijd diezelfde ongelovige blik in zijn ogen.

Hij geloofde het nog niet. Hij wist dat het het meest geweldige was dat hij ooit geproefd had en nog geloofde hij het niet.
Emily bleef hem een poos ongelovig aanstaren en haalde vervolgens diep adem. "SETH GELOOF NU MAAR GEWOON DAT JIJ DAT TAARTJE ZELF GEMAAKT HEBT!" schreeuwde ze zo'n beetje in zijn oren.
Zo. Nu moest het toch eindelijk wel eens duidelijk zijn.